…naar Alanya waar we kunnen logeren bij een neef van Fatma. We plannen een tussenstop in Antalya waar we ook een afspraak hebben met weer een andere neef. Het ritje naar Antalya verliep prima. Het viel nog niet mee om in zo’n enorme stad een afspraak te maken maar oom stuurde een lokatie bij een borek-tent waar ook zijn thuisbasis is van zijn taxi. Ze hadden elkaar in geen 25 jaar gezien en het was dus een aardig weerzien. We kregen thee en een bord borek. En na een uurtje bijpraten vertrokken we richting Alanya. Daar logeerden we bij weer een andere neef en deze nam ons mee uit eten naar een Kofte- tent. ‘Yusuf-Kofte’. Ik had de keten al vaak voorbij zijn komen onderweg dus ik vond het wel leuk. Lokaal fastfood. En fastfood was het. In de ware zin van het woord. Als je gaat zitten zetten ze meteen schaaltjes met salades neer en een bak brood. Een menukaart of billboards met hetgeen je wil eten is er ook niet. Wel een QR-code op een paal en via je telefoon maak je dan je keuze. Helemaal mooi zou het zijn als dan ook het vervolg zou worden afgehandeld zoals de bestelling en de betaling. Maar dat is nog een brug te ver denk ik. Er lopen een stuk of dertig pubers rond in een oranje bedrijfspolo en die rennen zich de benen uit hun lijf aangestuurd door managers met een stropdas die overigens ook gewoon moeten serveren, bestellingen op moeten nemen en moeten afrekenen.
Het eten is prima. Frietjes, knijpflessen met sausjes en kofte (gehaktballetjes) geserveerd met plat brood.
Saillant detail: het toilet. Ik bespaar je de details maar ik snap de Turkse gewoonte om thuis de schoenen uit te doen maar al te goed. Weerzinwekkend. In een restaurant. In Nederland reden om een zaak meteen te sluiten vermoed ik.
Na dit dineetje het centrum van Alanya in. Alles wat we tot nu toe hebben gezien vind je hier in het kwadraat. Licht, kleuren, geuren, winkels, vreettenten, cafes en testaurants. In de haven enorm opgetuigde en versierde piratenschepen. Prachtig uitgelicht.
Overal de bekende vent op de stoep die je nog net niet naar binnen sleurt. Mert had weer grote plannen met voetbalshirts, maar naar onze indruk vond onze gastheer met maar zozo… hij troonde ons mee naar het echt prachtige kasteel met enorm lange muur bekend van de toeristenplaatjes. Daar moesten we op de foto en nadat we nog wat rondslenterden, te kort en zonde van de gelegenheid volgens Mert en Ebru, togen we naar ons logeeradres. Maar niet nadat we moesten beloven om er de volgende dag nog een paar uurtjes rond te lopen.
En dat deden we. Na het ontbijt reden we naar het centrum en daar liepen we nog wat rond. Om vervolgens de rit naar onze eindbestemming te starten: Mersin. Zes uurtjes rijden langs een aantal prachtige bergpassen waar je ver in de diepte de zee ziet liggen. Echt indrukwekkend met vele haarspeldbochten en kronkelwegen. Dat schiet niet op natuurlijk, maar leuk rijden is het zeker. Ik denk dat ze bezig zijn met een snelweg van Alanya naar Mersin. Overal tunnels, bruggen en snelwegen in aanleg. Ik denk dat het echter nog wel een jaar of tien duurt voordat het gereed is.
Om een uur of acht arriveerden we in ons vakantieappartement in Arpacbahsis. De eindbestemming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten