 |
| En nog verwaaid ook... |
dinsdag 5 mei 2015
4 Mei 2015 @Volkspark Enschede
 |
| Druk |
 |
| Na een poosje even zitten. Dat mag |
 |
| "Een echte soldaat van vroeger pap..." Ja Mert. Dat heet een veteraan. |
maandag 4 mei 2015
Herdenken
Het is vandaag 4 mei. Ik weet niet beter dan dat we op die datum gedenken en herdenken. Met Sjoerd en Anouk ben ik vaak naar het Volkspark geweest hier in Enschede. En later ook met Ebru en Mert. En de vlag, die bij ons in een hoekje in de bijkeuken staat, komt op 4 mei weer tevoorschijn. Dan moet ik prutsen met haakjes en knoopjes om het ding halfstok te krijgen. En morgen andersom.
Ik hecht aan dat herdenken. Het is het minste wat je kunt doen als Nederlander. Als je de Tweede Wereldoorlog niet hebt meegemaakt ken je het alleen van verhalen van je ouders en grootouders en natuurlijk van talloze films. Leven in onvrijheid kennen we niet meer in Nederland anno 2015. Gelukkig niet. Daarom elk jaar het gepruts met de haakjes. En om acht uur twee minuten gepast stilzwijgen. In het Volkspark of voor de televisie. Zo hoort het. En zo moet het blijven. Opdat wij niet vergeten...
Ik hecht aan dat herdenken. Het is het minste wat je kunt doen als Nederlander. Als je de Tweede Wereldoorlog niet hebt meegemaakt ken je het alleen van verhalen van je ouders en grootouders en natuurlijk van talloze films. Leven in onvrijheid kennen we niet meer in Nederland anno 2015. Gelukkig niet. Daarom elk jaar het gepruts met de haakjes. En om acht uur twee minuten gepast stilzwijgen. In het Volkspark of voor de televisie. Zo hoort het. En zo moet het blijven. Opdat wij niet vergeten...
 |
|
|
Us heit syn jierdei
Niet vandaag, maar gisteren was de verjaardag van mijn vader. Hij is 86 jaar geworden en we vierden het bij ons thuis met zijn kinderen, kleinkinderen en familie.
Het was gezellig. Natuurlijk viel de geplande buitenmaaltijd in het water. Zoals vaker als wij hier thuis iets organiseren. Maar onder het zonnenscherm wat dienst deed als regenscherm is het ook goed braaien. En natuurlijk gaat er dan meer mis. De afvoer in de keuken raakte verstopt. Zodat de vaatwasser niet meer functioneerde en alle vette bende zich opstapelde voor latere verwerking. En dat ging ook wel goed. Er ontstonden echt mooie stapels. Echt een kleurrijk genot voor het oog. In 3D zelfs. Maar het kwam goed. Toen de visite weg was even de boel ontstopt en voilla: in een uurtje tijds verdween de bende als sneeuw voor de zon dankzij de belangeloze inzet van alle gezinsleden.
Dit was de 86ste verjaardag van pa. Hij heeft er van genoten op zijn manier. Helaas speelt de voortschrijdende Alzheimer hem steeds meer parten, evenals zijn steeds slechter wordende gehoor. En de gebraaide stukjes vlees waren te hard voor zijn kunstgebit. Maar desondanks ging hij met een goed gevoel naar huis vertelde mijn moeder. En dat is fijn om te horen.
Het was gezellig. Natuurlijk viel de geplande buitenmaaltijd in het water. Zoals vaker als wij hier thuis iets organiseren. Maar onder het zonnenscherm wat dienst deed als regenscherm is het ook goed braaien. En natuurlijk gaat er dan meer mis. De afvoer in de keuken raakte verstopt. Zodat de vaatwasser niet meer functioneerde en alle vette bende zich opstapelde voor latere verwerking. En dat ging ook wel goed. Er ontstonden echt mooie stapels. Echt een kleurrijk genot voor het oog. In 3D zelfs. Maar het kwam goed. Toen de visite weg was even de boel ontstopt en voilla: in een uurtje tijds verdween de bende als sneeuw voor de zon dankzij de belangeloze inzet van alle gezinsleden.
