Rups

In de vijver zit een prachtige rups tegen een stengeltje van een waterdrieblad. Mijn voorlopige diagnose is dat het gaat om de rups van een koninginnepage. Wel vreemd dat hij in het water zijn toevlucht heeft gezocht. Of zou het om een ander beest gaan.

Mooi toch?

Loslaten

Het leven bestaat uit loslaten. Maar niet mijn skottel. Braaien kan ook thuis. En je blijft in vakantiestemming. Toch?

Toch die gebarsten tegel eens vervangen

Te water

Hedenmiddag heb ik mijn vrouw te water gelaten. Altijd weer wat tricky: met het risico op bloedzuigers, libellenlarven en ringslangen. Gelukkig doet ze het met liefde...

En... Het water is niet koud.

Wie?

<<Klik hier>>

Optisch bedrog

Mert kwam zelf met het idee. Waar hij het heeft opgedaan weet ik niet, maar ik moest een foto maken waarop het net was alsof hij de vuurtoren in zijn hand hield. En dat is gelukt.
Voor de geinteresseerde lezer: Het gaat om de vuurtoren bij Burg-Haamstede en deze heeft model gestaan voor het vroegere biljet van 250 euro.

Bezig

Op het nieuws is het hoofditem vandaag het slechte weer in grote delen van Nederland. Nu blijkt maar weer eens dat we hier in het Oosten nog zo slecht niet zitten. De hele dag is het stralend weer geweest. Wel een beetje winderig. Nu, 16.35 uur, begint het in de verte wat te rommelen zodat ik vrees dat we er ook hier aan moeten geloven. Mert is bij een vriendje zwemmen en de dames leggen visites af in verband met het suikerfeest vandaag.

Ik heb de caravan helemaal leeggeruimd en drie kratten gemaakt: de inhoud van de eerste moet terug in de caravan. Gereinigd en al. De inhoud van de tweede moet zijn plek terugkrijgen in huis en de derde zet ik op een van de kinderkamers. Haarborstels, loomringetjes, spelletjes, boekjes, stiften en ga zo nog even door. Ordung muss sein. 

En morgen de tuin maar eens doen.

Gras

Waterlelie snoeien

Groene stinkwants

Bij het schoonmaken van het grondzeil zat er een alleraardigst groen kevertje op. Nu ben ik altijd gecharmeerd van alles wat zich in onze directe omgeving bevindt aan kruipend gedierte (behalve wespen, vliegen ongeacht de soort en al dan niet vliegende mieren). Met de iPhone, die zoals u weet altijd in mijn broekzak zit, liet het groene gevaarte zich zonder protest vastleggen. Even determineren met dezelfde iPhone en toen bleek het om een groene stinkwants te gaan. In het nauw gedreven scheiden ze een vieze geur uit.

Leuk toch?

Latijnse naam: palomena prasina.

Weer thuis

Na een voorspoedige reis staat de caravan weer op zijn vertrouwde plekje te wachten op uitruimen en schoonmaken.

En de rest. De wasmachine heeft al twee keer gedraaid en het einde is nog niet in zicht. Zo ook de vaatwasser. De laatste campingvaat heb ik zo in de caravan geschoven vanmorgen...

Bij thuiskomst de post even doorgenomen en de kinderen zijn meteen de buurt in gevlogen. Anouk opgehaald want die blijft de komende weken hier, de nodige visite al ontvangen, voor honderd euro boodschappen gedaan en na het eten als een blok in slaap gevallen op de bank. Nu in afwachting van opa en oma. 

Oh ja en de vijver meteen maar voor de helft leeggepompt. Want een beetje troebel was hij wel na dat warme weer. Nu een paar duizend liter vers water erbij en de visjes ook weer blij. 

Morgen wacht de rest van de (af)was en de tuin. Het gras staat twee kontjes hoog en het schijnt dat vooral meisjes dan op moeten passen.

En de hortentias staan er weer mooi bij

Afscheid

En nu is het zaterdagochtend. Voor twaalf uur worden we geacht te zijn verdwenen. De voortent hebben we gisteren al afgebroken. Er was buienkans en weg is weg droog is droog.

De laatste nacht gezellig gevieren geslapen. En Mert doet dat nog steeds. Maar we zijn zover dat we met een half uurtje wegkunnen. Het grondzeil heb ik laten liggen vannacht ter voorkoming van kwade dampen en bijbehorend ongedierte. 

Nu nog even het laatste ontbijtje en dan aankoppelen en weg. Van de vier zwembadpasjes is er eentje weg verdwenen kwijt... 12,50 kost dat. Voor een stukkie plastic. 

Zonde zonde zonde. 

