Dag 8 - Familiebezoek in Kalkan

Zo rond vier uur ‘s middags arriveerden we bij onze familie. Een Turkijereis zoals wij die de laatste jaren maken is altijd een combinatie van zelfstandig de toerist uithangen en het bezoeken van familie.
Deze nicht woont met haar man en twee kinderen in Kalkan, een plaats die grotendeels leeft van de landbouw, vlak bij de grotere plaats Kas. Beiden werken ze in het onderwijs in Mersin en in de zomermaanden als de scholen dicht zijn, acht weken in Turkije, gaan ze hier naar toe. Een zomerverblijf dus.

Vanuit de bergen zagen we de plaats al liggen. De Turken noemen dit dal Green Valley, maar inmiddels is dat White Valley. Van bovenaf gezien is het net het Westland in Nederland. Kassen, kassen en nog eens kassen. In dit dal allemaal voor de teelt van tomaten en olijven.

De familie woont in een kleine gemeenschap bij elkaar. Enkele broers met hun families en hun getrouwde zoons. Er staan ongeveer zes huizen in het straatje, wat dan ook de familienaam draagt.
Met de huizen is niks mis. Als er iemand trouwt wordt er een verdieping op een bestaand huis gebouwd, of een nieuw huis verrijst naast een andere. Modern, mooie keukens en sanitair en in ons geval een prima balkon. Toch is er een soort gemeenschappelijk leven rond een centraal gelegen erf.
Een erf in de ware zin van het woord. Overdekt door druivenstruiken die zorgen voor schaduw. Een oude houten tafel en wat wit plastic Hartman-meubilair. Dat is voor mij de enige dissonant, maar Turken zijn gek op plastic. Hier ga je zitten bij de gezamenlijke maaltijden, hier wordt thee en koffie gedronken. Mocht je privacy willen dan ga je gewoon naar je eigen huis. En hiertussen door lopen een tiental katten in alle soorten en maten. Ze houden de boel vrij van ongedierte. Een enorme trotse haan stapt parmantig rond en speelt de baas en meer over een tiental kippen. Mert vond het zeer vermakelijk.
Als de avond valt, en wij merken daar dan nog niks van, gaat de haan met zijn vrouwen letterlijk op stok.

En dan is er de tuin. Mert zei:” Eigenlijk zijn ze hier autarkisch. Alle groenten komen van het land en voor vlees pak je gewoon een kip”. Grotendeels heeft hij gelijk. Alleen water wordt gekocht en brood wordt vers van de om de hoek gelegen bakker gehaald. Geurig en heerlijk.
En natuurlijk de westerse genoeglijkheden zoals chips, cola, bier en alle huishoudelijke artikelen. Maar je kunt je goed voorstellen hoe ze hier altijd geleefd hebben. Toen er nog geen cola was, en geen vaatwastabletten, papieren luiers en noem maar op.

Een vuurplaats met een kromme plaat ijzer wordt gebruikt om op te koken, grillen en bakken. Van ‘Weber’ en snelstarters hebben ze misschien wel gehoord, maar zijn volslagen overbodige luxeartikelen in hun ogen. Men neme een paar takken en wat stukjes hout. Je maakt een vuur en daar leg je je vlees tussen twee roostertjes op. Beetje draaien en klaar. Daarna kan er een pan opgezet worden met wat er ook maar inzit. Het wordt gaar.

De eerste avond werden we zeer gastvrij op deze manier van barbecuen onthaald. Vanuit de keuken werden ook nog allerlei heerlijkheden op tafel gezet. Je moet even je Nederlandse bril afzetten in verband met de vliegen, want die heb je natuurlijk op elke boerderij.
Om het eten te bereiden wordt gebruik gemaakt van zelfgemaakte olijfolie. En die is zo lekker, dan kunnen de flessen van je Jumbo niet tegenop. We hebben een enorme fles meegekregen.

Tot ‘s avonds laat hebben we buiten gezeten. Eerst nog op het erf en later boven op het balkon. Onze gastheer en gastvrouw zijn beiden leraar Engels. Dus communicatie was geen probleem gelukkig.

De volgende dag werd ingeluid door meneer Haan. Hij vond het nodig om zo tegen half vijf zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Een wekker heb je niet nodig. De een steekt de ander aan. Vanuit alle richtingen klonk het gekraai. Ik wenste hem een zeer nabije toekomst toe als grillhaan... Helaas verstond hij geen Nederlands...