Dit was de 86ste verjaardag van pa. Hij heeft er van genoten op zijn manier. Helaas speelt de voortschrijdende Alzheimer hem steeds meer parten, evenals zijn steeds slechter wordende gehoor. En de gebraaide stukjes vlees waren te hard voor zijn kunstgebit. Maar desondanks ging hij met een goed gevoel naar huis vertelde mijn moeder. En dat is fijn om te horen.
zaterdag 2 mei 2015
De meivakantie is begonnen
 |
| Dat onkruid is bijna niet uit te roeien |
 |
| Helemaal niet zelfs... |
 |
| Allemaal aan het werk |
 |
| Is geen kinderarbeid... Of wel? |
27 April: Koningsdag 2015
 |
| Vrijmarkt Van Heekplein Enschede. Opa neemt een kijkje bij Ebru |
 |
| Traditiegetrouw het Volkslied op banieren bij het stadhuis. |
 |
Van de graat...
 |
| Haring van Wilma Graat... Het leek me niet echt iets |
 |
| Dan maar aan de friet (van Piet) |
QUEM DABIS HAEC POSSIT QUI DARE CUNCTA LOCUM?
En als je dan in de buurt van Nijmegen bent ga je natuurlijk ook de stad in. En ik weet nog dat ik als jongetje van acht een keer op schoolreisje ben geweest naar de Valkhof. Ik zat in groep vijf, vroeger de derde klas, en daar werd Karel de Grote behandeld. En dat hij een verblijf had in Nijmegen. En dat dit nog steeds te bezichtigen was. En dat we daar dus naar toe gingen. Met de bus. Vroeger in 1971 of zo iets.
Toen hadden schoolreisjes nog een educatieve lading. Nu vaak niet niet meer. Helaas. Daarom wilde ik dus naar de Valkhof. Want je kunt dan mooi op de Waal kijken. Dat wist ik ook nog. En het was er allemaal nog. Net als vroeger. Wat heet vroeger trouwens... Het schijnt dat de Valkhof al in 800 na Christus als Palts is gebouwd. Voor Keizer Karel. En dat hebben wij bekeken. In 2015.
Toch nog een broodje cultuur. En daar is niks mis mee. De opschriften van het hekje werden even via Whats's App vertaald door een collega die ooit op het gymnasium heeft gezeten en zich daar soms op voor laat staan. Drie fotootjes sturen en even later kregen we de vertaling al binnen. Per kerende post zogezegd...
Toen hadden schoolreisjes nog een educatieve lading. Nu vaak niet niet meer. Helaas. Daarom wilde ik dus naar de Valkhof. Want je kunt dan mooi op de Waal kijken. Dat wist ik ook nog. En het was er allemaal nog. Net als vroeger. Wat heet vroeger trouwens... Het schijnt dat de Valkhof al in 800 na Christus als Palts is gebouwd. Voor Keizer Karel. En dat hebben wij bekeken. In 2015.
Toch nog een broodje cultuur. En daar is niks mis mee. De opschriften van het hekje werden even via Whats's App vertaald door een collega die ooit op het gymnasium heeft gezeten en zich daar soms op voor laat staan. Drie fotootjes sturen en even later kregen we de vertaling al binnen. Per kerende post zogezegd...
 |
| Weet gij mij... |
 |
| Een plaats te noemen.. |
 |
| Die op zoveel schoons kan roemen |
 |
| En natuurlijk spuug je dan naar beneden als jongetje van acht... |
Weekendje weg
Vorige week zijn we een weekendje in Heumen geweest. Op camping het Heumerse Bos. Onder Nijmegen. Het was al een oude afspraak om met de vriendengroep een keer te gaan kamperen. Natuurlijk moest dit ver van tevoren worden geregeld en zo moet je dan maar afwachten hoe het weer zal zijn. En dat viel alleszins mee. Hoewel het geen zwembroekenweer was...