Een bezempje is niet voldoende. Thuis zwaarder geschut inzetten

Gras zoals het is na drie weken met een tentje erop

Fietsen en dergelijke

Dit is het derde jaar dat we in Zeeland op vakantie zijn en een van de dingen die ik toch als typisch Nederlands beschouw is de onvoorstelbare hoeveelheid fietsers hier. De trouwe tweewielers worden vaak al van huis meegenomen op het dak van de auto, achter- of voorop de caravan of juist daarin.

En het hele modellenscala is aanwezig. Racefietsen, ATB's en degelijke oersaaie dames- en herenfietsen.

Ook wij hadden dergelijke plannen, maar ik durfde het uiteindelijk niet aan in verband met het extra gewicht waarmee je het hele circus belast. Daarom alleen Ebru's fiets. In de caravan bovenop een oud kleed. 

Toch hadden we fietsplannen en gisteren waren de weersvooruitzichten zodanig dat we naar onze vaste verhuurder Geuze in OostKapelle togen. Deze alleraardigste man verhuurt alles op fietsgebied. En zo ook kindertandems. Dat wil zeggen dat de volwassene achterop zit en de regie heeft over stuur en rem middels een ingenieus bedacht aandrijfsysteem en het betreffende kind, wat niet ouder mag zijn dan acht jaar, zit als een prins voorop en kan meetrappen. Kan. Hoeft niet. En deze rol past precies bij Mert want die is niet gespeend van prinselijke allures. 

En zomaakten we een alleraardigst rondje van OostKappelle naar Vrouwenpolder. Daar een terras met een versnapering. Vervolgens naar Veere alwaar we met het fietsveerpontje naar Kamperland zijn gevaren. Langs de toeristische zuidzijde van het Veerse Meer weer terug, ons vergapend aan toch wel kapitaalkrachtige landgenoten die in megacampers en dito bungalows de watersport beoefenen. Aanlegsteiger bij de deur zogezegd. Een vaste friettent bij het begin van de Veerse Gatdam en daarna even een uurtje aan het strand met prachtig uitzicht op de Oosterschelde Stormvloedkering. En dan het laatste stukkie weer terug naar OostKapelle. Leuk. Ja.

Maar Mert stootte zijn scheenbeen en mauwde daar een half uur over. Ebru had last van de tegenwind en klooide met de niet vertrouwde versnelling op haar huurfiets. Waardoor ze nog vermoeider werd. Mijn trommelrem ging vastzitten waardoor ik zeker 5 kilometer tegen de wind in moest zwoegen met een zwaar aanlopende fiets. Gelukkig kon mijn vaste steun en toeverlaat het euvel afdoende repareren. 

Tijdens het ijsje eten wilde Mert patat en daalde zijn humeur onder het dieptepunt en weigerde ook maar een enkel frietje af te staan. Waardoor Ebru als reactie geen slokje van haar Slush aan hem wilde geven. En aan het strand kregen ze ruzie over een koekverpakkingsplasticje waar Mert krabbetjes in wilde doen die er helaas voor hem niet waren. 

Voor de rest was het leuk. Hahaha. Wat restte was zadelpijn. 

Na de fietsen weer bij de heer Geuze te hebben afgeleverd besloten we in Goes de dag af te sluiten met het vooruitzicht van een lekker etentje op een terras. En dat was een succes. Ik nam lekker mosselen. De dames sliptongen en Mert zijn favoriete scampies. En het was goed toeven. Op een terras op de oude markt onder het genot van een paar ijskoude Raedlers.

En nu: niet leuk maar onvermijdelijk, vertrekvoorbereidingen. Het weer is nog goed, de kinderen zijn in het zwembad, dus vooruit maar.

Scampies

Nederland

Wat een mooie en vooral waardige manier om de slachtoffers hier in Nederland te ontvangen en te vervoeren naar de identificatieplaats in Hilversum. Wat een diep respect dwong dat af. De cleane en eerbiedwaardige manier zoals die kisten uit het vliegtuig werden getild en naar de rouwauto werden gebracht. Geen slordigheden, geen gehaast en zonder dat het militaristisch werd toch met militaire precisie uitgevoerd. Zoals we dat kennen van de begrafenissen van prins Claus, prinses Juliana en Bernhard.

Wat een verschil met die ongure rotkoppen op de rampplek. Die rebellen met hun kalashnikovs of hoe die klotewapens ook heten. Hoe wil je als afscheidingsbeweging na deze vertoning ooit nog serieus worden genomen door de internationale gemeenschap. Rauw tuig is het. 

Wat ben ik elke keer weer blij om in Nederland te wonen en om Nederlander te zijn. Vooral bij dit soort gebeurtenissen.  En, ik heb niet op hem gestemd, maar Rutte doet het prima in mijn ogen. Net als Timmermans. En vooruit: de Koning groeit ook. Hij deed wat hij moest doen, zei wat hij moest zeggen en gedroeg zich als een Koning waardig. 

