… Bij de Bulgaarse grens 2 uren in de rij, bij de Servische grens twee uren en bij de Hongaarse grens 4,5 uur. Orban wil geen vreemdelingen zo blijkt maar weer eens. Nu, twee uur in de nacht, in hotelbedje. Morgen nog een dagje. Dar verloopt zonder moeilijk grensverkeer iig.
 |
| Aardbevingschade |
 |
In Adana de stad ingaan is een onderneming die je niet lichtzinnig op moet nemen. In geen geval met de eigen auto. Die staat veilig achter de poort. Het verkeer hier heeft zijn eigen dynamiek. Lees: de normale verkeersregels gelden, maar eigenlijk ook het recht van de sterkste. De brutaalste en degene die het hardst op de claxon drukt. Daar moet je aan meedoen, en dat is prima, maar als het niet hoeft dan liever niet en pak je de dolmus. Een taxibus die je overal brengt en stopt met handopsteken. Perfect systeem. Voor 40 of 50 cent per persoon. Te betalen aan de chauffeur die het allemaal prima vindt. Soms stopt hij zomaar om met een passerende collega een praatje te maken door het open raampje. Dat het verkeer erachter moet wachten deert niet. Sigaretje erbij achter het stuur is ook geen probleem hier. Ik denk dat het officieel niet mag maar er mag zoveel niet hier. Zoals met vier personen en een baby op een bromfiets, met een kind van twee bedelen langs de oprit van de snelweg, met complete families in de open laadbak van een bestelbus rijden, twee schapen de hele dag in een hok midden in de stad in de brandende zon laten wachten op de slacht enzovoort enzovoort.
Ik vind het altijd leuk om even door de echte winkelstraten van Adana te lopen. Natuurlijk de onvermijdelijke bazaar, maar ook de kleine winkeltjes met one-issue artikelen. Scheerwinkels met scheermessen en scheerkwasten. Die mijn opa ook had. Winkels met gebedskraaltjes en ander reli-artikelen. Heel veel tabakswinkels waar de sigaretten die hier normaal al spotgoedkoop zijn, euro per pakje, nog goedkoper zijn. Je kiest uit een reuzebaal een tabakssoort en je kunt er sigaretten van laten maken.
Verder een winkel waar je van een stuk leer schoenen kunt laten maken. Echt waar, ik heb het nog nooit eerder gezien. Blikslagers, naaiateliers, kussenmakers, telefoonwinkels voor tweedehands meuk, reservebatterijen en schermreparaties, gereedschapswinkeltjes, hengelsportwinkels, wapenwinkels en ik vergeet er vast wat. Geen enkele keten zodat het oorspronkelijk blijft. Ook veel handel in Viagra. Dit wordt openlijk geëtaleerd en te koop aangeboden in verpakkingen met een automerk. Uiteraard slechts de drie populairste: BMW, Audi en Mercedes. Het zal wel kracht uit moeten stralen.
Een winkeltje waar we in eerdere jaren wel eens sportshirtjes voor de kinderen kochten was verdwenen. Ingestort bij de aardbeving. Er restte slechts een ruïne. Omheind vanwege de veiligheid. Maar op 30 cm afstand hangen de nep-shirtjes van de buurwinkel. De zaken gaan door en te triest voor woorden is dat het omheinde stuk nu dient als vuilstort…Een meter plastic flessen en zakken met stinkend afval. Ik werd er akelig van.
Tot slot nog even naar de beroemdste Turks Fruit winkel in Adana: Yeni Ugur. Begonnen als klein winkeltje nu uitgegroeid tot een prachtige zaak. We hebben er flink ingeslagen. De eigenaar zetelt als en echte patriarch in de winkel, regeert over de verkoopsters en begroet alle klanten persoonlijk. Hij houdt van Amerikaanse stijlsymbolen. Er hangt een compleet voorfront van een Chevrolet in de zaak. Geweldig. Turks succesverhaal.
