Repareer Cafe

Mijn moeder is in het bezit van twee identieke staande schemerlampen. Ze bevinden zich aan weerszijden van de bank. Nu haperde de schakelaar van het linker exemplaar. Ik had het al eens bekeken, maar zag er geen heil in. Het geheel zag er tamelijk onlosmakend en niet-reparabel uit.

In het gebouw van de Zuiderspeeltuin in Enschede is elke woensdagmiddag een RepairCafe. Je kunt daar terecht met je defecte apparaten en dan zitten er vrijwilligers die kijken of het te repareren valt. En zo toog ik vanmiddag met een schemerlamp en  moeder naar het betreffende speeltuingebouw. Inschrijven, klacht omschrijven en dan naar een tafel met een handige Harry er achter. En deze zag het als een uitdaging. Vakkundig demonteerde hij de schakelaar en sloopte hem volledig uit elkaar. Een schakelaar met de kostprijs van misschien een dubbeltje. Alles schoongemaakt met een wattenstokje en toen weer in elkaar gezet. En zowaar. Het geheel functioneert weer naar behoren.

Ik kwam toen op het lumineuze idee om de handzender van mijn centrale portiervergrendeling aan hem te geven. Het ding hapert en doet het niet lekker. De deuren gaan er wel mee open, maar niet mee dicht. Na het openmaken rolde er een onderdeeltje uit van een halve milimeter. Dat bleek de schakelaar van het op slot doen te zijn. Even vastsolderen en het werkt weer perfect.

En de kosten? Een vrijwillige bijdrage. Dat is heel wat anders dan de 260 euro die de plaatselijke MAZDA-dealer in rekening wilde brengen. Want niet reparabel en dus aan vervanging toe beweerde de keurige meneer met stropdas achter de balie van zwart marmer.

Mijn dag is weer helemaal goed. En voor het overige kan ik iedereen aanraden om met een defect apparaat een lokale vestiging van het Repair-Cafe op te zoeken.  Klik op het logo voor meer informatie.

WOW

Dat Sjoerd een verwoed gamer was heb ik al eens beschreven. Toch typisch dat zowel Anouk, Ebru en Mert dit lang niet zo sterk hebben. Ze prutsen wel eens wat op hun DS of spelen een spelletje op de iPad, maar lang niet in die mate zoals Sjoerd dat had.

In het jaar voor zijn overlijden ging hij helemaal mee met de rage World of Warcraft. Een online spel waarin je moest strijden in een virtuele wereld. Massa's mensen vermaakten zich hiermee en ik geloof dat het nog steeds bestaat. Het was een van de redenen dat Sjoerd in het WKZ zo snel mogelijk over zijn eigen laptop en een eigen internetverbinding wilde beschikken.

Zijn klasgenoot en vriend Camiel was ook druk bezig met dit spel. Hij is een aantal keren op bezoek geweest in het WKZ en Sjoerd kreeg toen het figuur wat je op de foto's ziet. Sinds het overlijden van Sjoerd staat het bij mij op de studeerkamer. Het is een verschrikkelijke plastic monsterachtige vechtmachine. Van het soort waar Sjoerd in het echte leven helemaal niks van moest hebben. Toch staat en stond het symbool van zijn adoratie voor het WOW spel.

Het is zelfs voorgekomen dat hij artsen die op zijn kamer kwamen voor de wekelijkse bespreking gewoon weg wilde sturen... Want dan had hij weer een of andere Quest afgesproken met een aantal mensen op WOW. En dat was in zijn ogen veel belangrijker dan de statusupdates over bloeddruk, gewicht en andere medische zaken. Helaas voor hem acht ik daar dan weer net ietsje anders over...

Bij deze  een tastbare herinnering van een verhaal voorzien. Volgens plan. En het poppetje blijft op mijn kamer staan. Zo lang ik leef. Hoe lelijk en afstotelijk ook...

Niet een toonbeeld van vriendelijkheid toch...

Voor weinig bij de Action gescoord

Leesvoer voor deze week

En dit ook...

Klaar voor de start

Ook een vakantiebezigheid

Woord telt niet helaas

Zal er ook een literverpakking komen?

Bijschrift toevoegen

Tja. Ook dit is vakantie

Zijn grootste hobby...

Ik heb er een...

Wel even wennen. Valt meteen op.

Ash en Pikachu

Mert was here...

Sjoerd we denken aan je...

Toen ik vanmorgen opstond waren er al enkele lieve berichten op mijn telefoon. Toch fijn dat er mensen zijn die vandaag aan ons denken.

Gisteren hadden we even bezoek van mijn ouders. Mijn vader heeft ooit, in 1997, toen Sjoerd anderhalf jaar was, een klein dagboekje bij gehouden toen hij een keer een weekje logeerde bij opa en oma. Dit dagboekje heeft hij later digitaal uitgewerkt, geprint,  en dat was hij nu kwijt. Hij wilde weten of ik het nog ergens had. En ja, alles wat met Sjoerd te maken heeft aan tastbare herinneringen hebben wij hier thuis in een mooie herdenkingskist gedaan. Deze staat in de woonkamer en wordt afgedekt door een groot knuffelschaap wat hij op 6 februari 2010 van goede vrienden Joke en Miel heeft gekregen.

