Koningsdag 2014

Opbrengst: Negen eurootjes...

Mijn moeder doet er wel aan op Koningsdag

FF uitrusten

Ook dit hoort erbij

Soms kijk je op je kinderen neer...

Ook leuk ...

Maar de toren van de Oude Kerk op de markt heeft een medaille. Dat weer wel gelukkig.

Jammer

Het stadhuis in Enschede werd elk jaar op Koninginnedag behangen met prachtige banieren met het Nederlandse volkslied.. Zo niet dit jaar. Helaas. Een gemis...

T/m 2013

2014

Omadag 2014

Ik heb het even nagekeken, maar sinds het begin van dit weblog in 2009 heb ik elk jaar geschreven over de jaarlijkse oma-dag in onze familie van mijn moeders kant. Oma was op 20 april jarig en dit jaar viel dat precies op eerste paasdag. Dus de hele familie, op een paar na die verhinderd waren, toog naar het wonderschone landgoed Het Rheins te Enter. IJs en weder waren gedienstig, dus we konden lekker buiten zitten.

Oma, die ons in 1998 reeds ontvallen is, zal goedkeurend naar beneden hebben gekeken, want deze dag was voor haar altijd een van de hoogtepunten van het jaar. Begonnen in 1980, met haar vijf kinderen, getrouwde aanhang, echtscheidingen deden we toen nog niet, en kleinkinderen was het destijds een gezelschap van 23 mensen. Plus eentje, want dat was toen mijn vriendinnetje. Ik had als enige- en oudste kleinzoon al vrij snel verkering en zij mocht ook mee.Voorwaar progressief voor een van oorsprong Calvinistische familie.

Natuurlijk groeide het aantal deelnemers elk jaar, want alle kleindochters van oma gingen ook verkeren en tot 1995 maakten we elk jaar weer kennis met nieuwe Johns, Peters, Rons, Kezen, Jamesen, Barts en zo voort.

Dus in 1996 bestond het gezelschap uit flink wat meer personen dan de aanvankelijke 23. Zelfs waren er al twee babies geboren. Ik noem 1996, omdat toen Sjoerd voor het eerst mee kwam. Een blonde baby van toen een half jaar oud. Omadag was dat jaar in Ommen. En vanaf 1996 ging de aanwas nog verder. Er werd getrouwd, er kwamen nog meer achterkleinkinderen, er werd ook gescheiden en opnieuw getrouwd. En niet te vergeten het verscheiden van oma zelf in 1998 en vijf jaar later dat van haar zuster tante An. Die tot dan toe ook elk jaar van de partij was.
In 2009 overleed tante Dit, in 2010 Sjoerd en oom Dick.

Tot aan de dag van vandaag gaan de fluctuaties door. Voor het eerst verscheen de geliefde van neef Bart ten tonele en nichtje Susan toonde zich in blijde verwachting.

En, na een aantal jaren afwezigheid vanwege ziekte, was ook oom Co uit Drachten weer van de partij. Wonderbaarlijk opgeknapt, hij kwam zelfs lopend binnen. Zonder stok, en zonder andere hulpmiddelen. Een fijn moment.

En, als iedereen daadwerkelijk aanwezig was geweest, dan waren de oorspronkelijke 23 uitgegroeid tot 51 personen.

En de jongste is dus nog niet geboren, en de oudste van dat gezelschap is mijn vader. En ik vind het leuk om van hem en zijn beide zwagers een foto te plaatsen.

Pa in het midden, geflankeerd door Co en Bob

En het waterdrieblad bloeit

Toch wel een van de meest mooie bloemetjes die ik ken. Zo ragfijn
met die draadjes en kleurtjes. Wonder der natuur. Jammer
dat het maar een paar dagen is. Gelukkig is het mooi weer.

Over Alzheimer. Wat nog wel kan. Een weblog bijhouden bijvoorbeeld

Natuurlijk zijn er ook nog heel veel dingen die nog wel mogelijk zijn als je Alzheimer hebt. Zeker in het beginstadium zijn de klachten weliswaar aanwezig en hinderlijk soms, maar is de patient nog volledig bij zinnen en zeker in staat om zaken te ondernemen en gesprekken te voeren.

Mijn vader is altijd een lezer geweest. Op zijn weblog wat hij sinds een aantal jaren, met een beetje hulp, bij houdt is daar van alles over te lezen.

Dit weblog heeft hij ooit opgezet om zijn vele schrijfsels te publiceren. Hij heeft vele gedichten geschreven, korte verhalen en beschouwingen over de meest uiteenlopende onderwerpen.

