vrijdag 31 augustus 2012
donderdag 30 augustus 2012
TK 2012
Het is weer volop verkiezingscircus. Ik vind dat altijd een mooie tijd. Debatten op TV en de hele dag door verkiezingsnieuws op alle social media.
Geert Wilders is duidelijk op z'n retour. Niet meer zo scherp en het riedeltje over de moslims kennen we nu wel. Toch wel jammer, want hij schudde de boel wel mooi op.
Emile Roemer piekte in de peilingen. Ik vind het een pipo de clown. Een Wilders op links. Hij heeft zich door pakkende one-liners in de kijker weten te zetten. Toch blijkt dat de zaken niet zo heel simpel zijn als hij het allemaal doet voorkomen. De werkelijkheid is genuanceerder. Ik vrees dat je als gewoon hard werkend mens van hem niks hebt te verwachten. Je zult als melkkoetje worden beschouwd. Auto, huis en luxe zullen zwaar worden belast. Bovendien verdwijnen er banen bij het SP-program en lopen de tekorten op.
Samsom presenteert zich fris en redelijk. Een verademing na Cohen. Kan een middenpositie innemen tussen VVD en SP. Ik weet niet of hij dit kan handhaven de komende weken. Ik had wel vertrouwen in zijn visie, maar de ellende is dat je al die PvdA-regenten er weer bij krijgt.
Buma... Lijkt integer, maar zijn verhaal wordt ondanks steekhoudende items over moraal en fatsoen toch ontkrachtigd door het feit dat hij gewoon mee heeft gedaan in de gedoogcoalitie en zodoende allerlei verschrikkelijke zaken voor zijn rekening heeft genomen. Zoals de bezuinigingen op Passend Onderwijs. En er zijn mij te veel mensen in die partij (geweest) die heel goed weten hoe ze met de Bijbel in de hand hun eigen zakken aardig weten te vullen. "We run this country" is een tijd het adagium geweest. En dat klopt.
Vrouw Sap... Femke had ik hoog. Jammer dat ze weg is. Toch is de partij een stuk realistischer dan de radicaal linkse voorgangers. Vooral het punt duurzaamheid vind ik sympathiek in hun keuzes.
Alexander Pechtholt. Zegt steekhoudende dingen. Bovendien is zijn partij de enige die structureel in het onderwijs wil investeren. Ik vind dat verstandig.
SGP van der Staaij. Vrouwonvriendelijke christenfundamentalist. Nog niet zo lang geleden keken leden van die partij geen televisie, mochten vrouwen niet stemmen en zeker niet werken. Zijn laatste statement over zwangerschap en verkrachtingen sloeg alles. Terug naar de Veluwe. En daar vooral blijven.
Arie Slob... Integer, maar ook te Calvinistisch. Toch wel een vleugje sympathie voor het sociale karakter van zijn partij.
DierenMarianne vind ik een aardige dame om te zien. Ik kan me echter niet zo druk maken om een goudvissenkomverbod... Toch pleit ook zij voor duurzaamheid. Samen met GroenLinks. En ik vind dat andere partijen dat punt wel eens teveel ondergeschikt maken aan de centen. In Nederland moet de duurzame energie nog volledig op gang komen. Wij hebben deze boot volledig gemist...
En verder is het gekriebel in de marge. En Rutte lacht me teveel. Schaterlachend een gedoogcoalitie met Wilders leiden. Lachend elke week met Wilders in het torentje zitten en glimlachend zelfs met van der Staaij de liberale beginselen verkwanselen. Bovendien is er meer dan centen alleen. En dat mis ik volledig bij de VVD. Evenals solidariteit met mensen die wat minder bedeeld zijn.
Ik ga kiezen tussen PvdA, D66 of Groen Links.
Geert Wilders is duidelijk op z'n retour. Niet meer zo scherp en het riedeltje over de moslims kennen we nu wel. Toch wel jammer, want hij schudde de boel wel mooi op.
Emile Roemer piekte in de peilingen. Ik vind het een pipo de clown. Een Wilders op links. Hij heeft zich door pakkende one-liners in de kijker weten te zetten. Toch blijkt dat de zaken niet zo heel simpel zijn als hij het allemaal doet voorkomen. De werkelijkheid is genuanceerder. Ik vrees dat je als gewoon hard werkend mens van hem niks hebt te verwachten. Je zult als melkkoetje worden beschouwd. Auto, huis en luxe zullen zwaar worden belast. Bovendien verdwijnen er banen bij het SP-program en lopen de tekorten op.
Samsom presenteert zich fris en redelijk. Een verademing na Cohen. Kan een middenpositie innemen tussen VVD en SP. Ik weet niet of hij dit kan handhaven de komende weken. Ik had wel vertrouwen in zijn visie, maar de ellende is dat je al die PvdA-regenten er weer bij krijgt.
