Desolaat

Vanavond reed ik Enschede Zuid binnen via de Geesinkweg. Daar ligt ook het EHV-complex waar Ebru op hockey zit. Hhet was me al eerder opgevallen dat ze aan het slopen zijn in de wijk die daar tegenover ligt. En daar is niks mis mee, want die wijk was verpauperd en herbergde veel ellende. Bovendien gaat het om zogenaamde drive-inn woningen. Gebouwd in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Grote huizen. In een lange rij. Garage beneden. Hobbykamer beneden aangrenzend aan de achhtertuin. Trap op en woonkamer plus keuken op de eerste verdieping. Boven drie slaapkamers plus douchecel. In die jaren ideaal voor het gemiddelde gezin en er zijn er massa's van neergezet in Enschede. Drie wijken vol.

Het nadeel was dat de wijken te uniform van opzet waren. Drie rijen woningen met een grasveld in het midden. De mensen onderscheiden zich graag en bovendien begon Nederland huizen te kopen. Het gevolg was een verschuiving in deze wijken van een goed verdienende middenklasse naar grotere gezinnen met minder koopkracht. Waaronder zeer veel etnische minderheden.

Alle ingredienten voor een probleemwijk waren in de kiem aanwezig en zo geschiedde het. Enschede Zuid verpauperde in een rap tempo en dan komt er een moment dat er gerenoveerd, vernieuwd of gesloopt gaat worden. En dat laatste proces is nu in gang gezet in bepaalde delen van de wijk.

Als je er naar kijkt, en dat deed ik even vanavond, dan lijkt het oorlogsgebied. Desolaat. Verlaten. Verwoesting.

Ik werd er een beetje triest van. Ook al omdat ik een deel van mijn jeugd in deze wijk heb gewoond. In het begin. In 1967. Toen alles nog anders was. Toen alles nog beter was.
Denk ik...

Drie verdiepingen beton

Hier hebben bijna 50 jaar mensen gewoond

Goed voor de oud-ijzerboer

Ben benieuwd wat er terug komt...

Wat rest is een puinhoop. Letterlijk...

Eindtoets groep 8

Morgen is het zover. De eindtoets gaat beginnen. Ebru zit in groep 8 en moet er aan geloven. De komende drie dagen is het toetsen geblazen. Niet dat het nog wat uitmaakt, want het schooladvies is binnen. En de aanmeldingen zijn de deur uit. Ebru heeft een keurig HAVO-advies, is aangemeld op de school van onze keus en de eindtoets doet hier niks aan af. De toets is bedoeld om ouders en leerlingen inzicht te geven over de opbrengst van het onderwijs van de afgelopen acht jaar. En dat vind de inspectie ook interessant natuurlijk. Nu kun je immers scholen vergelijken. Alhoewel hier nog wel wat op valt af te dingen... Maar die discussie ga ik hier niet aan.

Toch brengt het fenomeen eindtoets wel een zekere spanning met zich mee natuurlijk. Kinderen voelen wel degelijk dat ze iets moeten laten zien. Al is het alleen maar om het basisschooladvies te rechtvaardigen.

Ebru maakt zich niet echt zorgen. Wel een beetje voor rekenen. Want dat is haar angeltje. En dat heeft ze van mij. Maar we zullen zien wat er uit gaat komen.

En dan heeft ze nog het praktisch verkeersexamen. En dan nog de musical met alles er op en er aan. En dan nog op werkweek naar Vlieland...

Groep 8. De mooiste maanden komen er aan.

Poezie van Mert

Bij het naar bed gaan, een been in de pyjama, natte haren van het douchen:

"Papa ik ken een gedicht"

"Laat horen Mert"

 

"Rozen zijn rood

Violen zijn blauw

Ik heb vijf vingers

En de middelste is voor jou"

 

Lief he? Zo vrijgevig...

Kurten

Vanmorgen heb ik oudste dochter uitgezwaaid. Ze gaat op werkweek naar Berlijn. Voor mij was het een dubbel feest der herkenning. In 1981 vertrok ik vanaf het zelfde stoepje ook op werkweek in HAVO-4. Wij gingen echter niet zover. Dat was net in de tijd dat het wat goedkoper moest. Dus werd de reisbestemming Egmond aan zee. Voorwaar een heel verschil.

