Over stokken en de voortent

Bij een caravan hoort een voortent. Vind ik. Eigenlijk van de zotte, want het wezen van de caravan, namelijk snel een plekje om te wonen, eten en slapen en vaak van alle gemakken voorzien, ga je onderuit halen door er weer een lappen toestand aan vast te maken met stangen, lijnen en haringen.

Hier in Kroatie zie je heel veel caravans zonder voortent, maar met een luifel. Zo’n ding hebben wij ook. Vaak maken we die weer aan de voortent vast, zodat je bij een klein beetje regen toch droog zit en je niet meteen alles naar binnen hoeft te verhuizen. En alles is veel met een gezin. Een grote klaptafel en vijf stoelen. Natuurlijk ligt er ook van alles op en onder die tafel. Een luifel is dus handig. In Nederland waar het nogal eens regent. Of in Frankrijk waar de hemel soms echt naar beneden komt zo las ik vandaag in de nieuws-apps.

Wij hebben de voortent toch maar opgezet en de luifel ligt nog in de bak. En de voortent is nu een beetje luifel, want de zij- en voorflappen kunnen eruit of helemaal open.

Terug naar het begin. Voortent dus. De caravan staat op zijn poten, de stroom is aangesloten, de stoelen staan en de tafel ook. Dan moet het gaan gebeuren. Eerst de tent zelf. Die moet met een pees door een rail worden getrokken. Van de ene kant van de caravan naar de andere kant. Een bevredigend klusje. Het glijdt er lekker door en als het zwaarder gaat ben je er bijna. Dan wordt de enorme stokkenzak leeggeschud en het eerste meningsverschil ontstaat:” Moeten de stokken met een kruis met de korte kant naar buiten of met de korte kant naar binnen...???” Nu weet ik dat de korte kant naar binnen moet, maar wat ik ook zeker weet is dat ik het volgend jaar niet meer weet. Ik heb het ook al een paar keer opgeschreven, maar dat briefje kun je dan natuurlijk weer niet zo snel vinden.

Dan volgt een mooi samenspel. De een zet de eerste stok op hoogte en de ander haakt de stokken met een haak in het daartoe aan de caravan aangebrachte oogje van plastic. Een hachelijke onderneming, want dat oog kan knappen zodat er weer vertraging ontstaat. Reserve-oog zoeken, niet kunnen vinden, toch gevonden etc etc... Gelukkig worden we steeds handiger zodat we al jaren zonder brokken de haak-stokken vastmaken. En dat zijn er vier. En die span je weer aan met een stok met een draaiknop die dus verstelbaar is zodat je de tent mooi strak kunt aanspannen. Andere voortenten van andere mensen staan altijd heel mooi strak... Die van ons ook wel meestal.

Dan moeten de wanden erin worden geritst. Vier stuks, twee aan de voorkant en een aan beide zijkanten. In de wanden zitten ramen zodat je naar buiten kunt kijken als het regent. Of naar binnen kunt kijken als het mooi weer is. Maar dat willen we niet want dan kunnen andere mensen ook naar binnen kijken en dus hangen er voor die ramen gordijnen. Aan een speciaal in de flap aangebracht railtje met speciaal in de gordijnen aangebrachte klemmetjes. Zodat het gordijn ook open kan. Heel ingenieus bedacht door de firma Dorema. Die gordijnen horen bij de voortent en de fabrikant Dorema doet er ook een bijpassend tafelkleedje bij zodat alles een geheel is.

Rest dan nog het vast timmeren van het geheel. Haringen slaan. Naarmate ik ouder word krijg ik er steeds meer pijn van in mijn rug. Toch is het een lekker werkje. Vooral als je de rotspennen flink de grond in kunt rammen. Over een paar weken zien we wel weer hoe ze eruit moeten, want sommigen zitten echt klemvast. Overigens is mijn moraal in deze weinig waard, want als ik er een niet los krijg timmer ik hem zo helemaal de grond in en mag een archeoloog in het jaar 5000 vaststellen dat er hier vroeger een camping was. Zo in het tweede of derde millenium na Christus. Zodat hij aan kan tonen dat mensen in West Europa ‘s zomers huis en haard verlieten om een waar nomadenbestaan te gaan leiden voor enkele weken.

Morgen verder...