Uiteraard was het goed van eten en drinken (!) en ook Mert en Ebru vermaakten zich.
Uiteraard was het goed van eten en drinken (!) en ook Mert en Ebru vermaakten zich.
 |
| Ruimte genoeg |
dinsdag 21 april 2015
Desolaat
Vanavond reed ik Enschede Zuid binnen via de Geesinkweg. Daar ligt ook het EHV-complex waar Ebru op hockey zit. Hhet was me al eerder opgevallen dat ze aan het slopen zijn in de wijk die daar tegenover ligt. En daar is niks mis mee, want die wijk was verpauperd en herbergde veel ellende. Bovendien gaat het om zogenaamde drive-inn woningen. Gebouwd in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Grote huizen. In een lange rij. Garage beneden. Hobbykamer beneden aangrenzend aan de achhtertuin. Trap op en woonkamer plus keuken op de eerste verdieping. Boven drie slaapkamers plus douchecel. In die jaren ideaal voor het gemiddelde gezin en er zijn er massa's van neergezet in Enschede. Drie wijken vol.
Het nadeel was dat de wijken te uniform van opzet waren. Drie rijen woningen met een grasveld in het midden. De mensen onderscheiden zich graag en bovendien begon Nederland huizen te kopen. Het gevolg was een verschuiving in deze wijken van een goed verdienende middenklasse naar grotere gezinnen met minder koopkracht. Waaronder zeer veel etnische minderheden.
Alle ingredienten voor een probleemwijk waren in de kiem aanwezig en zo geschiedde het. Enschede Zuid verpauperde in een rap tempo en dan komt er een moment dat er gerenoveerd, vernieuwd of gesloopt gaat worden. En dat laatste proces is nu in gang gezet in bepaalde delen van de wijk.
Als je er naar kijkt, en dat deed ik even vanavond, dan lijkt het oorlogsgebied. Desolaat. Verlaten. Verwoesting.
Ik werd er een beetje triest van. Ook al omdat ik een deel van mijn jeugd in deze wijk heb gewoond. In het begin. In 1967. Toen alles nog anders was. Toen alles nog beter was.
Denk ik...
Het nadeel was dat de wijken te uniform van opzet waren. Drie rijen woningen met een grasveld in het midden. De mensen onderscheiden zich graag en bovendien begon Nederland huizen te kopen. Het gevolg was een verschuiving in deze wijken van een goed verdienende middenklasse naar grotere gezinnen met minder koopkracht. Waaronder zeer veel etnische minderheden.
Alle ingredienten voor een probleemwijk waren in de kiem aanwezig en zo geschiedde het. Enschede Zuid verpauperde in een rap tempo en dan komt er een moment dat er gerenoveerd, vernieuwd of gesloopt gaat worden. En dat laatste proces is nu in gang gezet in bepaalde delen van de wijk.
Als je er naar kijkt, en dat deed ik even vanavond, dan lijkt het oorlogsgebied. Desolaat. Verlaten. Verwoesting.
Ik werd er een beetje triest van. Ook al omdat ik een deel van mijn jeugd in deze wijk heb gewoond. In het begin. In 1967. Toen alles nog anders was. Toen alles nog beter was.
Denk ik...
 |
| Drie verdiepingen beton |
 |
| Hier hebben bijna 50 jaar mensen gewoond |
 |
| Goed voor de oud-ijzerboer |
 |
| Ben benieuwd wat er terug komt... |
 |
| Wat rest is een puinhoop. Letterlijk... |
maandag 20 april 2015
Eindtoets groep 8
Morgen is het zover. De eindtoets gaat beginnen. Ebru zit in groep 8 en moet er aan geloven. De komende drie dagen is het toetsen geblazen. Niet dat het nog wat uitmaakt, want het schooladvies is binnen. En de aanmeldingen zijn de deur uit. Ebru heeft een keurig HAVO-advies, is aangemeld op de school van onze keus en de eindtoets doet hier niks aan af. De toets is bedoeld om ouders en leerlingen inzicht te geven over de opbrengst van het onderwijs van de afgelopen acht jaar. En dat vind de inspectie ook interessant natuurlijk. Nu kun je immers scholen vergelijken. Alhoewel hier nog wel wat op valt af te dingen... Maar die discussie ga ik hier niet aan.