Maar Berlijn bezocht ik met mijn huidige school anderhalf jaar geleden. Ook werkweek. En het is een prachtige indrukwekkende stad. Ik hoop dat Anouk er net zo van geniet als ik heb gedaan. Alleen is haar beoordelingskader voor het al dan niet geslaagd zijn van een dergelijke week een wat andere natuurlijk. De volgende aspecten zijn erg belangrijk: 'Naast wie ga ik in de bus zitten, bij wie slaap ik op de kamer, hoeveel geld heb ik te besteden, wanneer gaan we winkelen enz enz.'
Ach dat hadden wij ook wel natuurlijk. Ik hoop dat ze het leuk heeft en veilig weer thuis komt vrijdag.

Wat me opviel is dat ze reisden met een Duitse touronderneming. Kurten Reisen. Toch eens in verdiepen...

De schim achter het raam is Anouk... Deze foto mocht...

Kaas uit een ... spuitbus

Ik lust geen kaas. Al niet sinds kleine peuter. Dat heet: ik lust geen plakje- of blokje gele Nederlandse Goudse of Delftse of Maaslander of hoe het ook mag heten kaas.
Diezelfde kaas tussen een tosti lust ik echter wel. Of op een Pizza. Ook wel. Kaasfondue: ook wel. Eigenlijk lust ik dus wel warme kaas. En geen koude kaas. En zeker geen Oude Franse, Blauwe- of geitenkaas met schimmeldraden. En het toppunt van vies is Zwitserse strooikaas uit een kartonnen busje met gaatjes aan de bovenkant. Die lucht krijg je nooit meer uit je keukenkastje.
Het komt bij mij dus heel nauw met kaas. Er is maar een heel klein schemerig gebied tussen wel lusten en niet lusten. Het meeste wat van kaas gemaakt is lust ik niet. Behalve kaaschips. Maar die ruiken verschrikkelijk kazig en daar krijg je dus hele vieze stinkende vingers van.

En deze week zag ik iets waar ik echt bijna kokhalsneigingen van kreeg: Kaas uit een spuitbus... Hoe bedenk je het. Wie bedenkt het. Easy Cheese heet het. En het is Amerikaans. Natuurlijk is het Amerikaans. Om pizza's of kaastaarten (die schijnen echt te bestaan) mee te versieren.

Easy Cheese. Gemakkelijke kaas... Ik geloof niet dat je het in Nederland kunt kopen. En laten we dat vooral zo houden.

Ranzig. Toch?

 

Familiedag 2015

Elk jaar een terugkerend item. Rond 20 april trefffen we de familie van mijn moeder op een lokatie ergens in Utrecht, Twente of Friesland. Het is maar net wie er aan de beurt is om te organiseren. Mijn moeder komt uit een gezin met vijf kinderen. Twee daarvan zijn inmiddels overleden. Toch wordt de jaarlijkse dag georganiseerd door een van de vijf, of de nazaten daarvan. Dit jaar was de Twentse familie aan de beurt. En troffen we elkaar in het Aparthotel in Delden. Mooie lokatie. Mooi weer. Dus lekker op het terras. En verder ruimte en tijd om te bowlen, te zwemmen of andere dingen waar dit hotel in voorziet.

Uiteraard afgesloten met het bekende en vertrouwde warme en koude buffet. Op naar de volgende keer maar weer.

 

Er komt wat boven...

Lelietjes van Dalen

Hosta vind het tijd worden...

Klaar voor een weekendje weg volgende week

En de forsythia is weer brullend geel.

Helpen

Jong geleerd is oud gedaan

Zooo handig...

Soms heb ik zin in kopen. In een apparaat of iets anders voor de heb. Vandaag was ik in de Turkse winkel en viel mijn blik op een elektrische pizzapan. En laat ik die nu net nodig hebben. Want ik ben inmiddels aan mijn vierde exemplaar toe. De laatste heb ik vorige week afgevoerd richting OTTO.

Het is een grote koekepan met een diameter van 40 cm. Hij gaat niet op het gas, maar je steekt een stekker in hhet stopcontact en je hebt een lekker grote bakplaat met ook nog een deksel waardoor het min of meer een oven-functie kan hebben. Ik gebruik dat laatste niet. Wel de pan. Als pan. Voor die gerechten die je in hoeveelheden maakt. Zoals bami, nasi, chili, en noem maar op. En de laatste tijd maken we op vrijdag steevast broodjes kebab.

Stuk vlees van ongeveer een kilo in blokjes. Minder kan ook, maar ik hou graag altijd een beetje over...  Even een beetje olie en water erbij en een handvol kruiden. Knoflookpoeder, pul biber (gedroogde spaanse pepervlokjes) en salcasi (een soort puree van tomaten, paprika en/of rode peper).

