Telefoonboek

Zondag is hier in huis vaak een dag om huis en haard in een wat meer opgeruimde staat te brengen. Dus we ruimen rondslingerende kranten op, zetten schoenen netjes naast elkaar op de plek waar dat hoort, we maken dressoir, salontafel, eetkamertafel en boekenkast weer in de staat zoals we het oorspronkelijk hadden bedacht, en natuurlijk kuisen we datgene wat om kuising vraagt.

Zo is er het oud papier. Bij ons in de gemeente Enschede zijn we behoorlijk ver met het gescheiden inzamelen van allerlei afvalsoorten. Papier gaat in een speciale container. Eentje met een blauw deksel, en die wordt elke maand geledigd. Door Twente Milieu. Voor die tijd hebben wij een vrij grote lectuurbak waarin wij aanwezige reclamefolders, kranten, huis aan huisbladen en dergelijke verzamelen. En eens in de zoveel tijd kiepert dat vanzelf om vanwege een te hoog opgetast pak papier. Vandaag was het zover en bij het leegstorten zag ik een telefoonboek tevoorschijn komen.

Een telefoonboek. Van papier. Je weet wel. Zo'n dik boek met dun papier. Met rijen en rijen telefoonnummers. Vroeger kreeg je die ook elk jaar. En daarnaast de Gouden Gids. Nu is het een soort combinatie van Gouden Gids en regulier telefoonboek. Als kind keek ik altijd eerst of we er wel zelf instonden. En mijn vriendjes, familie en zo voort. Ik was wel een half uurtje zoet met het telefoonboek. En natuurlijk lag het bij de telefoon onder handbereik. Naast het klappertje met telefoonnummers..

Ik kan met niet voorstellen dat er nog veel mensen zijn die een telefoonboek gebruiken. Meestal staan de nummers in het geheugen van je telefoon. En veel gebruikte nummers ken je uit je hoofd. En als niet dan is er het internet. Bron van informatie, dus ook voor het zoeken van een telefoonnummer.

Toch heb ik Mert en Ebru vandaag even de opdracht gegeven om te kijken of wij wel juist werden vermeld in deze gids. En dat kostte nog best wel wat moeite. Het was de eerste keer dat ze een telefoongids in handen hadden en waren stomverbaasd dat we er nog in stonden ook. " Hoe weten ze dat?" vroeg Mert...
Tja Mert. Ze weten wel meer over ons vrees ik... Maar daar zal hij nog wel achter komen. Dat heeft nog wel even de tijd. Toch? 

Er zijn er wel tien...

Over spullen en spulletjes: Woef...

Hierbij een afbeelding van de favoriete knuffel van mijn jongste dochter. Het ding heet Woef, en dat zal wel komen omdat het om een hond gaat. Ebru heeft hem zich als favoriet toegeëigend op twee-jarige leeftijd. Dat is meestal de leeftijd dat dit soort verbintenissen ontstaan. En ook de gesproken taal. Woef, een klankzuiver woord, en een toepasselijke naam.

Woef is inmiddels voor knuffelbeestbegrippen ernstig bejaard. Want ouderdom en gebreken. Woef hoort slecht, want de oortjes zijn aangevreten. Door de tand des tijds...

Woef was wit, maar is grijs geworden. Dat gaat bij mensen ook zo. En ouden van dagen hebben het vaak koud, zo ook Woef. Dus heeft hij een jas aangekregen. Een zelf gemaakte. Door de eigenaresse herself. Dat wel.

Ik ben benieuwd hoe lang Woef nog tot onze familie mag behoren. Want meestal worden ze afgedankt als de eigenaars een jaar of twaalf, dertien zijn. Tot die tijd zullen we met intensieve zorg levensverlengende maatregelen blijven nemen...

Er hoort nog een poot bij, maar die zit eronder...