Morgenvroeg vertrekken we. Dit is voorlopig het laatste blogje.
In 2004 waren Fatma en ik hier voor het eerst. Toen nog met Ebru die net een half jaar oud was en door de familie als een soort wereldwonder werd beschouwd. Dit verklaart naar mijn mening nog steeds bepaalde gedragingen van haar. Maar dit terzijde.
In 2004 werden we uitgenodigd door een oom die boven Mersin een zomerhuis in de bergen heeft. Hij vertelde dan hoe hij ons zou ontvangen en weidde vol trots uit over zijn huis met een mooi uitzicht op de vallei.
Elke keer als we kwamen en we hem troffen herhaalde hij de uitnodiging, maar het kwam er nooit van. En toen, een aantal jaren geleden, overleed hij. Nu we hier weer zijn moesten we er dus echt naar toe. Zijn vrouw, tante dus, verwachtte ons en nu kon het. We werden gewaarschuwd dat de weg slecht was, en hoog, met dieptes en afgronden en zandpaden.
Dat viel alleszins mee gelukkig. De route kronkelde zich over 30 kilometer via oude dorpjes naar het plaatsje Findikpinari. De weg was prima, deed niet onder voor een willekeurige Franse bergpas en we genoten van mooie vergezichten. In een stoffig heet dorpje stopten we even bij een kleine supermarkt om voor tante iets te kopen, je komt hier nooit met lege handen. De supermarkt was eigenlijk een slijterij. In de bergen wordt schijnbaar veel gedronken. Het blijft een bijzonder land met elke dag weer bijzondere contrasten.
Tante woont gedurende de zomer in een prachtig groen met geel geschilderd huis wat tegen een helling aangebouwd is. Het balkon/terras rustte op vier palen en bood naar drie kanten een prachtig uitzicht. We werden als vorsten ontvangen. De tafel was gedekt en er was rijst, groenten, vlees, brood en salade. En een reuzefles cola. Uiteraard. Daarna thee met meloen en perziken. En zelf gebakken koekjes.
Na afloop reden we terug naar Mersin Marina. Een jachthaven met winkels en horeca. Modern, Europees en we hadden hier afgesproken met een nicht. Zij wilde ons graag trakteren op een hapje en een drankje. Heel aangenaam. Heel schoon. Of je in Nederland bij een beachclub in een loungeset zit. De Tuborg smaakte prima.
Tot besluit bezochten we het fameuze restaurant Abidin Tantuni. De lekkerste Tantuni van de stad. Zeggen ze. (Een wrap met stukjes vlees en kruiderij en sla)
Weer eten. Gisteren vier maaltijden per dag. Het is maar goed dat hier binnenkort een einde aan komt. De sportschool stuurde al een mail dat ze me misten…
Wordt vervolgd
Even naar de winkel lopen is genoeg om te maken dat het zweet uit elke porie van je lijf komt. Het loopt langs je armen naar beneden. Thuis meteen douchen maar na het afdrogen wil je meteen weer. In de woonkamer zitten met de airco op 20 graden is het enige wat uit te houden is. Voor ons dan als verwende toeristen. Het normale leven hier gaat gewoon door. Dolmuschauffeurs, straat-en wegwerkers, eigenaren van ontelbaren kraampjes en karretjes die slechts beschermd door een afdakje of parasolletje hun spullen verkopen. Gewoon in de lange broek.
De groenteman verderop in de straat krijgt zijn dagelijkse aanvoer. Een ouwe gebutste pickup levert kistjes tomaten, aubergines, snijbonen, meloenen, uien, aardappels, druiven, kersen, komkommers en nog wat af en de groenteman zet het onder een luifeltje neer. Vers. Het zoontje van een jaar of tien maakt alles netjes, ontdoet de aardappels van modderkluiten en haalt de velletjes van de uien. Al snel verschijnen de vrouwen uit de straat. Lange zwarte gewaden ondanks de temperatuur. Iedereen betast en bevoelt de aangevoerde waar en maakt ter plekke de keuze wat de pot gaat schaften die dag. Vlees kun je kopen in de ‘kasap’ er naast, maar er is geen uitgestalde waar te zien. De mensen hier eten niet zoveel vlees meer aangezien dit erg duur is. En het lijkt me ook niet handig om vlees in deze temperatuur over straat de moeten dragen.