Natuurlijk is een groot deel van zijn blog gevuld met 'vroeger' en met name jeugdherinneringen uit zijn Friese jeugd. Die hang naar vroeger tijden zal wel horen bij het ouder worden, maar Alzheimerpatienten hebben dat in versterkte mate. Nog nooit ben ik zoveel te weten gekomen over de jeugd van mijn vader als in de laatste twee jaar.

Zijn weblog is bereikbaar via het linkje naast dit bericht. Zeker de moeite waard om eens een kijkje te nemen. Daarbij in gedachten houdend dat ik er soort van eindredactie op doe. En ook het technische aspect van het uploaden voor mijn rekening neem.

Of klik <<hier>>

Food

Alles wat we vandaag eten komt uit een pakje, blikje, doosje en can. Behalve de kip. Maar die komt uit een zak. En die komt weer uit een  kist. De diepvrieskist...

De diepvrieszak gaat bij het plasticafval. De melkcan ook. De rijstverpakking bij het oud papier. Het blikje is oud ijzer. En de afgekloven kippenbotjes en de etensresten bij het GFT in de groene bak. Alleen de sausverpakking moet bij het restafval. En de diepvrieskist zien we later wel als hij kapot is of zo.

Over Alzheimer, de ziekte van (2)

Alzheimer: (www.alzheimer-nederland.nl)

 Symptomen
In het algemeen kost alles waar je het hoofd bij moet houden meer inspanning: een gesprek volgen, plannen maken, dingen op een rijtje zetten, problemen oplossen en beslissingen nemen. Daarnaast is er vaak moeite met: 

• het leren van nieuwe informatie, het onthouden van wat er net gezien of gehoord is. Uiteindelijk verdwijnt ook de kennis die al langere tijd in het geheugen zat;
• de oriëntatie. Zowel in tijd (niet meer weten welke dag, maand of jaar het is) als in plaats (niet goed meer weten waar je bent);
• het gebruiken en begrijpen van taal (afasie);
• het herkennen van voorwerpen en geluiden om je heen en waar ze voor dienen (agnosie);
• het uitvoeren van handelingen; meestal is er moeite met de volgorde van de handelingen om tot iets te komen (apraxie);
• het denken en het beoordelen van situaties.

Bij mijn vader is dit een proces wat al langer aan de gang is. Hij weet heel veel. Is een belezen mens. Een echte auto-didact. Altijd was er sprake van een enorme honger naar kennis. Vaste klant van de openbare bibliotheek. Een boekenkast met meer dan duizend boeken. Abonnementen op diverse kranten en tijdschriften. Politiek geïnteresseerd. Belangstelling voor kunst en cultuur. En ook op het gebied van nieuwe technologieën stond hij zijn mannetje. Al vrij snel in het bezit van een computer. reeds begin jaren negentig. Digitale fotocamera. Mobiele telefoon. Email en internet. Spreadheets, tekstverwerken, belastingaangifte.

Maar heel geleidelijk aan zag je toch wat beperkingen ontstaan. Niet dat we daardoor meteen aan Alzheimer dachten, maar toch wel tekenen aan de wand. Een foto maken met het digitale fotoapparaat lukte nog wel. Maar om die foto's op de computer te krijgen was een heel ander verhaal.
Dat bleek eerst met de grootste moeite, en uiteindelijk helemaal niet meer haalbaar. Ondanks stroomschema's, stappenplannen etc.

In de tijd dat de mobiele telefoon gemeengoed werd, schafte mijn vader er ook eentje aan. En hij kon er mee bellen en gebeld worden. Zelfs een SMS sturen lukte vaak wel.

Nu helaas niet meer.
Als hij al hoort dat de GSM overgaat, want door zijn leeftijd is er ook sprake van vrij ernstig gehoorverlies, dan verloopt het proces als volgt:

• De GSM gaat over. We nemen aan dat hij het hoort. (meestal niet...)
•  Zoeken naar de telefoon. De huidige generatie heeft het ding altijd op een centimeter of dertig binnen handbereik, maar ouderen dus niet. Waar is het ding... Tegen de tijd dat het is gevonden moet het worden opgepakt en moet informatie uit het geheugen worden gehaald hoe het opnemen ook al weer gaat. En daar gaat het mis. Teveel informatie verwerken die ook nog in een handeling moet worden omgezet. 
• Op het moment dat alles op zijn plaats is gevallen is de oproep reeds beëindigd. Einde. En dan verschijnen er allerlei meldingen van 'gemiste oproep' etc. Wat weer zorgt voor paniek en onzekerheid.
• SMSjes lezen: Als er een melding verschijnt op het schermpje, het eenmalige piepje van ' ontvangen bericht' ontgaat hem volledig, moeten er handelingen worden verricht om het bericht te openen. Dat lukt niet meer. Laat staan het beantwoorden. Met een smartphone is wel e.e.a. te ondervangen. Via pop-ups verschijnen meldingen groot en duidelijk in beeld. Veel duidelijker dan op de priegelschermpjes van de traditionele GSM's. Maar dat stuit toch weer op een kostenbezwaar. Ouderen zitten vaak wat meer op hun centen...

