Nederland Turkije

Nederland moest voetballen tegen Turkije. Ik vroeg aan Mert: "Voor wie ben je eigenlijk". Dat was een gewetensvraag. "Voor allebei" zei hij toen maar. Gedurende de dag wisselde dit nog wel een paar keer. Het half uur voor de wedstrijd hadden we een springende druktemaker in huis en bij de aftrap zat hij klaar met cola en chips.

Toen Turkije scoorde juichte hij, maar voegde er meteen aan toe dat als Nederland zou scoren hij toch wel harder zou juichen... En dat deed hij ook.

Gelukkig maar. Ikzelf heb weinig reden gevonden om te juichen helaas.

NL-TUR 1-1

Nog nooit gezien

Leukigheidje langs de lijn. Of het zo duurzaam is weet ik niet want het ding verdwijnt toch ook weer in de afvalbak. Maar geen bekertjes en suikerpapiertjes meer langs het veld.

Bij MHV Almelooooo

Jaaaa... Prijs gewonnen

Tsjonge...

Pauls Puber kookshow

Ooit lachte ik me helemaal een breuk om Paul de Leeuw. De tijd van Bob en Annie de Rooij. Zijn themaavonden met bejaarden en verstandelijk gehandicapten. Prachtige televisie.

De laatste jaren vond ik vooral dat hij zichzelf een beetje had overleefd. Of er trad teveel gewenning op. Maar niet meer leuk dus.

Vanavond zag ik een aflevering van de Pauls Puber Kookshow. Hij maakt hierin een programma voor pubers, over alles wat hen bezighoudt. En ik vond het weer geweldig. Geen taboe's, recht door zee en boordevol originele humor. Zoals tietenmemory en Russische Toilette... De WC-papiertest, de maandverband-test, het beste anti-puistenmiddel en noem maar op.

Als schoolmeeester van pubers ben ik helemaal enthousiast. De laatste tijd signaleer ik niet alleen op school, maar ook in de media natuurlijk een toenemende onverdraagzaamhheid en intolerantie in Nederland. Bovendien zijn we zijn met z'n allen een stuk conservatiever en preutser geworden.

Ga vooral zo door Paul de Leeuw. Je hebt er weer een fan bij. Jammer dat het de laatste aflevering was van dit seizoen.

Over MacDonalds

Vandaag moest ik naar Leusden. Bij Amersfoort. Voor een vergadering. Rond de klok van vijf uur was ik weer thuis. En toen moest er worden gegeten. En we moesten wat boodschappen en we moesten even naar opa en oma de auto terugbrengen die naar de garage was geweest.

Eten koken werd niks en Mert zeurde al twee weken om MacDonalds en dat moest dan vandaag maar een keer. Kwam mooi uit. In plaats van koken konden we aandacht geven aan onze kindertjes. En opruimen hoeft dan ook niet. Nog meer aandacht dus.

Het bestellen bij de MD is tegenwoordig een heel avontuur. Je kunt natuurlijk naar zo'n vrolijk gemutste juffrouw of dito jongeman achter de balie stappen, maar er is ook een bestelscreen. En soort reusachtige verticale iPad. Een aanraakscherm dus ter grootte van een flatscreen tv. Maar dan over anders. Rechtop. Verticaal.

En dan tik je aan wat je wilt. En je ziet meteen welk kapitaal je deze keer weer kwijt bent. Bestelling afronden. En dan je pinpas in de sleuf. En als je nog saldo hebt dan spuugt het een bonnetje uit met een dik, vet nummer erop. Op een groot scherm boven de balie kun je vervolgens in no-time zien hoever het met jouw bestelling is. Je ziet je nummer naar boven schuiven en als de bestelling gereed is dan zie je dat op weer een ander scherm en dan heb je voor het eerst contact met een echt mens. Wel eentje met zo'n raar petje op. En die vraagt je bonnetje en dan krijg je je dienblad(en) met karton, plastic en voedsel aangereikt.

Een hele happening. Automatisering heet dat. Of het een verbetering is weet ik niet. Want meestal klopt het  niet wat er op je dienblad staat. En daar kom je pas achter als je aan tafel zit. Vandaag miste de koffie en kregen we in plaats van drie keer fritessaus, zes kuipjes. En een extra ketchup. Dus moet je weer terug naar de balie en het bijbehorende petje verzoeken om correctie. En dat vinden ze niet leuk. Want misschien beduvel jij de zaak wel toch?

