Het is natuurlijk ook lastig voor Wilders. Eigenlijk geeft hij in zijn hart CDA en VVD gewoon gelijk als die willen bezuinigen en hervormen. Want Wilders is gewoon een rechtse VVDer. En die heeft helemaal niet zoveel op met AOW, zorgpremies en ontslagrecht.
Maar hij heeft zich aan zijn Henk en Ingrids gecommitteerd. Dus wil hij alleen maar meedoen als er bezuinigd wordt op ontwikkelingshulp.
En het is een schande, echt een schande dat nu daadwerkelijk geruchten gaan dat er een miljard bezuinigd gaat worden op ontwikkelingshulp. Iemand als Maxime Verhagen, toch iemand die zich christelijk durft te noemen, gaat dat voor zijn rekening nemen. En op zondag gewoon naar de kerk gaat. Ik heb er geen woorden voor. Als het waar is wat ik allemaal lees op internet.
Als het CDA nu niet ontploft, als er nu geen beweging op gang komt die dat akelige mannetje eens op zijn plaats zet, dan weet ik het niet meer. Oud ministers schijnen aan de bel te trekken. En niet de minste. Lubbers, De Jong, Bot, van de Broek... Er is dus nog hoop.
Maar het stemt niet tot vrolijkheid. Het stemt tot immense triestheid. Het is verwording van een ooit tolerante, waardenvolle en vrije samenleving. Nederland wordt er niet beter op.
En Rutte blijft maar lachen. Waarom eigenlijk?
---
Oud premier de Jong
De fractie
Lubbers
vrijdag 30 maart 2012
woensdag 28 maart 2012
Hoe de ellende ontstaat
Mijn vader schreef op zijn blog een schitterende vertelling:
TRADITIE
TRADITIE
Toen de goeroe ging zitten voor het avondgebed,liep de kat van Asram in de weg en leidde degelovigen af. Daarom beval de goeroe dat de katmoest worden vastgebonden gedurende hetavondgebed. Na de dood van de goeroe werdde kat nog steeds vastgebonden tijdens de avonddienst.En toen de kat stierf werd een andere kat gehaaldom die naar behoren te kunnen vastbinden tijdensde avonddienst.Eeuwen later werden er doorwrochte verhandelingengeschreven en gedrukt door geleerde aanhangersvan de goeroe over liturgische betekenis vanhet vastbinden van de kat tijdens het avondgebed.
Uit 'Magische vertellingen'
Bananeschil en taakstraf
Situatie is als volgt: papa stuurt, Anouk zit er naast en verdeelt haar tijd, aandacht en handen tussen twitter op de blackberrie, het lurken aan een colaflesje en het eten van een banaan waarvan ze niet weet wat ze met de schil moet doen.
"Pap mag ik die schil uit het raam gooien?"
"Nee natuurlijk niet. Thuis in de ton. We zijn er zo en bovendien hoort dat niet."
"Waarom dan niet? Een bananeschil is natuur. In Afrika gooien de apen hem ook niet in de ton."
"We zijn hier niet in Afrika. Bovendien duurt het heel lang voordat zo'n schil is verteerd. Als iedereen dat doet wordt het een zootje..."
Even stilte..
"Dan moet dat maar worden opgeruimd door iemand met een taakstraf. Daar zijn er toch heel veel van."
Er zit wat in... Maar dan toch maar de bananeschillen van een ander.
zondag 25 maart 2012
24 Maart 2009. Over een psycholoog...
Quil :" Ik vind dat jullie zo overdrijven over dat autisme van mij."
Papa: " Ik hoorde van de psycholoog anders iets wat ik knap autistisch vond"
Quil :" Oh ja, Wat dan?"
Papa:" Tijdens het gesprek wat je maandag met haar had ben je gewoon in een stripboek gaan lezen. Dat vind ik autistisch. En daar hou ik me maar aan vast, want anders is het gewoon onbehoorlijk."
