Voor de geschiedenis

1 en 2 November 2014. Het is prachtig weer. Normaal hoort de wind door de bomen te waaien en de straten guur en nat. Maar nee. De zon schijnt, en wel zodanig dat Ebru met een korte broek aan kwam zetten. Reden voor een wandelingetje naar de Shell om de hoek voor enkele noodzakelijkheden.
Een paar mooie plaatjes gemaakt.

Herfst 2014

Moet even hier geplaatst worden

Sneek, Workum, Leeuwarden, Bolsward en Lemmer

Afgelopen maandag, dinsdag en woensdag zijn we met mijn zus en zwager en met mijn beide ouders een paar dagen op stap geweest. In kleine setting, dus zonder kinderen. Mijn vader heeft Alzheimer en hij en mijn moeder wilden graag nog eens op stap met de kinderen.

Aanvankelijk zouden we naar Leiden gaan, maar dit werd ter elfder ure gewijzigd in Friesland. De provincie waar de roots van mijn vader liggen. In 1929 geboren, in 1947 vertrokken naar Amsterdam. We boekten een herfstarrangement bij Van der Valk in Sneek en vertrokken afgelopen maandag rond de klok van elf. Onderweg dronken we koffie in een desolaat wegrestaurant in Zalk, ja van Klazien, en om twee uur checkten we in. Drie mooie hotelkamers voorzien van alle luxe. Het arrangement was inclusief diner en ontbijt.

Na installatie en het uitleggen van alle knoppen en cardsleutels aan mijn ouders vertrokken we voor een bezoekje aan Sneek. Aangezien beide oudjes wat minder goed ter been zijn geworden had zwager C. gezorgd voor twee rolstoelen en dat voldeed uitstekend. Sneek is een alleraardigst stadje en een van de Friese elf steden. Mijn vader ging als jongetje met zijn moeder wel eens naar Sneek om kleren te kopen bij C&A (toen al) en hij wist dit nog precies te vinden. De nabijgelegen boekwinkel waar hij dan aansluitend een boek mocht uitzoeken kon hij echter niet meer vinden. Wellicht verdwenen.

Sneek

Het avondeten was prima en na een goede nacht vertrokken we dinsdag naar het Jopie Huisman Museum in Workum. Leuk. Maar ik was er al eens eerder geweest en toen was het Jopie Huisman Museum nog gehuisvest in een oud krakend pandje, en dat paste toch beter bij zijn schilderijen van oude lorren en lompen. Nu was het een rolstoelvriendelijk, subsidiabel expositiegebouw met allerlei aanpalende activiteiten die naar mijn smaak toch wel wat afbreuk deden aan waar Jopie Huisman voor stond.

Even pauze

Mobiele brigade

Nog even rondwandelen en vervolgens naar Leeuwarden. Daar goot het van de regen en dan is de lol er snel af. Met twee rolstoelen winkeltje in winkeltje uit bleek niet echt een succes, dus dan maar de kroeg in. Mijn vader wilde ijs. Tja. Hij is gek op zoetigheid. Tussen de buien door naar de scheve toren van Oldenhove en van daaruit wilden we eigenlijk wel naar het hotel om ons in de hotelbar maar te gaan vermaken. Maar toen bedacht mijn vader dat hij naar het Zaailand wilde. Daar had 'Kneppelfreed' plaats gevonden. In 1951 of zo en dat wilde hij perse zien. Dus, ondanks de plensbuien maar weer Leeuwarden in. En uiteindelijk het Zaailand gevonden. En daar staarden we naar het Friese hoofdstedelijke gemeentehuis, het standbeeld van Anne Vondeling en voor het overige naar glimmende zwarte trottoirtegels. Mijn vader was echter bevredigd en maakte geen bezwaar om terug te gaan naar het hotel.

Zaailand. Leeuwarden. Bij het standbeeld
van Anne Vondeling

De volgende dag eerst naar Bolsward. Ook een mooie Friese stad. Met dezelfde trap, klok, lijst en halsgevels als in de andere Friese plaatsjes. En die je ook ziet in andere plaatsten waar de saneringshamer nog niet heeft toegeslagen. Het is het straatbeeld waar je sinterklaas op zijn paard over het dak ziet rijden in de oude negentiende-eeuwse prenten. En het deed mij weer eens beseffen dat Friesland een gouden tijd heeft gekend die zijn oorsprong al in de veertiende eeuw heeft. Wat dat betreft steekt een stad als Enschede daar wel heel karig bij af. Alles wat hier nog een beetje oorspronkelijk is wordt gesloopt.

Tot slot een bezoek aan Lemmer. Het geboortedorp van mijn vader. Eerst naar het kerkhof waar zijn beide ouders liggen en vervolgens het dorpje in. Even kijken bij zijn geboortehuis en het huis waar hij is opgegroeid. Dit laatste is inmiddels verworden tot een snacktent. Maar toch nog heel herkenbaar. Ook ikzelf heb aan dit dorp veel herinneringen, want we bezochten mijn grootouders natuurlijk met enige regelmaat.

Vergankelijkheid in beeld

Kortestreek 26 Lemmer

Om zeven uur waren we weer in Enschede. Moe en toch ook voldaan. Want zoals mijn vader in de auto sprak:" Voor mij is dit een groot feest..." En dat is precies wat de bedoeling was...

16 oktober

En weer een jaar verder. Weer 16 oktober. Sjoerd zou vandaag 19 jaar geworden zijn. Vaak valt deze dag in de herfstvakantie. Zo ook nu. Dus we gaan vanmiddag een bloemetje brengen en mijn ouders komen eten.
Het is de vijfde verjaardag op rij dat hij er niet meer bij is. Zou hij meekijken van boven? Zou hij denken: "Eens kijken of ze er wel aan denken?" Misschien. Misschien ook niet.
In ieder geval zal 16 oktober altijd een speciale dag blijven. Op de foto een verjaardag in betere tijden. 16 oktober 2007 om precies te zijn....

In de aanslag voor de taart...

Over vroeger en zo: SIMCA 1000

In 1972 zat ik in de tweede klas (nu groep 4) van de Christelijke Groen van Prinsterenschool. Genoemd naar een polioticus uit de negentiende eeuw waar wij als tweede klassertjes totaal geen weet van hadden. En niemand vroeg ooit "Waarom heet onze school eigenlijk zo?"