 Maar alles kwam goed. Gelukkig maar. En voorlopig heb ik weer genoeg van de MD. Want echt lekker vind ik het  niet.

Bestellen maar

Volgnummer op de print

Bijna klaar.

Wachten is ook nog leuk... Met de McPads.

Spelletjes

Ik hou van spelletjes. Op karton, zoals Monopoly en vroeger RISK. Nachtenlang. Ook spelletjes van ivoor of de plastic variant daarvan kunnen mij bekoren. In het Nederlands heet dat Rummy-cub. In het Turks Okey. Rummy-cub deed ik met mijn oma. op zondagmiddag. En vond ik stomvervelend. Maar Okey is veel leuker. In Turkije is het een nationaal spel. Iedereen kent het en iedereen speelt het. Vaak met veel passie en uiterst geraffineerd. Als we in Turkije op vakantie zijn in het vakantieappartement aan zee, en het is een uurtje of tien 's avonds, dan hoor je het geklikklak van de stenen vanaf bijna elk balkon.

Spelletjes van papier zijn ook leuk. Kaarten dus. Eenendertigen. Simpel, maar oh zo leuk. Toen ik als zestienjarige vakantiewerk deed bij de gemeentelijke plantsoenendienst speelden we het tussen de middag. Met een inzet van drie dubbeltjes. Later speelden we het met de familie op kampeervakanties. Een heerlijk valsspelen natuurlijk.

Ooit heb ik me gewaagd aan Bridge. Mijn ouders speelden het. En een oom en tante. En het leek me leuk aangezien er nogal wat passie bij kwam kijken. Je speelt het met een partner en door middel van bieden speel je samen je kaarten uit. En dat kon behoorlijke ruzies opleveren...
Uiteindelijk toch maar gestopt met Bridge. Ik kan nu eenmaal moeilijk 52 kaarten onthouden in een spel. En dan wordt ik pissig, want een ander kan dat altijd beter dan ik.

Spelletjes van hout. Dammen. Kortstondig. Schaken. Nog kortstondiger. Mijn vader was een clubschaker en ik won nooit. Maar ik kan het wel.
Scrabbel. Met oma op zondagmiddag. Ook weer. En niet leuk dus.

Maar toen kwam Wordfeud. Op de smartphone. En dat doe ik al vanaf 2012 of zo. Dagelijks. Met een vrij vast gezelschap. Soms ken ik ze ook stoffelijk, anderen zijn slechts nicknames. Het is een leuke bezigheid en ik ben er aardig goed in.

En nu is er weer iets nieuws voor de smartphone. Trivia Crack. Ik ga het zometeen even uitproberen. Het is Triviant-achtig. En dat vind ik op karton ook erg leuk. Dus ik ben zeer benieuwd...
Wordt vast vervolgd...

Op de foto de persoonlijke topscore van Wordfeud...

Helaas heb ik ze nog wel
hoger om de oren gehad...

Boom boos

In kindersprookjes kunnen bomen soms praten en zelfs lopen. Bij ons achter de school staat een boom met een gezicht. En die fascineert me al sinds een aantal jaren.  Hij kijkt ook wat boos. Vind ik. Meerdere malen heb ik hem al op de foto gezet. En nu plaats ik het. Voor de geschiedenis. Voor later. Voor ooit. Als de boom er niet meer is. En wij er misschien niet meer zijn. Voor als bomen wellicht slechts bestaan op plaatjes. En in kinderverhalen. En sprookjes. Als alles van beton is en roestvrijstaal. En als alles digitaal is. Als de bomen er niet meer toe doen.

In die post-apocalyptische wereld is een foto van een boom met een gezicht het wellicht waard om gekoesterd te worden. In het Louvre of zo. Wie weet...

