Spiegeleikwallen

De kinderen hebben deze vakantie een paar keer een waterfiets gehuurd. Je weet wel zo’n ding waar je jezelf een ongeluk trapt en nauwelijks vooruit komt. Deze waren echter speciaal pap: “want er zit een glijbaan op”. Ja dus.Prima. Als ik maar niet hoef... Vier dames met Mert als passagier, of kapitein. Ik weet niet precies hoe de rollen waren verdeeld. Feit is wel dat ze bij terugkomst grote verhalen hadden over reuzenkwallen en ze lieten me de foto’s zien. En inderdaad, zo’n grote blubbermassa kom je niet graag tegen. Mert is in ieder geval genezen van het zwemmen in het kristalheldere water hier waar hij speciaal zijn onderwatercamera voor mee had genomen en een duikbril met snorkel voor had gekocht. Toch jammer.

Vandaag zaten we in het plaatsje Umag op een terrasje wat te drinken. Een terrasje uit duizenden: pal aan het water. Het was net een aquarium waar je in keek. En daar verscheen hij dan live en in vol formaat: de spiegeleikwal. De WiFi op de camping laat geen uploaden van foto’s toe, maar ik heb op FB een filmpje gezet. Prachtig toch.

Voorlopig was dit ook wel het laatste uitje. Morgen inpakdag. Wel zwemmen natuurlijk en ik moet met Mert nog de finale spelen van het midgetgolfen wat we een paar keer hebben gedaan samen.
De camping loopt aardig leeg. Het leuke van deze camping is dat het een echt internationaal gezelschap is hier. Het merendeel zijn Slovenen die vaak een seizoensplaats hebben. Een speciaal stuk van de camping is hiervoor ingericht. De (voornamelijk Adria) caravans zijn oud, versleten en aangekleed met koelkasten, laminaatvloeren onder de luifel, schotelantennes, enorme stukken zeil tussen de bomen voor de schaduw en alle andere zaken die het geheel een beetje nomade-achtig laten lijken.

Verder erg veel Italianen en Duitsers. De laatste categorie zie je overigens overal. Oostenrijkers, Belgen en een verdwaalde Tsjech. En natuurlijk de Nederlanders. Ook behoorlijk veel, maar een Nederlandse enclave zoals je dat in Frankrijk noga eens tegenkomt is het gelukkig niet.

Op de hele camping slechts een piramide-tent gespot. Jawel ook nog een echte DeWaard. Een Albatros. De eigenaars pasten er precies bij. Dure sandalen uit de buitensportwinkel met verantwoorde sokken. En hij en zij dragen ze allebei. Verder Nomad, Tenson, kleine visserskrukjes en een degelijke Volvo.

De tunneltent is in, de vouwwagen is uit. En helemaal hot zijn de campers. Zeker een kwart van de plaatsen hier wordt in beslag genomen door campers. En echt geen oude cavaljes. Het merendeel is nieuw. Vooral Duitsers reizen hier mee, maar ook nogal wat Nederlanders. Het lijkt ons ook wel wat, alleen de prijzen van die dingen zijn natuurlijk idioot hoog.

Gelukkig hoeven we nog niet in een identiteitscrisis te geraken, want het merendeel van de bezoekers heeft gewoon een caravan met een stationcar. Pa, die altijd rijdt, moe met de tassen voorin en twee of drie kinderen in de leeftijd van een tot 20 op de achterbank. En in dat beeld passen wij precies. En daar voelen we ons zeer happy bij.

Het zal ook eens niet...

We hadden het natuurlijk wel een beetje na kunnen gaan na de enorme oorontsteking van Mert vorig jaar in Turkije. Een paar dagen geleden begon hij al een beetje te klagen over pijn bij het slikken en we zagen dat als hij wilde liggen dat hij dan snel weer rechtop ging zitten. Voortekenen die hij niet wilde en wij natuurlijk ook niet, maar die je niet kunt negeren. Gisteren de eerste kleine huilbui en toen toch maar weer een dokter opgezocht. En die was eigenlijk onder handbereik op een naburige camping zo vertelde de alleraardigste receptiemedewerkster ons desgevraagd.