Vleesjes even marineren in bovengenoemd mengseltje en dan op de bakplaat. Eerste even het vocht laten verdampen en het vlees laten garen met het deksel op de pan. Dan deksel eraf en lekker doorbakken.

Op een pistoletje van de Jumbo of AH. Met een frisse salade van kleine blokjes komkommer en dito tomaat. Met een uitgeknepen citroen daaroverheen en een beetje zout... En een beetje zure kruiden. Sumak. Ook Turks. Maar gebruik dit met mate, anders overheerst dit teveel.

Succes verzekerd. Hier thuis een welkome vrijdagtraditie aan het worden.

Ideaal...

Grootmoeder

Gisteren, 14 april 2015, vierden we het 225-jarig bestaan van Kentalis. De stichting waar de school onder valt waar ik werk.

Kentalis pakte groots uit. Alle werknemers werden uitgenodigd in het openluchtmuseum in Arnhem. Op een groot festivalterrein werden we vermaakt en was er een nat en een droog. Tussendoor kon je het park in.

Ik was er ook wel eens eerder geweest. In het Openluchtmuseum. Ooit. In mijn kinderjaren. En ik herinner me er eigenlijk niks meer van. En dat kwam mooi uit, want dan is het ook echt een uitje.

En zo liepen we door Nederland uit de goeie ouwe tijd. En wat dan niet mag ontbreken is natuurlijk een ouderwetse snoepwinkel. Zo een met stopflessen. Waar je vroeger snoep voor een cent kon kopen. Nu niet meer. Want de prijzen zijn wel meegegaan. Uiteraard.

En je kon er snoep kopen wat we niet meer kennen. Ulevellen. Zwartopwit, zoethout, toverballen en zuurtjes in soorten en maten.

En een flesje om dropwater te genereren. Schuddrop. Met een stuk drop, wat kruiderij en een stuk zoethout. Water erbij, gedurende drie dagen eenmaal daags schudden en dan heb je echt dropwater.
En dat leuk me nou zo leuk om mee te nemen voor de kinderen. En dat deed ik dus.

Eerste reactie van Mert: "Ik lust geen drop".
Ok Mert
Ebru:" Nou en kun je dat dan drinken na die tijd? Ik probeer het wel..."

En het zoethout wat ik meenam lustten ze ook al niet. En de laurierdrop ook niet.

Wat had ik dan verwacht? Dankbare kinderogen denk ik...

Zo koop je het

En dan doe je dit

 

En na een dag heb je al resultaat. Vrijdag proeven...

Cursus

 

En de cursus NmG vordert. Maar ik ben nog niet gevorderd. Best moeilijk. En best veel. En je moet ook niet te lang achter elkaar oefenen natuurlijk. Morgen alweer de derde les. Krijgen we er weer een stuk of veertig nieuwe bij. Ach ja. Je moet wat te doen hebben. Anders vervelen we ons maar...

Doe maar na ...

Spreekbeurt

Kleine kinderen worden groot. Ook Mert moet er aan geloven. Een spreekbeurt houden. Het voordeel van hiermee op jonge leeftijd beginnen is dat ze het gewoon vinden en blijkbaar totaal geen stress ervaren. Ze vinden het zelfs leuk geloof ik. Dat had ik wel anders vroeger. Ik was er toch wel wat onrustig over en wilde dat het maar voorbij was.

Mert houdt zijn spreekbeurt over... Donald Duck. En daar is veel over te vertellen. Hij heeft goed geoefend en ik ben benieuwd hoe het zal gaan morgen.

Slurp

Van 1967 tot 1975 bezocht ik de basisschool. Dat heet: van 1967 tot 1969 de kleuterschool. En in 1969 begon het echt in de eerste klas van de lagere school.

Wij begonnen om half negen en gingen door tot kwart voor twaalf. En daarna van kwart voor een tot drie uur. In de ochtend hadden we speelkwartier. Dat heet nu pauze. En in de vijf minuten daaraan voorafgaand mogen de leerlingen wat eten en drinken. Hetgeen ze zelf mee moeten nemen. Dat was vroeger ook zo denk ik. Maar er staat me niks bij van drinkbekers of fruit of een boterham. Als we dorst hadden lurkten we aan de kraan in het toilet. Dezelfde kraan waar alle jongens aan lurkten. En tussen de middag kreeg je van je moeder een boterham.