Hallo boze boom

NMG

Dat is Nederlands Met Gebaren. Bedoeld voor mensen die in meer of mindere mate doof of slechthorend zijn. En die hebben we bij ons op school. En dan wordt van jou als leerkracht verwacht dat je gesproken taal kunt ondersteunen met gebaren. Bij de jongere kinderen wordt dit op school al aangeleerd. En nu waren een aantal collega's aan de beurt om op cursus te gaan. Zo ook ikzelf. En dat valt niet mee. Ondanks het mooie cursusmateriaal met ondersteunende DVD's en een aardige, geduldige docente.

We zullen het zien. Ik vind het knap moeilijk. Maar we gaan ervoor. Twintig wekelijkse lessen van twee klokuren. Met huiswerkopdrachten ook nog. Gevolgd door een examen. Waarvoor men een 5,5 dient te scoren om het certificaat te verkrijgen.

We zijn dus nog wel even bezig. Maar oefening baart spreekwoordelijke kunsten. Aan de wil zal het niet liggen in elk geval.

Life time education

Natuurlijk. het is lente.

Dat hoort er ook bij. De onveranderlijke tred van seizoen naar seizoen. Het is lente. Gisteren begonnen. En, eerlijk is eerlijk, het leek er ook wel op vandaag. Zonnetje, blauwe lucht, maar wel wat fris nog. Maar het betekent dat we de goede kant opgaan. Volgende week begint reeds de zomertijd. En bij huisvrouwen schijnt het zo te zijn dat je de voorjaarsschoonmaak dan in gang moest zetten. Gelukkig ben ik geen huisvrouw, maar een part-time huisman met ook nog andere bezigheden. Die schoonmaak komt nog wel. Voor nu even een impressie van buiten hier bij ons thuis.

Nog wat kalig

Forsytia begint te komen

Nog wat doods

Oleander naar buiten

Vies he?

Iedereen heeft ze. Van die gele keukenvaatdoekjes. Die zo heerlijk alles wegvegen wat ons onwelgevallig is in de keuken. Wij hebben er massa's van. In de kast, in de wasmand, in de keuken. En je moet ze vervangen. Zeggen ze. Want ze zijn erg vies schijnt het. Er bevinden zich een miljoenmiljard micro-organismen in die zich dagelijks tig malen schijnen te vermenigvuldigen. De viezerds...

Wist je dat…

• Een vaatdoekje na 24 uur meer dan 4 miljard bacteriën kan bevatten. Meer dan de wc-bril van een openbaar toilet of een hondentong.

• Bacteriën in vaatdoekjes zich elke 15-30 minuten kunnen verdubbelen.

• Een vaatdoek vaak pas wordt vervangen als het stinkt.

• Lager opgeleiden en ouderen het snelst een nieuwe vaatdoek pakken.  Hoger opgeleiden gebruiken een vaatdoek vaak langer een maand.

• ...

Ik schijn hoogopgeleid te zijn en bovendien de 50 gepasseerd. Ik denk ook dat ik vrij resistent ben voor dingen die je niet ziet. Want, soms, niet altijd, maar wel eens, gooien ook wij ons gele gemaksdoekje niet automatisch na een dag al in de kookwas. Eigenlijk doe ik dat pas als er bij het uitspoelen vocht ontstaat wat licht- of ernstiger slijmerig aanvoelt... Voor mij een teken dat het ding zijn werk goed doet. Want anders zou al die viezigheid zich nog op- en in je keuken bevinden nietwaar?

En ik weet niet zo goed wie er dan ziek van moet worden. We zijn wel eens verkouden of zo, maar dat komt niet van die doekjes. Dat geloof ik niet. Dat komt van andere micro-beesten die we opdoen op ons werk.

Dus ook al klinkt het allemaal heel erg waar en zo, ik ga toch niet gedragsveranderen. Lekker niet. Lekker vies. Lekker puh.

Vies...

Trends

Bij het scrollen door dit, en vorige, blogs stuitte ik steevast op enkele trends die hier in huis hun intrede deden. Afgelopen zomer was de laatste: loombandjes. En die liggen nu met tienduizenden in een mooie vakjeskoffer weg te stoffen in de kast met overige vergankelijkheden.

Het nieuwste is weer een supermarktactie, en wel de moestuintjes van AH.
Ook wij moesten eraan geloven. Een prachtig concept. Je krijgt een doosje. Na eerst voor vijftien euro aan boodschappen te hebben uitgegeven. Dat wel natuurlijk.