Twee kilometer verder op, ‘go right at the roundabout sir and then after a few kilomters on your right hand’. Camping Park Umag, een nog grotere en luxere camping dan deze, Kroatie kent geen kleine campings volgens mij, lag inderdaad om de hoek. Een alleraardigste recptiemedewerker liep met ons mee naar de huisartsenpost die inderdaad een eigen spreekkamer had op deze camping. Wachtkamer vol met vrouwen en kinderen. De kinderen kampten allemaal met oorontsteking, en bij de vrouwen weet je het nooit. Twee deuren. Een voor de ‘nurse’ die ook voor de bonnetjes was en de andere voor herr Doktor. Pasje afgeven, natuurijk een verlopen zorgpas zodat dit even cash moest worden afgehandeld volgens de nurse. Ook goed als hij maar antibiotica kreeg.

Mert heeft een zeer hoge pijngrens. Gelukkig maar, want we moesten een uur in die wachtkamer wachten. Ik ben met Ebru maar even een ijsje gaan scoren. Geen schepijs want het water was eraf op de camping.... Dat is natuurlijk rampzalig voor zo’n mega-camping... Al die droogstaande toiletten....

Na een uurtje mochten we naar binnen bij een echte local Doktor. Hij was zeker twintig jaar jonger dan ik en volgens mij was het een boerenzoon uit de buurt die door heeft mogen leren. Reuze aardig dat wel. Mert werd beschenen in zijn oor, bekeken in zijn keel en moest AAA zeggen en de dokter zei: ”Not so bad. I give you spray for the nose en drips for the ears. Three times a day and you may swim if you want, but not dive. And only in the sea, not in the pool. Pools are bad for your ears”

Even 300 kuna’s aan de nurse geven, toch weer 41 hele euro’s voor een consultje, snel verdiend toch.
Daarna in Novigrad naar de Farmacie en weer 100 kuna’s dokken, 13,60 euro.

En toen was het al weer twee uur, dus snel naar de camping. Zwemmen en beseffen dat heel langzaam, maar o zo zeker, het einde van de vakantie in zicht komt. Morgen de laatste echte dag. Zaterdag wordt zo’n dag van alles opruimen en inpakken.

En Mert... gaat van paracetamol naar paracetamol. In de tussenliggende tijd heeft hij praatjes voor tien, en ik hoop dat we er op tijd bij zijn geweest. Want een echte oorontsteking doet wel zo verschrikkelijk pijn. En dat met de terugreis van twee dagen voor de boeg.... We zullen zien hoe de zaken gaan lopen.

Donder en geweld

Gisteren moest oudste dochter Anouk al terug naar Nederland. Ze heeft dispuutsverplichtingen die het voor haar niet mogelijk maakten om gelijk met ons terug te gaan. Ze had een vlucht in twee gedeelten geboekt, eerst van Pula naar Zadar en vandaaruit naar Dusseldorf. Zoals het zo vaak gaat met die goedkope vakantievluchten moet je daarvoor erg vroeg ter plekke zijn.

Ze vloog om zes uur ‘s morgens en moest twee-en-een-half uur van tevoren inchecken. Dat betekende dus om half vier aanwezig en, met een ruime marge, om twee uur van de camping wegrijden. De poort van de camping sluit om twaalf uur, dus ik zou mijn auto buiten de poort moeten parkeren en dat vond ik maar niks. Er zwerft hier nogal wat rond...
Gelukkig kon ik het regelen met de alleraardigste jongedame van de receptie. Ze zou de poort speciaal voor ons open doen.

Wat me nog meer dwars zat waren de weerberichten. We hebben prachtig weer, maar uitgerekend in de nacht van maandag op dinsdag stonden er al dagen van de bliksemtekentjes. En op maandag was het gewoon prachtig weer, maar bij het vallen van de avond begon het toch een beetje te flitsen in de verte boven zee. Geen gerommel, geen zwarte wolken, gewoon weerlichten. En de intensiteit nam met het uur toe. Ebru kwam half in paniek van een vriendinnetje aangerend en zei dat iedereen de stormbanden aan het vastmaken was aan de caravan en Anouk is van de lounge-bar weggestuurd omdat het te gevaarlijk was. En het weerlichtte alleen nog maar... Toen toch ook maar wat extra scheerlijntjes gespannen en de haringen vastgetikt.