Toch brengt het fenomeen eindtoets wel een zekere spanning met zich mee natuurlijk. Kinderen voelen wel degelijk dat ze iets moeten laten zien. Al is het alleen maar om het basisschooladvies te rechtvaardigen.
Ebru maakt zich niet echt zorgen. Wel een beetje voor rekenen. Want dat is haar angeltje. En dat heeft ze van mij. Maar we zullen zien wat er uit gaat komen.
En dan heeft ze nog het praktisch verkeersexamen. En dan nog de musical met alles er op en er aan. En dan nog op werkweek naar Vlieland...
Groep 8. De mooiste maanden komen er aan.
Toch brengt het fenomeen eindtoets wel een zekere spanning met zich mee natuurlijk. Kinderen voelen wel degelijk dat ze iets moeten laten zien. Al is het alleen maar om het basisschooladvies te rechtvaardigen.
Ebru maakt zich niet echt zorgen. Wel een beetje voor rekenen. Want dat is haar angeltje. En dat heeft ze van mij. Maar we zullen zien wat er uit gaat komen.
En dan heeft ze nog het praktisch verkeersexamen. En dan nog de musical met alles er op en er aan. En dan nog op werkweek naar Vlieland...
Groep 8. De mooiste maanden komen er aan.
Poezie van Mert
Bij het naar bed gaan, een been in de pyjama, natte haren van het douchen:
"Papa ik ken een gedicht"
"Laat horen Mert"
"Rozen zijn rood
Violen zijn blauw
Ik heb vijf vingers
En de middelste is voor jou"
Lief he? Zo vrijgevig...
Kurten
Vanmorgen heb ik oudste dochter uitgezwaaid. Ze gaat op werkweek naar Berlijn. Voor mij was het een dubbel feest der herkenning. In 1981 vertrok ik vanaf het zelfde stoepje ook op werkweek in HAVO-4. Wij gingen echter niet zover. Dat was net in de tijd dat het wat goedkoper moest. Dus werd de reisbestemming Egmond aan zee. Voorwaar een heel verschil.
Maar Berlijn bezocht ik met mijn huidige school anderhalf jaar geleden. Ook werkweek. En het is een prachtige indrukwekkende stad. Ik hoop dat Anouk er net zo van geniet als ik heb gedaan. Alleen is haar beoordelingskader voor het al dan niet geslaagd zijn van een dergelijke week een wat andere natuurlijk. De volgende aspecten zijn erg belangrijk: 'Naast wie ga ik in de bus zitten, bij wie slaap ik op de kamer, hoeveel geld heb ik te besteden, wanneer gaan we winkelen enz enz.'
Ach dat hadden wij ook wel natuurlijk. Ik hoop dat ze het leuk heeft en veilig weer thuis komt vrijdag.
Wat me opviel is dat ze reisden met een Duitse touronderneming. Kurten Reisen. Toch eens in verdiepen...
Maar Berlijn bezocht ik met mijn huidige school anderhalf jaar geleden. Ook werkweek. En het is een prachtige indrukwekkende stad. Ik hoop dat Anouk er net zo van geniet als ik heb gedaan. Alleen is haar beoordelingskader voor het al dan niet geslaagd zijn van een dergelijke week een wat andere natuurlijk. De volgende aspecten zijn erg belangrijk: 'Naast wie ga ik in de bus zitten, bij wie slaap ik op de kamer, hoeveel geld heb ik te besteden, wanneer gaan we winkelen enz enz.'
Ach dat hadden wij ook wel natuurlijk. Ik hoop dat ze het leuk heeft en veilig weer thuis komt vrijdag.