Buma... Lijkt integer, maar zijn verhaal wordt ondanks steekhoudende items over moraal en fatsoen toch ontkrachtigd door het feit dat hij gewoon mee heeft gedaan in de gedoogcoalitie en zodoende allerlei verschrikkelijke zaken voor zijn rekening heeft genomen. Zoals de bezuinigingen op Passend Onderwijs. En er zijn mij te veel mensen in die partij (geweest) die heel goed weten hoe ze met de Bijbel in de hand hun eigen zakken aardig weten te vullen. "We run this country" is een tijd het adagium geweest. En dat klopt.
Vrouw Sap... Femke had ik hoog. Jammer dat ze weg is. Toch is de partij een stuk realistischer dan de radicaal linkse voorgangers. Vooral het punt duurzaamheid vind ik sympathiek in hun keuzes.
Alexander Pechtholt. Zegt steekhoudende dingen. Bovendien is zijn partij de enige die structureel in het onderwijs wil investeren. Ik vind dat verstandig.
SGP van der Staaij. Vrouwonvriendelijke christenfundamentalist. Nog niet zo lang geleden keken leden van die partij geen televisie, mochten vrouwen niet stemmen en zeker niet werken. Zijn laatste statement over zwangerschap en verkrachtingen sloeg alles. Terug naar de Veluwe. En daar vooral blijven.
Arie Slob... Integer, maar ook te Calvinistisch. Toch wel een vleugje sympathie voor het sociale karakter van zijn partij.
DierenMarianne vind ik een aardige dame om te zien. Ik kan me echter niet zo druk maken om een goudvissenkomverbod... Toch pleit ook zij voor duurzaamheid. Samen met GroenLinks. En ik vind dat andere partijen dat punt wel eens teveel ondergeschikt maken aan de centen. In Nederland moet de duurzame energie nog volledig op gang komen. Wij hebben deze boot volledig gemist...
En verder is het gekriebel in de marge. En Rutte lacht me teveel. Schaterlachend een gedoogcoalitie met Wilders leiden. Lachend elke week met Wilders in het torentje zitten en glimlachend zelfs met van der Staaij de liberale beginselen verkwanselen. Bovendien is er meer dan centen alleen. En dat mis ik volledig bij de VVD. Evenals solidariteit met mensen die wat minder bedeeld zijn.
Ik ga kiezen tussen PvdA, D66 of Groen Links.
Schoonzus terug uit Turkije... Lekkere kruiden gekregen
 |
| Pul Biber en Sumak. Dus poeder van rode peper (scherp) en zuurkruiden. Lekker in de sla. |
woensdag 29 augustus 2012
maandag 27 augustus 2012
Nieuwe fiets voor Mert
 |
| Hij wou een 'stuntfiets'. Zo'n BMX met van die paddles. Hier heeft hij toch meer aan vonden wij. En hijzelf vond dat ook. Want een terugtraprem is wel handiger... |
zondag 26 augustus 2012
Inpakken 1977 vs 2012
 |
| De pannenset heb ik nog in gebruik, de gasfles ook. Maar dan wel een nazaat natuurlijk... |
zaterdag 25 augustus 2012
Home sweet home
Na drie weken kamperen in het zonnige Zeeland zijn we nu weer thuis. Inclusief volle tassen, caravan en overige zaken waar zaken moeten worden uitgehaald, schoongemaakt enzovoort. We zijn dus nog wel even bezig. Over de terugreis deden we ongeveer vijf uur. inclusief kleine stops voor toilet en kopje koffie. Als afsluiting nog even naar de MD...
 |
| De vlonders waren om het grondzeil droog te houden. De camping had een beroerd drainagesysteem. Zeeuwe klei... |
woensdag 22 augustus 2012
Yerseke en oesterputten
Nooit gehoord van een oesterput. Tot vandaag. We waren in Yerseke. Voor de mosselen. Maar Yerseke is ook groot in oestercultuur. Een echt groot liefhebber ben ik er niet van. Van oesters. Ik lust het wel, maar eigenlijk is het een hap snotachtig zeewater vind ik.
Toch wel leuk om te zien hoe die dingen worden gekweekt. We kwamen een aantal van die oesterputten tegen. Eigenlijk toevallig. Betonnen bakken met groen uitgeslagen wanden en algachtig water. Rommelig. Met her en der een aantal kratten met oesters. Die daar staan om voor consumptie geschikt te worden gemaakt. De entourage is werkelijk armoedig. Toch worden de oesters uit Yerseke naar heel Europa geëxporteerd. Het zal dus wel aan alle eisen voldoen denk ik.