Dag van rouw

Ook hier staan we vandaag stil bij de dag van rouw ter nagedachtenis aan de slachtoffers van vlucht MH17.

Op de camping merken we er nog niet zoveel van. Het is mooi weer en velen vertoeven op het strand of zwembad. Voor ons geldt dat een uitstapje niet doorgaat aangezien we om 1600 uur twee minuten stilte in acht willen nemen. 

Natuurlijk is dit een woensdag als alle andere woensdagen. Behalve dan dat het vakantie is. Je maakt je druk om de dingen van alledag. De kinderen die elkaar in de haren vliegen om een onbenulligheid, een wespensteek in mijn arm, de shampoo die op is, een kledder witte bonen in de voortent op het grondzeil waarvoor niemand de moeite neemt om het even op te ruimen, het dagelijkse 'wat eten we vanavond' en ga zo maar door. 

Toch is het nodig om dit alles voor minimaal twee minuten even te parkeren. En ik hoop dat de rest van Nederland dat ook zal doen. Als ik alle posts op de social media bezie, dan denk ik dat dat wel goed zal komen. 

Luctor et emergo

In elk Zeeuws dorpje staan ze op een prominente plek. En als je over Walcheren of SchouwenDuiveland rijdt doemt het eerstvolgende dorpje steevast op in de vorm van een stoere torenspits aan de horizon.

Kerken. Zeeland is een calvinistisch bolwerk en in de steden waan je jezelf soms terug in de Gouden Eeuw. Heel veel is nog zichtbaar van ons roemruchte verleden. 

Zeeland is lang geisoleerd geweest doordat het eigenlijk een verzameling eilanden is. En zoals het vaak gaat met eilanden houden ze daar tradities lang vast vanwege het achterwege blijven van invloeden die inbreuk maken op die tradities. Je zag hetzelfde met Urk, Wieringen, Marken en de Waddeneilanden. En op grotere schaal in Engeland met al die malle tradities.

Na de watersnoodramp van 1953 verdwenen de eilanden door het Deltaplan. De eilanden werden met dijken verbonden met 'de overkant' en zo ging Zeeland deel uitmaken van 'de Wereld' met alle verderfelijke invloeden die dat met zich meebracht. Jan Terlouw heeft dit prachtig beschreven in zijn boek 'Oosterschelde. Windkracht 10. '

En ook de bekende K.Norel heeft meerdere boeken geschreven over de teloorgang van destijds geisoleerde naar binnen gerichte subculturen in de Nederlandse samenleving. Urk, Wieringen, Texel en Zeeland. De klederdracht verdwijnt en verwordt tot folklore op toeristische markten en braderien. Een nieuwe generatie benut de zakelijke mogelijkheden die als vanzelf ontstaan in bijvoorbeeld het toerisme.

Ik hou er van. Vind het prachtig om die oude invloeden nog te zien en erover te lezen. Wat rest zijn de kerken. Ontkerkelijking zal hier ook wel zijn, maar ik denk in een wat trager tempo dan in de rest van Nederland. En als je dan een tijdje terug Jan Peter Balkenende hoort oreren over een ontbrekende VOC-mentaliteit in Nederland dan is dat niet zo moeilijk te verklaren. Hij is een Zeeuw. Opgevoed met God, vaderland en Oranje.  En die stoere kerken hier staan hiervoor symbool. 

Intussen heb je hier in Zeeland vele naaktstranden, zijn de winkels op zondag gewoon open en op de vele jongerencampings gebeurt vast van alles wat in de ogen van menig rechtschapen Zeeuw rechtstreeks van de duivel moet komen. 

Maar ook zij betalen hun sta-geld, kopen hun broodjes en kratten bier bij de lokale middenstand en leveren zo hun bijdrage aan de Zeeuwse welvaart. Ook op zondag! 

Op de foto een prachtige trapgevel van een druk bezochte kroeg met zeer winstgevend terras in Renesse. Met het Zeeuwse wapen broederlijk naast het logo van Amstelbier. 

Luctor et Emergo. Ik worstel en kom boven. Prachtig toch.

Update

Het begint behoorlijk druk te worden hier in Zeeland. Gisteren deed ik even boodschappen hier bij de plaatselijke AH en er was geen doorkomen aan met het winkelkarretje.

Ook zijn bijna alle plaatsen op de camping nu bezet en dat geeft een gezellige drukte. Bij het animatiegebouw is nu het 'spetterfestijn' en daar zijn de kinderen nu naar toe. 

Die animatie is voor de kinderen geweldig. Er zijn doorlopend activiteiten die georganiseerd worden door een aantal animatiemedewerkers. Jonge meiden en dito jongens herkenbaar aan het Ardoerlogo op hun shirt. Mert en Ebru vinden niet alles een succes maar de bingo, het schuimfestijn door de plaatselijke brandweer en de dagelijkse schaterparade kunnen de goedkeuring nog wel wegdragen. 