EEE-PC

Toen Sjoerd in het WKZ lag, 2009, ben ik met bloggen begonnen. Het was een manier om de mensen op de hoogte houden van zijn wel en wee, maar ook om zaken van je af te kunnen schrijven.

In het WKZ waren de ICT-faciliteiten voldoende, maar niet zodanig dat je zoals nu altijd en overal waar je maar wilt op het wereld wijde web terecht kon. Sjoerd had zijn eigen PC met Dongle. Die werd gesponsord door een gul familielid. Hij kon hiermee online. Maar ik was aangewezen op de computerhoek in de grote hal van het WKZ. En dat ging ook wel, maar als ik op zijn kamer eens wat wilde dan moest ik hem ongeveer smeken of ik even van zijn laptop gebruik mocht maken.

In die tijd nam ik dan ook een soort smartphone. Hiermee kon je mailen. Voorwereldlijk als je het vergelijkt met de smartphones van nu, maar het voldeed. Met een pennetje tikje je je boodschap op het scherm. En dat pennetje zat met een touwtje vast aan de telefoon.

Om wat meer te kunnen schafte ik toen een EEE-PC aan. Een netbook, een kleine laptop en eigenlijk de voorloper van de tablet. Het ding voldeed goed. Ik kon ermee in de trein werken en op zijn kamer. Maar toen Sjoerd weer thuis kwam verloor het apparaat zijn nut. En hij ligt dan ook al jaren in de kast. Een mooi vormgegeven laptopje. Tien inch scherm, mooi hoesje erbij.

Nu heb ik hem maar op Marktplaats gezet. Misschien heeft iemand er wat aan. Ideaal voor de camping, collegebanken of vakanties.

Voor 100 euro mag je het overnemen. Echt weinig gebruikt en in de originele verpakking. Klik op het plaatje voor de Marktplaats-advertentie.

<<KLIK HIER>>

____
Update 26 januari 2014: Verkocht voor de vraagprijs.

Over pijltjes

Het darten blijft onverminderd populair hier in huis. Elke avond spelen Mert en ik een potje. Om de stand bij te houden gebruiken we een deels zelf ontworpen sheetje. Het telt af en berekent je gemiddelde per pijl en aan het eind je worpen die je winnaar kunnen maken.

Maar Mert doet het ook uit zijn hoofd. Een mooie oefening in hoofdrekenen. Want triple 17, double 13 en triple 18 even snel optellen is niet niks voor een jochie uit groep 4...




- Posted using BlogPress from my iPhone

Topo-toets

Mijn dochter komt de laatste twee jaar regelmatig thuis met een topo-toets. In groep vijf begint dat met het leren der Nederlandse provincies  en de bijbehorende hoofdsteden. In groep zes zijn het de provincies met bijbehorende plaatsnamen en wateren. En nu, groep zeven, is het de bedoeling dat de kaart van Europa wordt ontsloten. Natuurlijk moet ze worden overhoord en dat klusje neem ik graag op me, want topo was ook altijd wel mijn ding vroeger.

Maar het laatste proefwerk hebben we echt samen moeten leren. Want toen ik in groep zeven zat, de vijfde klas heette dat vroeger, bestonden veel landen van de kaart van nu, anno 2014, nog helemaal niet. Hooguit als provincie of als land van vroeger. Ik kon niet blindelings aanwijzen waar Montenegro lag, of Moldavië, of Kosovo, of Bosnië-Herzegowina... Laat staan Podgorica, Chisinau, Pristina of Sarajevo. wat dan weer de respectievelijke hoofdsteden zijn van deze landen. Wij kenden dat gewoon als Joegoslavië immers. Of de USSR. Maar dat is allemaal ouderwets inmiddels.

je bent nooit te oud om te leren. En Ebru beweerde vandaag dat ze nul fout had bij de toets. En dat leverde dus een dikke tien op. Zegt ze.

Neem de proef op de som. Het betreffende topoblaadje staat hieronder.