Toch wel leuk om te zien hoe die dingen worden gekweekt. We kwamen een aantal van die oesterputten tegen. Eigenlijk toevallig. Betonnen bakken met groen uitgeslagen wanden en algachtig water. Rommelig. Met her en der een aantal kratten met oesters. Die daar staan om voor consumptie geschikt te worden gemaakt. De entourage is werkelijk armoedig. Toch worden de oesters uit Yerseke naar heel Europa geëxporteerd. Het zal dus wel aan alle eisen voldoen denk ik.
 |
| Oesters in bakken |
 |
| Alle bakken staan met sluisjes en dergelijke in verbinding met de Oosterschelde |
 |
| Deze lag op de grond. En er kwam een lucht uit... |
dinsdag 21 augustus 2012
Delta-expo Neeltje Jans
Vandaag een echt leuk en interessant dagje gehad naar het voormalige werkeiland Neeltje Jans bij de stormvloedkering in de Oosterschelde. Het werkeiland is omgetoverd tot een expositiegebied over de Delta-werken. En vooruit... een klein beetje tot pretpark, want de kindertjes moeten ook wat. Dus naast interessante tentoonstellingen over de watersnoodramp en de daarop volgende Deltawerken was er natuurlijk een speeltuin, zeeleeuwenshow en nog enkele voor mij overbodige toestanden. Voor Mert en Ebru niet natuurlijk, die genoten er wel van.
Hoogtepunt voor mij was het betreden van de stormvloedkering. Tussen de eerste twee pijlers van de middelste dam, het zijn er drie, was in de holle ruimte van het wegdek een expositieruimte aangebracht. Ook kon je op de stormvloedkering met eigen ogen de enorme schuiven zien die bij extreem hoog water kunnen sluiten. Het water dondert echt met geweld door de openingen heen. Ik was onder de indruk. "Waar een klein land groot in kan zijn" leerden we vroeger op school... En dat klopt.
Hoogtepunt voor mij was het betreden van de stormvloedkering. Tussen de eerste twee pijlers van de middelste dam, het zijn er drie, was in de holle ruimte van het wegdek een expositieruimte aangebracht. Ook kon je op de stormvloedkering met eigen ogen de enorme schuiven zien die bij extreem hoog water kunnen sluiten. Het water dondert echt met geweld door de openingen heen. Ik was onder de indruk. "Waar een klein land groot in kan zijn" leerden we vroeger op school... En dat klopt.
maandag 20 augustus 2012
zaterdag 18 augustus 2012
Weer verdrietige berichten uit WKZ Utrecht
Vanmiddag werd ik volledig overvallen door het droevige bericht dat weer een van de kanjers van de afdeling Giraf uit de tijd van Sjoerd de strijd op heeft moeten geven.
Jacco heeft de afgelopen maand een stamceltransplantatie ondergaan. Het heeft niet mogen baten.
Met zijn moeder Mirjam indertijd vele sigaretten gerookt op het rokersplekje in het WKZ. Goede gesprekken gehad. En ze is een volger van mijn weblog. Vanuit Zeeland heel veel sterkte gewenst. Ik hoop dat jullie geloof een helende werking mag hebben bij dit enorme verlies.
Teveel hebben we zien gaan. In gedachten zijn we bij Sjoerd, Chezary, Sidney, Stefan, Luuk en al die anderen die op veel te jonge leeftijd zijn gestorven.
Life sucks.
Jacco heeft de afgelopen maand een stamceltransplantatie ondergaan. Het heeft niet mogen baten.
Met zijn moeder Mirjam indertijd vele sigaretten gerookt op het rokersplekje in het WKZ. Goede gesprekken gehad. En ze is een volger van mijn weblog. Vanuit Zeeland heel veel sterkte gewenst. Ik hoop dat jullie geloof een helende werking mag hebben bij dit enorme verlies.
Teveel hebben we zien gaan. In gedachten zijn we bij Sjoerd, Chezary, Sidney, Stefan, Luuk en al die anderen die op veel te jonge leeftijd zijn gestorven.
Life sucks.
woensdag 15 augustus 2012
Onstuimig eind van de dag
Om een uurtje of vijf begon het te waaien. Via buienradar en andere sites werd er gewaarschuwd voor zwaar onweer, windstoten en enorme regenval. Er reden zelfs minder treinen. Ik heb de voortent een beetje extra aangespannen en toen was het wachten op het grote gebeuren...
Behalve een beetje wind en een enkele spat regen gebeurde er dus niks. Misschien komt dat doordat we hier in een zonhoekje zitten... In elk geval heb ik een paar mooie foto's gemaakt.
Behalve een beetje wind en een enkele spat regen gebeurde er dus niks. Misschien komt dat doordat we hier in een zonhoekje zitten... In elk geval heb ik een paar mooie foto's gemaakt.
dinsdag 14 augustus 2012
Kamperen 4
Kamperen is een bezigheid die je in de gelegenheid stelt om veel in de buitenlucht te zijn. Ooit heb ik eens op een natuurcamping gestaan. Ik ben van de jaartallen, het was in 1979. De camping bevond zich op een van de bergen in Nijverdal. De Noetselerberg naar ik mij herinner. Ik had verkering, en die was voldoende hecht naar het oordeel van de wederzijdse ouderparen om mee te mogen met het gezin van mijn vriendinnetje. Zestien jaar was ik.