Voor de rest merk je dat het vooral blonde meisjes van zes zijn die meedoen met het knutselen en dergelijke aanverwante tuttelactiviteiten. Ebru voelt zich eigenlijk te groot en Mert heeft een broertje dood aan creatieve bezigheden. 

En zo is de vakantie de laatste week ingegleden. Het is al weer dinsdag en we volgen het nieuws van MH17 op de voet. Gelukkig is er nu hoop dat de slachtoffers binnen afzienbare tijd in Nederland aan zullen komen. En dan zal na een tijdje het nieuws hierover verdrongen worden door andere zaken. Zo gaat dat meestal. 

Heel langzaam beginnen we te denken aan ons vertrek zaterdag. Maar echt heel langzaam. Het is heerlijk weer, na een smerige kille dag gisteren, en de vooruitzichten zijn prima. Dus we genieten volop. En ik heb nog boeken genoeg. En Mert ontpopt zich als een goede assistent-kok. 

Kleurig

Deze trend is al weer een paar jaar oud. Het eerste jaar dat we in Nederland kampeerden was het een rage. 2007. Nijverdal. Noetselerberg. Bij het zwembad stonden er een paar honderd. Van maat 48 tot 19 of 20. En nog steeds is het campingschoeisel bij uitstek. Zo droog, geen veters, haakjes of klitten. Aan en uit in de loop. Net als de gouwe ouwe teenslipper. Maar dan anders. En in Renesse te koop. Te kust en te keur.

Wat zegt u? Of ik ze ook heb? 

Dit jaar. Voor het eerst. Ik loop wel vaker een beetje achter. Zeggen ze...

Toch kleurig genoeg voor een fotootje!

Nieuws

In het winkeltje van de camping verkopen ze broodjes, toeristische prullaria, ijs en snoep. En kranten. Diverse ochtendbladen en een regionale krant.

In eerdere jaren kocht ik altijd mijn krant als ik broodjes ging halen. Ongeacht waar we waren, een Telegraaf is altijd wel te koop. Net als Coca-Cola. 

Nu doe ik dat niet meer. De reden zal duidelijk zijn. De nieuwsvoorziening is online overal en ten alle tijde beschikbaar op een beeldscherm naar keuze. Waardoor de krant de functie van nieuwsbrenger heeft verloren. 

Het nieuws van de verschrikkelijke vliegramp in Oekraïne bereikte mij via de Social Media. Sneller kan niet. En het maakte behoorlijk indruk hier. Verbijstering en mededogen. Je zult maar lekker op vakantie gaan en neerstorten met zo'n vliegtuig. Met je gezin. Het duurt even voordat zo'n toestel beneden is. Een paar minuten? Wat zeg je tegen je kinderen? Kun je ze troosten? Of is het ieder voor zich? Ze zullen niet in de gordel hebben gezeten dus als die raket een gat in de romp heeft geslagen zullen er mensen naar buiten zijn gezogen. En dan gaat de neus naar beneden en begint de duikvlucht. Iedereen rolt naar voren... Je wilt er helemaal niet aan denken eigenlijk. 

Ik hou niet van vliegen. Ben altijd bang, altijd gespannen. En dat is er mu niet beter op geworden. Nee. Dan is Zeeland helemaal zo gek nog niet. Geen separatisten. Geen raketten. Wel zon. En zee. En strand. En mosselen. 

Thailand. Indonesië. Maleisië. De mensen die nog moeten wens ik heel veel plezier. En troost je met de wetenschap dat de KLM en andere maatschappijen niet meer boven Oekraïne zullen vliegen. 

Braaien

Trends komen en gaan in kampeerland. Tot aan het moment dat we onze eerste caravan kochten in 2005 kampeerden we  met een tent. Koken deed ik altijd op een gasstelletje van Campinggaz. Met bijbehorende blauwe gastank. Die altijd leeg was op het moment dat dat helemaal niet uitkwam. En dan moest je met de lege tank naar de campingwinkel om hem tegen een idioot hoge prijs in te wisselen voor een nieuwe.

Het koken ging trouwens prima op dat twee-pittertje. Ik gebruikte een nest-en stapelbaar aluminium pannenset met van die knijpertjes om de pannen te hanteren. En een ouwe juspan of koekepan voor het bakken.

Koken in de tent heb ik nooit gedaan. Als kind maakte ik mee dat onze tent bijna afbrandde door een wapperend tentgordijn dat in brand vloog. Razendsnel handelen van mijn oom met een brandblusser voorkwam een ravage.