De groenteman, overgewicht, ongeschoren, shirt met enorme zweetkringen onder de oksels, zetelt achter zijn weegschaal op een omgekeerd groentekistje en weegt de zakken die de vrouwen hem aangeven. Het maakt hier niet uit. Op een zakjapanner rekent hij uit wat ze moeten betalen. Cash.
Fatma en ik scoren twee volle Jumbotassen met groente en fruit en betalen tien euro omgerekend.
Tomaten zijn hier 10 lira per kilo. 30 cent… Het meest verkochte product en je eet het in variaties bij alle maaltijden. Daarnaast worden er grote hoeveelheden aubergines verkocht. Ze worden nu blijkbaar geoogst. Kleintjes, formaat tennisbal. Ze worden uitgehold en gevuld met rijst en kruiden. Dolmares heet het. Lekker.
Van grote groene bonen wordt samen met tomaat en kruiderij een prutje gemaakt. Yesil fasulye. Met rijst lekker als middageten. Aardappels worden versneden tot frietjes en gebakken in de olijfolie. Mert is er gek op. Met mayo uiteraard.
Door de temperatuur gaan er enorme hoeveelheden water door. We zijn met twee gezinnen en we kopen 12 grote flessen telijk. Uit de kraan moet je hier niet drinken. De vriezer ligt vol met flessen water. Verder Cola. Uiteraard. Met twee gezinnen met pubers… je koopt ze in drie-literflessen en kosten 1,20 euro. Goedkoop.
Na twee dagen Adana gaan we weer terug naar het zomerappartement. Met de auto. Met de airco aan. Naar het strand en het zwembad. Voor het staartje van de vakantie.
Wordt vervolgd.
Op zaterdag stapten we weer in de auto om een paar dagen naar Adana te gaan. Een grote stad hier niet ver vandaan. Hier woont familie en hier zouden we een paar dagen blijven.
Adana is een enorme stad met twee gezichten. De vijfde stad van Turkije met bijna twee miljoen inwoners. Een enorme verzameling flats en er wordt in hoog tempo bijgebouwd. Daarnaast heb je het oude gedeelte. Een wirwar van straatjes, oude vervallen huizen deels nog uit de Ottomaanse tijd, heel veel kleine bedrijvigheid zoals winkeltjes nog met oude ambachten. Geen hoogbouw. In dit stuk wonen nu heel veel, eigenlijk alleen maar, Syrische vluchtelingen. In het straatbeeld veel mensen die vluchtig op straat gaan voor de boodschappen en dan weer snel in hun huizen verdwijnen. De straten zijn vies, echt heel vies. Afval overal, plastic en niemand voelt zich verantwoordelijk lijkt het. Mert vond het een ghetto en zo voelt het ook. In je eigen huis met de airco aan is het dan wel uit te houden. Buiten was het twee dagen dik boven de 40 graden, gisteren zelfs 45 graden.
De eerste avond zijn we naar het enorme stadspark gereden met een dolmus. (Klein ov-busje) het park is schitterend. Strekt zich uit over meerdere kilometers en er zijn kiosken, fonteinen, fitness-units, voetbalveldjes en -kooien en een basketbalkooi. Op het gras onder de bomen bivakkeren hele families, op stoeltjes, picknickkleden vaak met een scooter erbij waar ze soms met vier tegelijk op rijden. Het was weekend en ik heb geen idee of dit elke avond zo is. Ik vrees dat ze er ook een enorme bende van maken, maar ik denk dat het park goed wordt schoongehouden. De parken worden gebruikt waar ze voor bedoeld zijn, dus de echte recreatiefunctie.