Topo Oost-Europa

Rekensommetje

Soms ben ik wel van de getalletjes.
Over kinderverjaardagen het volgende:

Van Sjoerd vierden we tot nu toe 18 keer een verjaardag.
Van Anouk waren dat er 16
Mert heeft er acht op zijn naam staan
En Ebru al tien.

Dat zijn 52 kinderverjaardagen. Voorwaar een heleboel.

Nu even verder.
De kosten van zo'n verjaardag zet ik even op 200 euro. Ik denk zelfs dat het misschien wel meer is. We hebben het over taart, cadeautje, al dan niet alcoholische dranken, chips, snoep, stokbrood, hartige hapjes, slingers, ballonnen,  en alles wat verder komt kijken bij zo'n kinderfeest. Dus ook traktaties op sportclub, school en BSO. En niet te vergeten het kinderfeestje. Dat laatste kan duurder uitpakken al naar gelang het aantal kinderen en de activiteit van het betreffende partijtje...

Maar goed. 200 euro keer 52 kinderverjaardagen is toch een dikke tienduizend euro. Sinds 1995. Alleen voor de verjaardagen.

Als we uitgaan van het feit dat we tot de eenentwintigste verjaardag blijven zorgen voor de viering van de verjaardag dan:

Heeft Anouk er nog vijf te gaan, Ebru nog elf en Mert nog 13.
Dat zijn er 29.

Dus eigenlijk zal ik een duizendje of zes apart moeten houden...

Waar zal ik het neerleggen...

Hieperdepiep

Ebru is 10 jaar geworden. De tijd gaat snel. En zo'n verjaardag nog sneller. Het betreffende kind is altijd vroeg wakker en wil snel naar beneden. Naar de versierde stoel. Dat is hier in huis een traditie. En dan cadeautjes geven. Ikzelf ben dan altijd nog heel slaperig, want ik ben des ochtends nooit zo snel... Daarom versieren we de avond ervoor altijd de kamer en de stoel. Met slingers, maar daar heb ik al eens eerder over geschreven.

En dan is het wachten op de eerste visite. Bij ons vaak in twee tranches. Een ochtendgedeelte en een middaggedeelte. En tussendoor is dan voor de poets en het klaarmaken voor het tweede gedeelte. Als je pech hebt overlappen de twee etappes elkaar. Gisteren weken we af van het vaste patroon, want de jongedame had eerst nog hockey-training. Bij thuiskomst dook ze snel onder de douche en het kon allemaal maar net.

Als rond de klok van zeven een ieder is vertrokken rest de afwaskwast en de stofzuiger. De tv gaat aan en iedereen hangt een beetje op de bank. Eten hoeft niet meer. En dan is het voorbij en gaan we op naar de volgende jaardag.

En dat ben ik in dit geval zelf. Gelukkig duurt dat nog even. Dan zitten er weer blaadjes aan de bomen. En praten we met de visite over de komende vakantie en de vakantieplannen van een ieder. Gisteren was het eerste gespreksonderwerp natuurlijk het weer. Altijd boeiend, maar in dit geval niet iets om lang bij stil te staan. Want met de winter wil het niet vlotten.

En taart natuurlijk. Hoort erbij.

Bullseye

Mert kreeg voor zijn verjaardag een dartbord. Met pijlen. En het is hier een hype in de kerstvakantie. Elke dag doen we wel een paar potjes. Niet volgens de officiële telling, maar gewoon wie in drie worpen de meeste punten haalt. Dit houden we gedurende tien beurten bij in een sheetje. En de winnaar is natuurlijk hij of zij met het hoogste aantal.
Ik denk dat er veel jongetjes zijn die op dit moment aan het darten zijn na het succesvolle optreden van Van Gerwen tijdens het WK vorige week.

Nu zullen we zien of het bestendig is. Meestal verdwijnen zulke vakantiebezigheden naar de achtergrond als de scholen weer beginnen. Kunnen we meteen de boardplaat tegen de muur weer weghalen en het speelkleed om de gevallen pijlen te beschermen tegen gebroken shafts en flights...