Wat me opviel is dat ze reisden met een Duitse touronderneming. Kurten Reisen. Toch eens in verdiepen...
 |
| De schim achter het raam is Anouk... Deze foto mocht... |
zondag 19 april 2015
Kaas uit een ... spuitbus
Ik lust geen kaas. Al niet sinds kleine peuter. Dat heet: ik lust geen plakje- of blokje gele Nederlandse Goudse of Delftse of Maaslander of hoe het ook mag heten kaas.
Diezelfde kaas tussen een tosti lust ik echter wel. Of op een Pizza. Ook wel. Kaasfondue: ook wel. Eigenlijk lust ik dus wel warme kaas. En geen koude kaas. En zeker geen Oude Franse, Blauwe- of geitenkaas met schimmeldraden. En het toppunt van vies is Zwitserse strooikaas uit een kartonnen busje met gaatjes aan de bovenkant. Die lucht krijg je nooit meer uit je keukenkastje.
Het komt bij mij dus heel nauw met kaas. Er is maar een heel klein schemerig gebied tussen wel lusten en niet lusten. Het meeste wat van kaas gemaakt is lust ik niet. Behalve kaaschips. Maar die ruiken verschrikkelijk kazig en daar krijg je dus hele vieze stinkende vingers van.
En deze week zag ik iets waar ik echt bijna kokhalsneigingen van kreeg: Kaas uit een spuitbus... Hoe bedenk je het. Wie bedenkt het. Easy Cheese heet het. En het is Amerikaans. Natuurlijk is het Amerikaans. Om pizza's of kaastaarten (die schijnen echt te bestaan) mee te versieren.
Easy Cheese. Gemakkelijke kaas... Ik geloof niet dat je het in Nederland kunt kopen. En laten we dat vooral zo houden.
Diezelfde kaas tussen een tosti lust ik echter wel. Of op een Pizza. Ook wel. Kaasfondue: ook wel. Eigenlijk lust ik dus wel warme kaas. En geen koude kaas. En zeker geen Oude Franse, Blauwe- of geitenkaas met schimmeldraden. En het toppunt van vies is Zwitserse strooikaas uit een kartonnen busje met gaatjes aan de bovenkant. Die lucht krijg je nooit meer uit je keukenkastje.
Het komt bij mij dus heel nauw met kaas. Er is maar een heel klein schemerig gebied tussen wel lusten en niet lusten. Het meeste wat van kaas gemaakt is lust ik niet. Behalve kaaschips. Maar die ruiken verschrikkelijk kazig en daar krijg je dus hele vieze stinkende vingers van.
En deze week zag ik iets waar ik echt bijna kokhalsneigingen van kreeg: Kaas uit een spuitbus... Hoe bedenk je het. Wie bedenkt het. Easy Cheese heet het. En het is Amerikaans. Natuurlijk is het Amerikaans. Om pizza's of kaastaarten (die schijnen echt te bestaan) mee te versieren.
Easy Cheese. Gemakkelijke kaas... Ik geloof niet dat je het in Nederland kunt kopen. En laten we dat vooral zo houden.
 |
| Ranzig. Toch? |
Familiedag 2015
Elk jaar een terugkerend item. Rond 20 april trefffen we de familie van mijn moeder op een lokatie ergens in Utrecht, Twente of Friesland. Het is maar net wie er aan de beurt is om te organiseren. Mijn moeder komt uit een gezin met vijf kinderen. Twee daarvan zijn inmiddels overleden. Toch wordt de jaarlijkse dag georganiseerd door een van de vijf, of de nazaten daarvan. Dit jaar was de Twentse familie aan de beurt. En troffen we elkaar in het Aparthotel in Delden. Mooie lokatie. Mooi weer. Dus lekker op het terras. En verder ruimte en tijd om te bowlen, te zwemmen of andere dingen waar dit hotel in voorziet.
Uiteraard afgesloten met het bekende en vertrouwde warme en koude buffet. Op naar de volgende keer maar weer.
Uiteraard afgesloten met het bekende en vertrouwde warme en koude buffet. Op naar de volgende keer maar weer.
zaterdag 18 april 2015
vrijdag 17 april 2015
Zooo handig...