De ouders van het meiske hadden drie kinderen, allemaal boven de tien, zodat er geen mogelijkheid was om met de auto mee te reizen. Een eerder reisje naar Texel deed ik via spaarzegels van de slager. De zogenaamde 'animozegels'', inwisselbaar voor NS-reischeques. Maar dit terzijde. J. en ik besloten om met de fiets naar Nijverdal te gaan. En de tent en bagage kon gemakkelijk in de aanhanger van toen nog (aanstaande) schoonvader. Uiteraard was het uit den boze om samen in een tent te slapen. Want opgevoed in de beste Calvinistische tradities gold eigenlijk dat alles wat lekker en spannend leek zwaar zondig en dus verboden was. Hetgeen ons en de meeste lotgenoten alleen maar inventiever maakte om op zoek te gaan naar mogelijkheden tot... Maar hierover misschien een andere keer.
De camping in Nijverdal was dus een natuurcamping. In het bos. Op de weg die als je Nijverdal verlaat omhoog klimt naar Restaurant Dalzicht moest je linksaf met de fiets. Ergens halverwege de helling. En dan een bospad in. En dan kwam je bij de camping. Een mooi terrein uitgehakt in het bos. Er waren geen voorzieningen. Geen zwembad met glijbaan en waterspeeltuin, geen animatieteam, geen supermarkt, geen tafeltennistafels, indoorspeeltuin, klimwand of een van de andere zaken waar we nu elke dag mee te maken hebben.
Sterker nog: er was helemaal niks. Geen sanitair gebouw... geen douche dus en geen toiletten. Water tapte je uit een soort tank die regelmatig door waarschijnlijk een bijklussende boer werd neergezet of bijgevuld. En dat was het. Als je moest plassen zocht je als jongen een boom. En als je moest poepen nam je een schep mee wat dieper het bos in, groef een kuiltje en gooide dat naderhand weer dicht. Of het de bedoeling was om het toiletpapier door bladeren te vervangen weet ik niet meer. Het zal wel niet.
Toch was het een leuke vakantie. We speelden volleybal met een zelfgemaakt volleybalnet van een paar stokken en een touw. En verder was er niet zoveel verschil. 's Nachts was het aardedonker. Dat weet ik nog wel en doodstil. En natuurlijk regende het. Het regent vaak in mijn herinnering... En we droegen van die groene rubberlaarzen. En bij gebrek aan douches rook het daar ook naar. 's Avonds in de tent. Gelukkig had ik een tent voor mijzelf. Dachten ze.... Hahahaha.
Op camping De Pekelinge is dat natuurlijk allemaal beter voor elkaar. Keurig sanitair wat goed en vaak wordt schoongemaakt. Een hele Spar-Supermarkt waar je alles kunt kopen, zwemplezier voor jong en oud, veel horeca en veel animatie. De prijs is er ook naar. Dat weer wel.
De ouders van het meiske hadden drie kinderen, allemaal boven de tien, zodat er geen mogelijkheid was om met de auto mee te reizen. Een eerder reisje naar Texel deed ik via spaarzegels van de slager. De zogenaamde 'animozegels'', inwisselbaar voor NS-reischeques. Maar dit terzijde. J. en ik besloten om met de fiets naar Nijverdal te gaan. En de tent en bagage kon gemakkelijk in de aanhanger van toen nog (aanstaande) schoonvader. Uiteraard was het uit den boze om samen in een tent te slapen. Want opgevoed in de beste Calvinistische tradities gold eigenlijk dat alles wat lekker en spannend leek zwaar zondig en dus verboden was. Hetgeen ons en de meeste lotgenoten alleen maar inventiever maakte om op zoek te gaan naar mogelijkheden tot... Maar hierover misschien een andere keer.
De camping in Nijverdal was dus een natuurcamping. In het bos. Op de weg die als je Nijverdal verlaat omhoog klimt naar Restaurant Dalzicht moest je linksaf met de fiets. Ergens halverwege de helling. En dan een bospad in. En dan kwam je bij de camping. Een mooi terrein uitgehakt in het bos. Er waren geen voorzieningen. Geen zwembad met glijbaan en waterspeeltuin, geen animatieteam, geen supermarkt, geen tafeltennistafels, indoorspeeltuin, klimwand of een van de andere zaken waar we nu elke dag mee te maken hebben.
Sterker nog: er was helemaal niks. Geen sanitair gebouw... geen douche dus en geen toiletten. Water tapte je uit een soort tank die regelmatig door waarschijnlijk een bijklussende boer werd neergezet of bijgevuld. En dat was het. Als je moest plassen zocht je als jongen een boom. En als je moest poepen nam je een schep mee wat dieper het bos in, groef een kuiltje en gooide dat naderhand weer dicht. Of het de bedoeling was om het toiletpapier door bladeren te vervangen weet ik niet meer. Het zal wel niet.