Op de valreep een fotootje. De bullseye werd echt door Mert gegooid.

Helaas zitten er ook al een paar gaatjes in de muur...

Vakantie voorbij

Dat was het dan. De kerstvakantie. Op 20 december 2013 om half vier begon hij. En op dat moment duurde hij ook het langst. Nu is het zondagmiddag 5 januari 2014. En het einde is echt in zicht. Als je glas halfleeg is dan zeg je dat hij afgelopen vrijdagmiddag is is opgehouden te bestaan. De kerstvakantie. Die mooie break. Halverwege het schooljaar. Van geen wekker hoeven te zetten. Van lekker nog niet naar bed gaan, want morgen toch uitslapen. Van lang in de pyjama blijven zitten. Van lang de tijd nemen voor de krant. En nog maar een kopje koffie voor ik ga douchen.

Maar nu niet meer. Ik heb net in mijn agenda gekeken om eens te zien wat er morgen op het programma staat. Nieuwjaarsreceptie. Om vier uur. Ook leuk.
En de volgende vakantie begint op 22 februari. Dat heet krokusvakantie. En dat is al over zeven weken. Dat is af te zien toch? Of er dan al krokussen zijn zal de tijd leren.

Mees Kees. Op kamp

In de herfstvakantie van 2012 bezocht ik met de kinderen Mees Kees.  Nadien verkreeg ik de film op DVD en ik goloof dat Mert hem wel 100 keer heeft gedraaid... Echt een leuke film. Toen we hoorden van Mees Kees op kamp waren onze verwachtingen dan ook hooggespannen. En vanmiddag was het dan zover. Vanwege de kerstvakantie bezochten we de plaatselijke Wolff-bioscoop. Natuurlijk met popcorn en nacho's. En cola.

En de film was weer leuk. Alleen het concept ken je nu wel. Een aardige, jonge meester die samen met zijn klas van alles beleeft en al dan niet bewust tegen het heersende gezag in gaat wat wordt belichaamd door schoolhoofd Dreus. Het leuke is dat de cast bestond uit deels dezelfde kinderen als de versie van 2012. En dan zie je wat een jaar kan doen met sommige kinderen. In de lengte dan...

Het schijnt dat er ook een deel drie komt van Mees Kees. Ik denk dat we die wel weer gaan bezoeken, maar dan is het originele er voor mij echt wel af ben ik bang.

Nu nog naar De Hobbit. Maar dan zonder kinderen. Even plannen binnenkort.

26 euro en 50 cents. Plus tien euro voor vreterij...

Dagje Heumen

Gisteren een gezellige dag doorgebracht met- en bij vrienden in het Gelderse Heumen. Voordien had ik er nog nooit van gehoord, maar zo leer je elke dag weer wat. Het was goed van eten en drinken, alleen de terugreis rond de klok van achten vond ik wat traag. Wat een k...eind. We waren met zes personen in een busje en iedereen zal een beetje vol van het voortreffelijke stamppotbuffetje wat de dag op zeer aangename wijze had afgesloten. Tezamen met een paar kruidenbitters vooraf en de nodige bokbiertjes daar weer voor (of na) maakten de mensen niet echt spraakzaam. Gelukkig slaap je daarna dan wel weer heel erg lekker....

Heumen. Je weet wel. Bij Malden...

Over winkeliers aan huis. Vroeger

Aan de rechterkant van deze site staan een aantal blogs welke aardig zijn om te volgen. Niet in de laatste plaats omdat het gaat om familie van mij.
Mijn geëerde oom blogde vandaag over winkeliers aan huis.

