Over de neus - vervolg -

Het is zo:

• Dat ik op dinsdag 9 mei om half elf werd opgeroepen om mij naar de OK te begeven
• Dat ik daar voor de bekende klapdeuren afscheid moest nemen van mijn geliefde
• Dat ik werd opgevangen door een alleraardigste dame
• dat ik mij ontkleden moest op mijn onderbroek na.
• Dat mijn kleren in een speciale zak gingen
• Dat mijn bril in een kotsbak werd gedaan want brillenkoker vergeten
• Dat mij dat gerust stelde want dat betekende een plaskatheter
• Dat ik een blauw operatiehemd kreeg
• Dat de zuster mij prikte voor een infuus
• Dat ik een tabletje Dormicum kreeg om rustig te worden
• Dat er naast mij met spoed een stel naar binnen werd gereden waarvan de vrouw een keizersnede moest ondergaan
• Dat zij ook voor gingen uiteraard want keizrsnee is spoed en mijn neus niet
• Dat ik ze succes heb gewenst
• Dat ik een soort badmuts op kreeg
• Dat ik plakkers kreeg
• Dat ik toen het tijd was werd weggereden
• Dat ik alles rustig onderging. Dankzij de Dormicum
• Dat ik door een gang met deuren werd gereden
• Dat dit allemaal operatiekamers waren, elf in totaal
• Dat ik naar de laatste kamer werd gereden
• Dat ik hier zelf op een smaller plankje moest klimmen
• Dat ik mijn hoofd op een ronding moest leggen
• Dat ik een kapje op kreeg
• Dat de anastesist zei 'ik ga u nu onder narcose brengen'
• Dat dat het laatste is wat ik nog weet
• ...
• Dat ik weer bij kwam en dat het opeens vier uur was. Toch een slaapje gedaan van zo'n vijf uur
• Dat ik pijn aan mijn voortand had
• Dat dit werd beaamd aangezien ze deze hadden 'aangetikt' met de intuatietube
• Dat ze mij vertelden dat de operatie was gelukt
•  Dat mijn neus het niet meer deed. Het ding zat vol met 'spul' 
• Dat ik met bed en al naar de kaakchirurg ben gereden
• Dat deze man mij een draad om mijn tanden heeft gebonden
• Dat hij zei morgen terug te moeten komen
• Dat ik naar de afdeling werd gereden
• Dat Fatma en de kinderen daar op de gang aan het wachten waren
• Dat ze mij niet konden vinden
• Dat ik ze wel hoorde, maar ze niet kon roepen
• Dat mijn stem bijna weg was vanwege het gerommel langs mijn stembanden
• dat ik op de rode knop drukte en toen alles goed kwam
• dat Fatma uren en uren heeft zitten wachten en uiteindelijk zelf informatie is gaan halen bij de balie
• Dat men niet echt meewerkend was
• Dat ze dus niet is gebeld na de ingreep zoals afgesproken
• Dat dit k*t is geweest
• Dat ze mij even hebben gegroet en toen naar huis zijn gegaan
• Dat ik vroeg om een bakje vla of yoghurt aangezien ik niks had gegeten nog die dag
• Dat ik dat niet heb gekregen.
• Dat ik toen maar ben gaan slapen
• Dat dat lastig was met een infuus en een dichte neus
• Dt ik elk uur wel een keertje wakker was
• Dat de zusters mij elk uur temperatuurden en mijn bloeddruk opnamen
• Dat het toch opeens zeven uur was
• Dat ik toen wel vla en yoghurt kreeg
• Dat ik weer met bed en al naar de kaakchirurg werd gereden
• Dat hier een foto werd gemaakt
• Dat ze nu niks konden doen maar na herstel contact op moest nemen 
• Dat ik toen weer terug werd gereden naar de afdeling
• Dat niemand toen eigenlijk wist hoe nu verder en wanneer ik naar huis mocht
• Dat dit uren duurde
• Dat ik om twaalf uur permissie kreeg om te gaan
• Dat ik dit ook graag deed
• Dat ik me over een week weer moest melden op de poli KNO voor het verwijderen van de pleisters
• Dat ik daar nu op zit te wachten
• Dat de pleisters het beginnen te begeven
• Dat ik heel langzaam wat meer lucht lijk te krijgen
• Dat ik me bijna niet buitenshuis durf te vertonen omdat het geen gezicht is die vieze pleisters
• Dat ik nu stop met die blogje
• Dat u nu weer op de hoogte bent

Uit de kast

Soms vind je wat op een onverwacht moment. Fatma kwam met een oud boekje naar beneden. Ooit gebruikt door Ebru voor tekeningen. Waarschijnlijk ooit gekocht samen met een pakje nieuwe stiften of potloden. Het merendeel is geklieder, maar er stonden toch een paar juweeltjes tussen. Onderstaande  is een tekening van mij. Waarschijnlijk was ze vier jaar of zo, want het spellen van mijn naam was nog niet helemaal correct, maar wat geeft het. Hierbij vastgelegd. En het boekje gaat in de kast. Voor later...