Van de mensen hier hoor ik wel dat er een toenemende intolerantie is tegen de vluchtelingen. Turkije als immigratieland met de problemen die daar bijhoren.
Wordt vervolgd
Eenmaal gesetteld voelden we pas hoe moe we eigenlijk waren van de reis. En ook heel fijn: een appartement voor onszelf. Bij ons zelf te gast. Dus met wat minder conventies en plichtplegingen dan de afgelopen dagen. Om te beginnen allemaal een eigen slaapplek. Vooral voor Ebru een verademing dat ze ver uit mijn buurt is ‘s nachts. Ik schijn te snurken al merk ik daar zelf niks van.
‘s Morgens na het ontbijt gaan we lekker zwemmen, daarna heerlijk met een boek op een ligbed en om twaalf uur als het zwembad siësta neemt naar boven en kijken of er enigerlei mate van lunch beschikbaar is. Brood uit het vuistje of een ‘tost’ met Turkse worst. Met curry uit Nederland. Dat dan weer wel. En dan ben je weer moe en ga je even languit. Na de siësta zorgen maken over de avondmaaltijd en beslissen dat er wel iets buiten de deur gegeten kan worden. Of lieve tante boven inviteert ons voor het avondeten. Eigenlijk nog beter.
Na het eten bij zonsonderondergang komt het buitengebeuren tot leven. Om te beginnen komt de vent met de gifspuit. Een tank op de rug en een motor met een blaaspijp die dikke rookwolken uitblaast. Ik neem aan ter verdelging van het ongedierte zoals insecten etc. Het stinkt, dringt door in de ventilatekanalen zodat ook de douche en het toilet op zeven hoog blauw van de rook komen te staan.
Verheven milieugedachten of anderszins bezwaren hebben geen zin. Dus je moet het er maar mee doen en muggen en andere steekbeesten is ook niks.
Als het helemaal donker is komt de boulevard langs het strand tot leven. Primitief, maar nu in ieder geval verhard. Vroeger was het een zandpad. Een paar kilometer kraampjes. Lokale boeren verkopen er hun producten, fruit, aardappels en groente. Goedkoper dan in de supermarkt en er wordt druk verkocht. Logisch want de prijzen zijn flink gestegen in Turkije.
Verder de bekende kraampjes: ijsjes, henna-tattoo, armbandjes, telefoonhoesjes, voetbalshirts, schoenen en slippers, T-shirts, sportbroeken, enz enz enz. Zelfs boekenkramen.
Het is soms verlicht. Soms ook niet. Ondernemers maken hun eigen kraamverlichting op een ouwe autoaccu of simpelweg op de accu van hun telefoon.
De straat is smerig. Een vuilnisbak zoek je soms tevergeefs zodat veel mensen hun troep achteloos weggooien. Afval scheiden is ook toekomstmuziek. Het plastic van de straat en uit vuilnisbakken wordt door jonge jongens verzameld in enorme zakken. Ik denk dat ze er iets voor krijgen. Ontelbare straatkatten bedelen om aandacht en eten.
Er zijn eettentjes. De favoriet van Mert: een spiraalvormige gedraaide aardappel. Gefrituurd en bestrooid met zou en kruiden. Een reuzewokkel op een stokje. Ebru eet graag een gekookte maiskolf. Onder luifeltjes zitten vrouwen ‘gozleme’ te maken. Platte broodjes met aardappelvulling, kaas of spinazie. Heerlijk. Natuurlijk ook hamburgers, pizza en andere import. Sommige restaurantjes nodigen je uit om een biertje aan de kraam te kopen en bij hun te komen eten. Geen tap-vergunning, maar zo kan het wel.
Wordt maar weer vervolgd
 |
| Om een uur of tien was het nog 30 graden |
En toen naar bed. Maar niet nadat het zwembad op de foto werd gezet. Je kunt het namelijk slecht treffen. Eens in de zoveel tijd pompen ze het helemaal leeg, maken het schoon en vullen het weer. Van duurzamere en technisch geavanceerdere oplossingen hebben ze vast wel gehoord maar nog niet ingezet. Deze manier kost een dag of vier… Dus bij pech heb je geen zwembad.