Rond tien uur begoin het te regenen. Wat heet: gieten is een beter woord en de bliksem gaf een doorlopende voorstelling. Nu begon het ook te donderen. Nou ja, onweersbuitje dacht ik... We zijn maar even gaan liggen, want om twee uur zouden we vertrekken en dat zag ik helemaal niet zitten met dat weer. In het donker, noodweer en op een weg die je niet kent. Geen comfortzone...

Om twaalf uur werd het rustig. De regen hield op, de donder was weg alleen het bliksemen hield aan in de verte. De weer-app gaf steeds wisselende berichten dus we besloten om maar te gaan rijden. Het was droog tenslotte en er waren alweer een paar pinkelende sterren te zien.

Zo gezegd zo gedaan. Geloof me dat het geen leuk gevoel was om de rest achter te laten zo midden in de nacht. Onderweg echter was het droog en het bleef droog de hele 80 kilometer prachtige snelweg lang. Wel was de horizon doorlopend verlicht van de bliksems en eigenlijk was het een prachtig stukje natuurgeweld wat je gratis en voor niks mocht aanschouwen.

Om twee uur arriveerden we bij een uitgestorven vliegveld. Een vertekhal die gelukkig open was, maar waar verder geen voorzieningen waren. Een afgesloten coffee-corner, 25 pinautomaten en een paar banken om te zitten of te liggen. Een paar securitymensen zaten bij elkaar en er lagen een paar verdwaalde backpackers te slapen. En dat deden wij dus ook maar. Op een bankje. En dat lukte ook nog. Om vijf uur pas gingen de incheck-balies open. Het bleek dat je voor een binnenlandse vlucht slechts een uur inchecktijd nodig had.... Maar goed. Om vijf uur checkte mevrouwtje in en ben ik terug gaan rijden. Bij de eerste tankstelle gestopt voor een broodje en een kop koffie en toen, het was net licht, rustig teruggereden. Onweer weg, bliksem weg, regen weg. Om zeven uur reed ik de camping op en om tien over zeven deed ik mijn ogen dicht om ze rond twaalven weer te openen. Buiten was het stralend weer en door de regenbuien van die nacht was alles lekker opgefrist.

Anouk moest ik Zadar weer een halve dag wachten in een soortgelijke vertrekhal en die is ‘s avonds veilig in Dusseldorf geland.

Kroatie

Het is de eerste keer dat ik een land uit het voormalige Joegoslavie bezoek. Niet op doorreis, maar echt als vakantieland. Van vroeger, de periode voor de Balkanoorlogen, weet ik dat veel mensen er altijd wildenthousiast over waren. Verhalen over Istrie, de Plivic-meren, de grotten van Postanja, Bled en Ljubjana. Het was dan altijd Joegaslavie, en het is nog niet zo heel lang geleden dat hier een verschrikkelijke oorlog aan de gang was. Daar zie je overigens helemaal niets meer van.

Kroatie bestaat sinds  1991 in zijn huidige vorm en kent een bloedige geschiedenis van onderdrukking en overheersing door de Ottomanen en de Serviers. Het land is zoals we dat hier vooral zien een keurig aangeharkt park helemaal gericht op het toerisme.

Waar je in andere Zuidelijke landen nog wel eens een rotzooitje ziet buiten de toeristische straten, is dat hier echt niet het geval. Alles is netjes. Alles is mooi opgeknapt. Alles heeft een vrij luxe uitstraling. Het plaveisel in een toeristenstadje als Porec is geheel van prachtig glimmend natuursteen.

Er is heel veel horeca. Met kerels die een stuk stoep hebben om klanten naar juist hun terras te lokken. Toch doen ze dit niet op een opdringerige manier. Eerder behulpzaam. In de toeristenplaatsen hoef je je ook geen zorgen te maken of je de menukaart wel begrijpt. Alles wordt met foto’s verduidelijkt en in minstens vier talen omschreven.

De enige omissie is misschien dat je in de winkels niet altijd kunt pinnen. Gisteren zijn we uit eten geweest in Porec en de rekening diende cash voldaan te moeten worden. Hetgeen we niet op zak hadden in die hoeveelheid. geen probleem. De pinautomaat zat op de hoek. Toen ik er op ging letten zat er echt om de twintig meter een flappentap. En blijkbaar moet je ook even op de koers letten, want vorige week werd er 121 euro afgeschreven voor 800 Kuna en gisteren 114 euro voor dezelfde 800 Kuna’s. Gedoe waar ik helemaal geen zin in heb.