2008 denk ik...

Trends - de Fidget Cube. Tegen stress?

Multifunctioneel. Adem beter door stress-reductie. Rol, spin, klik, glij en flip. De gebruiksaanwijzing belooft heel wat. En ik denk ook wel dat er  een publiek voor is. Jongens in mijn klas bijvoorbeeld die onvermoeibaar met balpennen klikken tijdens de les. Of met potloden heen en weer rollen. Of met passerpunten in gummetjes zitten te frutten. Het nadeel is dat dit ding ook weer klikt. Met geluid, dus daar ga ik me dan ook weer aan ergeren. Misschien werkt het beter als het in een broekzak zit. Ik neem hem in elk geval mee maandag en dan zullen we eens zien of het iets is.

Ook in andere kleurtjes verkrijgbaar natuurlijk

Trends - de Fidget Spinner

Teruglezend op dit weblog zie ik dat ik van tijd tot tijd iets post over de trends van het moment. Vaak jeugd- en jongerentrends. Zo gaat dat met opgroeiende kinderen. Soms mis ik wat, of gebeurt het in een inactieve blog-periode. Maar nu zijn we er weer. Hieronder hebbe-gadget nummer 1. Door Mert en zijn vrienden al in gebruik. De Spinner. Een draai-dingetje met kogellagertjes waardoor hij razendsnel spint. Voelt fijn. Voelt goed. In meerdere kleurtjes leverbaar. Mert heeft een rode "want die heeft nog niemand pap".

Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor ik het ding werkloos in een laatje mik... Meestal duurt dat niet zo heel lang.

Fidget Spinner

En Mert had weer wat te unboxen

Pa. Herdenken

Mijn vader is op 20 oktober overleden en de crematie was op 26 oktober. We hebben ons laten vertellen dat het proces van cremeren een uiterst zorgvuldig gebeuren is wat betreft administratieve afhandeling. Om te voorkomen dat as wordt verwisseld natuurlijk of zoekraakt. Na de crematie wordt de as in een speciale bus gedaan en die wordt bewaard op het crematorium. Na een wettelijk voorgeschreven periode kun je er dan als nabestaanden  over beschikken.

Wij hebben er voor gekozen om een plekje in te richten in de 'Beukentuin' van het crematorium Enschede.  Een mooi plekje, naast Sjoerd. Zo blijft er dan toch nog iets waar je op hoogtijdagen naar toe kunt gaan. En voor mijn moeder voelde dat goed en ik denk dat mijn vader hier ook wel mee ingestemd heeft.

Gisteren, hoe toepasselijk op 4 mei, hebben we de as bijgezet. Dat was nog een heel ritueel. We werden ontvangen in mooie koffiekamer en daar werd de as officieel vrijgegeven. Door het voorlezen en tekenen van formulieren. We waren er bijna allemaal bij. Behalve beide studenten uit de familie. Die zaten in Maastricht.

De vriend van Lotte had een mooi monumentje gemaakt. Zoals we dat samen hadden bedacht. Een vierkante meter in de vorm van een schaakbord. De zwarte vierkante bovengrondse urn wordt nog nageplaatst, want het graveren en de levertijd bleek langer dan we hadden gedacht.

Pa hield van lezen. Dat weten we. Maar hij was ook een verwoed schaker. Clubschaker ook en jarenlang bestuurslid van de Schaakbond Overijssel. In zijn boekenkast prijkt nog een heel rijtje schaakboeken. Daarom vonden we dit een mooi passend geheel. De stelling geeft geen schaakmat aan. Dat voelde voor een aantal niet goed. Maar het is wel het eindspel.

Samen met Mert heb ik de asbus in de (tijdelijke) urn laten zakken. En dat voelde best goed. Drie generaties Vaartjes. Mert zei later:" Ik ben blij dat ik opa nog even heb vastgehouden."

