Middagje Amsterdam

In een opwelling kocht Fatma in de zomervakantie een paar treinkaarten bij Blokker of het kruitvat. Voor weinig kun je dan een hele dag sporen.
Zoals dat vaak gaat bij ons belanden deze bonnen dan in een laatje of kast of stapel en als je ze dan weer ziet is de geldigheidsdatum reeds geruime tijd overschreden.
Zo niet nu. Maar wel bijna. Want geldig tot 5 oktober. Vandaar dat we gisteren na de voetbalwedstrijd van Mert en de hockeywedstrijd van Ebru de trein van 13.15 uur namen richting Amsterdam. Want, oh schande, we kwamen er achter de ze allebei nog nooit in 's lands hoofdstad waren geweest. Dus nog nooit tussen de duiven op de Dam hadden gelopen, het Koninklijk Paleis nog nooit hadden aanschouwd en evenmin het gebel van de Amsterdamse trams hadden gehoord. Een zwaar gebrek aan een stuk culturele opvoeding. Vandaar.

In de trein troffen we collega A. die met haar zoon ook op stap was en zo reisden we gezamenlijk tot Deventer. Om drie uur stapten we uit op Amsterdam CS en lieten de Amsterdamse drukte op ons inwerken. Lopen langs het Damrak. Gniffelen om het Seksmuseum aldaar, poseren in Hollandse klompen en genieten van de mensenmassa op de Dam. Natuurlijk voorzien van ijsjes, patatjes en andere lekkernijen die bij zo'n dagje uit horen.

Nu moet je met twee kinderen in die leeftijd altijd wel een evenwicht zoeken tussen lopen, zitten en vermaken, dus besloten we maar tot een echte Rondvaart langs de Amsterdamse grachten. En dat was echt leuk. Als klein jongetje van vier jaar heb ik dat ook eens mee mogen maken en ik weet dat nog heel goed.

Toen nog even wat eten en weer terug met Neerlands Spoorwegmaatschappij die ons keurig om half elf weer in Enschede afleverde.

Een geslaagde dag. Voor herhaling vatbaar. Want Ebru wil later wel in Amsterdam wonen verklaarde ze. " Want daar gebeurt tenminste wat. Allemaal dingen die je in Enschede niet hebt." En daar zit wel wat in natuurlijk. Gelukkig is ze nog maar tien...

Gekocht bij de rondvaartboot. Voor vijf euro. Valt wel mee toch?

Over schaken

Mijn vader is een schaker. Al sinds jaar en dag. Ik was nog maar een jongetje van een jaar of acht toen hij probeerde om mij de regels van het edele spel bij te brengen. En dat is ook wel gelukt. Ik kan schaken. Weet hoe de stukken gaan, weet van rokade, mat, pat en herdersmat.

En daar is het bij gebleven. Helaas voor mijn vader. Ik ben niet het type wat uren op een bord kan staren in afwachting van de zet van je tegenstander. En mijn vader nam de tijd. Vroeger ook al.
Ik haakte dus af.

Nu heeft hij Alzheimer. En gaat steeds meer dingen vergeten en heeft steeds meer moeite om zaken in het juiste perspectief te plaatsen en verliest stukje bij beetje het overzicht in de wereld om hem heen.
Stukje bij beetje, want het is een langzaam proces. In zijn eigen huis is hij nog het meest op zijn gemak en heeft hij dan ook het meeste te koop. Om mijn moeder enigszins te ontlasten heeft mijn zuster een schaakmaatje voor hem gezocht. En zo speelt hij toch nog regelmatig schaak. Met Bart, onze neef die hem speciaal daarvoor opzoekt, verder elke woensdagmiddag op de club  en nu met iemand die elke twee a drie weken speciaal voor hem langskomt en een spelletje schaak met hem speelt.

Dit vindt hij leuk. En er is niks op tegen, want schaken scherpt de hersenen. Toch verliest hij veel. Maar voor hem is dat niet zo belangrijk. Hij heeft er lol in en zelfs zodanig dat hij er een stukje over heeft geschreven op zijn weblog.

Klik op het paard en spring naar dit verslagje. Wat hij zelf heeft geschreven. Ook dat kan hij nog.

Klik en spring naar 'Laat ik het zo zeggen...'