Qui :" Ja. Maar dat was wat anders. Zij is psycholoog en dan gaat ze een beetje de kaarten zitten bekijken die ik heb gekregen en daar over bla bla bla doen. DAT HEEFT TOCH NIKS TE MAKEN MET PSYCHOLOOG ZIJN? Laat ze gewoon haar ding doen… Toen ben ik maar een stripboek gaan lezen…"
Ik zei maar niks meer…---)
Al weer drie jaar geleden... Hij zou nu een lange puber van zestien zijn geweest...
zaterdag 24 maart 2012
vrijdag 23 maart 2012
maandag 19 maart 2012
zondag 18 maart 2012
Eerbetoon aan een snoeppotje
Dit Delftsblauwe potje staat bij mijn moeder op de kast. Voor de sier. Ze heeft het uit de nalatenschap van mijn grootmoeder uit Friesland. Het bewuste potje stond daar altijd op een klein ladenkasje. In een hoekje. Naast de mooie theekopjes en het warmhoudlichtje voor de theepot. In de drie laatjes daaronder zaten oma's kerkboekjes, opa's zondagse sigaren en verder naar ik meen sjaaltjes en handschoenen. En ongetwijfeld nog veel meer, maar dat ben ik vergeten. Als kind mochten we altijd in oma's laatjes snuffelen. Het was een superoma.
Terugkomend op het snoeppotje: een van de eerste dingen die we altijd deden als we bij oma op visite kwamen was het dekseltje lichten en dan zat het vol met muntdropjes en hartjes. Suikerhartjes. Met een ingestanste tekst. En daar mochten we zonder te vragen van pakken. En dit was een wetmatigheid. Nooit hebben we tevergeefs in het potje gekeken. Altijd hartjes en dropjes. Zonder mankeren. Zonder uitzonderingen. Oma hield van regelmaat. En van voorspelbaarheid. Geen verkeerde eigenschappen.
Niet echt wereldschokkend hè zo'n verhaal? Toch een kleine dierbare herinnering die naar boven kwam toen ik gisteren het potje zag staan. Ik was het al helemaal vergeten. Oma is al 20 jaar niet meer... En ik heb ook echt in twintig jaar niet meer aan dat potje gedacht. Tot gisteren. Geflankeerd door twee even Delftsblauwe vaasjes. En opeens gaat er dan een laatje open in je hoofd... Vandaar dat ik het maar even opschrijf. En er een fotootje van heb gemaakt...
Terugkomend op het snoeppotje: een van de eerste dingen die we altijd deden als we bij oma op visite kwamen was het dekseltje lichten en dan zat het vol met muntdropjes en hartjes. Suikerhartjes. Met een ingestanste tekst. En daar mochten we zonder te vragen van pakken. En dit was een wetmatigheid. Nooit hebben we tevergeefs in het potje gekeken. Altijd hartjes en dropjes. Zonder mankeren. Zonder uitzonderingen. Oma hield van regelmaat. En van voorspelbaarheid. Geen verkeerde eigenschappen.
Niet echt wereldschokkend hè zo'n verhaal? Toch een kleine dierbare herinnering die naar boven kwam toen ik gisteren het potje zag staan. Ik was het al helemaal vergeten. Oma is al 20 jaar niet meer... En ik heb ook echt in twintig jaar niet meer aan dat potje gedacht. Tot gisteren. Geflankeerd door twee even Delftsblauwe vaasjes. En opeens gaat er dan een laatje open in je hoofd... Vandaar dat ik het maar even opschrijf. En er een fotootje van heb gemaakt...
 |
| Potje... |
Een koningsmaal
Een paar keer per jaar doen we het... Ik doel op het houden van een gezellige maaltijd bij mijn ouders thuis. En gisteren was het weer zover: heerlijke mosselen en een kaasfondue. Voorwaar een prima combinatie. En voor de kinderen een paar gebakken visfiletjes zonder graatjes.
zaterdag 17 maart 2012
vrijdag 16 maart 2012
dinsdag 13 maart 2012
Forbrydelsen... 20 uur lang...
Via een collega in het bezit gekomen van de Deense serie Forbrydelsen, in het Engels "The Killing". Een schitterende crimi waarin je twintig afleveringen lang wordt meegezogen in een Whodidit...
Het mooie is dat door de lengte van de serie er volop gelegenheid is om karakterologisch 'los' te gaan. En dat is eigenlijk wel uniek. Zeker voor crimi's, waar al gauw snelle gevolgtrekkingen gevolgd worden door nog snellere acties, zodat in een uurtje bekend is wie de dader is.
In The Killing wordt je uiteraard vaak op het verkeerde been gezet, maar dat geeft niet. Het is juist de karakterologische diepgang die je zo intens mee doet leven. Iemand is niet goed of fout. Iemand is niet zwart of wit. Aanvankelijke sympathie voor een personage kan omslaan in irritatie en later weer in bewondering. Net als in het echte leven.