Onze site is een complexje met drie flats in een U en daar tussenin een zwembad. Slechts te gebruiken door de bewoners ban Yapitas-2 zoals onze site heet. Met ligstoelen, douches en badman voor het ordentelijke verloop.
De volgende dag dus meteen lekker zwemmen, verder installeren en later in de middag het onvermijdelijke bezoek aan Forum. Een mall-achtige winkelverzameling die je inmiddels in alle grote Europese steden vindt. We moesten telefoonkaartjes hebben. We hebben allemaal een Turks nummer met een bak data gigabytes.
Natuurlijk weer eten op de fastfoodverdieping waar alle snelle tenten die je maar kunt bedenken zijn gegroepeerd. Kon je hier vier jaar geleden nog voor een euro of twee een compleet menu eten nu is dat niet meer het geval. Een euro of vijf. Nog niet echt veel maar het gevoel van gratis eten is weg.
Wordt maar weer vervolgd. We blijven hier nog wel even.
…naar Alanya waar we kunnen logeren bij een neef van Fatma. We plannen een tussenstop in Antalya waar we ook een afspraak hebben met weer een andere neef. Het ritje naar Antalya verliep prima. Het viel nog niet mee om in zo’n enorme stad een afspraak te maken maar oom stuurde een lokatie bij een borek-tent waar ook zijn thuisbasis is van zijn taxi. Ze hadden elkaar in geen 25 jaar gezien en het was dus een aardig weerzien. We kregen thee en een bord borek. En na een uurtje bijpraten vertrokken we richting Alanya. Daar logeerden we bij weer een andere neef en deze nam ons mee uit eten naar een Kofte- tent. ‘Yusuf-Kofte’. Ik had de keten al vaak voorbij zijn komen onderweg dus ik vond het wel leuk. Lokaal fastfood. En fastfood was het. In de ware zin van het woord. Als je gaat zitten zetten ze meteen schaaltjes met salades neer en een bak brood. Een menukaart of billboards met hetgeen je wil eten is er ook niet. Wel een QR-code op een paal en via je telefoon maak je dan je keuze. Helemaal mooi zou het zijn als dan ook het vervolg zou worden afgehandeld zoals de bestelling en de betaling. Maar dat is nog een brug te ver denk ik. Er lopen een stuk of dertig pubers rond in een oranje bedrijfspolo en die rennen zich de benen uit hun lijf aangestuurd door managers met een stropdas die overigens ook gewoon moeten serveren, bestellingen op moeten nemen en moeten afrekenen.
Het eten is prima. Frietjes, knijpflessen met sausjes en kofte (gehaktballetjes) geserveerd met plat brood.
Saillant detail: het toilet. Ik bespaar je de details maar ik snap de Turkse gewoonte om thuis de schoenen uit te doen maar al te goed. Weerzinwekkend. In een restaurant. In Nederland reden om een zaak meteen te sluiten vermoed ik.
Na dit dineetje het centrum van Alanya in. Alles wat we tot nu toe hebben gezien vind je hier in het kwadraat. Licht, kleuren, geuren, winkels, vreettenten, cafes en testaurants. In de haven enorm opgetuigde en versierde piratenschepen. Prachtig uitgelicht.
Overal de bekende vent op de stoep die je nog net niet naar binnen sleurt. Mert had weer grote plannen met voetbalshirts, maar naar onze indruk vond onze gastheer met maar zozo… hij troonde ons mee naar het echt prachtige kasteel met enorm lange muur bekend van de toeristenplaatjes. Daar moesten we op de foto en nadat we nog wat rondslenterden, te kort en zonde van de gelegenheid volgens Mert en Ebru, togen we naar ons logeeradres. Maar niet nadat we moesten beloven om er de volgende dag nog een paar uurtjes rond te lopen.