De dag sloten we af met een etentje. En toen waren we te laat om mee te doen met de dodenherdenking zodat we de auto parkeerden en de twee minuten aan de kant van de weg in stilte doorbrachten. In de auto. Voor het eerst dat dit op die manier moest. Maar alles moet een eerste keer hebben.

Zoals ook alles een laatste keer heeft...

Ontwerp:
https://www.facebook.com/kroeskewooddesign/
 

Dood

In 2011 legden we onze vijver aan. En kochten we natuurlijk ook de eerste vijverbewoners. Een tiental goudwinden en nog wat ander grut. De goudwinden schaften we aan omdat het een scholenvis is. Hij voelt zich het meest op zijn gemak in een groep en bovendien zijn ze bloedsnel en eten muggen, larven en ander ongedierte. Een roofvisje dus.

Nu, zes jaar later, zijn ze uitgegroeid tot vissen van een centimeter of dertig. Van de oorspronkelijke tien waren er nog acht over na de winter. En nu... Nog vijf. Er heerst schijnbaar iets in onze vijver, want in een paar dagen tijd zijn er al drie goudwinden naar de vissenhemel gegaan. Zonder uiterlijke beschadigingen, zonder ziektebeeld. Jammer, want nieuwe kopen in dit formaat is een kostbaar grapje.

Ik hoop maar dat het hierbij blijft en dat 'het vanzelf overgaat'. Jammer is het wel.

RIP vis

Mijn vader...

... zou vandaag 88 jaar oud zijn geworden.Hij heeft het niet mogen beleven. De verjaardag van pa luidde vaak het seizoen in van de verjaardagen in de familie. Als je hem vroeg of hij nog wensen had dan zei hij steevast:" Doe maar een boekenbon". Want boeken verzamelen was zijn grote passie. Ze staan allemaal nog keurig in het gelid in het appartement van mijn moeder. Af en toe neus ik erin en af en toe neem ik wat mee naar huis.

De laatste jaren was hij vaak de weg kwijt in zijn boekenkast. Alzheimer eiste zijn tol. We hebben hem toen geholpen door alle boeken in de zeven kasten op alfabet te groeperen. Maar het hielp maar ten dele. Lezen ging eigenlijk niet meer. Hij hield zich nog wel groot, maar ik heb hem wel eens betrapt met een boek ondersteboven op zijn schoot. De kwaliteit van leven neemt dan wel af voor iemand een groot deel van zijn vrije tijd in het leven lezend heeft doorgebracht:

• In de auto ergens naar toe nam hij altijd een boekentas mee. Een enkel boek lezen deed hij eigenlijk nooit. Vaak had hij er een stuk of wat 'onderhanden'. Meestal fungeerden snippers papier als bladwijzer. Of een luciferhoutje, of zelfs een paperclip. Veel boeken in zijn kast zijn nog voorzien van dergelijke bladwijzers. En zo kun je precies zien of hij de boeken uit heeft gelezen of niet.
• Op familiebijeenkomsten trok hij zich vaak terug in een hoekje met een boekje. Vooral als de gastheer beschikte over een boekenkast waarin altijd wel iets van zijn gading te vinden was.
• Ik heb hem betrapt bij het afzwemmen van zijn kleinkinderen. Op de tribune zitten was prima, maar al na een paar minuten kwam er uit zijn binnenzak een boekje tevoorschijn.
• Op vakanties vroeger als wij zwommen en plezier hadden zat hij voor zijn tent in een tuinstoel te lezen.
• Bij het zwembad tijdens dezelfde vakanties. Lezend op een badlaken.
• En als hij ergens op een feestje was en lezen 'echt niet kon pap' dan zocht hij een slachtoffer waarvan hij wist dat die in meer of mindere mate belezen was en ging daar het gesprek mee aan. Onderwerp van gesprek: "Boeken"...

Ik kan nog even doorgaan. Vooral na zijn pensioen in 1991 groeide zijn boekenverzameling gestaag. En goede herinneringen bewaar ik aan de bezoeken aan de Deventer boekenmarkt. Elk jaar in augustus. Kilometers en kilometers boekenkraampjes. We gingen er vaak samen met de trein naar toe. We spraken daar af om ieder onze weg te gaan en op een bepaalde tijd bij een bepaald terras af te spreken. En dat ging altijd goed. Ook in de tijd van de mobiele telefoon deden we het zo. Want het bedienen van zo'n apparaat  heeft hij nooit onder de knie kunnen krijgen. Hoe graag hij het ook wilde.