Het waren wel de jaren zeventig inmiddels. De revolutionaire zestiger jaren waren al voorbij en zochten hun bestendiging in de jaren zeventig. Met mijn vriendjes filosofeerden we wat over het jaar 2000. Dan zijn we al 36 zeiden we. En dat leek nog heel ver weg voor ons als zevenjarigen.

Onze meneer (nieuwbouwwijk, moderne school, je mocht 'meneer' zeggen in plaats van ' meester') deed aan nieuwerwetsigheden. Soms kwam er een televisie in de klas of een diaprojector en we werkten al in niveaugroepjes met rekenen. Ook mocht je je eigen sommen nakijken. Hetgeen altijd resulteerde in nul fout natuurlijk. Die groepjes stigmaiseerden als de hel. Want ik zat in het rode groepje, had altijd nul fout, en ben tot en met de vijfde klas altijd in dat rottige lage rode groepje blijven hangen. Met als gevolg dat ik toch zeker een achterstand had van een half jaar of zo, want toen we naar Boekelo verhuisden en ik op een ouderwetse dorpsschool kwam met een echte 'meester', waren de klasgenoten al aan de tiendelige breuken, daar waar ik nog moest beginnen aan de gewone breuken. Het gevolg was een jaar lang huiswerk en dus na het avondeten rotsommen maken. Waar mijn vader me bij assisteerde. Want rekenen kon hij wel. Het was trouwens ook dezelfde lesstof als hij veertig jaar eerder toegediend had gekregen op zijn dorpsschool. Met ook een 'meester'. Het verschil was dat de meesters van mijn vader handtastelijk waren. Ze sloegen erop. Of trokken aan je oor. Helemaal gevrijwaard van die handtastelijkheden waren wij echter ook niet, want ik herinner me menig 'draai om de oren' van zowel de moderen meneren in Enschede als de ouderwetse meesters in Boekelo. Een zo'n moderne meneer nam je altijd "Over de knie" als je wat had uitgehaald.

In die tijd was het dat er weer een andere auto moest komen. En een DAF... dat kon echt niet meer. "Elke maf rijdt in een DAF op een draf naar zijn graf" zo luidde een populair kinderrijmpje.

Het werd een Simca 1000. Gekocht bij de firma Christenhuis in Enschede. Voor 4000 hele guldens.
De kleur was turquoise, de motor zat achterin en het ding maakte een enorm kabaal vanwege die achterin geplaatste motor. De stoelen waren nog steeds van plastic en de uitvoering was rudimentair. Er waren wel luxere uitvoeringen, maar mijn vader vond dat allemaal overbodigheden. Een auto was om in te rijden en de rest was flauwekul. Dus geen hoofdsteunen, toerenteller, stoer pookje of andere toeters en bellen die ik als jongetje nou juist zo leuk vond.
Wel vier deuren. Zonder kindersloten nog. Zo ver waren we nog niet. Wel met een trekhaak. Want we gingen kamperen.
Het autootje mocht blijven tot 1975.

Over vroeger en zo: Daf 2

Toen er een nieuwe auto moest komen, in 1969 dus, gingen mijn ouders dus op een zaterdagochtend naar de plaatselijke DAF-garage in Enschede. Gehuisvest in wat nu in de volksmond het "Volvoflat" heet. Toen heette dat het "DAF-flat". (DAF ging in 1975 op in het Zweedse VOLVO). De reden was dat het betreffende flatgebouw op de begane grond onderdak bood aan de DAF-garage.

Want het moest weer een DAF worden. Door het rijden in een Dafje was mijn vader het schakelen verleerd denk ik nu. En mijn moeder had bij aanschaf nog geen rijbewijs. Dus lag het voor de hand om maar weer op veilig te gaan. Zoals eerder opgemerkt hield mijn vader ook niet van veranderingen...
Er kwam een andere DAF. Een rode. Een Daf 33. Mooier, maar het bleef een DAF. Als jongetje was ik er niet zo kapot van. Maar ik had niks in de melk te brokkelen natuurlijk. Dit exemplaar deed dienst tot 1972. Denk ik. Want in 1973 gingen we verhuizen en toen was de DAF al weg.

Rood. Dat weer wel

Over vroeger en zo: DAF

In de jaren zestig gingen mijn ouders mee in de toenemende welvaart. Steeds meer gezinnen kregen de beschikking over een auto. Zo ook wij. Het leuke was dat ik het allemaal nog precies weet. We woonden op een flatje in Enschede, en mijn moeder zei:" Nico kijk eens naar buiten"... En dat deed ik. Ik zag mijn vader uit een auto stappen. Een witte. Een DAF... Nu weet ik dat het een Daffodil was. Ik vond het geweldig. Want als klein jongetje was ik helemaal verzot op auto's en kende alle merken uit mijn hoofd. Dat was in die tijd nog wel wat overzichtelijker dan nu hoor. Want Japanse en Koreaanse auto's  waren er nog niet. En de gewone man of vrouw was al heel blij met een 2CV, Renault 4, Opel Kadett of Volkswagen Kever. En die bepaalden het straatbeeld. Met Fiatjes 500 en 600 en de voornoemde DAFJES.

In een DAF hoefde je niet te schakelen. De aandrijving bestond uit een zogeheten Variomatic. "Het pientere pookje..." Naar voren was vooruit, naar acheren was achteruit en er was nog zo iets als een bergversnelling geloof ik. En dit alles zonder koppelingspedaal.

Op de foto het lelijke, witte Dafje waarmee mijn ouders meegingen in de vaart der volkeren... Ik spreek over 1966. De stoelen waren van foeilelijk kunstleder. Als het warm was en je had een korte broek aan dan brandde je je benen. Veel mensen lostten dat op door schapevachten over de stoelen te leggen. Mijn vader niet. Die gaf daar niks om. Had nooit een korte broek aan en bovendien hield, en houdt, hij niet van nieuwigheden.

Het ding deed dienst tot 1969. Toen stortte het in elkaar. Als je de vloermat optilde keek je zo op straat. APK, daar deden we nog niet aan in Nederland toen.