En dat riep ook bij mij herinneringen op. In de eerste plaats de lompenboer. Zo noemden wij hem. Een onaanzienlijk oud baasje met een verrot gebit en dito bril die op een echte bakfiets, zo'n ding met een rem bij je kruis, de Wesselerbrink afreed. En hierbij schreeuwde: "Lompuuu, lopmpuuu..." Ik heb er voor mijn moeder wel eens een stapeltje kleren heen gebracht. En dan trok hij een oude portomonnee en dan kreeg je een paar kwartjes. Ik herinner met het van een enkel keertje, dus ik denk dat het bedrijf in die jaren ter ziele is gegaan.

Melk kwam van de melkboer. In de jaren zestig en zeventig reden er bij ons in de wijk meerdere keren per week elektrokarretjes van de plaatselijke melkfabriek, de Ormet. (?)De melkboer verkocht flessen melk die in zwarte kratten op dak van het wagentje stonden. En als hij de brink opreed luidde hij een bel.  Kopen ging op de pof. Aan het eind van de week, of maand, betaalde je je uitstaande rekening. Lege flessen nam hij weer in. Mijn moeder had daar een speciaal mandje voor.
Later is van dit concept de SRV-man ontstaan.

Melkfabriek aan de Raiffeisenstraat in Enschede. Met de genoemde melkwagens.
Foto We Love Enschede

De bakker kwam ook aan huis. In een Volswagenbusje. Een hele aardige man met een blauw jasje aan. En werkschoenen weet ik nog. Hij bezorgde het toen nog razend populaire KingCorn brood. Ik denk een mengeling van het niet zo lekkere bruinbrood en het ongezondere witbrood. Melkbrood heette het volgens mij. En bekend geworden van de reclame over een jongetje dat verkondigde "bij Japie te gaan wonen, want daar hadden ze King Corn." Het was verpakt in een papieren verpakking en de bakker brak het voor je ogen doormidden, want mijn moeder bestelde altijd een halfje.

Er staat me ook nog iets bij van de groentenboer aan huis die in een vrachtwagentje met huif zijn waren sleet. Een Hanomag Henschel. Dat weet ik nog weer wel. Erg Duits klinkt dat. En er was ook een eierboer. Ook in een Volkswagenbusje. Als kind begreep ik al niet waar die man van leefde, want van die paar eieren zou hij toch nooit rijk kunnen worden.
En er was een schillenboer. Op een bakfiets volgens mij. Maar het kan zijn dat ik de schillenboer en de lompenboer door elkaar haal.  Dat zoek ik nog wel een keer uit.
Een andere keer.

2014

De nieuwssites rolden weer over elkaar heen bij het melden van incidenten tijdens de oudejaarsnacht. In Den Haag zijn tientallen auto's in brand gestoken, in Rotterdam is er veel agressie geweest richting hulpverleners en in Veen zijn 100 mensen gearresteerd vanwege het belagen van politie en brandweer.

Ik snap hier niks van. Een beetje klooien met vuurwerk deden wij ook, maar als er een wit politiekevertje verscheen maakte je dat je wegkwam. En als ik was thuisgebracht door de politie dan denk ik niet dat mijn vader op de vuist was gegaan met de agenten. Wat ik helemaal niet snap is de agressie richting hulpverleners. Brandweerlieden vragen al om politieassistentie bij het blussen van een containerbrand las ik in de krant vanmorgen.

Een vuurwerkverbod zoals door sommigen wordt voorgesteld lijkt me geen oplossing. Probeer dat maar eens te handhaven... Als je het in Nederland niet kunt kopen, dan wel in Belgie, Polen of Duitsland.
Ik wordt er gewoon niet vrolijk van. En een oplossing heb ik ook niet. Nog meer politie op de been bovenop de nu al ingezette tienduizend agenten met oud en nieuw? Het zal wel een tijdverschijnsel zijn wat we moeten accepteren. Maar de bereidheid tot het betalen van een parkeerboete van meer dan negentig euro wordt er niet groter op...

Tijdens de actie Serious Request in Leeuwarden is meer dan 12 miljoen euro opgehaald. Net zoals vorig jaar in Enschede. En er is voor 70 miljoen euro aan vuurwerk de lucht in geschoten dit jaar. Net zoals vorig jaar.

