Donder en geweld

Gisteren moest oudste dochter Anouk al terug naar Nederland. Ze heeft dispuutsverplichtingen die het voor haar niet mogelijk maakten om gelijk met ons terug te gaan. Ze had een vlucht in twee gedeelten geboekt, eerst van Pula naar Zadar en vandaaruit naar Dusseldorf. Zoals het zo vaak gaat met die goedkope vakantievluchten moet je daarvoor erg vroeg ter plekke zijn.

Ze vloog om zes uur ‘s morgens en moest twee-en-een-half uur van tevoren inchecken. Dat betekende dus om half vier aanwezig en, met een ruime marge, om twee uur van de camping wegrijden. De poort van de camping sluit om twaalf uur, dus ik zou mijn auto buiten de poort moeten parkeren en dat vond ik maar niks. Er zwerft hier nogal wat rond...
Gelukkig kon ik het regelen met de alleraardigste jongedame van de receptie. Ze zou de poort speciaal voor ons open doen.

Wat me nog meer dwars zat waren de weerberichten. We hebben prachtig weer, maar uitgerekend in de nacht van maandag op dinsdag stonden er al dagen van de bliksemtekentjes. En op maandag was het gewoon prachtig weer, maar bij het vallen van de avond begon het toch een beetje te flitsen in de verte boven zee. Geen gerommel, geen zwarte wolken, gewoon weerlichten. En de intensiteit nam met het uur toe. Ebru kwam half in paniek van een vriendinnetje aangerend en zei dat iedereen de stormbanden aan het vastmaken was aan de caravan en Anouk is van de lounge-bar weggestuurd omdat het te gevaarlijk was. En het weerlichtte alleen nog maar... Toen toch ook maar wat extra scheerlijntjes gespannen en de haringen vastgetikt.

Rond tien uur begoin het te regenen. Wat heet: gieten is een beter woord en de bliksem gaf een doorlopende voorstelling. Nu begon het ook te donderen. Nou ja, onweersbuitje dacht ik... We zijn maar even gaan liggen, want om twee uur zouden we vertrekken en dat zag ik helemaal niet zitten met dat weer. In het donker, noodweer en op een weg die je niet kent. Geen comfortzone...

Om twaalf uur werd het rustig. De regen hield op, de donder was weg alleen het bliksemen hield aan in de verte. De weer-app gaf steeds wisselende berichten dus we besloten om maar te gaan rijden. Het was droog tenslotte en er waren alweer een paar pinkelende sterren te zien.

Zo gezegd zo gedaan. Geloof me dat het geen leuk gevoel was om de rest achter te laten zo midden in de nacht. Onderweg echter was het droog en het bleef droog de hele 80 kilometer prachtige snelweg lang. Wel was de horizon doorlopend verlicht van de bliksems en eigenlijk was het een prachtig stukje natuurgeweld wat je gratis en voor niks mocht aanschouwen.

Om twee uur arriveerden we bij een uitgestorven vliegveld. Een vertekhal die gelukkig open was, maar waar verder geen voorzieningen waren. Een afgesloten coffee-corner, 25 pinautomaten en een paar banken om te zitten of te liggen. Een paar securitymensen zaten bij elkaar en er lagen een paar verdwaalde backpackers te slapen. En dat deden wij dus ook maar. Op een bankje. En dat lukte ook nog. Om vijf uur pas gingen de incheck-balies open. Het bleek dat je voor een binnenlandse vlucht slechts een uur inchecktijd nodig had.... Maar goed. Om vijf uur checkte mevrouwtje in en ben ik terug gaan rijden. Bij de eerste tankstelle gestopt voor een broodje en een kop koffie en toen, het was net licht, rustig teruggereden. Onweer weg, bliksem weg, regen weg. Om zeven uur reed ik de camping op en om tien over zeven deed ik mijn ogen dicht om ze rond twaalven weer te openen. Buiten was het stralend weer en door de regenbuien van die nacht was alles lekker opgefrist.

Anouk moest ik Zadar weer een halve dag wachten in een soortgelijke vertrekhal en die is ‘s avonds veilig in Dusseldorf geland.