Toch was het een leuke vakantie. We speelden volleybal met een zelfgemaakt volleybalnet van een paar stokken en een touw. En verder was er niet zoveel verschil. 's Nachts was het aardedonker. Dat weet ik nog wel en doodstil. En natuurlijk regende het. Het regent vaak in mijn herinnering... En we droegen van die groene rubberlaarzen. En bij gebrek aan douches rook het daar ook naar. 's Avonds in de tent. Gelukkig had ik een tent voor mijzelf. Dachten ze.... Hahahaha.
Op camping De Pekelinge is dat natuurlijk allemaal beter voor elkaar. Keurig sanitair wat goed en vaak wordt schoongemaakt. Een hele Spar-Supermarkt waar je alles kunt kopen, zwemplezier voor jong en oud, veel horeca en veel animatie. De prijs is er ook naar. Dat weer wel.
maandag 13 augustus 2012
zaterdag 11 augustus 2012
vrijdag 10 augustus 2012
Kamperen 3
Natuurlijk is kamperen een mooi-weerbezigheid bij uitstek. 's Morgens je bed uitkomen en in de zon of onder een boom samen ontbijten met bij de plaatselijke bakker of kampwinkel gehaalde verse broodjes en croissants. Daarna onderuit in de stoel of ligbed aan het zwembad of strand. De kinderen zie je de hele dag niet want die vermaken zich met zwemmen en komen slechts voor ijsjes of drinken.
Helaas heb ik in de 40 jaar dat ik kampeer alle weersextremen mee mogen maken. Hitte. Natuurlijk. Maar ook storm en rukwinden zodanig dat iemand aan de stokken moest hangen om het wegvliegen van de tent te voorkomen. En in Zwitserland een rustig kabbelend beekje dat gebruikt werd om blikjes bier en flessen wijn koel te houden zien veranderen in een woeste stroom die de bewuste blikjes in no-time meevoerde naar hoger sferen.
Ook hagelbuien met hagelstenen zo groot als eieren en onweersbuien zo knetterhard dat we on de auto onze toevlucht zochten.
Dit is allemaal niet zo erg. Het hoort erbij. Waar ik een echte pesthekel aan heb is regen op de camping. Niet een buitje of een dagje wat minder weer. Nee, van die dagen dat de lucht een grijze massa wolken is, de temperatuur niet uitkomt boven de 15 graden en dat alles en iedereen verregent. In 1980 was ik met mijn ouders in Karinthie, Oostenrijk. En dat was zo'n vakantie. Drie weken motregen, druilregen, slagregen, en als het niet regende en je uit de tent kwam was alles nat, klam en klef. In het grondzeil van mijn bijzettentje zat een miniscuul gaatje. Groot genoeg om mijn luchtbed te laten drijven op het binnenstromende water. De boel is niet meer echt droog geworden. We liepen de hele dag in rubber laarzen en regenjas. Elk uitstapje verregende. En ondanks het feit dat we het in de voortent best gezellig hadden met acht personen opeengepakt mede dankzij de goedkoe Oostenrijkse wijn uit de kampwinkel en het toen nog maatschappelijk aanvaarde rookgedrag zodat de lucht in die tent om te snijden was. Gezellig, maar na de kater regende het nog steeds. We groeven geulen om het water af te voeren en we leefden toe naar de uitzendingen van de Wereldomroep om naar Pelleboer te luisteren. Maar die constateerde ook elke keer: "Het is en blijft huilen met de pet op."
Deze vakantie deed mij toen op 17jarige leeftijd besluiten om nooit meer naar Oostenrijk te gaan om te kamperen. En daar hou ik me nog steeds aan. 1980. Mijn ouders hadden een Alpenkreuzer en een Morris Marina. Het was mijn laatste buitenlandse vakantie met mijn ouders. En naast het fiasco van de totaal verregende vakantie eindigde deze ook in een debacle: op de terugreis kregen we een auto-ongeluk waarbij auto en aanhanger total-loss raakten. Gelukkig geen persoonlijk letsel. Over deze ramp en andere kleinere rampen een volgende keer.
Helaas heb ik in de 40 jaar dat ik kampeer alle weersextremen mee mogen maken. Hitte. Natuurlijk. Maar ook storm en rukwinden zodanig dat iemand aan de stokken moest hangen om het wegvliegen van de tent te voorkomen. En in Zwitserland een rustig kabbelend beekje dat gebruikt werd om blikjes bier en flessen wijn koel te houden zien veranderen in een woeste stroom die de bewuste blikjes in no-time meevoerde naar hoger sferen.
Ook hagelbuien met hagelstenen zo groot als eieren en onweersbuien zo knetterhard dat we on de auto onze toevlucht zochten.