6 februari 2010
<<klik hier>>

 De kist is eigenlijk een hutkoffer en daarin zitten alle zaken die wij van belang vonden en vinden om te bewaren. De kaarten die hij in het ziekenhuis kreeg en later tijdens zijn ziekbed thuis. De condoleancekaarten, kindertekeningen en noem maar op. Maar ook trivialiteiten zoals rommeltjes die hij op zijn kamer had en mappen vol papieren die we graag willen bewaren. En speelgoedjes, schoolschriftjes en petjes en foto's en noem maar op. Een tweede verzameling bevindt zich natuurlijk bij Monique thuis. Ook hier heeft een boedelscheiding plaats moeten vinden zoals dat gaat bij gescheiden mensen.

De hutkoffer staat in de woonkamer bij ons en soms gaat hij in geen jaar open. Gisteren dus wel. Want het gevraagde schrijfsel van mijn vader had ik dus nog wel. In een mapje. In de hutkoffer. En mijn vader zal er vandaag iets over schrijven. En publiceren op zijn eigen weblog. En ik zal een linkje plaatsen.

Ik denk dat als er ooit brand uitbreekt bij ons thuis dat ik dan na de levende have de hutkoffer als een van de eerste dingen in veiligheid zal brengen. Ik zal deze week een paar blogjes wijden aan enkele leuke dingen die zich in de hutkoffer bevinden. Dingen die ik nog niet eerder heb opgeschreven en die toch de moeite waard zijn. Want bij elke tastbare herinnering hoort immers een verhaal...

Vandaag bezoeken we het crematorium. Met een bloemetje en een tekening. En gaan we eten met opa en oma. Dat is ook al vier jaar de traditie op 24 februari.

En buiten schijnt de zon. En is het krokusvakantie. Dat was het op 24 februari 2010 ook. Toen er een einde kwam aan het leven van onze lieve jongen. En die we nu al weer vier jaar moeten missen. Door dit weblog zal ik de herinnering aan hem levend houden. Inclusief alle kleine voorvalletjes die ik het vermelden waard vind. Hoe triviaal dit ook lijkt soms...

De hutkoffer

De Koning. Nogmaals

Mijn vorige blogje leverde nogal wat reacties op. Er zijn nogal wat mensen die het absoluut niet met mij eens zijn en die juist met genoegen kijken naar zo'n sportieve Koning. En natuurlijk is het voor de ware sportliefheber ook een genoegen om in zijn of haar enthousiasme bevestigd te worden door het staathoofd.

Het enige wat ik wil zeggen is dat een Koning alleen Koning kan zijn als hij Koning is van alle Nederlanders. Dus ook van de Nederlanders die vinden dat we eigenlijks niks in Sochi te zoeken hebben vanwege het totaal verrotte politieke klimaat daar. En ook van de Nederlanders die zijn aanwezigheid en enthousiasme graag zouden willen zien bij de Paralympics. Want daar komt hij niet.

En dan is de enige houding die past  een van ingetogenheid. Vreugde tonen mag. Maar dat kan ook op andere manieren. Daar heeft hij vast wel les in gehad van zijn moeder

----
Hij luistert wel...

Over een kroon, azijnpisserij en hermelijn

Ik wil het toch kwijt. En dat heeft niks met azijnpisserij te maken. De manier waarop onze Koning zich tijdens de Olympische Spelen in Sochi heeft gemanifesteerd vind ik niet echt getuigen van stijl en allure. Zoals hij daar rondliep was hij ook niet te herkennen als zijnde een koning. Met een oranje stropdas en een Nike winterjas.

Ik vond het niet beschamend, maar wel teleurstellend. Een koningschap kan slechts bestaan bij de gratie van het geloof in het sprookje. Beatrix voelde dat haarfijn aan. Zij heeft zich nooit en te nimmer dansend en juichend tussen de massa begeven. Ze behield haar waardigheid en koninklijke grandeur.

Er moet een verschil zijn tussen een Koning en de massa. Je ziet ook dat de Social Media ons bombardeerden met grapjes over het koninklijke paar. Willem die zit te slapen met een appende Maxima naast hem. De toegevoegde tekstballonnetjes deden de rest.

Dus een welgemeend advies van een toch al niet van Oranjeliefde overlopende blogger:

"Hoogheid: Gedraagt u. Let op uw kleding en optreden. Zorg dat u in de massa als Koning bent te herkennen. Er kleeft toch al de nodige schade aan uw imago. "Prins Pils". "Mozambique". En Maxima noemde u " een beetje dom..." Er kan niet zoveel meer bij. Een monarch dient wijsheid, betrokkenheid, ingetogenheid en koninklijke allure uit te stralen. Een beetje meer kroon, koets en hermelijn... En een beetje minder gewoon willen doen. Anders is het binnen een generatie afgelopen met de constitutionele monarchie in Nederland.

Grandeur???