 Mijn vader is echter behoorlijk koppig. Hij wil vaak meer dan hij daadwerkelijk kan. En daar is ook niks mis mee. Dat houdt hem scherp. Dus als naasten zijn we vaak in de weer met stappenplannen, stroomschema's en planningsoverzichten. Om een tijdje later tot de conclusie te komen dat het betreffende papiertje is verdwenen of dat hij alles weer opnieuw uitgelegd wil hebben. Zonder te beseffen dat het al de zoveelste keer is dat hij hierom vraagt.

Het onthouden en toepassen van  informatie is dus duidelijk minder geworden. En ook al worden bepaalde zaken onthouden, dan nog ontstaan er problemen bij de handelingen die nodig zijn om dingen tot een goed einde te brengen.

Telebankieren is ook zo'n voorbeeld. Om een transactie tot een goed einde te brengen moet er worden ingelogd op de site van de bank. Stel dat dit lukt, dan moet het scherm 'online bankieren' worden geopend. En moet er een apparaatje uit het laatje worden opgediept en de pinpas worden opgezocht. Pasje in het apparaatje, nummertje drukken, pincode drukken, code invoeren op het computerscherm, meerder malen op 'OK' drukken en een code overnemen van het apparaatje op het computerscherm. Dan goed kijken wanneer je op 'OK' moet drukken en vaak nog weer een code van de omputer op het apparaatje overnemen.

Vijf zaken werken dus samen: het apparaatje, het toetsenbord, de muis, het beeldscherm en ook nog vaak de papieren waarop betaalgegevens van een rekening staan vermeld. Dat lukt niet meer. Teveel handelingen met teveel verschillende input en output. En dan gaan we uit van het feit dat er niet een plotselinge pop-up verschijnt van de bank waarin een wijziging wordt aangekondigd of  'er is bankmail voor u..' En ook motorische beperkingen spelen een steeds grotere rol. (trillende handen)
Negen van de tien keer gaat het mis. En dus is ook het telebankieren niet meer te doen.

Alles waarin apparaten in interactie gaan met de gebruiker is niet meer te behappen voor een Alzheimerpatient. Huis-tuin en keukentechnologie is voor de Alzheimerpatient een bijna niet meer te nemen hindernis geworden. En wordt in dat opzicht dus afhankelijk van mantelzorgers.

Het programmeren van een videorecorder, de omgang met twee of drie afstandsbedieningen voor TV, DVD en kabeldecoder, het instellen van een ontdooiprogramma op de magnetron, het bedienen van het keuzemenu van de DVD-speler om de ondertiteling van een film op de juiste taal te krijgen, zelfs het simpelweg telefoneren met een eenvoudige huistelefoon zijn zaken van een andere planeet geworden.

- wordt vervolgd - 

Blokfluit

Mijn jongste zoon Mert vindt veel dingen leuk. Vooral televisie kijken. Maar daarnaast zit hij op tennissen en wil graag voetballen. En, wonder boven wonder, het is de enige van mijn vier kinderen die blijk geeft van een beetje muzikale belangstelling. Vandaar dat we hem een tijdje geleden op muziekles hebben gedaan waar hij leert blokfluiten. Hij vindt dit leuk, alleen het verplichte oefenen schiet er nog wel eens bij in. En toegegeven. Hij kan al aardig noten lezen. En hij moet het volhouden, want hij heeft getekend voor een jaar. Op 13 april is er een voorstelling gepland. Op zondag. Ik ben benieuwd.

Eigenlijk haat ik blokfluiten. Op de Pedagogische Academie was het een verplicht onderdeel in het eerste leerjaar. Met twintig klasgenoten, allen rond de 20 jaar, kinderliedjes oefenen. Horen en zien verging je. Maar het was voor een cijfer. En dan moet je wel.

Op de foto Mert en neefje Alper die een muzikale aubade brengen aan nichtje Tuana die haar verjaardag vierde. Op de onderste foto het zelf ontworpen spiekblaadje...