Pa. Ik hoop dat er op de plek waar je nu bent genoeg te lezen zal zijn. Ter herinnering een foto van het laatste bezoek aan de boekenmarkt waar we samen naar toe gingen. Even bijkomen op een terrasje.

Over de Koning thuis

Deze week bekeek ik het interview met de Koning wat op 26 april al werd uitgezonden. De Koning blijkt echt een aardige man die goed kan vertellen. Interviewer Wilfried de Jong deed het ook goed. Waar ik dan wel nieuwsgierig naar ben is of er 'geknipt' is in zo'n vraaggesprek. Of dat het misschien even wordt stopgezet tussendoor. Reden genoeg gezien de emotionele onderwerpen, vooral toen het over zijn broer ging.

We hebben wel een leuke Koning. Denk ik. Toch vond ik Beatrix de beste. Vorstelijk. Allure. Majestueus in de ware zin van het woord. Een Monarch is geen gewone man of vrouw. De monarchie moet een sprookje zijn. Anders heeft het geen zin. Te gewoon en het verliest haar bestaansrecht. Beatrix begreep dat. En heeft het prestige van het Koningshuis weer op een voetstuk gezet. Inclusief alles wat daarbij hoort. Dus ook de protocollen en de omgangsvormen. Inclusief lakeien, dure paleizen en kostbare restauraties van het Koninklijke jacht en de Gouden koets. En dat was allemaal hard nodig, want Juliana had er met 'zeg maar mevrouw'  een potje van gemaakt.

We zullen zien hoe het verder gaat. Willem is populair, niet in de laatste plaats door zijn betrokkenheid. Van kille afstandelijkheid is geen sprake lijkt het. Maar kijkend naar het bezoek aan Tilburg dan lijkt het  duidelijk dat de Kroonprinses zich reeds warm draait. En ik denk, maar ik kan het mis hebben, dat Amalia voort zal gaan op de weg die haar grootmoeder heeft ingeslagen. Maar we zullen nog even geduld moeten hebben. Nu hebben we Koning Willem. En daar moeten we het maar mee doen. Nog een jaartje of 30 denk ik. En dat zal ook wel lukken. Tegen die tijd ben ik in de tachtig. En dan zal ik het allemaal wel niet zo belangrijk meer vinden.

Lang leve de Konng

Ik hou van tradities. En dus liepen we vorige week met Koningsdag weer in de Enschedese binnenstad. Kraampjes, rommelmarkt, vrijmarkt en muziek. En natuurlijk eten. En drinken. Voor een klein bakje friet betaalde je wel 3,50 euro... Dat is bijna acht gulden. En het stadhuis was als vanouds weer behangen met grote kleurige banieren met ons Volkslied. Dat vind ik een mooie traditie en dat moet vooral zo blijven. Lang leve de Koning. Hoera. Hoera. Hoera.

Zowaar met een Oranjezonnetje

Over mijn neus en de operatie daaraan

Volgens mijn omgeving heb ik een probleem met mijn neus en dan met name de ademhaling door dat orgaan. En dat klopt ook wel als ik eerlijk ben. Daarom via de huisarts naar de KNO-arts. Die peurde met lampjes en enge slangen pijnlijk diep in mijn neus en kon op een scherm zien wat er aan de hand was. En natuurlijk is er dan van alles mis. Mijn neusschot schijnt in een rare S-vorm te staan en dat moet worden rechtgezet.

Operatief. Onder narcose. In het ziekenhuis. Op 9 mei. Aanstaande. Met een nachtje 'slapen' als daar wat van komt. De tijd weet ik nog niet. Wel dat ik bij het ontwaken niet door mijn neus kan ademen omdat deze vol is gestopt met tampons. En dat duurt een paar dagen voordat ze uit zichzelf zijn opgelost. Ik kon ook kiezen voor niet-oplosbare tampons, maar die moeten er na twee dagen uit en dat schijnt erg pijnlijk te zijn. Ik kies dus voor comfort. Al zal dat woord wel een eufemisme zijn in die omstandigheden.

Vanmorgen even een bezoek aan de arts die de operatie gaat doen. Aardige vent. Zoog meteen even mijn oren uit, want ik heb bij het opstaan soms een rare piep. Ik zal niet omschrijven wat er dan uit komt. De arts sprak van honingkleur...

En nu moet ik dus nog een weekje wachten voordat het 9 mei is. Het kan me niet lang genoeg duren.

Het MST houdt van lopende banden zoals op de foto is te zien. Als ze operaties maar niet als zodanig beschouwen.