Bron: "Het geheugenvannederland.nl"

De eeuw van mijn vader

Bovengenoemde titel verwijst naar het gelijknamige boek van Geert Mak. Hij beschrijft hierin hoe met name zijn vader leefde in de nu voorbije twintigste eeuw.

Op school geef ik een uurtje geschiedenis aan een derde klas. Praktijkjongens en -meiden. En in het curriculum en de kerndoelen  staat dat de leerlingen kennis moeten nemen van de moderne geschiedenis van hun eigen land. Ik gebruik hiervoor (onder andere) een televisiereeks genaamd "Mooi was die tijd". Hierin staat een gezin centraal wat zich elke aflevering verplaatst naar een bepaald decennium in de vorige eeuw. Het begint bij de jaren 10, dan de jaren twintig, dertig en zo voort. Tot aan de huidige tijd. Steeds dezelfde familie. In het begin lopen ze (steeds hetzelfde) huis binnen waar de woninginrichting conform het betreffende decennium is.

Aardig voorbeeld hierbij zijn de jaren twintig en dertig, waar voor het eerst sprake is van slaapkamers. Daarvoor sliepen mensen in een alkoof of bedstede. Mijn eigen vader is een product van 1929 en ik herinner me dat hij vertelde dat ze in de jaren dertig verhuisden en dat dat huis waar ze naar toegingen slaapkamers had. Een noviteit, een luxe... Want ook mijn vader heeft nog in de bedstede geslapen. Hij is er zelfs in geboren.

De serie focust verder op de echte sociale geschiedenis en minder op de politieke. Slechts waar dat iets toevoegt wordt er iets over aangestipt. Zo waren de jaren dertig natuurlijk crisisjaren en de jaren veertig stonden in het teken van de oorlog. Daar waar dit invloed had op het dagelijks leven van de mensen wordt dit van belang geacht om te vermelden.

Naarmate de reeks vordert zie ik de geschiedenis van mijn eigen ouders op het scherm voorbijtrekken. En eerlijk is eerlijk, ook die van mijzelf als product van de jaren zestig... Hetgeen ook al weer vijftig jaar geleden is tenslotte.

De serie is te bekijken via uitzendig gemist. Op tv of computer. Aanradertje...



Klik...

Sjoerd

Zo rond deze tijd gaan de herinneringen vaak terug naar oktober 2009. Nu alweer vijf jaar geleden.
Sjoerd was genezen verklaard en sukkelde de tijd een beetje weg met computeren en gamen. Hij moest naar school, maar dat schoot nog niet echt op. Het kostte hem moeite om zijn aandacht weer te richten. Natuurlijk zat er wel een stijgende lijn in. Een leuke bijkomstigheid was een verlaat cadeautje wat hij kreeg van de Stichting Kukelekuusjes van Corne. Een LCD-TV. Op de foto ziet hij er nog patent uit. De leukemie was nog niet teruggekeerd en Sjoerd zat redelijk goed in zijn vel. Pas rond zijn verjaardag op 16 oktober en de weken daarna ging het weer wat minder met hem. Op 18 november kregen we te horen dat de leukemie was teruggekeerd.

Ons leven was weer een beetje tot rust gekomen. We waren allemaal weer aan het werk en we dachten dat we het ergste achter de rug hadden. Mooi niet dus. Maar dat wisten we toen nog niet.

Aanstaande donderdag zou Sjoerd 19 jaar geworden zijn. Ik kan me er niks bij voorstellen. Bijna volwassen. Voor de wet zelfs echt. Wat zou hij gedaan hebben? Diploma gehaald? Of reeds actief op de arbeidsmarkt? Of nog steeds met vallen en opstaan worstelen met zijn handicaps... We zullen het nooit weten. Feit is dat deze prachtige jongen niet meer bij ons is. Behalve in onze gedachten. En daar zal hij ook blijven. Zo lang ik leef.

4 oktober 2010

Leer-werk kachel

Via een van de leer-werkprojecten hier in Twente scoorde ik een terrasverwarmer. Een analoge, dat wel. Want een elektrische spiraal met een snoer kan natuurlijk ook, maar is lang niet zo leuk.

Dit is volgens mij een afgedankt expansievat waar een paar pijpen en poten aan gelast zijn. Gaatje frezen en deurtje plaatsen en je hebt een prachtige buitenkachel. Vanmiddag heb ik het maar eens even uitgeprobeerd. En het ding functioneert boven verwachting. Er zit een enorme trek in en ik veheug me nu al op de wat koelere zomeravonden... Hapje, drankje en vuurtje maken.

Weerzien

Naar aanleiding van het vorige blogje over de Pokemonkaartjes van Mert nam Wessel contact op en meldde dat hij nog veel Pokemonkaarten had liggen. Wessel was de boezemvriend van Sjoerd en is destijds zeer betrokken geweest tijdens de ziekte en het overlijden van Sjoerd in 2009 en 2010. Ze kenden elkaar vanaf groep 1 van de basisschool en trokken heel veel samen op. In het eerste weblog over Sjoerd is Wessel grotendeels aangeduid als "Wee".  Dit paste in de sfeer van het blog. Sjoerd was immers "Quil".

Natuurlijk liet Mert zich dat geen twee keer zeggen en zo stond afgelopen woensdag een lange, bijna volwassen jongeman van nu 18 jaar voor de deur. Ik had hem nog wel eens een paar keer gezien sinds 2010, maar dit was wel heel leuk. En Mert blij natuurlijk. Een hele map met cards en ook nog een stapeltje zeer bijzondere exemplaren. De map ging naast het bed en de volgende morgen moest alles mee naar school natuurlijk. Helaas voor hem ging dat feest niet door... Waarover later een keertje meer. Want dat is een heel verhaal.

Wessel en Mert. Ik denk dat Sjoerd het met genoegen heeft bekeken.

Pokemonkaartjes

Op de een of andere manier is bij Mert het spelen met Pokemonkaartjes weer in de mode. Wellicht op school of ergens anders, maar sinds deze week heeft hij de doos met deze felgekleurde kaartjes weer op tafel staan. En is hij druk bezig met sorteren, dubbelen zoeken, stapelen en al die andere handelingen waarmee hij het bezit van deze dingen doorleeft.