Maar goed. We schudden even met het hoofd en gaan er een mooi 2014 van maken.

Het staartje van 2013. (5) Vuurwerk

Ik was een jongen van tien jaar toen mijn vader voor het eerst een vuurwerkpakketje kocht. Ik meen dat het zakje vijf guldens kostte. Eigenlijk vond ik er niet veel aan. Geknal en ik was er ook wat bang voor geloof ik. Mijn vader vond (en vindt) dingen al heel snel ' levensgevaarlijk'.

Toen we in 1973 verhuisden naar Boekelo werd alles anders. In de buurt woonden een paar vriendjes en met hen zwierf ik de straten rond om (vooral) rotjes af te steken. We gooiden ze in putten, voor de mooie doffe knal, we staken ze in dikke hondedrollen en knoopten ze aan elkaar vast om meerdere knallen tegelijk te genereren. Ook maakte we 'lanceerinrichtingen' voor de vuurpijltjes.

De jaren daarna had ik echt vuurwerkkoorts eind december. Folders werden uitgeplozen, bestellijsten werden ingevuld, weggegooid en opnieuw ingevuld. Rotjes, vuurpijltjes, voetzoekers, 1000-klappers, romeinse kaarsen en noem maar op. Er was keus genoeg. In Enschede was Haarman aan de Lipperkerkstraat het aangewezen adres voor vuurwerk. En op 31 december is het voorgekomen dat ik met mijn buurjongen ' s morgens al om zes uur voor de deur stond om de bestelling in ontvangst te nemen...

Later normaliseerde dit wat natuurlijk, maar eigenlijk kocht ik elk jaar wel wat vuurwerk. Ook toen de kinderen kwamen. Om twaalf uur stonden ze dan achter het raam te kijken. En toen ze groter werden gingen ze ook zelf de straten in. Sjoerd heeft het een jaar gedaan. Toen besloot hij dat het eigenlijk maar geldverspilling was, en bovendien begonnen de harde knallen hem in toenemende mate zwaar te irriteren. Anouk gaf er nooit zoveel om.

Mert en Ebru zijn eigenlijk vanaf vorig jaar pas een beetje geinteresseerd in vuurwerk. En gelukkig zijn ze op een leeftijd dat ze nog tevreden zijn met wat lichte rotjes en babyvuurpijltjes.

Ikzelf heb het dit jaar voor het eerst afgeschaft. De reden is de enorme opkomst van zwaar illegaal vuurwerk uit het buitenland. Al een aantal jaren heb ik meegemaakt dat je om twaalf uur met een behoorlijk imposant uitziend stuk vuurwerk de show probeert te stelen, en dat eigenlijk niemand kijkt vanwege het enorm zware geschut van het Belgische of Poolse vuurwerk wat buurtbewoners afsteken. Hier kun je niet tegenop met je Intratuinzakje van 30 euro. Of 50 euro. Hoezeer je ook je best doet. En het meewarige:" Mooi hoor pap" van de kinderen maakt het er niet beter op...

Nee. Dit jaar heb ik vanaf het balkon bij mijn ouders gekeken. Net zo leuk. En die rotjes en vuurpijltjes laat ik nu aan mijn kinderen over.  Met aansteeklont en vuurwerkbril.

De enige knal die ik om 00.00 uur veroorzaakte kwam van deze kurk...

Het staartje van 2013 (4) Achtste groepers huilen niet

In 2012 verscheen de Nederlandse film ' Achtste groepers huilen niet".
Over kanker. Over leukemie. Over leukemie bij een meisje van 12 jaar. In groep acht.
Over Akkie. En over voetballen. En over de CITO-toets. En over vriendschap.

En over het kinderziekenhuis. En over chemokuren. En over infuuslijnen. En over kale hoofden en petjes. En over vermoeidheid. En over de kanjerketting. En over verdriet. En over hoop. En over wanhoop.