Boeiend. En twintig uur is lang, heel lang. Dus lang genieten. Donderdag begonnen, nu uit...
En nu heb ik deel twee in het verschiet. Geen twintig afleveringen, maar tien. En deel drie is ook al in de maak. Prachtig.
Ik houd van het lezen van hele dikke boeken, en dientengevolge ook van het kijken naar hele lange films...
En Sarah Lund ( Sofie Gråbøl) is natuurlijk gewoon leuk.
Het mooie is dat door de lengte van de serie er volop gelegenheid is om karakterologisch 'los' te gaan. En dat is eigenlijk wel uniek. Zeker voor crimi's, waar al gauw snelle gevolgtrekkingen gevolgd worden door nog snellere acties, zodat in een uurtje bekend is wie de dader is.
In The Killing wordt je uiteraard vaak op het verkeerde been gezet, maar dat geeft niet. Het is juist de karakterologische diepgang die je zo intens mee doet leven. Iemand is niet goed of fout. Iemand is niet zwart of wit. Aanvankelijke sympathie voor een personage kan omslaan in irritatie en later weer in bewondering. Net als in het echte leven.
Boeiend. En twintig uur is lang, heel lang. Dus lang genieten. Donderdag begonnen, nu uit...
En nu heb ik deel twee in het verschiet. Geen twintig afleveringen, maar tien. En deel drie is ook al in de maak. Prachtig.
Ik houd van het lezen van hele dikke boeken, en dientengevolge ook van het kijken naar hele lange films...
En Sarah Lund ( Sofie Gråbøl) is natuurlijk gewoon leuk.
 |
| 5 DVD's.... |
zaterdag 10 maart 2012
Drie gulden achtenzeventig voor een liter benzine...
 |
| En dat is nog met grenskorting |
 |
| Wie wil de gulden terug? |
Onder water begint het te komen. Voor de rest is het nog niks
 |
| Dat duurt nog wel even |
 |
| Vieze groene aanslag op de wanden |
 |
| Filter weer in gebruik gesteld. Het heeft de winter overleefd. |
vrijdag 9 maart 2012
J.J.Voskuil.
Vorige week verscheen postuum 'De Buurman" van J.J. Voskuil. Ik ben een echte fan van Voskuil, heb al zijn boeken gelezen. Behalve de verslagen van zijn voettochten. Maar daar zal ik me ook nog wel eens aan wagen.
Voskuil was een schrijver die als geen ander kon schrijven over schijnbaar alledaagse onbenulligheden. Hij heeft een groot aantal titels op zijn naam staan, waarvan 'Het Bureau' ongetwijfeld de bekendste is. Vijfduizend pagina's over het wel en wee op een kantoor in Amsterdam. De hoofdpersoon is Maarten Koning. Net als in "De Buurman".
Wat ik zo bijzonder vind is dat Voskuil bij leven eigenlijk niets anders gedaan moet hebben dan schrijven. En voettochten maken. En daar weer over schrijven. Het is ongehoord wat hij aan productie heeft gehad. Dit was zijn laatste boek, maar zijn dagboeken liggen er ook nog. En die worden pas uitgegeven tien jaar na het overlijden van zijn vrouw.
Ik kan niet wachten...
Voskuil was een schrijver die als geen ander kon schrijven over schijnbaar alledaagse onbenulligheden. Hij heeft een groot aantal titels op zijn naam staan, waarvan 'Het Bureau' ongetwijfeld de bekendste is. Vijfduizend pagina's over het wel en wee op een kantoor in Amsterdam. De hoofdpersoon is Maarten Koning. Net als in "De Buurman".
Wat ik zo bijzonder vind is dat Voskuil bij leven eigenlijk niets anders gedaan moet hebben dan schrijven. En voettochten maken. En daar weer over schrijven. Het is ongehoord wat hij aan productie heeft gehad. Dit was zijn laatste boek, maar zijn dagboeken liggen er ook nog. En die worden pas uitgegeven tien jaar na het overlijden van zijn vrouw.
Ik kan niet wachten...
woensdag 7 maart 2012
dinsdag 6 maart 2012
Voor niets? Of gaan we naar Het Binnenhof...