Sjoerd had ze al. Die kaartjes. Ik denk dat het verschijnsel al zeker een jaar of tien of twaalf oud is. Er staan onbegrijpelijke dingen op, er worden ook onbegrijpelijke spelletjes mee gespeeld. Voor ons tenminste. Voor de jongens is het gesneden koek denk ik.
Mert kan dus bogen op een giga-verzameling, want het spul van Sjoerd ligt er nog. Wat hij niet weet is dat de mooiste sets buiten zijn bereik in de herinneringskist van Sjoerd zijn opgeborgen. En dat laten we mooi zo. Daar mag het de tand des tijds doorstaan. En over een jaar of honderd als niemand meer weet wat Pokemonkaartjes zijn kunnen onze nazaten zich erover verwonderen. Want dan ben ik er niet meer, noch Mert, noch de rest van ons gezin. Tenminste... Dat denk ik.

Wat een lol...

Middagje Amsterdam

In een opwelling kocht Fatma in de zomervakantie een paar treinkaarten bij Blokker of het kruitvat. Voor weinig kun je dan een hele dag sporen.
Zoals dat vaak gaat bij ons belanden deze bonnen dan in een laatje of kast of stapel en als je ze dan weer ziet is de geldigheidsdatum reeds geruime tijd overschreden.
Zo niet nu. Maar wel bijna. Want geldig tot 5 oktober. Vandaar dat we gisteren na de voetbalwedstrijd van Mert en de hockeywedstrijd van Ebru de trein van 13.15 uur namen richting Amsterdam. Want, oh schande, we kwamen er achter de ze allebei nog nooit in 's lands hoofdstad waren geweest. Dus nog nooit tussen de duiven op de Dam hadden gelopen, het Koninklijk Paleis nog nooit hadden aanschouwd en evenmin het gebel van de Amsterdamse trams hadden gehoord. Een zwaar gebrek aan een stuk culturele opvoeding. Vandaar.

In de trein troffen we collega A. die met haar zoon ook op stap was en zo reisden we gezamenlijk tot Deventer. Om drie uur stapten we uit op Amsterdam CS en lieten de Amsterdamse drukte op ons inwerken. Lopen langs het Damrak. Gniffelen om het Seksmuseum aldaar, poseren in Hollandse klompen en genieten van de mensenmassa op de Dam. Natuurlijk voorzien van ijsjes, patatjes en andere lekkernijen die bij zo'n dagje uit horen.

Nu moet je met twee kinderen in die leeftijd altijd wel een evenwicht zoeken tussen lopen, zitten en vermaken, dus besloten we maar tot een echte Rondvaart langs de Amsterdamse grachten. En dat was echt leuk. Als klein jongetje van vier jaar heb ik dat ook eens mee mogen maken en ik weet dat nog heel goed.

Toen nog even wat eten en weer terug met Neerlands Spoorwegmaatschappij die ons keurig om half elf weer in Enschede afleverde.

Een geslaagde dag. Voor herhaling vatbaar. Want Ebru wil later wel in Amsterdam wonen verklaarde ze. " Want daar gebeurt tenminste wat. Allemaal dingen die je in Enschede niet hebt." En daar zit wel wat in natuurlijk. Gelukkig is ze nog maar tien...

Gekocht bij de rondvaartboot. Voor vijf euro. Valt wel mee toch?

Over schaken

Mijn vader is een schaker. Al sinds jaar en dag. Ik was nog maar een jongetje van een jaar of acht toen hij probeerde om mij de regels van het edele spel bij te brengen. En dat is ook wel gelukt. Ik kan schaken. Weet hoe de stukken gaan, weet van rokade, mat, pat en herdersmat.

En daar is het bij gebleven. Helaas voor mijn vader. Ik ben niet het type wat uren op een bord kan staren in afwachting van de zet van je tegenstander. En mijn vader nam de tijd. Vroeger ook al.
Ik haakte dus af.

Nu heeft hij Alzheimer. En gaat steeds meer dingen vergeten en heeft steeds meer moeite om zaken in het juiste perspectief te plaatsen en verliest stukje bij beetje het overzicht in de wereld om hem heen.
Stukje bij beetje, want het is een langzaam proces. In zijn eigen huis is hij nog het meest op zijn gemak en heeft hij dan ook het meeste te koop. Om mijn moeder enigszins te ontlasten heeft mijn zuster een schaakmaatje voor hem gezocht. En zo speelt hij toch nog regelmatig schaak. Met Bart, onze neef die hem speciaal daarvoor opzoekt, verder elke woensdagmiddag op de club  en nu met iemand die elke twee a drie weken speciaal voor hem langskomt en een spelletje schaak met hem speelt.

Dit vindt hij leuk. En er is niks op tegen, want schaken scherpt de hersenen. Toch verliest hij veel. Maar voor hem is dat niet zo belangrijk. Hij heeft er lol in en zelfs zodanig dat hij er een stukje over heeft geschreven op zijn weblog.

Klik op het paard en spring naar dit verslagje. Wat hij zelf heeft geschreven. Ook dat kan hij nog.

Klik en spring naar 'Laat ik het zo zeggen...'

Vroeg

Vandaag al vroeg uit de veren. Voor de zaterdag dan. Nieuwe banden moest ik. En als hard werkend huisvader moet je zulke dingen op zaterdag plannen. In andere tijden hadden we in het onderwijs nog wel eens een ADV-dagje, maar dat is afgeschaft. Helaas.

 En daar zit je dan in de wachtkamer van de lokale bandenboer met de Telegraaf en een kopje koffie uit een kartonnen bekertje. Zaterdagochtend negen uur.

En buiten regent het. 

Dan maar een blogje. Over niks. Want de scholen zijn alweer weken begonnen. En hoe... De verhuizing en de verbouwing zijn achter de rug. Wat rest is een rondslingerende doos, een leger installateurs en andere beoefenaars van een eerlijk ambacht die de punten op de spreekwoordelijke i aan het zetten zijn. Deurtje in de verf, Digibord afstellen, handdoekautomaatjes in de toiletten, allerhande bedradingswerk vanwege een niet functionerende lestijdsignalering en zo nog duizend dingen. Om nog maar niet te spreken van de boekendistributie, het eeuwige geworstel met het nieuwe lesrooster en het zoeken naar dingen die je in het oude gebouw blind kon vinden maar die nu ergens op een plek liggen die je even bent vergeten. Druk, maar wel leuk. 