Soms heb ik zin in kopen. In een apparaat of iets anders voor de heb. Vandaag was ik in de Turkse winkel en viel mijn blik op een elektrische pizzapan. En laat ik die nu net nodig hebben. Want ik ben inmiddels aan mijn vierde exemplaar toe. De laatste heb ik vorige week afgevoerd richting OTTO.
Het is een grote koekepan met een diameter van 40 cm. Hij gaat niet op het gas, maar je steekt een stekker in hhet stopcontact en je hebt een lekker grote bakplaat met ook nog een deksel waardoor het min of meer een oven-functie kan hebben. Ik gebruik dat laatste niet. Wel de pan. Als pan. Voor die gerechten die je in hoeveelheden maakt. Zoals bami, nasi, chili, en noem maar op. En de laatste tijd maken we op vrijdag steevast broodjes kebab.
Stuk vlees van ongeveer een kilo in blokjes. Minder kan ook, maar ik hou graag altijd een beetje over... Even een beetje olie en water erbij en een handvol kruiden. Knoflookpoeder, pul biber (gedroogde spaanse pepervlokjes) en salcasi (een soort puree van tomaten, paprika en/of rode peper).
Vleesjes even marineren in bovengenoemd mengseltje en dan op de bakplaat. Eerste even het vocht laten verdampen en het vlees laten garen met het deksel op de pan. Dan deksel eraf en lekker doorbakken.
Op een pistoletje van de Jumbo of AH. Met een frisse salade van kleine blokjes komkommer en dito tomaat. Met een uitgeknepen citroen daaroverheen en een beetje zout... En een beetje zure kruiden. Sumak. Ook Turks. Maar gebruik dit met mate, anders overheerst dit teveel.
Succes verzekerd. Hier thuis een welkome vrijdagtraditie aan het worden.
Het is een grote koekepan met een diameter van 40 cm. Hij gaat niet op het gas, maar je steekt een stekker in hhet stopcontact en je hebt een lekker grote bakplaat met ook nog een deksel waardoor het min of meer een oven-functie kan hebben. Ik gebruik dat laatste niet. Wel de pan. Als pan. Voor die gerechten die je in hoeveelheden maakt. Zoals bami, nasi, chili, en noem maar op. En de laatste tijd maken we op vrijdag steevast broodjes kebab.
Stuk vlees van ongeveer een kilo in blokjes. Minder kan ook, maar ik hou graag altijd een beetje over... Even een beetje olie en water erbij en een handvol kruiden. Knoflookpoeder, pul biber (gedroogde spaanse pepervlokjes) en salcasi (een soort puree van tomaten, paprika en/of rode peper).
Vleesjes even marineren in bovengenoemd mengseltje en dan op de bakplaat. Eerste even het vocht laten verdampen en het vlees laten garen met het deksel op de pan. Dan deksel eraf en lekker doorbakken.
Op een pistoletje van de Jumbo of AH. Met een frisse salade van kleine blokjes komkommer en dito tomaat. Met een uitgeknepen citroen daaroverheen en een beetje zout... En een beetje zure kruiden. Sumak. Ook Turks. Maar gebruik dit met mate, anders overheerst dit teveel.
Succes verzekerd. Hier thuis een welkome vrijdagtraditie aan het worden.
 |
| Ideaal... |
woensdag 15 april 2015
Grootmoeder
Gisteren, 14 april 2015, vierden we het 225-jarig bestaan van Kentalis. De stichting waar de school onder valt waar ik werk.
Kentalis pakte groots uit. Alle werknemers werden uitgenodigd in het openluchtmuseum in Arnhem. Op een groot festivalterrein werden we vermaakt en was er een nat en een droog. Tussendoor kon je het park in.
Ik was er ook wel eens eerder geweest. In het Openluchtmuseum. Ooit. In mijn kinderjaren. En ik herinner me er eigenlijk niks meer van. En dat kwam mooi uit, want dan is het ook echt een uitje.