Bezoekje met de leerlingen aan de Twentse Welle

Twentse Welle

Deze zie je niet meer tegenwoordig

Origineel weefgetouw. Ook werkend te zien.
Aangedreven door een stoommachine.

Expositie over leven en werken in Twente door de eeuwen heen. En...
deze lectuurbak hadden mijn ouders ook.

Wat groeit en bloeit en altijd weer boeit

Waterdrieblad (Menyanthes trifoliata)

Nog in de knop.

Grote kattenstaart (Lythrum salicaria)
Moet nog wel groot worden.

Ook op school barst het voorjaar los

Het Maatman VSO

Over Alzheimer, de ziekte van...

Mijn vader heeft de ziekte van Alzheimer. De diagnose is op 11 augustus 2013 gesteld.

Een wachtkamer. In het MST. In de wachtkamer mijn vader, mijn moeder en ikzelf. En ook een witte jas die ons kwam halen. Met in die witte jas een mevrouw die de dienstdoende neuroloog bleek te zijn. Een aardige mevrouw. Dat wel gelukkig.
En we moesten plaats nemen in de spreekkamer. Een computerscherm lichtte op. En de neuroloog liet ons foto's zien van hersenscans die twee weken daarvoor waren gemaakt. Scans van het hoofd van mijn vader. Toen 84 jaar oud. En de alleraardigste neuroloog vertelde dat op de scans zichtbaar was dat wat grijs moest zijn, bij mijn vader helemaal zwart was. En dat dat betekende dat de betreffende hersengebieden niet meer voldoende functioneerden. Dat er minder activiteit meetbaar was op het moment dat de scan werd gemaakt. Het ging oa om de gebieden van het korte-termijngeheugen.

En ook dat de zwarte plekken beduidend groter waren dan bij vergelijkbare scans van mensen die ook 84 jaar oud waren. En dat dat verschil dus uitwees dat er hier sprake was van de ziekte van Alzheimer.

Wij wisten natuurlijk wel dat mijn vader behoorlijk vergeetachtig was geworden. Moeite had met het onthouden van elementaire zaken. Vaak dingen kwijt was. Steeds moeilijker op namen kon komen en ook soms behoorlijk met de tijd in de knoop zat.
Dat was ook de reden voor ons en de huisarts om toch maar eens door te verwijzen naar de neuroloog. En die nam wat testjes af. En besloot tot een MRI-scan.

En toen dus de diagnose. Twee weken later. Voor ons een bevestiging van hetgeen we eigenlijk al wisten. Voor mijn vader niet. Die wist niet van Alzheimer, sterker nog hij wilde er ook niks van weten. Was het er niet mee eens. En was ook wel een beetje bang. Bang voor ziek zijn. Bang voor enge operaties "waarin ze zijn schedel zouden lichten." Bang voor pijn en, wie is dat uiteindelijk niet, ook bang om dood te gaan.

Gelukkig, zo verzekerde de neurlooog ons, was het proces van dementeren nog wel wat te vertragen. Goede ervaringen waren opgedaan met het middel Excelon. En dat schreef ze dus meteen maar even voor. Op een briefje, waarmee ik naar de apotheek kon gaan. Maar nee, ze kon geen voorspelling doen hoe de ziekte zich uiteindelijk zou gaan ontwikkelen. Hoe snel of hoe langzaam het zou gaan.

En oh ja. We moesten ook terugkomen. Voor een afspraak op de geheugenpoli. En er zou een case-manager worden aangesteld die de gang van zaken in het gezin in de gaten zou houden. En die informatie kon geven over de ziekte. En vooral ook hoe daar mee om te gaan als naaste familie.

En na een vriendelijke handdruk namen we afscheid. Mijn vader, mijn moeder en ikzelf. Een beetje beduusd. Met een extra metgezel. Alzheimer. En het zag er naar uit dat die metgezel voortaan deel uit zou gaan maken van ons gezin.

-Wordt vervolgd-

Nog meer beesten verstopt...

Mooi schutkleurtje zo op de tegels...
Een wants

Je hoort me wel maar ziet me bijna niet

Nu nog een vrouwtje erbij, dan krijgen we
van die lekkere platen met kikkerdril...

Nieuw leven in de kraamkamer

Zoals eerder gezegd hebben we jonge visjes. Ik heb ze vanmiddag op de foto kunnen krijgen. Het zijn er veel meer dan op het plaatje, maar goed. Ze staan er op. Leuk voor later...