Eigenlijk weet je het al wel natuurlijk. De bezuiniging van 300 miljoen op Passend Onderwijs staat al ingeboekt en is vorig jaar zelfs vertraagd. De afgelopen maanden hebben de bonden en alle belangenverenigingen hun uiterste best gedaan om achter de schermen te proberen om de bezuiniging van tafel te krijgen.
Dat is niet gelukt... En dus kwamen we vandaag massaal in actie. Vanmorgen om negen uur stapten we in de bus en reden naar de Amsterdam Arena. En het moet gezegd... Die Arena zat vol... En dat maakte indruk. Ik heb meer gestaakt. En vaker actie gevoerd, maar zo'n grote actie als die van vandaag had ik nog niet eerder gezien. Helaas jaste de Tweede Kamer het wetsvoorstel er doorheen terwijl wij eenvoudig klootjesvolk de illusie hadden dat de politiek hier toch niet omheen zou kunnen. De grootste onderwijsactie ooit. Dat is toch niet niks.
Wrang om bij thuiskomst met je neus op de feiten te worden gedrukt. Wrang en boosmakend.
En ik vind het ook echt van de zotte dat nieuw beleid, en dat is Passend Onderwijs, meteen een bezuiniging voor de knopen krijgt van 300 miljoen. En tegelijkertijd een bijna even groot bedrag wordt ingezet aan prestatiebeloning waar bijna niemand op zit te wachten. Althans niet tegelijk met een bezuiniging van een dergelijke omvang. Naast het vergroten van werkdruk, het vergroten van klassen, het opzadelen van scholen met leerlingen die daar voor een deel helemaal niet tot hun recht kunnen komen, het opzadelen van leerkrachten met heel speciale zorgleerlingen die daar als professional op dit moment helemaal niet voor toegerust zijn, wordt er tegelijkertijd met een botte bijl een enorm stuk expertise vernietigd.
Gooi maar weg die deskundigheid. Zet maar aan de straat. Negenduizend mensen die hun stinkende best hebben gedaan om voor al die kinderen en ouders het beste te zoeken, te vinden en uit te voeren. Zet maar aan de straat.Al die collega's moeten maar weer zien of- en hoe ze weer aan het werk kunnen. En iedereen weet: in een nieuwe werkkring heb je altijd een tijdje nodig voordat je optimaal aan de slag bent. Dan heb ik het nog niet eens over rechtspositionele onzekerheden. Nog niet eens over opgebouwde rechten. En al helemaal niet over financiële verplichtingen die ook juffen en meesters zijn aangegaan. Voor het stichten van een gezin. Voor het kopen van een huis. Wat dat betreft zijn wij net mensen. Net echte mensen. En voor die echte mensen van vlees en bloed heb je als werkgever ook een plicht. Een zorgplicht. Wat is dat voor minister die daar op een dergelijke wijze mee omgaat? Met haar werknemers. Wat zijn dat voor volksvertegenwoordigers die dit voor hun rekening nemen? Voor hun rekening durven nemen?
Nutteloos en zinloos verspilde energie. Energie die op een andere wijze gebruikt kan worden en ingezet moet worden. Hou een onderwijsvernieuwing budgetneutraal. Garandeer opgebouwde rechten. En dan kan iedereen de volle energie gebruiken om Passend Onderwijs echt vorm te geven.
En nu? Ik weet het niet. Ik weet niet of er nog mogelijkheden zijn om de Eerste Kamer in beweging te krijgen. Of er nog mogelijkheden zijn om Het CDA in beweging te krijgen. Het CNV was overduidelijk vertegenwoordigd vandaag. Ik denk dat hier misschien nog een kansje ligt.
En als het moet.... Gaan we weer met 50000 mensen op stap. Naar Het Binnenhof dit keer. Want daar speelt het zich af. Daar zitten de beslissers. En daar moeten we dan ook maar naar toe. Toch?
Dat is niet gelukt... En dus kwamen we vandaag massaal in actie. Vanmorgen om negen uur stapten we in de bus en reden naar de Amsterdam Arena. En het moet gezegd... Die Arena zat vol... En dat maakte indruk. Ik heb meer gestaakt. En vaker actie gevoerd, maar zo'n grote actie als die van vandaag had ik nog niet eerder gezien. Helaas jaste de Tweede Kamer het wetsvoorstel er doorheen terwijl wij eenvoudig klootjesvolk de illusie hadden dat de politiek hier toch niet omheen zou kunnen. De grootste onderwijsactie ooit. Dat is toch niet niks.