De winkeltjes zijn allemaal uit hetzelfde blik met dezelfde spullen: kleding, schoeisel, parfumerie, souverniers en zo nog het een en ander. Na 200 meter straat begint alles opnieuw. De topper is de zogenaamde “ 50Kuna shop” Alles kost daar 50 Kuna, ofwel 7 euro. De eerste zagen we in Novigrad en we vonden het een leuk concept. In het wat grotere Porec zaten er echter wel zes of zeven....
En dan begint het te irriteren.

Voor de rest is het natuurlijk vakantie zoals vakante hoort te zijn. Slenteren, ijsje eten, toch weer veel geld uitgeven aan petjes, shirtjes en hoedjes, terrasje met een werkelijk overheerlijke halve lier lokaal bier die precies op de goede temperatuur, met de juiste schuimkraag en in het juiste beslagen glas wordt geserveerd. Bijna nooit smaakt zo’n glas bier lekkerder dan hier in dit klimaat, op een verzorgd lommerrijk terras en bij de juiste mate van oververhitting en navenante dorst....

Mert heeft een voetbalshirt gekocht van het succesvolle Kroatische elftal van het afgelopen WK met de naam van Modric voor een veel te dure 18 euro. Volgens een Nederlandse jongen die we hier spraken kon dat voordeel opleveren op terrasjes en restaurants. Ik ben benieuwd...

Kroatie: tot nu toe bevalt het me prima.

Over stokken en de voortent

Bij een caravan hoort een voortent. Vind ik. Eigenlijk van de zotte, want het wezen van de caravan, namelijk snel een plekje om te wonen, eten en slapen en vaak van alle gemakken voorzien, ga je onderuit halen door er weer een lappen toestand aan vast te maken met stangen, lijnen en haringen.

Hier in Kroatie zie je heel veel caravans zonder voortent, maar met een luifel. Zo’n ding hebben wij ook. Vaak maken we die weer aan de voortent vast, zodat je bij een klein beetje regen toch droog zit en je niet meteen alles naar binnen hoeft te verhuizen. En alles is veel met een gezin. Een grote klaptafel en vijf stoelen. Natuurlijk ligt er ook van alles op en onder die tafel. Een luifel is dus handig. In Nederland waar het nogal eens regent. Of in Frankrijk waar de hemel soms echt naar beneden komt zo las ik vandaag in de nieuws-apps.

Wij hebben de voortent toch maar opgezet en de luifel ligt nog in de bak. En de voortent is nu een beetje luifel, want de zij- en voorflappen kunnen eruit of helemaal open.

Terug naar het begin. Voortent dus. De caravan staat op zijn poten, de stroom is aangesloten, de stoelen staan en de tafel ook. Dan moet het gaan gebeuren. Eerst de tent zelf. Die moet met een pees door een rail worden getrokken. Van de ene kant van de caravan naar de andere kant. Een bevredigend klusje. Het glijdt er lekker door en als het zwaarder gaat ben je er bijna. Dan wordt de enorme stokkenzak leeggeschud en het eerste meningsverschil ontstaat:” Moeten de stokken met een kruis met de korte kant naar buiten of met de korte kant naar binnen...???” Nu weet ik dat de korte kant naar binnen moet, maar wat ik ook zeker weet is dat ik het volgend jaar niet meer weet. Ik heb het ook al een paar keer opgeschreven, maar dat briefje kun je dan natuurlijk weer niet zo snel vinden.

Dan volgt een mooi samenspel. De een zet de eerste stok op hoogte en de ander haakt de stokken met een haak in het daartoe aan de caravan aangebrachte oogje van plastic. Een hachelijke onderneming, want dat oog kan knappen zodat er weer vertraging ontstaat. Reserve-oog zoeken, niet kunnen vinden, toch gevonden etc etc... Gelukkig worden we steeds handiger zodat we al jaren zonder brokken de haak-stokken vastmaken. En dat zijn er vier. En die span je weer aan met een stok met een draaiknop die dus verstelbaar is zodat je de tent mooi strak kunt aanspannen. Andere voortenten van andere mensen staan altijd heel mooi strak... Die van ons ook wel meestal.