Dit is allemaal niet zo erg. Het hoort erbij. Waar ik een echte pesthekel aan heb is regen op de camping. Niet een buitje of een dagje wat minder weer. Nee, van die dagen dat de lucht een grijze massa wolken is, de temperatuur niet uitkomt boven de 15 graden en dat alles en iedereen verregent. In 1980 was ik met mijn ouders in Karinthie, Oostenrijk. En dat was zo'n vakantie. Drie weken motregen, druilregen, slagregen, en als het niet regende en je uit de tent kwam was alles nat, klam en klef. In het grondzeil van mijn bijzettentje zat een miniscuul gaatje. Groot genoeg om mijn luchtbed te laten drijven op het binnenstromende water. De boel is niet meer echt droog geworden. We liepen de hele dag in rubber laarzen en regenjas. Elk uitstapje verregende. En ondanks het feit dat we het in de voortent best gezellig hadden met acht personen opeengepakt mede dankzij de goedkoe Oostenrijkse wijn uit de kampwinkel en het toen nog maatschappelijk aanvaarde rookgedrag zodat de lucht in die tent om te snijden was. Gezellig, maar na de kater regende het nog steeds. We groeven geulen om het water af te voeren en we leefden toe naar de uitzendingen van de Wereldomroep om naar Pelleboer te luisteren. Maar die constateerde ook elke keer: "Het is en blijft huilen met de pet op."
Deze vakantie deed mij toen op 17jarige leeftijd besluiten om nooit meer naar Oostenrijk te gaan om te kamperen. En daar hou ik me nog steeds aan. 1980. Mijn ouders hadden een Alpenkreuzer en een Morris Marina. Het was mijn laatste buitenlandse vakantie met mijn ouders. En naast het fiasco van de totaal verregende vakantie eindigde deze ook in een debacle: op de terugreis kregen we een auto-ongeluk waarbij auto en aanhanger total-loss raakten. Gelukkig geen persoonlijk letsel. Over deze ramp en andere kleinere rampen een volgende keer.
donderdag 9 augustus 2012
dinsdag 7 augustus 2012
Kamperen 2
Ieder die kampeert weet hoe de aankomst op de camping is. Aan de ene kant de vreugde van de (behouden) aankomst en aan de andere kant kan de vakantiestress op dat moment grote vormen aannemen. Ikzelf vind een van de grootste geneugten om vanuit mijn tuinstoel voor mijn verblijf met een wijntje of kopje koffie onder handbereik een gezin te observeren wat vers arriveert. Liefst met een grote stationcar die behoorlijk in de achterveren hangt. Op de achterbank twee kinderen in de leeftijd tot een jaar of 14, gescheiden door twee op elkaar gestapelde weekendtassen tegen het ruziemaken. Vader heeft gereden. Stapt uit met korte broek en sportsokken in sandalen. Heeft een houding van een man die kwam, zag en overwon. Maar ook weer net niet helemaal... Iets looserigs heeft hij ook wel. Moeder ziet er wat gekreukeld uit. Hetgeen logisch is, want ze kon de hele weg haar benen niet kwijt vanwege bij de voorstoel gestalde tassen met brood, thermoskannen en overige zaken om de gezinsleden tijdens de reis van natjes en droogjes te voorzien. Ook altijd een nat washandje in een plastic zakje op het dashboard. Tegen kleefhanden en andere ongerechtigheden. Bovendien heeft ze de halve reis achterstevoren gezeten om hetzij ruzies te sussen hetzij andere zaken te regelen waarbij moederlijke tussenkomst onontbeerlijk is.
De kinderen stappen uit en afhankelijk van de leeftijd beginnen ze te zeuren om hun zwembroek of scannen de plaats van aankomst gedurende enkele seconden en vellen dan hun oordeel. Vaak valt het tegen, want alles wordt vergeleken met die ene camping die... Gelukkig blijkt het later altijd wel mee te vallen.
Dan gaat de klep van de stationcar open. Natuurlijk is alles door de reis wat opgeschud zodat er inhoud naar buiten rolt. Vaak een emmer, al dan niet met bijpassend deksel, zodat je weet dat het waarschijnlijk om de plasemmer gaat. En dat klopt, want 's morgens zie je pa vaak lopen met die emmer. De inhoud hoor je klotsen en hij kijkt er altijd een beetje gegeneerd bij. Hij is ook degene die je 's avonds met het afwasteiltje ziet lopen. Een beste man. Dat wel. Zit geen kwaad bij.