Intussen hangt de vlag in top. En zijn we klaar voor het passende schooljaar 2014 2015.

Koninklijk nog wel ...

In het zweet uwes aanschijns...

Zult gij uw brood verdienen. Dit staat in de bijbel. Hetgeen betekent dat er gewerkt dient te worden voor het dagelijkse brood. Nu kan je daar best wat op afdingen tegenwoordig, maar in mijn geval betekent het dat na een zomervakantie van een dikke vijf weken het circus weer is begonnen. En dan ook meteen voluit, want onze school gaat verhuizen en vandaag reden de verhuisauto's  daadwerkelijk voor.

Na een verbouwing starten we het nieuwe schooljaar in een mooi opgeknapt gebouw. Altijd leuk. Maar het brengt werk genoeg met zich mee. Dus gisteravond voor het eerst weer de wekker gezet en vanmorgen voor het eerst in vijf weken weer in de lange broek. Want het is een graadje of wat afgekoeld na de hoosbuien van zondagmiddag. 

En zo herneemt het leven weer zijn dagelijkse ritme. Niet verkeerd, maar wel weer even wennen.

Op twee wielen

Mijn jongste dochter gaat naar groep acht. En heeft een nieuwe fiets nodig. Want haar huidige fiets is op. Roest, verlichting doet het niet en het gevaarte trapt zwaar en soms vliegt de ketting eraf.

De roze Batavus Butterfly kochten we twee jaar gelden aan de straat, werd voorzien van een bakkersrek en mand en Ebru kon voort. Voor 50 euro geen miskoop. Het afgelopen jaar is ze elke dag met de fiets naar school geweest, dus ze gebruikt haar fiets zoals bedoeld.

Toen Anouk naar groep acht ging kreeg ze van haar moeder een Batavus Old Dutch. Een zwarte. De meidenfiets bij uitstek van 2009. Een klassieke omafiets. En... Ze fietst er nog op. Weliswaar gehavend en hier en daar gerepareerd met ducktape, maar de primaire functies waar een fiets voor is bedoeld worden door de Old Dutch nog steeds probleemloos verricht.

Voor Ebru gingen onze gedachten dus ook uit naar een zelfde fiets. Klaar voor de brugklas over een jaar, en probleemloos jarenlang fietsen. Dachten we. Op internet in de webshops kun je ook nog wel aardig voordelig slagen voor een dergelijke tweewieler. 

Tot we een oriënterend kijkje gingen nemen in een aantal fietsenwinkels. Bij BikeTotaal Oldenzaal, de eigenaar kennen we en dat kan nooit kwaad, zagen we de nieuwste trend. De transportfiets. Robuust, dikke banden, fors zadel en natuurlijk het onvermijdelijke transportrek met plastic krat. En hippe kleuren. Mat wit of zwart. De eigenaar had ook nog wel een Batavus Old Dutch waar we met de nodige korting aan konden komen, maar Ebru was verkocht. Meegaan met de tijd. De transportfiets moest het worden. En zo geschiedde. Ik kon er ook helemaal achterstaan want de techniek leek me in orde. 

Maar de nieuwe aanwinst moest nog wel worden klaargemaakt. En hoe krijg je hem van Oldenzaal naar Enschede? Fatma fietste afgelopen vrijdag dus naar Oldenzaal, en van daaruit samen met Ebru terug naar huis. Kon ze mooi even oefenen. En ze werden verrast door een hevige regenbui zodat ik uiteindelijk de deur open deed voor twee verzopen katten. Eh... Poezen. Maar de fiets is er. En ik ga er van uit ze nu de eerste jaren klaar is. Tot aan de scooter, maar daar wil ik nog helemaal niet aan denken...

ff pauze onderweg

Dagje Emmen

Vandaag een dagje op stap geweest naar de dierentuin in Emmen.  Ikzelf was daar al eens een paar keer geweest, de laatste keer alweer 12 jaar geleden of zo, maar Mert en Ebru nog nooit.
Oma ging ook mee. Opa bleef thuis, hij heeft niks met dieren, en Anouk had ook andere bezigheden die ze liet prevaleren.

En zo togen we met een auto vol naar Drente. Op internet had ik na enig speurwerk kortingskaarten bemachtigd, zodat er meer dan tien euro werd bespaard. Toch nog wel 92 euro en 8 euro parkeren en wat er verder allemaal niet bij kwam aan natjes en droogjes. Maar goed. Het is vakantie. Dat zeggen we overigens al vijf weken...

Emmen is een mooie dierentuin waar de dieren niet in hokken zitten, maat waar zoveel mogelijk hun natuurlijke habitat wordt nagebootst. En zo zagen we krokodillen, pythons, haaien, olifanten, leeuwen, tijgers en noem maar op.
Mert weet er veel van. Ebru vindt het heel gezellig en zelf ben ik vooral van de slangen en andere roofdieren. En de apen natuurlijk. Die bavianen met hun ranzige rooie konten en hun lachwekkende gedrag.

Om kwart voor vijf hadden we alles gezien en reden we terug naar Enschede. Opa en Anouk opgehaald en als toetje lekker uit eten naar van der  Valk in Hengelo. En nu zijn we gevloerd. De kindertjes liggen op een oor en de rest is bezig met I MacPhonePad.

Blauwe Slush

Met kleurstof vrees ik

Voor vijf euro konden ze de hele dag ongelimiteerd Slush drinken... Rood, groen, blauw en bruin. dat was met het mooie weer wel een succes.

Ik blijf het een leuk klusje vinden

Voor 2 euro klaar

Ook voor een simpel gebakken eitje

Bijschrift toevoegen

Hij staat weer in zijn winterverblijf

Tot volgend jaar...

Met een boekje in een hoekje

Eigenlijk heb ik de drie weken in de caravan lekkerder geslapen dan de week hier in huis sinds we terug zijn. Het is warm. En die warmte hangt in huis. Vooral op de bovenverdieping.  En de zolder is helemaal een broeikas. 