Dus ik kookte buiten en dat is ook veel leuker. Als het niet regent tenminste. Maar dan was er de snackbar of restaurant. Afhankelijk van het budget.

Bij de komst van onze eerste KIP-caravan bleef ik dit zo doen. De gasinstalatie van dit kippebeest uit 1983 vertrouwde ik niet zo. Dus het gaskomfoor in de caravan bleef ongebruikt en bood plaats aan de televisie. 

Toen kwam er wat nieuws. Bij elke tent of caravan zag je inmiddels een aantal variabelen waarvan er altijd wel een aantal aanwezig waren: twee blauw-wit gestreepte campingstoelen met een hoofdkussentje, een inklapbare gezinstafel die vanuit koffertoestand ongetoverd werd tot tafel met vier zitplaatsjes, een tapijt van bolletjeskunsstof voor onder de luifel en ... de Skottelbraai.

De blauwe stoelen hebben wij ook. De koffertafel ook, maar die loopt op zijn laatste benen vanwege defecte scharniertjes, het bolletjestapijt nog niet, maar de skottel heb ik echt in mijn hart gesloten. Op het moment van koken zet ik alles klaar op de blauwe koffertafel, zet een blauwe tuinstoel naast de skottel, een blikje bier of glaasje wijn onder handbereik en 'braaien' maar. Als ik wat nodig heb roep ik een van de kinderen, want ik kan er natuurlijk niet bij weglopen. Gevaarlijk... 😜 

Ideaal. En leuk om te doen. Alleen pasta of rijst koken moet apart. In de caravan. Want het oude campinggaz stel ligt nog wel in de disselbak, maar ik weiger om 38 euro uit te geven voor een paar liter gas. Wie de bekende blauwe tank wil hebben mag hem gratis ophalen. Leeg uiteraard.

Menu van gisteren: aardappelkrieltjes, sla en zelfgemaakte kipspiesjes met satesaus...

Aftateren

Mijn moeder is opgegroeid in Amsterdam. Geboren in 1936 en toen ze in 1957 met mijn vader trouwde was ze 21 jaar. Vanaf dat moment wonen ze in Enschede. Al bijna 57 jaar. En al die tijd onder de Tukkers. Haar Amsterdamse accent is ze echter nooit helemaal kwijt geraakt. Zo is een oude auto of oude fiets een 'oud barrel' en een schoorsteen blijft een 'kachelepijp'.

Het weer en de seizoenen hebben ook zo hun uitdrukkingen. Als het een tijdje slecht weer is dan is het 'schijt'. En als de maanden april, mei en juni eenmaal voorbij zijn dan staat ze al met een been in de herfst: 'je kunt merken dat de dagen korter worden. Straks gaan we de nachtschuit weer in.'

En natuurlijk. De tuin is dan ook zijn eerste bekoring van het voorjaar kwijt. Eind juli, begin augustus: 'Je ken zien dat alles begint af te tateren...' 

Aan de laatste uitdrukking en het bijbehorende gevoel moest ik denken toen ik zowaar enkele paddestoelen ontdekte hier op de camping. En een kastanjeboom in de buurt hangt al vol met bolsters. Wat Mert deed verzuchten: 'Ohhh, straks weer mooi eikels en kastanjes zoeken.' 

Mijn moeder had het anders verwoordt...Zeker weten. 

PET

Reactie op Bob:

Een petfles is een verpakking voorfrisdranken en andere vloeistoffen, vervaardigd uit polyethyleentereftalaat(pet). De fles is in 1973 gepatenteerd. Petflesjes worden ook wel gebruikt als verpakking voor cosmetica, vloeibare zepen, schoonmaakmiddelen, ofmedicijnen. 

(Wikipedia)

Toen we op vakantie waren in Turkije hebben we ervaren wat het begrip 'wegwerpflesje' inhoudt. Straten en bermen liggen daar werkelijk bezaaid met wegwerp waterflesjes. Die koop je dan ook voor een kwartje op elke straathoek. Sommige mensen halen daar weer een bron van inkomsten uit. Net zoals degenen die het afvalplastic weer inzamelen en met enorme balen lege flesjes lopen te zeulen. Die ze voor een grijpstuiver weer verkopen aan een inzamelbedrijf. 

Het schijnt dat fleecetruien gemaakt worden van gerecyclede petflessen. Altijd al geweten dat er iets mis was met fleecetruien... Campingdracht pur sang. 

Wespet

Nu het wat beter weer is ziet ook Zeeland er weer heel vriendelijk uit. Vandaag een tochtje naar Goes. Het centrum is prachtig opgeknapt en veel herinnert aan voorbije gouden tijden. 