En dat deden we. Na het ontbijt reden we naar het centrum en daar liepen we nog wat rond. Om vervolgens de rit naar onze eindbestemming te starten: Mersin. Zes uurtjes rijden langs een aantal prachtige bergpassen waar je ver in de diepte de zee ziet liggen. Echt indrukwekkend met vele haarspeldbochten en kronkelwegen. Dat schiet niet op natuurlijk, maar leuk rijden is het zeker. Ik denk dat ze bezig zijn met een snelweg van Alanya naar Mersin. Overal tunnels, bruggen en snelwegen in aanleg. Ik denk dat het echter nog wel een jaar of tien duurt voordat het gereed is.
Om een uur of acht arriveerden we in ons vakantieappartement in Arpacbahsis. De eindbestemming.
We hadden het voordek tot onze beschikking. Met ligbedden en een zonnedoek. Onderweg krijg je lunch: een kipspies met rijst brood en salades. En uiteraard cay (thee) met een koekje. En de boot ankert vijf keer. Prachtig in een baai waar je heerlijk kunt zwemmen en snorkelen. Het water is glashelder, je kijkt tot op de bodem. Ik hoopte op schildpadden maar die zagen we dit jaar niet. Wel een dolfijn, maar dat was nog in Istanbul. Verder had Ebru nog de opmerking:” Vandaag een tomaatje maar morgen een chocolaatje”. En dat komt wel aardig uit, want we zijn best bruin geworden.
Op de weg terug werden we overvallen door een wilde zee met behoorlijke golven. Op het voordek zeer spectaculair door het opspattende boegwater. Maar soms ging het wel heel hard op en neer. Mert verklaarde later:” Dit was de laatste keer in mijn leven op een boot.”…
Terug in Kas nog even rondlopen en wat drinken. Ondanks de smeekbeden van de familie om nog een dagje langer te blijven besloten we deze etappe in de vakantie op het hoogtepunt te stoppen en de volgende dag na het ontbijt af te reizen naar de volgende ankerplaats: Alanya.
.
Na het ontbijt in de auto naar Kalkan. We hadden ligstoelen gehuurd en parasols dus een dagje vitamine D verzamelen. Genieten van het koele kristalheldere water en van de drankjes vers en koud uit het winkeltje verderop.
Thuis eten en daarna naar Patara-beach om vanaf mooie zandduinen de ‘sunset’ te bewonderen. Helaas was de zon net ‘ge-set’ toen we aankwamen. De weg er naar toe was een steil zandpad met gaten en kuilen en we waren niet de enige. Druk dus. Wel jammer want het had heel mooi kunnen zijn.
Vier jaar geleden waten we te gast bij familie in Kalkan. Een plaats vlakbij Kas, een paar honderd kilometer ten westen van Antalya. Voor mij zijn Kalkan en Kas met stip de mooiste en prettigste plekken in Turkije die ik ken.
Niet in de laatste plaats door de enorm gastvrije ontvangst door de familie. Nicht en haar man zijn beide leraren. Dat is natuurlijk de eerste klik. Ze wonen en werken in Mersin en in de 10 of 12 weken zomervakantie (wat een heerlijkheid) wonen ze bij zijn ouders in een gehucht vlakbij Kalkan. Op een boerderij. Met een geit, een haan en een stuk of twintig kippen. En een kas voor tomatenteelt en in de nazomer olijven.
Ze wonen in een modern appartement met hun twee jonge kinderen. Vier jaar geleden waren we hier ook en hadden we het ook naar onze zin. De kinderen zijn allemaal vier jaar ouder en het weerzien was een feestje. Natuurlijk is er veel gebeurd. Corona en de aardbeving in maart, ze zaten toen zes hoog in hun flat in Mersin. Tot drie keer toe hevige schokken. Gelukkig geen grote schade maar de angst blijft. De eerste maanden “stonden we elke dag ‘aan’ vertelden ze. In het dorp voelen ze zich veilig nu.