De tent is achterin gepakt, vanwege het gewicht. 'Op de assen' staat in de ANWB-brochure. Hetgeen betekent dat nu alles eerst uit de auto moet... En dat het echtpaar gaat beginnen met tent opzetten. Plastic eronder, want dan wordt het grondzeil niet zo vies, en de man gooit met een blik van iemand die weet wat hij doet de stokkenzak leeg. Om er vervolgens wat ongelukkig naar te blijven staan kijken. Want dat valt niet mee. Elk jaar neemt hij zich voor om de stokken met gekleurde tapejes te merken en elk jaar is dat er weer niet van gekomen. Gelukkig heeft hij een handige vrouw. Zodat na wat gerommel er zowaar een skelet van de bungalowtent zichtbaar wordt. Intussen heeft hij het wel warm gekregen. En zijn vrouw heeft een paar tassen opengeritst op zoek naar de zwemkleding van de kinderen. Want als die nu maar even bezig zijn is het zo gepiept. Dat opzetten van die bungalowtent. Van de stationcar staan inmiddels alle portieren open. En uit elke opening puilt van alles en nog wat. Als eindelijk het tentdoek wordt opengevouwen en beide echtelieden nog net geen ruzie krijgen over wat nou de voor-, zij-, boven-, onder-, achter of voorkant is, begint het vaak te regenen...
De rest laat zich raden. Waarschijnlijk is het duidelijk dat elke gelijkenis met bestaande personen louter bestaat in de fantasie van de auteur. Hahahaha...
Wordt vervolgd.
- Posted using BlogPress from my iPad
De kinderen stappen uit en afhankelijk van de leeftijd beginnen ze te zeuren om hun zwembroek of scannen de plaats van aankomst gedurende enkele seconden en vellen dan hun oordeel. Vaak valt het tegen, want alles wordt vergeleken met die ene camping die... Gelukkig blijkt het later altijd wel mee te vallen.
Dan gaat de klep van de stationcar open. Natuurlijk is alles door de reis wat opgeschud zodat er inhoud naar buiten rolt. Vaak een emmer, al dan niet met bijpassend deksel, zodat je weet dat het waarschijnlijk om de plasemmer gaat. En dat klopt, want 's morgens zie je pa vaak lopen met die emmer. De inhoud hoor je klotsen en hij kijkt er altijd een beetje gegeneerd bij. Hij is ook degene die je 's avonds met het afwasteiltje ziet lopen. Een beste man. Dat wel. Zit geen kwaad bij.
De tent is achterin gepakt, vanwege het gewicht. 'Op de assen' staat in de ANWB-brochure. Hetgeen betekent dat nu alles eerst uit de auto moet... En dat het echtpaar gaat beginnen met tent opzetten. Plastic eronder, want dan wordt het grondzeil niet zo vies, en de man gooit met een blik van iemand die weet wat hij doet de stokkenzak leeg. Om er vervolgens wat ongelukkig naar te blijven staan kijken. Want dat valt niet mee. Elk jaar neemt hij zich voor om de stokken met gekleurde tapejes te merken en elk jaar is dat er weer niet van gekomen. Gelukkig heeft hij een handige vrouw. Zodat na wat gerommel er zowaar een skelet van de bungalowtent zichtbaar wordt. Intussen heeft hij het wel warm gekregen. En zijn vrouw heeft een paar tassen opengeritst op zoek naar de zwemkleding van de kinderen. Want als die nu maar even bezig zijn is het zo gepiept. Dat opzetten van die bungalowtent. Van de stationcar staan inmiddels alle portieren open. En uit elke opening puilt van alles en nog wat. Als eindelijk het tentdoek wordt opengevouwen en beide echtelieden nog net geen ruzie krijgen over wat nou de voor-, zij-, boven-, onder-, achter of voorkant is, begint het vaak te regenen...
De rest laat zich raden. Waarschijnlijk is het duidelijk dat elke gelijkenis met bestaande personen louter bestaat in de fantasie van de auteur. Hahahaha...
Wordt vervolgd.
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag 6 augustus 2012
Kamperen
Ik was 7 jaar toen ik voor het eerst met mijn ouders ging kamperen. Wat opvalt is dat een aantal mensen door die jeugdervaringen de buik vol hebben van het kamperen en het liefst hun toevlucht nemen tot de meer verzorgde vakantiereisjes. Of dat nu een huurcaravan is in ZuidFrankrijk of een week in een 5-sterrenresort maakt in principe niet zoveel uit. Want je hoeft in dat geval alleen maar tassen met kleding en bad- en zwemspullen mee te nemen. En wat te lezen natuurlijk.
Hoe anders ga je weg als je zelf het hele circus mee moet nemen. Het begint een week of twee eerder als je de caravan van stal haalt. in ons geval letterlijk, want gestald bij een echte boer in een echte bijbehorende boerenschuur. Met gratis bijgeleverde agrarische luchten...
Het ding moet dus schoon. Dat betekent een middag werk. Slang, sop, stofzuiger en glassex. Vervolgens de check... Banden op spanning, lampjes controleren, inhoud gasfles nog voldoende enz enz.
Dat is het huis. Het huis op wielen. In die weken pak je de rest van de uitrusting bij elkaar. Want er moet op de plaats van bestemming ook worden gezeten, geslapen, gegeten, gekookt, gerecreëerd, gesport, gespeeld, gelezen, gebraaid, gebarbecued, gefietst, gewassen, gedroogd, en wat verder niet al.