Dan moeten de wanden erin worden geritst. Vier stuks, twee aan de voorkant en een aan beide zijkanten. In de wanden zitten ramen zodat je naar buiten kunt kijken als het regent. Of naar binnen kunt kijken als het mooi weer is. Maar dat willen we niet want dan kunnen andere mensen ook naar binnen kijken en dus hangen er voor die ramen gordijnen. Aan een speciaal in de flap aangebracht railtje met speciaal in de gordijnen aangebrachte klemmetjes. Zodat het gordijn ook open kan. Heel ingenieus bedacht door de firma Dorema. Die gordijnen horen bij de voortent en de fabrikant Dorema doet er ook een bijpassend tafelkleedje bij zodat alles een geheel is.

Rest dan nog het vast timmeren van het geheel. Haringen slaan. Naarmate ik ouder word krijg ik er steeds meer pijn van in mijn rug. Toch is het een lekker werkje. Vooral als je de rotspennen flink de grond in kunt rammen. Over een paar weken zien we wel weer hoe ze eruit moeten, want sommigen zitten echt klemvast. Overigens is mijn moraal in deze weinig waard, want als ik er een niet los krijg timmer ik hem zo helemaal de grond in en mag een archeoloog in het jaar 5000 vaststellen dat er hier vroeger een camping was. Zo in het tweede of derde millenium na Christus. Zodat hij aan kan tonen dat mensen in West Europa ‘s zomers huis en haard verlieten om een waar nomadenbestaan te gaan leiden voor enkele weken.

Morgen verder...

Nog even over dag 2

Ik zou het bijna vergeten. Het stroom-verhaal waar ik op de eerste dag bijna van uit mijn plaat ging.
Rustig redenerend (later pas hoor) had ik me er al bij neergelegd dat het misschien niet op te lossen was. En dan maar zonder stroom. Wat heet: de kabelhaspel kreeg wel stroom. Dus alle apparaten konden gevoed worden. Het toilet zou niet doorspoelen, maar dat euvel zou op te lossen zijn met de aloude waterfles. Ze mogen toch niet poepen in de caravan. Een koelkast hebben we dubbel. Ook in de voortent een exemplaar. Alleen met het licht zou het even gedoe zijn, maar in Kroatie was het toch mooi weer zodat het licht alleen belangrijk zou zijn bij het ter bedde gaan en daar heb ik een tas vol zaklantaarns voor in de kast liggen. Dus het probleem werd hanteerbaar en ik kon rustig slapen.

Natuurlijk bleek in Kroatie, toen de caravan op zijn pootjes stond en het nog te warm was voor de voortent-heisa, dat het probleem wel heel eenvoudig op te lossen was. In de CEE-stekker aan de kabelhaspel, dat ding wat je in een gat in de caravan steekt, zat het spreekwoordelijke draadje dit keer echt los.... Klusje van een paar minuten. Rampenplan overboord. We hebben stroom.

Camping Mareda

Zoals gezegd hou ik van kleinschalige campings. Dit is wat anders. Wel een ANWB-camping. Dat dan weer wel, zodat er toch een zekere garantie wat betreft de kwaliteit  is. Maar van kleinschaligheid kun je niet spreken op een camping met 1150 plaatsen.

Eerst een slagboom met een vent in een hokje. Dan opstellen in een rij. Dan inschrijven bij de receptie. En dan krijg je een ingestudeerde riedel in het Engels wat er allemaal kan en waar je een plekje mag uitzoeken. ‘In the green premium area.’ Als we gesetteld waren konden we terugkomen om het nummer door te geven en onze al ingenomen paspoorten terug te krijgen. Welk een voortvarendheid. We zouden dan tevens de douchepassen in ontvangst kunnen nemen.

De Premium plekken zijn plaatsen van 10x10 meter door middel van een heggetje afgescheiden van je buren. Geen gras maar grind met een verdwaalde grasspriet ertussen die zich aan de droogte heeft wten te ontworstelen. Een eigen waterkraan en afvoer complementeren het geheel.
Op zich keurig conform de verwachtingen. En er staan ook bomen zodat je ook nog een beetje schaduw hebt. En die is wel nodig, want het is hier snikheet. En alles op looopafstand van de zee en het zwembad. Keurige sanitaire voorzieningen en eigenlijk niks te klagen dus. En dat doen we dan ook niet, want klagen over de hitte is natuurlijk ridicuul. Dan hadden we maar naar Lapland of Drente moeten gaan.