Wrang om bij thuiskomst met je neus op de feiten te worden gedrukt. Wrang en boosmakend.
En ik vind het ook echt van de zotte dat nieuw beleid, en dat is Passend Onderwijs, meteen een bezuiniging voor de knopen krijgt van 300 miljoen. En tegelijkertijd een bijna even groot bedrag wordt ingezet aan prestatiebeloning waar bijna niemand op zit te wachten. Althans niet tegelijk met een bezuiniging van een dergelijke omvang. Naast het vergroten van werkdruk, het vergroten van klassen, het opzadelen van scholen met leerlingen die daar voor een deel helemaal niet tot hun recht kunnen komen, het opzadelen van leerkrachten met heel speciale zorgleerlingen die daar als professional op dit moment helemaal niet voor toegerust zijn, wordt er tegelijkertijd met een botte bijl een enorm stuk expertise vernietigd.
Gooi maar weg die deskundigheid. Zet maar aan de straat. Negenduizend mensen die hun stinkende best hebben gedaan om voor al die kinderen en ouders het beste te zoeken, te vinden en uit te voeren. Zet maar aan de straat.Al die collega's moeten maar weer zien of- en hoe ze weer aan het werk kunnen. En iedereen weet: in een nieuwe werkkring heb je altijd een tijdje nodig voordat je optimaal aan de slag bent. Dan heb ik het nog niet eens over rechtspositionele onzekerheden. Nog niet eens over opgebouwde rechten. En al helemaal niet over financiële verplichtingen die ook juffen en meesters zijn aangegaan. Voor het stichten van een gezin. Voor het kopen van een huis. Wat dat betreft zijn wij net mensen. Net echte mensen. En voor die echte mensen van vlees en bloed heb je als werkgever ook een plicht. Een zorgplicht. Wat is dat voor minister die daar op een dergelijke wijze mee omgaat? Met haar werknemers. Wat zijn dat voor volksvertegenwoordigers die dit voor hun rekening nemen? Voor hun rekening durven nemen?
Nutteloos en zinloos verspilde energie. Energie die op een andere wijze gebruikt kan worden en ingezet moet worden. Hou een onderwijsvernieuwing budgetneutraal. Garandeer opgebouwde rechten. En dan kan iedereen de volle energie gebruiken om Passend Onderwijs echt vorm te geven.
En nu? Ik weet het niet. Ik weet niet of er nog mogelijkheden zijn om de Eerste Kamer in beweging te krijgen. Of er nog mogelijkheden zijn om Het CDA in beweging te krijgen. Het CNV was overduidelijk vertegenwoordigd vandaag. Ik denk dat hier misschien nog een kansje ligt.
En als het moet.... Gaan we weer met 50000 mensen op stap. Naar Het Binnenhof dit keer. Want daar speelt het zich af. Daar zitten de beslissers. En daar moeten we dan ook maar naar toe. Toch?
 |
| 6 Maart 2012 Amsterdam Arena |
maandag 5 maart 2012
Geen bonus maar banen
Wij gaan staken morgen. Geen 300 miljoen bezuinigen op Passend Onderwijs. In een beschaafd land zorgen we voor diegene die extra zorg nodig hebben. Daarin past geen bezuiniging. Bovendien is het ongepast en onfatsoenlijk om in tijden van economische crisis 6000 (!) mensen op straat te zetten.
Daarom: wij gaan naar de Amsterdam Arena. Onze school heeft een bus vol. Enschede heeft vele bussen vol en Nederland heeft meer dan 500 bussen vol.
www.geenbonusmaarbanen.nl
zondag 4 maart 2012
Maart 2009
Dat is al drie jaar geleden. Op 4 maart 2009 wisten we net dat Sjoerd leukemie had, dat hij AML had, dat we een maand of vijf in het ziekenhuis zouden moeten blijven.
En verder was er nog niet zoveel te zien. De eerste week werd gebruikt om te starten met de chemokuren. Sjoerd moest daarvoor klaar worden gemaakt. Hij kreeg een Hickman-katheter en verbleef in een zogenaamde blauwe box, een isolatiekamer.
Een van de eerste dingen die ik voor hem regelde was een nieuwe DS. Cadeautje van de familie. Een rooie dit keer. Zijn zwarte DS was tot op de draad versleten en dit was een gelegenheid om een nieuwe te kopen. Samen met Miel en Joke naar de stad geweest en naast de DS kreeg hij van hun het spelletje Mario-Kart, een tophit in die dagen. Daarna naar Utrecht en Sjoerd was in de wolken. Hoe is het eigenlijk mogelijk... De leukemie giert door je lijf en je bent blij met een apparaatje van honderd euro.