Waarschijnlijk zit er ergens in de bosjes vlak bij onze caravan een wespennest. Ik kan het niet vinden, maar irritant is het wel. Zit je net aan je broodje jam en dan krijg je drie van die ongenode gasten om je heen zwermen. Ik ben er niet bang voor maar heb altijd het visioen dat iemand bij een hap of slok zo'n kreng mee naar binnen slikt. Met alle gevolgen van dien. 

Dus maar een paardenmiddel aangewend: een wespenvanger van een doorgezaagde petfles. 'Kop op de kop' in de bodem welke we superaantrekkelijk hebben gemaakt met limonadesiroop.

Pure dierenmishandeling maar op een steek in je keel zit niemand te wachten hier.

Update 26 juli: Enkele duizenden wespen zijn niet meer...

Mannschaft

Toegegeven. In voorgaande EK en WK wedstrijden mocht iedereen winnen. Iedereen behalve Duitsland. Ik weet nog van grensincidenten na wedstrijden tegen die Mannschaft. En Oranjespelers die hun kont afveegden met Duitse shirts. Om nog maar te zwijgen over Rijkaart die Voller trakteerde op een klodder spuug in zijn haar.

Deze sentimenten zijn voorbij. Wat mij betreft tenminste. Ik gun de Duitsers hun overwinning. Een paar Duitse meiden van een jaar of dertien zijn hier vanmiddag uren bezig geweest met het maken van een bloemenslingertje in hun haar. Zwart geel en rood. En maar selfies maken. In het toiletgebouw. Ik gun ze het feest. En morgen gratuliere ik mijn Nachbarn hier op de camping. Aardig volk. Ik heb een schroevendraaier van ze geleend en een blikopener. Die waren we vergeten. 

Ik zie de afloop van dit toernooi als Zuid-Amerikaanse hysterie tegenover een mooi Europees feestje. Maak het niet groter dan het is. Nederland verloor de halve finale, schudde met het hoofd en ging over tot de orde van de dag. En Duitsland doet wat het moet doen en wint gewoon. Zoals iedereen verwacht heeft. En morgen is het gewoon maandag. 14 Juli. Ook een feestdag. In Frankrijk. Maar die gaat echt ergens over.

Het leven houdt meer in dan een potje voetbal. Veel meer.  En dat moet vooral zo blijven. 

Desalniettemin: herzlichen Gluckwunsch fur die Mannschaft. 

Tube

Hahaha. Jam uit een tube. Zonder stukjes. Het betere glij-voedsel. Echt camping.

Er bestaat ook chocoladepasta in deze verpakking

Looms

We konden er niet omheen. In Burgh was avondmarkt. Zo'n lekkere toeristische kramenverzameling met onderbroeken, wonderbeha's, haarkammetjes maar dan net anders, zonnebrillen, tattoo's, chiros, friet, haring en nog heel veel meer.

En het was druk. Allemaal toeristen. Nederlanders. En Duitsers. Heel veel Duitsers. Kraampjes met Duitse voetbalsjaaltjes en dito petjes. 

En looms. Tien kramen met looms. Twintig kramen met looms. De een nog goedkoper dan de ander. We hebben in de caravan al een kast vol looms. Maar nog niet genoeg looms blijkbaar. Dus  daar ging een deel van het vakantiegeld van de kinderen. Een megabox looms voor slechts een tientje. En dus liep pa met twee megaboxen in een mega-plastic zak te sjouwen. 

Nu komt het wel goed uit trouwens. Want je kunt goed loomen bij slecht weer. En dat is het nu. Het giet. En de kinderen vermaken zich. Looming business.

Bier

Naast onze camping, een keurige gezinscamping voor bedaagde vaders, moeders en dito kinderen, allen overigens leliewit, is een jeugdcamping. Van onze camping gescheiden door een groene geluidswerende wal. Honderd meter buiten de poort is een supermarkt die beide campings bedient. Het leuke is dat de etalage van deze Attent zich wel heel duidelijk richt op het publiek van de jeugdcamping: twee ramen vol met kratten bier van alle populaire merken. Behalve... Grolsch. Typisch toch wel.

Update 26 juli: Na een week stonden er twee stapels Grolsch. de eigenaar heeft dit bericht vast gelezen.

Het grijze dier

Ik geloof dat we deze dagen in het verkeerde hoekje zitten. Op facebook berichten over zwembaden en zon. Maar hier is het grijzig.

Ik heb al vaker geblogd over de zomervakanties die ik in mijn jeugd doorbracht in Zwitserland en Oostenrijk. In het laatstgenoemde land waren we drie jaar. En altijd was het daar minstens de helft van de tijd slecht weer. Regenjas en groene rubberlaarzen. Daarom ga ik in de zomer nooit meer naar Oostenrijk.

Mijn vader zat er nooit zo mee. Hij was al tevreden als hij in zijn tuinstoel zat en een boek kon lezen. De rest werd wel voor hem gedaan. Zo ging dat vroeger. Hij verdiende immers de kost de rest van het jaar. En dat gaf privileges. 