Dus stoelen en tafels, kook-en eetgerei, slaapzakken, kussens, hoeslakens en voor de kids luchtbedden en dit jaar voor twee puberdames een bijzettentje. En spelletjes voor binnen en buiten, een TV, en niet in de laatste plaats natuurlijk de foto en videoapparaten. Want het hele gebeuren moet worden vastgelegd natuurlijk. Voor later. Dat is leuk om terug te zien. Toch?
En natuurlijk is een verschil met vroeger dat er dit jaar veel digitaal plezier mee gaat. Voor de jongsten een DS. Voor ons de onmisbare smartphones en toch ook maar de IPad en vooruit laten we dan ook maar een laptop meenemen... Want op de camping is gratis internet beloofde de wervende en sprankelende website. 'Handig als u even uw mail wilt checken...'
Voor alle apparaten heb ik een tas vol laders en snoeren bij me...
Dan breekt het moment aan dat alles is verdeeld over auto en caravan. En ga je je zorgen maken of het niet te zwaar is allemaal. Natuurlijk is het te zwaar en te veel. Maar dat moet dan maar. Als laatste de beide kinderfietsen in de caravan, de toilettassen nog even een plekje geven en dan breekt het moment aan van vertrek. Ware het niet dat Fatma het dan nog nodig vindt om te stofzuigen en te dweilen...
Uitgezwaaid door de buren rijd je dan de straat uit. Op naar drie weken zonovergoten kampeerplezier. Hoop je dan... En het weer is geen verrassing meer. Want Pelleboer van vroeger is vervangen door Buienradar.nl...
Wordt vervolgd.
- Posted using BlogPress from my iPad
Hoe anders ga je weg als je zelf het hele circus mee moet nemen. Het begint een week of twee eerder als je de caravan van stal haalt. in ons geval letterlijk, want gestald bij een echte boer in een echte bijbehorende boerenschuur. Met gratis bijgeleverde agrarische luchten...
Het ding moet dus schoon. Dat betekent een middag werk. Slang, sop, stofzuiger en glassex. Vervolgens de check... Banden op spanning, lampjes controleren, inhoud gasfles nog voldoende enz enz.
Dat is het huis. Het huis op wielen. In die weken pak je de rest van de uitrusting bij elkaar. Want er moet op de plaats van bestemming ook worden gezeten, geslapen, gegeten, gekookt, gerecreëerd, gesport, gespeeld, gelezen, gebraaid, gebarbecued, gefietst, gewassen, gedroogd, en wat verder niet al.
Dus stoelen en tafels, kook-en eetgerei, slaapzakken, kussens, hoeslakens en voor de kids luchtbedden en dit jaar voor twee puberdames een bijzettentje. En spelletjes voor binnen en buiten, een TV, en niet in de laatste plaats natuurlijk de foto en videoapparaten. Want het hele gebeuren moet worden vastgelegd natuurlijk. Voor later. Dat is leuk om terug te zien. Toch?
En natuurlijk is een verschil met vroeger dat er dit jaar veel digitaal plezier mee gaat. Voor de jongsten een DS. Voor ons de onmisbare smartphones en toch ook maar de IPad en vooruit laten we dan ook maar een laptop meenemen... Want op de camping is gratis internet beloofde de wervende en sprankelende website. 'Handig als u even uw mail wilt checken...'
Voor alle apparaten heb ik een tas vol laders en snoeren bij me...
Dan breekt het moment aan dat alles is verdeeld over auto en caravan. En ga je je zorgen maken of het niet te zwaar is allemaal. Natuurlijk is het te zwaar en te veel. Maar dat moet dan maar. Als laatste de beide kinderfietsen in de caravan, de toilettassen nog even een plekje geven en dan breekt het moment aan van vertrek. Ware het niet dat Fatma het dan nog nodig vindt om te stofzuigen en te dweilen...
Uitgezwaaid door de buren rijd je dan de straat uit. Op naar drie weken zonovergoten kampeerplezier. Hoop je dan... En het weer is geen verrassing meer. Want Pelleboer van vroeger is vervangen door Buienradar.nl...
Wordt vervolgd.
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag 5 augustus 2012
zaterdag 4 augustus 2012
vrijdag 3 augustus 2012
donderdag 2 augustus 2012
woensdag 1 augustus 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)
Rijen…
… Bij de Bulgaarse grens 2 uren in de rij, bij de Servische grens twee uren en bij de Hongaarse grens 4,5 uur. Orban wil geen vreemdelingen...
-
We schrijven 1977. Ik weet het: dat is inmiddels 41 jaar geleden. En ik was toen 14 jaar oud. En had een vriendinnetje. En niet zoveel... -
Voor wie mijn blogjes uit eerdere jaren heeft gelezen zal het ook wel bekend zijn, maar voor ons is het zeker altijd weer het feest der her... -
Voor wie het leuk vindt: vanaf vandaag regelmatig een update over onze komende vakantie in Turkije. Nu: 22:46 uur liggen we in een logemen...