En zo liepen we door Nederland uit de goeie ouwe tijd. En wat dan niet mag ontbreken is natuurlijk een ouderwetse snoepwinkel. Zo een met stopflessen. Waar je vroeger snoep voor een cent kon kopen. Nu niet meer. Want de prijzen zijn wel meegegaan. Uiteraard.
En je kon er snoep kopen wat we niet meer kennen. Ulevellen. Zwartopwit, zoethout, toverballen en zuurtjes in soorten en maten.
En een flesje om dropwater te genereren. Schuddrop. Met een stuk drop, wat kruiderij en een stuk zoethout. Water erbij, gedurende drie dagen eenmaal daags schudden en dan heb je echt dropwater.
En dat leuk me nou zo leuk om mee te nemen voor de kinderen. En dat deed ik dus.
Eerste reactie van Mert: "Ik lust geen drop".
Ok Mert
Ebru:" Nou en kun je dat dan drinken na die tijd? Ik probeer het wel..."
En het zoethout wat ik meenam lustten ze ook al niet. En de laurierdrop ook niet.
Wat had ik dan verwacht? Dankbare kinderogen denk ik...
Kentalis pakte groots uit. Alle werknemers werden uitgenodigd in het openluchtmuseum in Arnhem. Op een groot festivalterrein werden we vermaakt en was er een nat en een droog. Tussendoor kon je het park in.
Ik was er ook wel eens eerder geweest. In het Openluchtmuseum. Ooit. In mijn kinderjaren. En ik herinner me er eigenlijk niks meer van. En dat kwam mooi uit, want dan is het ook echt een uitje.
En zo liepen we door Nederland uit de goeie ouwe tijd. En wat dan niet mag ontbreken is natuurlijk een ouderwetse snoepwinkel. Zo een met stopflessen. Waar je vroeger snoep voor een cent kon kopen. Nu niet meer. Want de prijzen zijn wel meegegaan. Uiteraard.
En je kon er snoep kopen wat we niet meer kennen. Ulevellen. Zwartopwit, zoethout, toverballen en zuurtjes in soorten en maten.
En een flesje om dropwater te genereren. Schuddrop. Met een stuk drop, wat kruiderij en een stuk zoethout. Water erbij, gedurende drie dagen eenmaal daags schudden en dan heb je echt dropwater.
En dat leuk me nou zo leuk om mee te nemen voor de kinderen. En dat deed ik dus.
Eerste reactie van Mert: "Ik lust geen drop".
Ok Mert
Ebru:" Nou en kun je dat dan drinken na die tijd? Ik probeer het wel..."
En het zoethout wat ik meenam lustten ze ook al niet. En de laurierdrop ook niet.
Wat had ik dan verwacht? Dankbare kinderogen denk ik...
 |
| Zo koop je het |
 |
| En dan doe je dit |
 |
| En na een dag heb je al resultaat. Vrijdag proeven... |
zondag 12 april 2015
Cursus
En de cursus NmG vordert. Maar ik ben nog niet gevorderd. Best moeilijk. En best veel. En je moet ook niet te lang achter elkaar oefenen natuurlijk. Morgen alweer de derde les. Krijgen we er weer een stuk of veertig nieuwe bij. Ach ja. Je moet wat te doen hebben. Anders vervelen we ons maar...
 |
| Doe maar na ... |
Abonneren op:
Posts (Atom)
Rijen…
… Bij de Bulgaarse grens 2 uren in de rij, bij de Servische grens twee uren en bij de Hongaarse grens 4,5 uur. Orban wil geen vreemdelingen...
-
We schrijven 1977. Ik weet het: dat is inmiddels 41 jaar geleden. En ik was toen 14 jaar oud. En had een vriendinnetje. En niet zoveel... -
Voor wie mijn blogjes uit eerdere jaren heeft gelezen zal het ook wel bekend zijn, maar voor ons is het zeker altijd weer het feest der her... -
Voor wie het leuk vindt: vanaf vandaag regelmatig een update over onze komende vakantie in Turkije. Nu: 22:46 uur liggen we in een logemen...