Ik heb even het rijk alleen. Anouk is naar de stad, Fatma doet iets onduidelijks met Ebru in winkels en Mert is bij een vriendje. 

Ik ben verslaafd geraakt aan de boeken van Karl Ove Knausgard. Op de laatste A moet dan zo'n raar Zweeds rondje. In Noorwegen en Zweden absolute bestsellers. Het is een zesdelige serie. 'Min Kamp' of tewel Mijn strijd. Over een Noorse schrijver die in de ik-vorm zijn leven beschrijft vanaf zijn kinderjaren. De moeizame en dramatische relatie met zijn vader, zijn worstelingen om een boek te schrijven wat uiteindelijk een kwestie blijkt van gewoon werken, en zijn zeer herkenbare rol als vader van drie kinderen en wat dat allemaal met je doet. Hoe dat beslag op je leven legt. In zijn geval beslag op tijd waardoor hij niet kan schrijven. Prachtig.

Vakantietijd is leestijd. En helemaal nu. Met mooi weer achter in de tuin, stoel in de schaduw, natje en droogje onder handbereik en verder niks hoeven of moeten. Tot een uurtje of zes. Want dan is het weer voedertijd. 

Niet verkeerd! 

De boekenkast

Ik heb er al eens eerder over geschreven: mijn vader. Hij heeft Alzheimer. En tot nu toe gaat dat allemaal nog wel. Hij wordt wel heel vergeetachtig. Mijn vader is altijd een lezer geweest en in het appartement waar  mijn ouders nog steeds zelfstandig wonen, heeft hij een indrukwekkende boekenverzameling. Ongeveer acht kasten. En in de kelder staat ook nog het een en ander.

Het probleem van het laatste jaar is dat hij de weg in zijn verzameling een beetje kwijt is. Hij zoekt soms een boek en kan dat dan met geen mogelijkheid vinden. En dat is dan weer aanleiding voor een boze bui. Er zit wel een systeem in zijn kasten, maar dit is een beetje verrommeld. Voor de vakantie had ik hem beloofd om zijn boekenkasten te reorganiseren: alle schrijvers op alfabetische volgorde...

En vandaag hebben Fatma en ik dat klusje maar eens ter hand genomen. Een halve dag werk. Maar het resultaat mag er zijn. En nu maar hopen dat hij het een beetje bij kan houden.

Voor de goede orde: dit plaatje is slechts illustratie. Ik maakte nav dit stukje even een
fotootje van een paar boeken uit mijn eigen kast

Rups

In de vijver zit een prachtige rups tegen een stengeltje van een waterdrieblad. Mijn voorlopige diagnose is dat het gaat om de rups van een koninginnepage. Wel vreemd dat hij in het water zijn toevlucht heeft gezocht. Of zou het om een ander beest gaan.

Mooi toch?

Loslaten

Het leven bestaat uit loslaten. Maar niet mijn skottel. Braaien kan ook thuis. En je blijft in vakantiestemming. Toch?

Toch die gebarsten tegel eens vervangen

Te water

Hedenmiddag heb ik mijn vrouw te water gelaten. Altijd weer wat tricky: met het risico op bloedzuigers, libellenlarven en ringslangen. Gelukkig doet ze het met liefde...

En... Het water is niet koud.

Wie?

<<Klik hier>>

Optisch bedrog

Mert kwam zelf met het idee. Waar hij het heeft opgedaan weet ik niet, maar ik moest een foto maken waarop het net was alsof hij de vuurtoren in zijn hand hield. En dat is gelukt.
Voor de geinteresseerde lezer: Het gaat om de vuurtoren bij Burg-Haamstede en deze heeft model gestaan voor het vroegere biljet van 250 euro.

Bezig

Op het nieuws is het hoofditem vandaag het slechte weer in grote delen van Nederland. Nu blijkt maar weer eens dat we hier in het Oosten nog zo slecht niet zitten. De hele dag is het stralend weer geweest. Wel een beetje winderig. Nu, 16.35 uur, begint het in de verte wat te rommelen zodat ik vrees dat we er ook hier aan moeten geloven. Mert is bij een vriendje zwemmen en de dames leggen visites af in verband met het suikerfeest vandaag.

Ik heb de caravan helemaal leeggeruimd en drie kratten gemaakt: de inhoud van de eerste moet terug in de caravan. Gereinigd en al. De inhoud van de tweede moet zijn plek terugkrijgen in huis en de derde zet ik op een van de kinderkamers. Haarborstels, loomringetjes, spelletjes, boekjes, stiften en ga zo nog even door. Ordung muss sein. 

En morgen de tuin maar eens doen.

Gras

Waterlelie snoeien

Groene stinkwants

Bij het schoonmaken van het grondzeil zat er een alleraardigst groen kevertje op. Nu ben ik altijd gecharmeerd van alles wat zich in onze directe omgeving bevindt aan kruipend gedierte (behalve wespen, vliegen ongeacht de soort en al dan niet vliegende mieren). Met de iPhone, die zoals u weet altijd in mijn broekzak zit, liet het groene gevaarte zich zonder protest vastleggen. Even determineren met dezelfde iPhone en toen bleek het om een groene stinkwants te gaan. In het nauw gedreven scheiden ze een vieze geur uit.

Leuk toch?

Latijnse naam: palomena prasina.

Weer thuis

Na een voorspoedige reis staat de caravan weer op zijn vertrouwde plekje te wachten op uitruimen en schoonmaken.

En de rest. De wasmachine heeft al twee keer gedraaid en het einde is nog niet in zicht. Zo ook de vaatwasser. De laatste campingvaat heb ik zo in de caravan geschoven vanmorgen...

Bij thuiskomst de post even doorgenomen en de kinderen zijn meteen de buurt in gevlogen. Anouk opgehaald want die blijft de komende weken hier, de nodige visite al ontvangen, voor honderd euro boodschappen gedaan en na het eten als een blok in slaap gevallen op de bank. Nu in afwachting van opa en oma. 

Oh ja en de vijver meteen maar voor de helft leeggepompt. Want een beetje troebel was hij wel na dat warme weer. Nu een paar duizend liter vers water erbij en de visjes ook weer blij. 