We werden verrast door een maaltijd met vers gebakken vis die hij dezelfde ochtend had gevangen. Gebakken in de zelf geperste olijfolie en geserveerd met vers brood en salade. Dat bakken van de vis was geweldig om te zien. Ze zijn van alle moderne gemakken voorzien, maar oma maakte een houtvuur in een zelf gebouwd barbecue-achtige constructie en op een rekje plaatste ze de vispan en bakte de vis. Knapperig en lekker. Gelukkig zijn wij allemaal visliefhebbers.
Na het eten in de auto naar Kalkan. De weg ernaar toe komt van een hoogte en je ziet het stadje in de diepte liggen tegen de hellingen rond een baai in de diepblauwe Middellandse zee. Het stadje is vol leven, ijstenten, de bekende meukwinkels, serieuzere winkels en veel, heel veel horeca. Met westerse muziek, prachtige terrassen met loungesets en veel toeristen. Engelsen, Duitsers en een enkele Nederlander. Het is er schoon, netjes en wat georganiseerder dan je hier elders vaak ziet. Niemand praat je zijn winkel in, niemand roept dat je bij hem moet eten of drinken en dat is een verademing na het turbulente Istanbul.
Een feestje om op een terras te zitten, van je biertje te genieten en te constateren dat het leven mooi kan zijn. Helemaal toen FC-Twente de gelijkmaker scoorde in Zweden. Toen kon ook voor Mert de dag niet meer stuk.
Na het ontbijt reden we weg uit Sile voor de rit naar Pamukkale. Daar wilden we de beroemde kalksteenplateaus bezoeken. En meteen een flink eind op weg naar ons volgende familiebezoek in Kalkan/Kas.
Er valt niet veel over te vertellen. Het hotel was mwah… maar wel met zwembad, ligstoelen, bar en restauranr. Dus even lekker fris zwemmen. Het is hier inmiddels een graadje of 40 dus elke bak water voldoet. Heerlijk gegeten in een restaurant in het dorp en toen ontdekte Mert een winkeltje met de bekende meuk en scoorde een zwembroek van het merk met de bruine ruitjes. Ook die behoefte weer bevredigd.
De volgende ochtend ochtend na het ontbijt naar Pamukkale. Nog heel rustig, geen rij en nog niet zo heeel warm. Wel een dingetje dat de entree voor Turkse mensen omgerekend drie euro bedraagt en voor alle anderen 23 euro. Dat steekt wel wat he? Eigen volk eerst dus. Letterlijk. Ook bij de eet-tentjes boven het zelfde beeld. De prijzen voor Turken zijn een fractie van wat de rest van de toeristen moeten betalen.
Het mocht de pret niet drukken. Het lopen over de kalksteenplateau’s met het stromende water is altijd weer een belevenis. En gelukkig houden ze het mooi in stand. In Nederland zouden er al lang looppaden met leuningen zijn aangebracht en liften voor de minder valide medemens. En hier loop je met honderden tegelijk op je blote voeten over de scherpe richeltjes wat gewoon soms zeer doet. Je schoenen moeten uit in her begin. Het duurt een uurtje voor je boven bent. Dan wat drinken en even rondlopen bij het oude Hierapolis. En weer naar beneden. Instagram en Snapchat moeten alle zeilen bijzetten want er worden een miljoenmiljard selfies gemaakt.
Terug bij de auto snel rijden want in de auto is het aangenamer dan er buiten. En op weg naar ons volgende logeeradres.
Op de vijfde dag na het ontbijt in de auto en rijden naar Sile. Daarvoor moest ik nog even een drogist zien te vinden voor iets wat vergeten was. Ik dacht: Eitje. Ik loop er even heen en meende precies te weten waar er eentje zat. Niet dus. In een steegje vond ik een ‘Market’ en daar kon je betalen met de pin en hadden ze hetgeen ik moest halen. En op de weg terug verdwaalde ik dus bijna… gelukkig had niemand het in de gaten.