Nu moeten de kindertjes iets mee voor het speelkwartier. Het liefst fruit natuurlijk. Een appel of mandarijn dan wel banaan. Maar die van mij willen dat niet. Ze willen wel fruit, maar dan geschild op een bordje met een vorkje en een servetje. En niet uit de tas. Nee, ze willen een koekje mee. En in de supermarkt zijn er hele schappen vol koekjes voor dit soorrt kinderen. Mr Bean koekjes hebben ze het liefst. Een paar jaar terug Dora-koekjes en je hebt ook Spongebob-koekjes. Allemaal per twee verpakt. Verder heb je de gezondere Sultana's. Maar die hebben ze liever niet. Teveel vitamines denk ik. En de aloude Liga. Of de gezondere variant: Evergreen. Maar ook dit hebben ze liever niet. Het moeten Mr-Bean-koekjes zijn. Ik heb ook nog wel eens Snelle Jelles geprobeerd, maar dit ook liever niet.

Nou ja vooruit maar. En dan het drinken. Lurken aan de waterkraan is niet 2015. Het moeten pakjes zijn. Pakjes met ranja of andere drankjes die pretenderen boordevol vitamine-C te zitten. Of chocolademelk liever nog. Maar dan wel de echte. Van Nutricia. Ook de duurste natuurlijk.

En nu is er Slurp. Een Jumbo-namaak voor een duurder A-merk. Wie bedenkt de naam Slurp? Zou je daar een hoog diploma voor nodig hebben?
Het werkt. Want ze willen het graag mee. En helpen zodoende om de afvalberg kunststof in ieder geval op peil te houden. En er zit wel 5% zwarte bessen in en ook maar liefst 5% appels. Tsjonge...

Vier Slurps voor 1,19 euro Dertig cents per Slurp

En blijf vooral van mijn Slurp af...

 

Eerste keer

Eerste barbecue 2015: 10 april

Simpel

Ebru heeft zoals velen van haar leeftijdsgenoten een smartphone. Onderzoek heeft uitgewezen dat 85% van de groep-achtleerlingen in Nederland beschikt over een dergelijk apparaat.

Ze gebruikt hem voor groepsapps en spelletjes. Bellen doet ze gelukkig niet zoveel. Uiteraard heeft ze een iPhone... Met een tot voor kort prepaid kaartje. Zo een van vooral goedkoop. Je betaalt tien euro en je krijgt 20 euro beltegoed. En die twintig euro verdampte meestal zonder dat ze aan kon geven hoe dat kwam.

Tijd voor een Sim-only abonnementje. Even googelen en we vonden precies iets passend. Voor een luttel bedrag per maand 240 minuten bellen en onbeperkt SMS. En geen internet. Want dat laatste vreet beltegoed. Appjes... Dat doet ze maar thuis op WiFi.

De provider heet Simpel. En die naam doen ze geen eer aan. Want je moet nogal wat stappen doorlopen om het kaartje te bestellen, te ontvangen en daarna te activeren. Alles werkt via email en internet. Gelukkig is het gelukt en zit ze voor de komende twee jaar gebakken. Want dat natuurlijk weer wel: goedkoop, maar wel een contract voor twee jaar. Maar dat zien we dan wel weer.

Met een simpel uitdrukkaartje

Het Hoogspel te Delden

Een uitspanning van vroeger. Op het landgoed Twickel. Niet zo heel vroeger, want in 1890 werd de eerste steen gelegd. Met een echte speeltuin zoals een speeltuin hoort te zijn. En met een restaurant  zoals een uitspanning met restaurant in Delden  moet zijn. Met obers in het zwart en juffrouwen in het wit. Die je zeggen waar je mag zitten. Die je naam keurig op een lijst hebben staan omdat je hebt gereserveerd. En die lange tafels hebben gedekt met allerhande paaslekkernijen. Zoals paaslekkernijen in Delden horen te zijn. Met soep, met broodjes in soorten, met beleg, met worstjes en ei, met zoetigheden en met koffie en thee. Oh ja, en melk en karnemelk. En jus d'orange natuurlijk. Voor een drankje met wat pit diende extra betaald te worden. En begrijp me goed: er is niks mis met dit alles. We hebben prima gegeten.

In het halletje stond een melkbus voor de paraplu's, er hing een geborduurd alfabet, een Twents stiepelteken, een Markelose stoel en alles gelambriseerd met eerlijk eikenhout.

De pinautomaat was wel modern. En die deed het ook goed. Uiteraard.  Pasen is big bussines in 2015. Ook in Delden.