Morgen wacht de rest van de (af)was en de tuin. Het gras staat twee kontjes hoog en het schijnt dat vooral meisjes dan op moeten passen.

En de hortentias staan er weer mooi bij

Afscheid

En nu is het zaterdagochtend. Voor twaalf uur worden we geacht te zijn verdwenen. De voortent hebben we gisteren al afgebroken. Er was buienkans en weg is weg droog is droog.

De laatste nacht gezellig gevieren geslapen. En Mert doet dat nog steeds. Maar we zijn zover dat we met een half uurtje wegkunnen. Het grondzeil heb ik laten liggen vannacht ter voorkoming van kwade dampen en bijbehorend ongedierte. 

Nu nog even het laatste ontbijtje en dan aankoppelen en weg. Van de vier zwembadpasjes is er eentje weg verdwenen kwijt... 12,50 kost dat. Voor een stukkie plastic. 

Zonde zonde zonde. 

Een bezempje is niet voldoende. Thuis zwaarder geschut inzetten

Gras zoals het is na drie weken met een tentje erop

Fietsen en dergelijke

Dit is het derde jaar dat we in Zeeland op vakantie zijn en een van de dingen die ik toch als typisch Nederlands beschouw is de onvoorstelbare hoeveelheid fietsers hier. De trouwe tweewielers worden vaak al van huis meegenomen op het dak van de auto, achter- of voorop de caravan of juist daarin.

En het hele modellenscala is aanwezig. Racefietsen, ATB's en degelijke oersaaie dames- en herenfietsen.

Ook wij hadden dergelijke plannen, maar ik durfde het uiteindelijk niet aan in verband met het extra gewicht waarmee je het hele circus belast. Daarom alleen Ebru's fiets. In de caravan bovenop een oud kleed. 

Toch hadden we fietsplannen en gisteren waren de weersvooruitzichten zodanig dat we naar onze vaste verhuurder Geuze in OostKapelle togen. Deze alleraardigste man verhuurt alles op fietsgebied. En zo ook kindertandems. Dat wil zeggen dat de volwassene achterop zit en de regie heeft over stuur en rem middels een ingenieus bedacht aandrijfsysteem en het betreffende kind, wat niet ouder mag zijn dan acht jaar, zit als een prins voorop en kan meetrappen. Kan. Hoeft niet. En deze rol past precies bij Mert want die is niet gespeend van prinselijke allures. 

En zomaakten we een alleraardigst rondje van OostKappelle naar Vrouwenpolder. Daar een terras met een versnapering. Vervolgens naar Veere alwaar we met het fietsveerpontje naar Kamperland zijn gevaren. Langs de toeristische zuidzijde van het Veerse Meer weer terug, ons vergapend aan toch wel kapitaalkrachtige landgenoten die in megacampers en dito bungalows de watersport beoefenen. Aanlegsteiger bij de deur zogezegd. Een vaste friettent bij het begin van de Veerse Gatdam en daarna even een uurtje aan het strand met prachtig uitzicht op de Oosterschelde Stormvloedkering. En dan het laatste stukkie weer terug naar OostKapelle. Leuk. Ja.

Maar Mert stootte zijn scheenbeen en mauwde daar een half uur over. Ebru had last van de tegenwind en klooide met de niet vertrouwde versnelling op haar huurfiets. Waardoor ze nog vermoeider werd. Mijn trommelrem ging vastzitten waardoor ik zeker 5 kilometer tegen de wind in moest zwoegen met een zwaar aanlopende fiets. Gelukkig kon mijn vaste steun en toeverlaat het euvel afdoende repareren. 

Tijdens het ijsje eten wilde Mert patat en daalde zijn humeur onder het dieptepunt en weigerde ook maar een enkel frietje af te staan. Waardoor Ebru als reactie geen slokje van haar Slush aan hem wilde geven. En aan het strand kregen ze ruzie over een koekverpakkingsplasticje waar Mert krabbetjes in wilde doen die er helaas voor hem niet waren. 

Voor de rest was het leuk. Hahaha. Wat restte was zadelpijn. 

Na de fietsen weer bij de heer Geuze te hebben afgeleverd besloten we in Goes de dag af te sluiten met het vooruitzicht van een lekker etentje op een terras. En dat was een succes. Ik nam lekker mosselen. De dames sliptongen en Mert zijn favoriete scampies. En het was goed toeven. Op een terras op de oude markt onder het genot van een paar ijskoude Raedlers.

En nu: niet leuk maar onvermijdelijk, vertrekvoorbereidingen. Het weer is nog goed, de kinderen zijn in het zwembad, dus vooruit maar.

Scampies

Nederland

Wat een mooie en vooral waardige manier om de slachtoffers hier in Nederland te ontvangen en te vervoeren naar de identificatieplaats in Hilversum. Wat een diep respect dwong dat af. De cleane en eerbiedwaardige manier zoals die kisten uit het vliegtuig werden getild en naar de rouwauto werden gebracht. Geen slordigheden, geen gehaast en zonder dat het militaristisch werd toch met militaire precisie uitgevoerd. Zoals we dat kennen van de begrafenissen van prins Claus, prinses Juliana en Bernhard.

Wat een verschil met die ongure rotkoppen op de rampplek. Die rebellen met hun kalashnikovs of hoe die klotewapens ook heten. Hoe wil je als afscheidingsbeweging na deze vertoning ooit nog serieus worden genomen door de internationale gemeenschap. Rauw tuig is het. 

Wat ben ik elke keer weer blij om in Nederland te wonen en om Nederlander te zijn. Vooral bij dit soort gebeurtenissen.  En, ik heb niet op hem gestemd, maar Rutte doet het prima in mijn ogen. Net als Timmermans. En vooruit: de Koning groeit ook. Hij deed wat hij moest doen, zei wat hij moest zeggen en gedroeg zich als een Koning waardig. 

Dag van rouw

Ook hier staan we vandaag stil bij de dag van rouw ter nagedachtenis aan de slachtoffers van vlucht MH17.

Op de camping merken we er nog niet zoveel van. Het is mooi weer en velen vertoeven op het strand of zwembad. Voor ons geldt dat een uitstapje niet doorgaat aangezien we om 1600 uur twee minuten stilte in acht willen nemen. 