En over diagnoses en beenmergpuncties. En over kaarten krijgen. En over genezen. En over gunstige bloedwaarden. En ook over ongunstige bloedwaarden. En over niet meer beter worden.

En, aan het eind, over doodgaan.

De film was indertijd een bioscoopsucces. Een tranentrekker ook. Zo heb ik me tenminste laten vertellen, want zelf konden we de moed niet opbrengen om deze film te gaan zien. Nog niet in 2012.

Nu eind 2013 wel. Fatma, Papa, Mert en Ebru. Op de bank. En het duurde maar heel even. En toen werd het wel slikken. En tranen wegdrukken. Want o, wat was het bekend allemaal. En wat hebben ze het mooi gefilmd. En de ene na de andere trigger kwam voorbij. En Mert was onder de indruk van de zichtbare tranen bij ons. En Ebru, die meer herinneringen heeft, begreep dit helemaal.

En toen de film was afgelopen wilden we even met ons hoofd schudden en overgaan tot de orde van de dag. Dachten we. Zo niet Mert. Hij kreeg een hevige huilbui. Om kanker. Om Akkie en om Sjoerd. Niet tot bedaren te brengen. En toen moest de herinneringskist open. En op zijn knietjes heeft hij alles bekeken wat daarin zat. En een aantal dingen herinnerde hij zich nog goed. En andere dingen riepen vragen op. Heel veel vragen. Die we zo goed mogelijk hebben beantwoord.

En toen was het goed. Alles werd weer ingepakt en toen gingen we alsnog over tot de orde van de dag. Met cola en chips.

Het staartje van 2013 (3) Een kleine dialoog

Mert en Fatma bekijken een fotoboek wat ik cadeau kreeg op vaderdag 2009. Dit was in de periode dat Sjoerd in het WKZ lag, en ik dientengevolge de helft van de week niet thuis was.
Fatma maakte toen een fotoboek met foto's van alle vier de kinderen. Bij het opruimen van de studeerkamer hier thuis kwam het weer tevoorschijn en Mert wilde het zien.

Mert:" Mama"
Fatma:" Ja Mert"
Mert: "Konden jullie vier kinderen wel aan?"
Fatma: "Tuurlijk Mert. We kunnen nu ook toch drie kinderen aan."
Mert: "Drie? Drieënhalf bedoel je"
Fatma: "Drieënhalf? Hoe kom je daar dan bij?"
Mert: "Sjoerd is er ook nog. Hij is er niet meer, hij is dood, maar hij is er wel. Dus half!"

En hij staat op en pakt een ander fotoalbum.

Onderstaande foto staat in een lijstje op zijn kamer. Hij is gemaakt op 17 september 2008. Van ziekte was nog geen sprake. Toen was Sjoerd nog heel. En niet half. Nog lang niet.

Het staartje van 2013 (2). Over Kerst en gourmetten

Mijn moeder had een zuster. Mijn tante dus. Haar doopnaam was Dirkje. Maar wij noemden haar gewoon tante Dit. En tante Dit was een soort supertante. Bij haar mocht niet alles, maar wel veel. Ze woonde in Drachten en behoorde tot de, in onze ogen,  redelijk welvarende klasse. Ze woonde met ome Co in een mooi huis en hadden veel wat wij in onze kinderjaren nog niet hadden.

Op 8 november was ze jarig en dat was altijd een van de hoogtepunten in onze familie van mijn moeders kant. Iedereen toog dan richting Friesland en soms bleef iedereen slapen. Het leuke was dat we daar kennismaakten met allerlei nieuwigheden op culinair gebied. De eerste keer dat we gingen fonduen was daar. En zo ook de eerste keer kaasfondue. En de eerste keer gourmetten. "Met de pannetjes" noemden wij dat als kind, en het was altijd leuk.