In 1979 gingen we voor het laatst naar Oostenrijk. Een vakantie met uitgesproken slecht weer. In de bergen extra zichtbaar door de wolkenflarden die de bergtoppen aan het zicht onttrekken. Het inspireerde mijn vader tot het maken van het volgende gedicht:

Grijs

Het grijze dier in mij

Houdt niet van ijle lucht

Eer de boomgrens is gepasseerd

Is het mij ontvlucht.

Maar terug in het dal, volledig uit mijn gedachten,

Zit het mij weer op te wachten.

Niet om vrolijk van te worden... En dat word ik ook niet van de grijze lucht hier. Gelukkig hebben ze hier geen grijze dieren. Ik ga het ontbijt maar eens verzorgen. De privileges van vroeger zijn er helaas niet meer voor huisvaders...

Camping naar mijn hart.

Inclusief vaatwasser. Kost wel 0,50 per keer... 

Deceptie

In 1974 was ik een jochie van elf jaar. We kampeerden dat jaar in Zwitserland. Een leuke camping waar ik vijf keer ben geweest met mijn ouders. Dat jaar was het WK. Nederland kwam in de finale. Tegen Duitsland. De oranjegekte was toen lang niet zo heftig als nu. Ik herinner me niks van vlaggetjes, versierde straten en volslagen idiote outfits bij heel normale mensen.

 De wedstrijd was te volgen in het restaurant bij het zwembad. En ik herinner me dat na een aanvankelijke voorsprong Nederland ten onder ging. Ik was er even katterig van en dat was het.

Daarna weet ik nog 1978. Finale tegen Argentinië. Verloren. In 1988 het EK. Die wonnen we. Toen is ook de Oranjegekte begonnen. Maar daarna nooit meer een EK of WK gewonnen. Ik vind het leuk om de wedstrijden te volgen, maar heb geen illusies dat er nog eens een erepodium ontstaat. Finale, halve finale, maar altijd net niet...

Maar dat geeft niks. Ik doe net alsof ik er wel vertrouwen in heb. Voor Mert. Die heeft gisteren tot het eind gekeken. Hij wist niet meer hoe hij liggen of zitten moest. En ik zag de teleurstelling bezit van hem nemen. Na de missers van eerst Vlaar en daarna Sneijders. En vooral die laatste heeft hij hoog zitten. Want die speelt bij Galatasaray. Voor Mert verenigt dat twee werelden. Een Nederlandse topvoetballer bij een Turkse topclub.

Decepties. Ook als je nog maar acht bent... Zo gaan de dingen. 

Storm en regen

Eerlijk is eerlijk. Je gaat op vakantie om tot rust te komen. Te onthaasten en te genieten van een niet alledaagse omgeving zoals zee en strand. En in mijn beleving hoort daar toch wel mooi weer bij. Zodat je lekker buiten kunt leven, met weinig kleding toe kunt en dat je 's avonds rozig van de zon je bed inkruipt.

Schuddende caravans, klapperende luifels en voortenten en het tevoorschijn halen van extra haringen en scheerlijnen horen daar dus niet bij. 

Ja. Het stormt hier en daarbij ook striemende regen. Lange broeken, vesten en dikke sokken. Zitten in de voortent, het zoveelste spelletje Rummycub en nog maar weer eens kijken op buienradar.nl wanneer het droog zal worden. 

Toch heeft het wel iets. Maar niet te lang alsjeblieft. Straks even naar het strand. Want "aan zee is het nu leuk hoor jongens..." Sprak papa alwetend wijs om de stemming er in te houden.

En... ik hou hem gewoon aan die korte broek. 

Spelletje dan maar

Tja.

Puberbrein

Ik weet heus wel wat er met Anouks brein aan de hand is. Het gebeurt in het hersendeel achter haar voorhoofd waar zich de zogeheten prefrontale cortex bevindt. Bij pubers zorgt de aanleg van dit hersengebied voor verwarring en problemen met plannen, zelfbeheersing en redeneren. Dit duurt tot het 18e levensjaar...

Maar daarom hoeft ze nog niet op de punt van de tafel te gaan zitten... Prefrontale cortex of niet. Die tafels kunnen daar niet tegen. En ik ook niet.

Gelukkig is de tafel nog bruikbaar. De poot is uit het lood. En het jochie heeft ook een prefrontale cortex. In wording. Ik hou mijn hart vast.

Ontbijten in de voortent

Op de camping is een bakkertje met verse broodjes. Zo hoort dat op de camping vind ik. De eerste dag dacht ik:'Vooruit, laat ik ze een keer verwennen'  en kocht een zak croissants en chocoladebroodjes' Tien euro kwijt. Bij de caravan aangekomen dekte ik de tafel en men schoof aan. Reactie: 'Heb je niks anders dan croissants? Das hartstikke ongezond!'