Op naar Sile. Een wijk, dorp, stadsdeel aan de overkant van de Bosporus. Een nicht heeft daar een vakantiehuis in een ‘site’. Een complex met meerdere huizen voizien van zwembad, tennisbaan en nog wat voorzieningen. Omheind. Elektrisch hek. En een paradijsje na het drukke Istanbul. Prachtig huis, heel Europees met modern meubilair, boeken in de kast en kunst aan de muur. Een heerlijke loungeset onder een boom in de tuin met uitzicht op zee. Na de thee even naar het centrum van Sile gereden. Een fraaie kustlijn met een burcht/kasteel. Deze was vervallen, zo gaat dat vaker met Middeleeuwse bouwwerken. De regering meende het op te moeten knapoen. Een gedrocht met het uiterlijk van Songebob kwam er voor terug….
Toch een heerlijk plekje aan zee met een leuk vissershaventje. Terrasje zitten. Uiteraard.
Terug in het huis werden we getracteerd op een heerlijke barbecue. Kebab en kip. Met alles wat er bij hoort.
We sliepen op de bovenverdieping met de pui wijdopen zodat er een heerlijke zeewind naar binnen blies. Heerlijk geslapen.
 |
| Spongebob |
Als je op stedentrip bent dan moet je de tijd optimaal benutten. Dus om zeven uur op en om acht uur ontbijt. Op het dakterras van het hotel. Daarna de stad in. Eerst met de tram naar de Galatabrug. Met een Istanbulkaart kost een tramrit 30 cent. Dus zo goed als gratis. En super snel en zeer frequent. Je moet wel staan tussen je zwetende medemens. Want druk… maar dat mag de pret niet drukken.
We gingen vervolgens met de boot naar Kadikoy. Een bekend winkel- en shopgebied. Bekend om de koopjes. En het was zoals ik verwachtte. Veel, heel veel, winkels. Met shirts, schoenen, slippers, tassen, lederwaren en noem maar op. Ook trouwstraten met bruidsatributen, goudstraten met juweliers en kruiden en culinaire straten.
De score: een tas voor Mert, slippers, T-shirts, een telefoonkaart, armbandjes enz enz. Afdingen. Uiteraard. Heel bijzonder dat alles wat in Nederland populair is hier als namaak te koop is. Schoenen. Nike Airforce1 bijvoorbeeld. In alle kleuren. In alle maten. Voor 7 (!) euro. Zeven. In NL over de honderd. Je zou de skikoffer er mee vol pakken. En met de bekende badslippers voor 3 euro, en met overhemden en shirts van de grote merken. En met parfums, Onemilion en Dior Dauvage, Hugo, Chanel 5. Kwantimkorting als je meerdere flesjes koopt…Sokken waar ze mee aan je tafel komen als je wat zit te drinken. Prachtige logootjes en in grootverpakkking. Ook bijna voor niets.
En iedereen trapt er in. Ook al neem je je voor om het dit keer niet te doen. Toch. Weer. Veel.
Aan het eind van de dag naar Ortakoy. Met de tram en bus. Een levendig stukje met straatmuziek en veel levendigheid aan de voet van de Bosporusbrug. Vooral bekend van de Kumpir. Een opengesneden reuzeaardappel die je laat vullen met ingrediënten en dressing naar keuze. Er staan twintig kramen op een rij. Identiek ingericht met identieke ingrediënten. Het personeel doet er alles aan om je te lokken.
 |
| Kumpir |
Er bleek een boot terug te gaan. Zodat we moe en voldaan een half uurtje konden genieten van een fris zeewindje en de ondergaande zon boven Istanbul. Het was prachtig. Maar meer dan genoeg hectiek. En meer dan genoeg geld uitgegeven.
Klaar voor de dag van morgen. En wordt dus weer vervolgd.
… Bij de Bulgaarse grens 2 uren in de rij, bij de Servische grens twee uren en bij de Hongaarse grens 4,5 uur. Orban wil geen vreemdelingen...