Het summum echter vond ik de klompjes aan de muur bij de ingang. Die wil ik u niet onthouden.

Zo hoort het...

Pasen

Ik heb er niet zoveel mee. Daar waar het Kerstfeest nog wel enige innerlijke beroering bij mij teweeg brengt, vrede en zo, laat het paasgebeuren mij eigenlijk vrij koud. Vroeger aten we rollade, stoofpeertjes en groentesoep. En later toen ik vriendinnetjes kreeg en zodoende Twentse paasmaaltijden leerde kennen,  eieren. Veel eieren.

Vandaag gaan we brunchen. Hetgeen een maaltijd is die geserveerd wordt tussen het ontbijt en de lunch. En dat doen we buiten de deur. In Delden. Met de familie. Het belooft mooi weer te worden, en dat is met de Pasen lang niet altijd het geval. Dus gaan we misschien ook nog wel even wandelen. Nederlands familievermaak bij uitstek.

Iedereen komt in elk geval op zijn of haar paasbest. Nieuwe schoenen mogen eindelijk aan en haren worden met rietjes in de krul gezet. Ebru heeft gisteren een heuse paasjurk gescoord en maakt zich druk over wat daar onder en over moet. En Mert vraagt of zijn pet ook 'aan' mag...

Op naar eerste Paasdag 2015. We zijn er (bijna) klaar voor...

Dit moeten krulletjes worden...

Bij het stoplicht. Mooi lichtspel

Techniekjes

Vorige week schreef ik over MacDonald waar je met behulp van een aanraakscherm je bestelling doorvoerde. Gisteren maakten we weer iets anders mee. In het zelfbedieningsrestaurant bij Obelink.

Bij de kassa geef je door wat je wilt hebben. En dan krijg je een futuristisch aandoende schijf met knipperlichten. Die knipperen dus. Maar zo gauw je hem pakt gaan de lampjes uit. Je gaat dan aan tafel zitten en als gedwee consumentenvolk moet je wachten tot de lampjes weer gaan flitsen. Dan mag je naar het uitgiftepunt en krijg je je bestelling. Ondertussen heb je je frisdrank al op, want die mag je wel meteen meenemen. Slim bedacht...

Voorpret?

Wij hebben onze vakantie geboekt. Dat heet: we hebben een camping uitgezocht en gereserveerd. In de Dordogne. In Frankrijk. En over een paar weken gaan we met vrienden een weekendje caravannen. Dus reden genoeg om op deze Goede Vrijdag een dagje te besteden aan het aanschaffen van enkele zaken die nodig zijn. Tenminste: nodig is een groot woord, maar gewoon een dagje voorpret in 's lands grootste camping- en caravanwinkel zo'n beetje. Obelink. In Winterswijk.

Op een vrije dag is dat niet geheel zonder risico aangezien er meer mensen zijn die op hetzelfde idee komen. Massa's mensen. Gelukkig viel het mee. Alleen wel heel veel Duitsers. Dat geeft ook niks. Daar vaart onze economie weer wel bij.

Mert en Ebru wisten nog van vorig jaar dat er in het restaurant lekkere kipsate te verkrijgen was. En die belofte maakte dat ze graag meewilden.

Natuurlijk geef je weer een kapitaal uit waar dat niet echt de bedoeling was. Maar een nieuwe campingtafel moest er wel komen. En nieuwe pannen. En Mepal koffiekopjes en Mepal limonadebekers. En dan maar twee zaklantaatrns en een koffertje rotsharingen en een fles toiletvloeistof en twee nekkussentjes voor onderweg en mesjes en een theepot en een houder voor de vuiliszak, want de vorige was vies en stuk en plastic voor onder het grondzeil en een organizer en ...

200 Euro. Maar dan heb je ook wat. En Obelink heeft ook weer wat. Want als ik zo in de karretjes keek van het winkelvolk dan werden er goede zaken gedaan. Crisis of niet.

Vette hap...

Dutje na het eten

The Passion: Reli-Kitsch

Enschede was in de ban van The Passion. Er speelt ook wel een stukje regionaal minderwaardigheidscomplex mee met dit soort evenementen. Net zoals bij Serious Request een paar jaar geleden. Kijk toch eens al die beroemdheden die zomaar naar Enschede komen. Enschedeeeee...

Ik heb natuurlijk gekeken. Heb nog even gedacht om er naar toe te gaan, maar ik hoorde dat om zes uur de hekken al dicht zouden gaan en dan sta je daar in hagelbuien en zwiepende wind te wachten. Je zult wel vermaakt worden, maar ik vroeg me af of ik dat wel wilde. Niet dus.