Tja. Wat had ik verwacht? Dankbare kinderogen denk ik... 

En vandaag hadden we dus pitjesbrood, kaas, komkommer en tomaten. Heel gezond. In de voortent. Want het giet van de regen.

Boos

Ik word niet gauw boos. Maar vanavond...
Anouk moest het ontgelden. Het valt me wel vaker op dat zowel Anouk als Mert soms blijk geven van ontbrekend praktisch inzicht. Om half elf was het bedtijd en Anouk ging met haar volle zestienjarige pubergewicht op de hoek van de tafel in de caravan zitten. De tafel die ook dienst doet als bedbodem en derhalve is uitgerust met een scharniersysteem wat haakt in de wand en door middel van een ingenieus veer-en tandwielsysteem omgebouwd kan worden van tafel tot bedbodem. Dit functioneert prima, maar de ingenieurs van Hobby hebben natuurlijk geen rekening gehouden met zestig kilo op de hoek van de tafel waar geen poot zit.

De hele zwik donderde in elkaar en nam ook nog eens alles mee wat op tafel stond... ravage dus.
Ik schoot uit de spreekwoordelijke slof en zowaar: Het maakte indruk geloof ik. Het systeem is echter aan gort en derhalve kunnen we de eethoek niet meer omtoveren tot tweepersoons bed.

Zelf ben ik zuinig op mijn woonwagentje. Dus ik werd boos en heb geloof ik gevloekt. Waardoor Mert de slappe lach kreeg en niet meer kon stoppen. Waardoor ik nog kwaaier werd. En Anouk stond er bedremmeld bij.

Tja. Wat doe je er aan. Reisverzekering denk ik maar.

Huisdieren...

Camping-fashion 2014

Tja en dan krijg je dit...

Druppeltjes aan de buitenkant

6 juli: Namiddag: Een muur van buien nadert...

Oh ja. Nederland - CostaRica

Het leek wel carnaval. Bloedstollend.

6 juli voormiddag 2

Dochterlief selfies aan het maken

6 juli voormiddag

Lekker naar het strand

En dan dit...

Vlak na Rotterdam staan er twee gele motoragenten op een afrit en die gebaren ons te volgen. "Shit" denk je dan: "Alles in orde? Papieren? Verlichting? Verzekering?" 

Het bleek te gaan om een caravancontrole. Een stuk of twintig lotgenoten stonden bijeengedreven op een parkeerplaats en als eerste moesten we de weegbrug op. Berucht. En ik kneep hem behoorlijk. Want altijd neem je teveel me. En mijn caravan mag niet zo heel veel aan boord hebben aangezien het ding al behoorlijk zwaar is van zichzelf.

Gelukkig bleken we zowaar nog vijftig kilootjes over te hebben. En ook de papieren waren in orde en de lampjes en de rest. Alleen de rechterbuitenspiegel moest even door de ook aanwezige wegenwacht worden aangepast. Een bevestigingsnokje was defect. Gratis en voor niks.

En toen mochten we na een welgemeend "fijne vakantie verder" weer verder reizen.

Toch typerend hoe de kinderen reageren op iets dergelijks. Mert een beetje angstig, teruggetrokken, Anouk interesseert het helemaal geen ene moer, komt de auto niet eens uit, en Ebru staat er met de neus bovenop en wil alles weten. Wat dat betreft lijkt ze op mij.

En het regende ook nog

5 juli Het begint niet goed

Onderweg... Na een week prachtig zomerweer start de zomervakantie
een beetje grijzig. En nattig...

Hamvragen

Wie: Nico, Fatma, Mert, Ebru en Anouk
Wat: Hobby 440 sfe en Mazda 6.
Oh, en ook een voortent, twee koepeltenten, spacescooter, fiets, skottel, beeldschermen van diverse origine voor wisselende doeleinden, campingmeubilair en dito gebruiksartikelen, een voorraad voor de inwendige mens en zo kan ik nog wel even doorgaan... Alles met alles een kilootje of 3000 a 3500.
Waar: Caravan, standplaats E12, camping Ginsterveld, Burgh-Haamstede, Schouwen-Duiveland, Zeeland, Nederland, Europa, wereld ...
Waarom: Daarom.
Wanneer: Nu

Vakantie Zeeland 2014. Blog aparte...

Van Fatma mag ik niet bloggen aangezien ze bang is voor de impact van de social media bij het inbrekersgilde. Vandaar een vakantieblog op een separate blogpagina. Alleen aan bekenden stuur ik het linkje. Bij deze dus.

Na de vakantie importeer ik het blog in  mijn reguliere weblog. (gedaan op 27 juli 2014)