Er zijn twintig verschillende. Natuurlijk. Er zit een verzamelelement in. En dat werkt hoor. Ook wij togen opeens voor de grote boodschappen naar de AH. Om maar zoveel mogelijk... En natuurlijk weet ik wel dat ik precies doe wat die snelle AH-jongens al lang weten. 'Ze kopen wel'. Uiteraard.

En dan nog een kweekverzamelbak voor een paar euro. En planten en verzorgen maar.

Dan verschijnen er op een dag wat sprietjes in het bakje. Ohhh en aaahhh. In het logboekje wordt alles genoteerd. En elke dag wordt er gekeken hoe de broccoli en de veldsla zich ontwikkelen.

Dat was een week of wat geleden. Nu is de actie voorbij. En staan op de eetkamertafel gezonde groenten te groeien. En, het was te voorspellen, de belangstelling verflauwt alweer. Want het duurt wel erg lang. En hoe uit een doorgeschoten spriet een broccoli moet groeien is misschien iets wat de verbeeldingskracht nog te boven gaat. En bovendien: echt gek op broccoli zijn ze helemaal niet. Noch op bloemkool, spinazie of worteltjes.

Op de foto de stand van zaken op 22 maart dus.

Haal de natuur in huis...

Verkiezingen

Vorige week waren er verkiezingen. Voor de provinciale staten. En er was weer een hoop gedoe. Wat opvalt in deze tijden is dat het vertrouwde politieke landschap op een verschrikkelijke manier aan het versnipperen is. Vroeger, en niet eens zo heel erg vroeger, had je links de PvdA en enkele kleine splinters, in het midden het CDA en een beetje D66, en rechts VVD met enkele kleinrechtse spinters, vaak orthodox christelijk.

De verkiezingen gingen over de machtsvraag voor links, dan wel rechts. CDA deed altijd mee, en PvdA of VVD zaten in de oppositie. Het ging om een wereldbeeld. Liberaal of sociaal-democratisch. Meer of minder overheid. Meer of minder vangnet voor de zwaksten.

En alles hield elkaar in evenwicht. Na een periode centrum-rechts volgde een periode centrum-links. Waarin dan weer een en ander werd gecorrigeerd. En andersom.

Nu is het van alles niks. Een groot schreeuwerig links blok met de SP. En een dito rechts blok met PVV. Beiden claimen de oplossingen paraat te hebben. En veel mensen geloven daarin. En in het midden worstelen de traditionele partijen om het land toch maar bestuurbaar te houden. Het gevolg is dat het midden naar elkaar toe is gekropen. Rutte en Samsom. En nu lees ik op internet de volgens Maurice de Hond een groot deel van de Nederlanders het CDA weer terug wil als regeringspartij. En waarom? Nog meer midden. Nog meer kleurloosheid.

Ik word er niet vrolijker van. En heb toch maar weer PvdA gestemd. Want als er progressieve invloed op het beleid moet komen, dan niet van de SP alsjeblieft. Dat zijn en blijven orthodoxe maoisten. En ondemocratisch ook nog. En dogmatisch bovendien. En ik moet niks hebben van dogmatiek.

112

Vanaf maart 2009 ben ik een blogger. Soms vaak, soms onregelmatig, maar nog nooit met een stop van meer dan vier maanden. Dat was even schrikken.

Dus ik heb een (enigszins) verlaat goed voornemen: vanaf nu gaat er weer dagelijks geblogd worden. Het is een weddenschap met mijzelf. Het is ook helemaal geen opgave, want ik heb het altijd leuk gevonden en ik heb er echt zin in. Nu ik achter het scherm zit schieten de onderwerpen me al te binnen.

Dus: tot aan de zomervakantie, die begint dit jaar op maandag 6 juli, kunt u elke dag een blogje verwachten. Met een foto, een tekst, een belevenis, een grappigheidje of iets anderszins wat de moeite waard is in mijn ogen.

En een snel rekensommetje leert mij dat ik veertien weken te gaan heb, dus tot en met 5 juli, ook een zondag, en de vakantie is dan al een feit, eenhonderentwaalf blogjes. (zijnde 112)

Eigenlijk 111, want zonder aan het getal 112 afbreuk te willen doen, de eerste is nu klaar.

Zo is het...