Mobiel - Slot (voorlopig...)

Sinds kort zijn we in het bezit van onze nieuwe vierwieler. We hopen dat we er een paar jaar probleemloos in kunnen rijden. Het is een mooie auto. Een zwarte BMW. Wel weer toegerust op het gezin, dus een stationcar, en ook weer een turbo-diesel. Rijk uitgerust, maar wel beschaafd.

Als klein jongetje en later als puber heb ik altijd een  zwak gehad voor het Duitse merk. Helaas is het een dure aanschaf. Vroeger al en nu nog steeds. Jammer is dat je er veel ziet rijden die volledig uitgebouwd, opgevoerd en anderszins toegetakeld worden. Nog bredere banden, nog grotere sportvelgen, nog dikkere uitlaatpijpen en zodoende is het oppassen geblazen als je een BMW als occassion koopt. Gelukkig vonden we een beschaafde. Wel zwart, wel veel opties, maar geen after-market toevoegingen. En dus vind ik hem mooi. En hij rijdt heerlijk. Ik denk dat ik de komende winter wel moet wennen aan de achterwielaandrijving, maar dat zien we dan wel weer. Voorlopig moet de zomer nog komen. Er zit uiteraard een trekhaak onder en uiteraard heeft hij voldoende vermogen om de caravan te trekken. Maar dat wordt volgend jaar, want dit jaar gaan we op vakantie naar Turkije. Met de auto dus. En zonder caravan, want dat is een onderneming die misschien wel kan, maar dan moet je er een week of acht de tijd voor nemen. En misschien doen we dat ook nog wel een keer. Later.

Van de reis naar Turkije zal ik op dit blog uitgebreid verslag doen. En zo is dit het laatste blog in de categorie 'mobiel'. Voor mij heel leuk om te schrijven, want het is een deel van je eigen verleden. Voor nu is het echter klaar. En gaan we weer bloggen over andere dingen die nu even zijn blijven liggen.

Mobiel 17

Tweede auto nummer drie is nog steeds in ons gelukkige bezit. Reeds vanaf 2010 is het een trouwe huisgenoot. Misschien niet zo spectaculair, maar wel betrouwbaar. We kregen hem voor een heel zacht prijsje van een familielid en daarom zijn we er ook zuinig op. Een Peugeotje 106. Grijs. Met een 1100 motortje en blauwe bekleding. Goed voor al jaren tweede auto plezier. Roesten doet hij niet. Misschien wordt het eigenlijk wel tijd voor iets anders, maar laatst is hij weer gekeurd en met een paar nieuwe bandjes kan hij eigenlijk nog wel weer een jaartje mee. En dat doen we dan ook maar.  Chapeau Peugeot.

Mobiel 16

Tweede auto nummer twee was een oude bekende. Een Mazda 323-F. Nu echter uit het handelaarscircuit voor weinig. De auto was grijs, stond op brede banden met foute sportvelgen, maar leek verder wel OK. Wat wil je ook voor 1250 euro. Na de verkoop van de Renault 5 hoefde er maar 250 euro bij en dit was tenminste een echte auto. En hij beviel ook wel. Nadeel was dat van de inklapbare koplampen er maar eentje naar beneden ging zodat je altijd met opengeklapte lampjes reed. Verder voldeed de auto prima als tweede bolide. Tot hij werd afgekeurd op vele punten en ik hem verkocht aan een handelaar voor toch nog 350 euro. En ik heb hem later nog wel eens zien rijden. Met dichtgeklapte lampjes...

Die kleur was natuurlijk fout. Hoort rood te zijn.

Mobiel 15

Fatma en ik waren nog maar net getrouwd toen we besloten om een tweede autootje aan te schaffen. Altijd handig, voor de boodschappen, kinderen halen en brengen en andere dingen. Ik kan er kort over zijn. Het werd een Renault 5.  In de Campus uitvoering. Wat zal ik er verder over zeggen. Hij was wit. En saai. En Spartaans. Maar had vier wielen en een motor. Dus het reed. En dat laatste deden we geen van beiden graag in die auto. Hij was traag en lawaaiig. Bovendien deed de kachel het bijna niet zodat je in de winter erg druk was met het ijsvrij houden van de voorruit. Geen succes. Wel functioneel. We hebben hem een paar jaar gehad en toen laten keuren en verkocht voor 1000 euro. Aan de straat. Aan een student uit Utrecht. Die kwam met de trein en was er blij mee. Eind goed al goed.

