Deceptie

In 1974 was ik een jochie van elf jaar. We kampeerden dat jaar in Zwitserland. Een leuke camping waar ik vijf keer ben geweest met mijn ouders. Dat jaar was het WK. Nederland kwam in de finale. Tegen Duitsland. De oranjegekte was toen lang niet zo heftig als nu. Ik herinner me niks van vlaggetjes, versierde straten en volslagen idiote outfits bij heel normale mensen.

 De wedstrijd was te volgen in het restaurant bij het zwembad. En ik herinner me dat na een aanvankelijke voorsprong Nederland ten onder ging. Ik was er even katterig van en dat was het.

Daarna weet ik nog 1978. Finale tegen Argentinië. Verloren. In 1988 het EK. Die wonnen we. Toen is ook de Oranjegekte begonnen. Maar daarna nooit meer een EK of WK gewonnen. Ik vind het leuk om de wedstrijden te volgen, maar heb geen illusies dat er nog eens een erepodium ontstaat. Finale, halve finale, maar altijd net niet...

Maar dat geeft niks. Ik doe net alsof ik er wel vertrouwen in heb. Voor Mert. Die heeft gisteren tot het eind gekeken. Hij wist niet meer hoe hij liggen of zitten moest. En ik zag de teleurstelling bezit van hem nemen. Na de missers van eerst Vlaar en daarna Sneijders. En vooral die laatste heeft hij hoog zitten. Want die speelt bij Galatasaray. Voor Mert verenigt dat twee werelden. Een Nederlandse topvoetballer bij een Turkse topclub.

Decepties. Ook als je nog maar acht bent... Zo gaan de dingen.