Vermaak is er ook. Bij het zwembad, een mooi bad met zeewater, zijn voorzieningen zoals een bar en wat andere toestanden. ‘s Avonds is er voor de jeugd een en ander te doen en ‘s morgens is er een workout. Een zeer snelle slanke animeerdame laat vele badgasten hupsen en spingen in het zwembad.  Ik heb er met verwondering naar zitten kijken. Dikke dames en dito heren die precies doen wat ze in haar headsetje roept en voordoet. Het hele bad vol.

De zee is zoals de zee moet zijn. Blauw, oneindig en genadeloos beschenen door de Kroatische zon. Heel erg helder water, zodat veel kinderen zich vermaken met een schepnetje op zoek naar visjes en krabbetjes die er volop rondzwemmen. Een strand is er niet. Wel wat platte rotsen en een betonplaat waar strandstoelen staan. Bij het zwembad gelukkig wel een keurig terrras.

En als je het te warm krijgt in je ligstoel dan neem je een duik in het zwembad, als er geen dansende massa bezig is tenminste, of je trekt je waterschoenen aan en gaat lekker de zee in. Het zeewater is een stuk koeler dan vorig jaar in Turkije. Daar had ik het gevoel dat je in bad stapte soms. En het water is hier schoner.

Wel is het warm. Erg warm. En vochtig. Zelfs de badhanddoeken drogen nauwelijks in de zon en ‘s avonds beslaat de campingtafel van het vocht. ‘s Nachts koelt het wel lekker af, zodat de frisse lucht heerlijk de caravan in stroomt.

Tot zover maar weer even

Dag 2: Op de bestemming

Om negen uur ‘s morgens vertrokken we vanaf camping Maltatal voor de laatste paar 100 kilometer naar Kroatie. Meteen maar de radio aangezet, want we waren wel benieuwd naar de drukte bij de Karawankentunnel. Niets te melden en er stonden welgeteld drie auto’s voor ons. Wel even 11,70 euro afrekenen. De Sloveense staatskas moet gespekt worden. Eigenlijk verwacht je dan een vriendelijke dame in zo’n tolhokje de je bedankt en een goede reis wenst. Maar nee, het was er een waar geen glimlachje af kon. Zo een die een rol had kunnen hebben in een film over WOII en dan met een uniform aan de meest verschrikkelijke dingen uithaalt.

 En dan de tunnel door. Kilometers en kilometers tweebaansweg door een grauwe tunnelbuis. Ik heb het al niet zo op al die tunnels, maar deze was echt de minste.

Slovenie. Ik was er nog nooit geweest en het moet gezegd: keurige snelwegen door een mooi landschap. Het enige wat ze niet kunnen is fatsoenlijke parkeerplaatsen aanleggen voor als je even wilt verpozen.

De grens bij Koper was nog wel een dingetje. Je moet dan een bergpasje over en dat is niet zo erg, maar bij de afdaling stonden we toch wel een half uurtje in de file. Ik was allang blij dat het niet bergopwaarts was, want dat is niet bevorderlijk voor je koppelingsplaten met een combinatie  zoals de onze van ruim 3000 kilo.

En dan Kroatie in. Na een bocht in de weg zie je de Adriatische zee helblauw en schitterend liggen. Een voorproefje van het ultieme vakantiegevoel. Nog even zoeken en toen waren we al op de camping.

Waarover de volgende keer.

Ook dag 1: toch nog een beetje stress....

Voor vertrek had ik de caravan een beurtje laten geven. Nieuwe bandjes, even de remmen checken en andere zaken die af en toe inspectie behoeven. Het kostte me 450 hele euro’s en eigenlijk vind ik dat best veel. Maar sommige dingen moeten nu eenmaal.

Aangekomen op camping Maltatal draaiden we zoals gezegd de pootjes uit en daarna sluit je altijd de stroom aan. Zonder elektriciteit kan een mens niet leven in deze tijd. Vijf telefoons moeten aan de lader, de iPad was leeg en zo zijn er meer dingen nodig. Koelkast, toilet, noem maar op.