Mobiel 14

Ik vergeet in het rijtje de tweede autootjes die we hebben bezeten. De eerste was een speciale. In 1994 bleek een tweede auto nodig. Mijn ex ging werken in Almelo en had de auto zodoende nodig. Ik wilde dus wat voor mezelf en in een advertentie viel mijn oog op een droomautootje voor twee. Een echt coupeetje. Van Honda. Een zogenaamde CRX van de eerste generatie. Heel veel pk's in een klein autootje. Heel sportief dus. Heel snel en heel rood. Ik zou het nu niet meer kopen op mijn leeftijd, maar toen kon dat nog net. Het kreng kostte 8000 gulden en dat was ononderhandelbaar. De garage sprak van 'roofgoed'. Meteen beslissen, overschrijven, verzekeren en weg. Heerlijk impulsief. Toen kon dat nog. Ik was 30 jaar.

Het autootje was bloedsnel. Op de snelweg haalde hij wel 200 km per uur en dan had je het gevoel dat hij ging vliegen. Echt veilig was het allemaal niet. Geen airbags, geen ABS en dergelijke. maar dat deerde niet. Er zat een elektrisch schuifdak in wat je een beetje het gevoel gaf van een cabrio.

In de wasstraat verloor ik de achterspoiler. De eigenaar van het bedrijf gaf me 150 gulden. Die gaf ik uit aan boodschappen en zo reed ik nog een paar jaar zonder achterspoiler. Maakte niet uit. Erger was de roest. De auto werd bijna letterlijk weggevreten. En in 1998 werd hij dan ook resoluut afgekeurd vanwege verrotte kokerbalken en een slechte bodem. Ik verkocht hem voor 1000 gulden aan een louche autobedrijfje in Enschede. De eigenaar zag er nog wel brood in denk ik. Teruggezien heb ik de auto echter nooit... En ze zijn verder ook van de aardbodem verdwenen lijkt het.

Mobiel 13

Na jarenlang in een standaard gezinsauto te hebben gereden wilde ik wel weer eens iets anders. De Mazda moest weg en er moest een echte caravantrekker komen die zonder moeite door de bergen in Frankrijk zou gaan. Inclusief belading en zonder al te veel terugschakelen en met voldoende vermogen om ook op een steile helling vanuit stilstand weg te kunnen komen. Dus iets met een turbo en diesel en veeel pk's. En dat vond ik in de vorm van een Saab. Een niet meer nieuw te krijgen merk uit Zweden. En daarom als occasion redelijk aantrekkelijk geprijsd.

Ik vond er een in Nijverdal. Een 9-3 turbo-diesel met 150 pk's. Stationcar uiteraard. En in de meest luxe uitvoering. Dus met achteruitrij-sensoren, stoelverwarming, leren bekleding etc etc. Uiteraard met een trekhaak. Een afneembare deze keer. De prijs was redelijk en de deal was rond. Toen ik hem ophaalde heb ik op de snelweg even de registers opengetrokken en genoten van het turbo-geweld.

De auto was fijn, maar oh wat duur als je er iets mee had. Na een tijdje was er gedoe met het roetfilter. Een euvel van veel diesels die onvoldoende op de snelweg rijden waardoor het roetfilter niet kan regenereren. Een kostbare schoonmaakoperatie volgt dan. Het kostte me 700 euro... Verder heb ik er weinig kosten aan gehad behalve een keer een lekkage aan de onderkant waar onze huisgaragist ook een paar honderd euro voor vroeg. Een gebarsten achterlichtunit zou 300 euro moeten kosten. Want de handel in gebruikte Saab-onderdelen bleek een gouden te zijn.

Als caravantrekker was hij fenomenaal. De auto maakte de verwachtingen volledig waar. Naar Frankrijk rijden was een waar genoegen. Zonder problemen kruisen met 100 km per uur in de vijfde versnelling. Even schakelen en ook de hellingen waren geen probleem.

Op wintersportvakantie naar Tsjechie afgelopen februari liet hij ons echter twee keer in de steek. De eerste keer vanwege een niet meer sluitende achterklep. Een lokale Skoda-garage uit de tijd van voor het ijzeren gordijn bracht gelukkig uitkomst. Voor omgerekend tien euro werd het slot uit elkaar gehaald, gesmeerd en weer in elkaar gezet.
De tweede keer was het de accu die het begaf. Dat had ik al een beetje aan zien komen voor vertrek, maar ik dacht 'het kan nog wel'. Niet dus. Gelukkig was er de ANWB die na een telefoontje een Tsjechische hulpdienst stuurde en de auto opstartte. Even een half uurtje rijden en het was weer voor elkaar. Tot de dag van vertrek. Toen leek het weer mis te gaan... Gelukkig leverde de accu net voldoende vermogen om de startmotor toch te laten 'pakken'. Een nieuwe accu heb ik niet meer overwogen.