Voor de buis dan maar. Dat wel weer. Als je het paasverhaal kent dan kun je het wel een beetje volgen. Maar er is wel veel verbeelding nodig om de link te leggen met Petrus die 2015 jaar geleden uit de hof van Getsemane wegliep en voor de haan kraaide drie keer Jezus verloochende en de Petrus anno 2015 op de fiets langs de Grolsch Veste. Alwaar hij ook drie keer aangaf zijn baas niet te kennen.

Ebru zei: "Ja, Timberlands hadden ze toen ook nog niet..." En toen kwam het kruis op het van Heekplein en ik verwachtte toch wel iets van een kruisweg of zo. Hij moest het kruis tenslotte zelf dragen heb ik altijd begrepen. Maar nee. Geen doornenkroon, maar slechts een doekje over zijn hoofd waar heel veel mensen zich dan weer aan hebben gestoord. Dat doekje en die oranje overall...

Het is een prachtig relispektakel natuurlijk. Maar eigenlijk is het kitsch met een hoofdletter K.

...

Dood...

Bij Anouk op school is een jongen overleden. HAVO-5, eindexamenkandidaat. Zomaar. Na schooltijd in elkaar gezakt. Hij scheen wel iets te mankeren, een verdikte hartspier geloof ik. Maar dit bedenk je niet. Dit kan je niet geloven. 17 Jaar nog maar.

Anouk kende hem persoonlijk. Hij zat in een groepje waar ze wat mee optrok op school. In de pauzes. In de gangen. Ze waren geen klasgenoten. Ik hoorde het afgelopen zaterdag van iemand die werkt op die school.

Anouk is er helemaal van ondersteboven. Natuurlijk komen herinneringen terug aan de tijd met Sjoerd. Gisterenavond is ze naar het condoleren geweest en vandaag naar de crematie. En de aanblik van de achterblijvende familie, de vader, de moeder en het broertje, triggerde haar het meest.

Het is al weer vijf jaar geleden dat Sjoerd overleed. En als je de advertenties in de krant zag deze week dan gaan je gedachten natuurlijk terug naar die tijd. Die hele nare periode tussen overlijden en cremeren. Hij was er nog wel maar ook weer niet. Stoffelijk, maar niet meer echt. En de bloemen. En de kaarten. En de advertenties. En de bezoeken. En de bezigheden om alles maar zo goed mogelijk te regelen. Zodat het laatste wat je kon doen, de crematie, helemaal perfect zou zijn.

Ik voel zo met die ouders mee. Vanmiddag is hij gecremeerd. Het eerste jaar zonder hun zoon gaat in. En elk jaar gaan ze herdenken en elk jaar staan ze weer stil bij die dag. In hun geval 27 maart 2015. Toen hij er opeens niet meer was.

17 jaren jong. Forever Young...

April 2015

1 april 2015

1 april 2015

Over Pasen

Het voornemen van een blogje per dag lukt dus niet. Te druk met werk en andere bezigheden. Maar nu is het weekend. Paasweekend zelfs. Gelukkig hebben wij op Goede Vrijdag een vrije dag. Dat is helemaal niet meer zo vanzelfsprekend tegenwoordig. Net zo min als het paasfeest vanzelfsprekend is. Een rondje vragen in de klas leverde de weer gebruikelijke antwoorden op: "Wat is het paasfeest, wat vieren we dan?" Steevast krijg je als antwoord:" Oh iets met Jezus en zo..." Dat weten ze dan nog wel, maar op de vraag wat er dan op Goede Vrijdag aan de hand was blijven bijna alle pubers het antwoord schuldig. Inclusief mijn eigen gebroed hhier thuis...

Nu werk ik niet in het Christelijk onderwijs. Maar ook daar zal het kennispeil niet veel beter zijn.
Bij Anouk op school, het aloude van oorsprong zeer protestants-christelijke Ichthus-college waar ik ook mijn HAVO heb gedaan, doen ze niet eens meer aan een dagopening of iets dergelijks. Niet dat ik daar op zit te wachten, maar als je kiest voor een systeem met openbare scholen en bijzondere scholen waarbij de laatstgenoemde vaak gestoeld zijn op levensbeschouwelijke grondslag, dan is dat toch wel een teken dat dit systeem zichzelf aan het overleven is.

Morgen een vrije dag dus. En zaterdag en zondag en ook maandag. En dat moet vooral zo blijven.

Ik denk dat het zo is...