Nu waren de artsen ook wel heel optimistisch, zodat Sjoerd en ook wij eigenlijk alleen maar uitgingen van het feit dat hij weer beter zou worden. Het worse scenario zat wel ergens in een verborgen hoekje van onze hoofden verstopt, maar dat lieten we daar mooi zitten. In dat hoekje...Dat was wel zo veilig.
Op de foto Sjoerd met zijn nieuwe gadget. Het oude ding, de afgeschreven zwarte, doet tot op de dag van vandaag dienst in mijn klas. De jongens mogen ermee spelen. En het is inmiddels nog versletener dan het toen al was. Als het de geest geeft doe ik het weer in Sjoerds herinneringskist. En ik weet zeker dat hij het prima vindt dat er op deze manier gebruik van wordt gemaakt.
De bewuste rode DS heeft Monique in haar bezit.
En verder was er nog niet zoveel te zien. De eerste week werd gebruikt om te starten met de chemokuren. Sjoerd moest daarvoor klaar worden gemaakt. Hij kreeg een Hickman-katheter en verbleef in een zogenaamde blauwe box, een isolatiekamer.
Een van de eerste dingen die ik voor hem regelde was een nieuwe DS. Cadeautje van de familie. Een rooie dit keer. Zijn zwarte DS was tot op de draad versleten en dit was een gelegenheid om een nieuwe te kopen. Samen met Miel en Joke naar de stad geweest en naast de DS kreeg hij van hun het spelletje Mario-Kart, een tophit in die dagen. Daarna naar Utrecht en Sjoerd was in de wolken. Hoe is het eigenlijk mogelijk... De leukemie giert door je lijf en je bent blij met een apparaatje van honderd euro.
Nu waren de artsen ook wel heel optimistisch, zodat Sjoerd en ook wij eigenlijk alleen maar uitgingen van het feit dat hij weer beter zou worden. Het worse scenario zat wel ergens in een verborgen hoekje van onze hoofden verstopt, maar dat lieten we daar mooi zitten. In dat hoekje...Dat was wel zo veilig.
Op de foto Sjoerd met zijn nieuwe gadget. Het oude ding, de afgeschreven zwarte, doet tot op de dag van vandaag dienst in mijn klas. De jongens mogen ermee spelen. En het is inmiddels nog versletener dan het toen al was. Als het de geest geeft doe ik het weer in Sjoerds herinneringskist. En ik weet zeker dat hij het prima vindt dat er op deze manier gebruik van wordt gemaakt.
De bewuste rode DS heeft Monique in haar bezit.
 |
| Zaterdag 28 februari 2009. |
zaterdag 3 maart 2012
vrijdag 2 maart 2012
Droevig bericht
Bedroefd delen wij u mede dat hedenmiddag om 15.25 uur toch nog heel onverwacht onze geliefde krokusvakantie is heengegaan.
Enschede 2 maart 2012
Wij hebben in familiaire kring op gepaste wijze afscheid genomen.
Enschede 2 maart 2012
Wij hebben in familiaire kring op gepaste wijze afscheid genomen.
donderdag 1 maart 2012
Donderdag in de krokusvakantie
Als je vakantie hebt is het goed dat je je daar soms even bewust van bent. Want voor je het weet gaat de wekker weer om 0645 uur. Dus bij deze.
- Posted using BlogPress from my iPad
- Posted using BlogPress from my iPad
Abonneren op:
Posts (Atom)
Rijen…
… Bij de Bulgaarse grens 2 uren in de rij, bij de Servische grens twee uren en bij de Hongaarse grens 4,5 uur. Orban wil geen vreemdelingen...
-
We schrijven 1977. Ik weet het: dat is inmiddels 41 jaar geleden. En ik was toen 14 jaar oud. En had een vriendinnetje. En niet zoveel... -
Voor wie mijn blogjes uit eerdere jaren heeft gelezen zal het ook wel bekend zijn, maar voor ons is het zeker altijd weer het feest der her... -
Voor wie het leuk vindt: vanaf vandaag regelmatig een update over onze komende vakantie in Turkije. Nu: 22:46 uur liggen we in een logemen...