Een lange zomervakantie ligt in het verschiet. We gaan de Turkije-reis uit 2010 herhalen. Met de auto. 3500 Kilometers naar de eindbestemming. In etappes weliswaar. Maar met de Saab durfde ik dat toch niet aan. Ik vrees dat de Turkse autobedrijven hier niet voor geoutilleerd zijn. En dat geeft ook niet. Ik wilde toch al wat anders. Want de Saab reed geweldig, maar ik was bang voor grote kosten als onderdelen vervangen moesten worden. En dus hebben we twee weken geleden afscheid genomen van deze toch wel bijzondere Saab 9-3. Verkocht via het internet.

Saab 9-3

Mobiel 12

Na de MPV-periode schakelden we dus een tandje terug. Ik was alle pech onderweg eigenlijk zo zat dat ik koos voor een auto zoals een auto ooit bedoeld is. Gewoon. Vier deuren en een kofferbak. Zwart. En Japans dit keer weer. Want het bleek maar weer dat Europese auto's toch vaak wat storingsgevoeliger waren.

En het werd een zwarte Mazda 6. Sedan. Executive. Redelijk voorzien van opties en natuurlijk met trekhaak. Een zalige auto om in te rijden. Ik kocht hem in Emmen, want inmiddels stonden alle occasions in Nederlands gewoon online en via een zoekopdracht kwam je altijd wel wat tegen. Emmen dus. Bij Renault Terwolde. En die kocht ook mijn zilvergrijze Grand Espace. Voor de handel zoals hij beweerde. Ik kreeg er 1250 euro voor.

Deze auto heeft ons vijf jaar bediend. Drie keer met ons meegeweest naar Zeeland voor zomervakanties met de caravan en in 2010 bracht hij ons naar het zuiden van Turkije. Probleemloos. Redelijk zuinig en comfortabel. De reden dat we hem wegdeden was dat hij net een beetje vermogen tekort kwam voor de nieuwe caravan die we in 2013 aanschaften. Met drie grote kinderen achterin en een volle vakantie-bepakking zag ik me er niet mee naar Zuid-Frankrijk rijden. En na vijf jaar mocht het ook wel weer eens.

We deden hem van de hand in 2015. Mijn zwager nam hem over en die rijdt er nog steeds in.

Naar volle tevredenheid mee gereden. 2010-2015

Mobiel 11

Inmiddels waren er vier kinderen. Sjoerd, Anouk, Ebru en Mert. Dus het concept van de MPV was nog steeds nodig. Vind maar eens een auto waarin je vier kinderen op een verantwoorde manier kunt vervoeren. En dan niet even naar oma of de supermarkt, maar ook op vakantie met caravan. Dus het werd weer een Espace. Nu van de derde generatie. En in Enschede vonden we er een. Bij autobedrijf Sprakel. En het was niet zomaar een Espace, maar een "Grande Espace". Verlengd. Zodat je bij zeven stoelen ook nog een redelijke kofferruimte tot je beschikking had. Het was een mooie. Een zilvergrijze. En het interieur was blauw. Velourachtige bekleding. Echt mooi. Ook had de auto airco. En een trekhaak. En hij was weer tweedehands.
Een noviteit was het geheel digitale dashboard. Geen ronde klokjes meer, maar een led-achtige unit in het midden van de auto.

De auto was groot en comfortabel. De eerste vakantie naar Frankrijk was met caravan en vier kinderen. Mert was een dreumes, Ebru een peuter, Anouk een meiske van negen en Sjoerd was 12 en zou naar het voortgezet onderwijs. We gingen dus met een compleet circus op stap. Inclusief buggy, fietsje, Pampers en nog heel  veel meer. En dat ging prima.

Op een dag wilden we even naar de plaatselijke supermarkt. En na het omdraaien van het sleuteltje gebeurde er niks. De auto weigerde. Op de camping hoog in de Franse bergen. Na een kwartiertje echter deed hij het weer. En bleef het doen. Maar het euvel herhaalde zich daarna regelmatig. De auto was onbetrouwbaar. In de tijd dat Sjoerd in het WKZ lag en ik de halve week van huis was heeft Fatma meerdere keren hulpdiensten moeten inschakelen. Ook de garage wist er blijkbaar geen raad mee.