Groot was dan ook de irritatie toen de stroom niet bleek te werken. Zoek dan maar eens uit waar het probleem zit. In de stroomkast, in de haspel, in de caravan... En dat bij een temperatuur van 36 graden of iets dergelijks. Mijn reactie was blijkbaar overtrokken, dat zie ik nu ook wel, maar op dat moment kon ik er even niet tegen. @#$@#$ heb ik een beurt van 450 euro laten geven en dan nu dit. Het duurde echt even voor ik me had neergelegd bij gaslicht en geen toilet gebruiken. En bij “dat zoeken we morgen wel even uit als we op de plaats van bestemming zijn”. Ik ben dan een echte stress-kip.
Scenario’s van blijvend niet werkende stroom gaan dan door mijn hoofd en dat is dan even te veel.

Na soep met broodjes en restanten van de reis-proviand vonden we het allemaal wel tijd om te gaan slapen. Ramen van de caravan wijd open en klaarmaken voor de zoveelste plak-nacht in 2018.
En dan merk je dat je toch wat hoger zit: ‘s nachts werden we wakker en moesten zowaar onder de slaapzak. Heerlijk.

Dag 1: Zwarte Zaterdag

Eigenlijk wel een beetje roekeloos. Alle nieuwsberichten geven aan dat je juist niet op Zwarte Zaterdag moet gaan rijden, maar het dan toch doen. Eigenwijs misschien, maar ik had in mijn hoofd dat Zwarte Zaterdag vooral betrekking zou hebben op Frankrijk en dan de weg naar het Zuiden. Dus besloten we om de gok te wagen. Wel vroeg weg dan...

En de geplande 03.00 uur vertrek werd natuurlijk 03.30 uur. Nou ja, met een gezin met drie kinderen is dat nog alleszins acceptabel toch? De caravan was al aangehaakt, de spiegels bevestigd en eigenlijk hoefden we aleen maar de nodige proviand uit de koelkast over te hevelen naar de auto en de zaak af te sluiten.

En om half vier vertrokken we dan. In het donker. Drie kids in de leeftijdsrange van 12 tot 20 op de achterbank, de op de avond daarvoor geupdate TomTom ingesteld en een kan koffie bij de hand. Op naar Kroatie, naar de Dalmatische kust in het prachtige Istrie waar we een camping aan het strand hebben geboekt.

De eerste kilometers is altijd even wennen met een caravan. De auto voelt anders, stuurt anders en beweegt anders. Maar het went snel en na een tijdje weet je niet beter.

Ik had drie bestemmingen in mijn hoofd voor de eerste dag. De verste, en die had mijn voorkeur, lag diep in Oostenrijk, niet zo ver van de grens met Slovenie. En dat was dan 988 kilometer voor de boeg en ik nam aan dat we dat niet zouden halen. Vanwege Zwarte Zaterdag.

Maar, Zwart of niet, we hebben geen file gezien. Wel steeds berichten op de radio over lange, lange wachttijden bij de grens met Slovenie. Maar die deerden ons niet, want dat was pas een dag later immers.

En zo arriveerden we om 5 uur in de middag op camping Maltatal in het Oostenrijkse Gmund. En daar konden we wel overnachten. Voor 65 euro op een camping met alleen maar Nederlanders. Inclusief geitenboerderij.

Afkoppelen, pootjes uitdraaien, stoeltjes naar buiten en zitten gaan voor het echte vakantiegevoel.
Echt? Mwah...

Wordt vervolgd.

Klaar voor vertrek

Het is vrijdagavond 5 augustus. Al een paar dagen heerst hier een soort vakantiekoorts in huis. Vakantiegangers weten wel wat dat is. Maar nu is alles zo goed als klaar. De vloer is weer droog nadat Mert en een gigantische emmer water overheen schopte vanmiddag. Natuurlijk per ongeluk:" want hoe kan ik nou weten dat die bak vol water zit" etc etc... Nou ja meteen dweilbeurtje voor de tegels.

De bestemming wordt Kroatië. Istrië om precies te zijn. Een tweedaagse rit. Te beginnen met zwarte zaterdag. Ik hoop dat die vooral in Frankrijk zwart is. We hebben een camping aan het strand geboekt. Ik ben benieuwd. Eigenlijk hou ik meer van Franse campinkjes in een wijngaard bij een boer of zo. Voor weinig. Of een camping bij een kabbelende beek tussen de lavendelvelden... Maar met pubers moet je soms wat schipperen. We zullen zien. We hebben er allemaal zin in en dat is het voornaamste. En de weerberichten zijn geweldig...

Morgen maar weer een Update.

Nog een nachtje...