Natuurlijk is dit een woensdag als alle andere woensdagen. Behalve dan dat het vakantie is. Je maakt je druk om de dingen van alledag. De kinderen die elkaar in de haren vliegen om een onbenulligheid, een wespensteek in mijn arm, de shampoo die op is, een kledder witte bonen in de voortent op het grondzeil waarvoor niemand de moeite neemt om het even op te ruimen, het dagelijkse 'wat eten we vanavond' en ga zo maar door. 

Toch is het nodig om dit alles voor minimaal twee minuten even te parkeren. En ik hoop dat de rest van Nederland dat ook zal doen. Als ik alle posts op de social media bezie, dan denk ik dat dat wel goed zal komen. 

Luctor et emergo

In elk Zeeuws dorpje staan ze op een prominente plek. En als je over Walcheren of SchouwenDuiveland rijdt doemt het eerstvolgende dorpje steevast op in de vorm van een stoere torenspits aan de horizon.

Kerken. Zeeland is een calvinistisch bolwerk en in de steden waan je jezelf soms terug in de Gouden Eeuw. Heel veel is nog zichtbaar van ons roemruchte verleden. 

Zeeland is lang geisoleerd geweest doordat het eigenlijk een verzameling eilanden is. En zoals het vaak gaat met eilanden houden ze daar tradities lang vast vanwege het achterwege blijven van invloeden die inbreuk maken op die tradities. Je zag hetzelfde met Urk, Wieringen, Marken en de Waddeneilanden. En op grotere schaal in Engeland met al die malle tradities.

Na de watersnoodramp van 1953 verdwenen de eilanden door het Deltaplan. De eilanden werden met dijken verbonden met 'de overkant' en zo ging Zeeland deel uitmaken van 'de Wereld' met alle verderfelijke invloeden die dat met zich meebracht. Jan Terlouw heeft dit prachtig beschreven in zijn boek 'Oosterschelde. Windkracht 10. '

En ook de bekende K.Norel heeft meerdere boeken geschreven over de teloorgang van destijds geisoleerde naar binnen gerichte subculturen in de Nederlandse samenleving. Urk, Wieringen, Texel en Zeeland. De klederdracht verdwijnt en verwordt tot folklore op toeristische markten en braderien. Een nieuwe generatie benut de zakelijke mogelijkheden die als vanzelf ontstaan in bijvoorbeeld het toerisme.

Ik hou er van. Vind het prachtig om die oude invloeden nog te zien en erover te lezen. Wat rest zijn de kerken. Ontkerkelijking zal hier ook wel zijn, maar ik denk in een wat trager tempo dan in de rest van Nederland. En als je dan een tijdje terug Jan Peter Balkenende hoort oreren over een ontbrekende VOC-mentaliteit in Nederland dan is dat niet zo moeilijk te verklaren. Hij is een Zeeuw. Opgevoed met God, vaderland en Oranje.  En die stoere kerken hier staan hiervoor symbool. 

Intussen heb je hier in Zeeland vele naaktstranden, zijn de winkels op zondag gewoon open en op de vele jongerencampings gebeurt vast van alles wat in de ogen van menig rechtschapen Zeeuw rechtstreeks van de duivel moet komen. 

Maar ook zij betalen hun sta-geld, kopen hun broodjes en kratten bier bij de lokale middenstand en leveren zo hun bijdrage aan de Zeeuwse welvaart. Ook op zondag! 

Op de foto een prachtige trapgevel van een druk bezochte kroeg met zeer winstgevend terras in Renesse. Met het Zeeuwse wapen broederlijk naast het logo van Amstelbier. 

Luctor et Emergo. Ik worstel en kom boven. Prachtig toch.

Update

Het begint behoorlijk druk te worden hier in Zeeland. Gisteren deed ik even boodschappen hier bij de plaatselijke AH en er was geen doorkomen aan met het winkelkarretje.

Ook zijn bijna alle plaatsen op de camping nu bezet en dat geeft een gezellige drukte. Bij het animatiegebouw is nu het 'spetterfestijn' en daar zijn de kinderen nu naar toe. 

Die animatie is voor de kinderen geweldig. Er zijn doorlopend activiteiten die georganiseerd worden door een aantal animatiemedewerkers. Jonge meiden en dito jongens herkenbaar aan het Ardoerlogo op hun shirt. Mert en Ebru vinden niet alles een succes maar de bingo, het schuimfestijn door de plaatselijke brandweer en de dagelijkse schaterparade kunnen de goedkeuring nog wel wegdragen. 

Voor de rest merk je dat het vooral blonde meisjes van zes zijn die meedoen met het knutselen en dergelijke aanverwante tuttelactiviteiten. Ebru voelt zich eigenlijk te groot en Mert heeft een broertje dood aan creatieve bezigheden. 

En zo is de vakantie de laatste week ingegleden. Het is al weer dinsdag en we volgen het nieuws van MH17 op de voet. Gelukkig is er nu hoop dat de slachtoffers binnen afzienbare tijd in Nederland aan zullen komen. En dan zal na een tijdje het nieuws hierover verdrongen worden door andere zaken. Zo gaat dat meestal. 

Heel langzaam beginnen we te denken aan ons vertrek zaterdag. Maar echt heel langzaam. Het is heerlijk weer, na een smerige kille dag gisteren, en de vooruitzichten zijn prima. Dus we genieten volop. En ik heb nog boeken genoeg. En Mert ontpopt zich als een goede assistent-kok. 

Kleurig

Deze trend is al weer een paar jaar oud. Het eerste jaar dat we in Nederland kampeerden was het een rage. 2007. Nijverdal. Noetselerberg. Bij het zwembad stonden er een paar honderd. Van maat 48 tot 19 of 20. En nog steeds is het campingschoeisel bij uitstek. Zo droog, geen veters, haakjes of klitten. Aan en uit in de loop. Net als de gouwe ouwe teenslipper. Maar dan anders. En in Renesse te koop. Te kust en te keur.

Wat zegt u? Of ik ze ook heb? 

Dit jaar. Voor het eerst. Ik loop wel vaker een beetje achter. Zeggen ze...

Toch kleurig genoeg voor een fotootje!