En, het was wel moeilijk om te onderkennen, maar Sjoerd zou niet meer meerijden. Dat wisten we in december 2009. En om verdere problemen te voorkomen ruilden we de auto in en kochten weer iets anders. Aan jarenlang rijden in een MPV kwam een eind. En de reden was triest. Graag had ik nog steeds plaats geboden aan zes personen. Vanaf 24 februari 2010 waren het er echter vijf.

Mobiel 10

De tiende alweer. Om onderdak te kunnen bieden aan gezinsuitbreiding hadden we een auto nodig die berekend was op drie of vier kinderen. Een normale gezinsauto biedt plaats aan drie mensen op de achterbank. Als je ze tenminste in de gordels zet. En met Ebru op komst en in een later stadium wellicht nog een baby, moesten we iets bedenken om die kinderschare te kunnen vervoeren.

Een busje viel af. Te groot, te duur en onnodig. Dan maar een MPV dachten we. En het werd een Renault Espace. Een echte zeven-zitter. Multifunctioneel. Want alle stoelen zijn verwijderbaar. Zodat je ook een vijf- of zes persoonsauto kon creeren. Al naar gelang de behoefte met meer of minder bagageruimte. En zo gezegd zo gedaan. We vonden er eentje in Apeldoorn. Een groene. Met niet zo veel kilometers op de klok, want een nieuwe auto in dit segment was voor ons onbetaalbaar. Hij kostte 9000 euro.

Renault Espace. Tweede generatie. Een auto die in concept best revolutionair was. Want de auto was van plastic. Aan de buitenkant tenminste. En de onderkant was van gegalvaniseerd staal zodat het spook van de roest werd uitgebannen. Een motor van 2.0 liter en de nodige PK's maakten het ook nog een heerlijke auto om in te reizen.

De Renault heeft bijna vijf jaar dienst gedaan. En viel toen ook bijna uit elkaar. Want ik heb het ding uitgewoond. Vaak gebruikt bij verhuizingen, zo gaat dat als je iets dergelijks hebt, en behalve soms nieuwe olie deed ik er eigenlijk niks aan. Want ik vond hem eigenlijk niet mooi. De kleur was fout en er ontstond een plotselinge schade die te duur was om te laten repareren. In 2006 was het genoeg geweest. We hadden inmiddels een caravan en in de eerste vakantie met caravan naar Frankrijk knapte er een koelslang en stroomde de koelvloeistof over de grond. De ADAC repareerde het zo goed en kwaad als het ging, maar een ritje in de bergen werd afgebroken omdat er weer van alles pruttelde en siste.

Tijd voor wat anders. Deze Espace ruilde ik in en kreeg er nog 2000 euro voor terug. Hetgeen veel te veel was, want ik geloof dat het ding niet meer geschikt was om op te lappen. Misschien rijdt hij nog ergens in Afrika of Oost-Europa.

Mobiel 9

We gaan verder. De Mondeo was verkocht en ik kreeg er een mooie prijs voor. r was wel een voorwaarde aan verbonden: ik moest een auto waar de dealer blijkbaar moeilijk af kon komen betrekken in de deal. En dat vond ik prima. het ging om een Citroen. Een auto die nog niet op mijn lijstje stond. Want niet twee keer dezelfde auto zei ik ooit. Hij was rood. Natuurlijk. Rood, wit, grijs of zwart dat zijn de kleuren toen en nu. En verder echt Citroen. Met hydropneumatische vering zoals dat heet. Dat betekent dat je de auto omhoog en omlaag kon zetten met een hendeltje. En verder dat de auto over een supervering beschikte. Als ik een verkeersdrempel zag dan gaf ik gas. Als er iemand naast me zat die het fenomeen niet kende tenminste.

Verder was het een vrij kale saaie auto. Handbediende raampjes, een soort interieur van tweetstof en chronische problemen met het kofferdeksel. Dat weigerde vaak dienst. Never mind. Ik had wel wat belangrijkers aan mijn hoofd dan auto's. Ik zat midden in een echtscheiding en was al blij dat ik vervoer had.
De auto was ruim genoeg en best wel aardig om te zien. Hij hield het uit tot 2003 of daaromtrent. Toen ruilde ik hem in voor iets anders. En hij leverde nog 2500 euro op.

Plaatje van internet. Maar dit was hem.