Niet zo lang nadien werden al deze nieuwigheden algemeen. En het fonduen, kassfondueen en gourmetten deden ook de intrede in mijn ouderlijk huis. Vaak met de kerstdagen. Vanaf dat ik een jaar of vijftien was werd er op de eerste- of tweede kerstdag gegourmet bij ons thuis. En op de andere dag was er konijn. Maar daarover een andere keer.

Aanvankelijk gebruikten we traditionele gourmetstellen. Met spiritusbranders. Die het al of niet deden. Of lekten. Of in de fik vlogen. Bij de pannetjes kreeg je een houten spatel. Want Tefal en daar mocht je echt niet met je vork in peuren. Want dan kreeg je krassen. En in de jaren zeventig werden duurzame goederen nog aangeschaft met een afschrijvingstermijn van minstens tien jaar.  Dus we waren zuinig op de pannetjes. Ondanks het feit dat het stonk als de pest, er wel eens een klein tafelbrandje ontstond en de spiritusbranders met het verstrijken van de jaren steeds minder gingen functioneren, bleef het gourmetten een vaste traditie.

Die zich heeft voortgezet tot aan de dag van vandaag. De spiritusbranders zijn wel vervangen door elektrische equivalenten. Waardoor er tijdens de maaltijd altijd een of ander zwart snoer kronkelt tussen de wijnglazen en de schaaltjes champignons en knoflooksaus. En, eerlijk is eerlijk... De spiritusstelletjes waren beter. Sneller op temperatuur en beter te temperen.

Dus ook de afgelopen kerst 2013 was het weer raak. En natuurlijk denken we dan terug aan de laatste keren dat Sjoerd erbij aanwezig was. In 2009.

Maar ik denk dan ook altijd even aan tante Dit. Die voor mij toch de wegbereidster is geweest van deze traditie. Tante Dit overleed in maart 2009.
En wellicht leest ze dit stukje over mijn schouders mee. Vanuit een gaatje in de hemel. En dan weet ze ook dat ik altijd nog met veel warmte terugdenk aan die mooie tijden van lang geleden.

25 december 2013.

Het staartje van 2013. Het meisje met de zwavelstokjes. Vervolg

Zoals ik mijzelf had voorgenomen installeerden we ons op kerstavond op de bank met het grote sprookjesboek van Andersen om het wonderschone verhaal van het meisje met de zwavelstokjes tot ons te nemen.

Ik kan goed voorlezen. Vind ik zelf... Dat dank ik aan 27 jaar onderwijservaring. dan weet je wel wat je met je stem moet doen en hoe je moeilijke zinnen en woorden aan moet passen aan je gehoor. je leest als het ware een regel vooruit.

Ebru zat rechts, en Mert links. En daar gingen we. Na een paar minuten stond Mert op om zijn knuffel erbij te pakken. Dat stoorde natuurlijk, maar goed. Weer een paar minuten later gaf hij te kennen dorst te hebben en verdween naar de keuken voor een glas water. Na deze onderbreking weer verder. Ebru probeerde steeds de bladzijdes om te slaan om te zien hoe lang het nog was.... en ze kregen bijna ruzie toen de voet van de een de ander aanraakte.
Ik worstelde voort en op het eind wisten ze geloof ik wel wat zwavelstokjes waren. Ze weten eigenlijk amper nog wat lucifers zijn... En ze vonden het ook wel zielig geloof ik voor het meisje met de blote voetjes in de sneeuw die op het eind zo wondermooi door haar grootmoeder werd opgehaald... En dat ze dood was snapte Mert pas na :" Ze is dood man..." van zijn grote zus.

Lichtelijk ontgoocheld bleef ik op de bank achter. Met het grote boek. En Nickelodeon tetterde alweer door de kamer toen ik besloot om het hier dan maar bij te laten.

Als ik opa ben probeer ik het nog een keer. Want elk kind moet het meisje met de zwavelstokjes een keer toegediend krijgen. Toch? Ook al is het 2013. Of 2023 of 2033...