Mobiel 8

1998. Anouk was een forse baby. Sjoerd een peuter uit een boekje. Maar daarover heb ik reeds vaak geschreven. Er moest een andere auto komen. In die tijd was het 'huisje, boompje, stationcar...'. In de wijk waar we toen woonden stond op elke oprit wel een grote familiewagen. En elk merk sprong in op die rage. Ik ben niet van twee keer achter elkaar hetzelfde merk rijden, en dus keek ik wat verder dan Mazda. Rood was wel een kleur die me aanstond. En zo liep ik op een dag tegen een prachtige rode Ford Mondeo aan. Een 1.8 liter, trekhaak, airo (voor het eerst), sportvelgen en verder voorzien van alle opties. En die moest het worden. Bij de proefrit verwonderde ik me over de ruimte in de auto. Als je in de binnenspigel keek dan leek het achterruitje meters ver weg. En in die zin precies wat we in de gedachten hadden. De buggy en kinderwagen konden moeiteloos in de gapende achtermuil worden geschoven en dan was er ook nog ruimte voor heel veel andere dingen. Ik kocht hem bij auto Fischer, Ford-dealer in Enschede. Hij kostte een vermogen, ik geloof 28 duizend gulden.

Hij was mooi, hij was ruim, hij was luxe, maar de motor liep wat rauw vond ik. 'Een echte Ford'  sprak mijn toenmalige zwager toen hij hem even probeerde. Veel later, na mijn echtscheiding, zag ik hem nog eens rijden. In ... een Ford Mondeo.

De auto vergezelde ons op twee autovakanties naar Frankrijk en maakte zijn verwachtingen waar. En als de motor warm was dan was hij ook wel wat rustiger.
En toen, ik schreef het al, belandden we in een echtscheiding. De auto was te groot en te duur om zomaar over te nemen en auto Fischer nam hem terug. Er was net iemand die op zoek was naar iets dergelijks. De dealer maakte een mooie deal: voor mij een andere auto en voor mijn ex een geldbedrag. Dat was in 1999. Exit Ford Mondeo.

Plaatje van het web. Iets dergelijks was het.

Mobiel 7

Ik ben lekker bezig. De auto-laatjes in mijn brein staan helemaal open. Op naar de volgende. We schrijven 1993. Het kan een jaartje schelen, maar dat denk ik niet. In die tijd kwam Mazda met een hele sportief uitziende 323. Een zogenaamde F-uitvoering. Fastback betekent dat heb ik me toen laten vertellen door de dealer. Bij Auto Kolenaar in Enschede, Mazda-dealer, stond er eentje te koop. Geen hagelnieuwe, maar wel een met de 'kop eraf'. Hetgeen betekent dat de garantie er nog deels op zit en dat er verder weinig kilometers mee zijn gereden.

Deze auto had een noviteit, wel gejat van de opel GT, namelijk wegklapbare koplampen. Als je het licht aandeed dan 'floepten' de koplampen tevoorschijn. En verder hoorde een dergelijke auto rood te zijn. Ferrarirood. En dat was hij. Het exemplaar bij Kolenaar. En hij stond op mij te wachten. Maar eerst moest ik van die zwarte Scoupe af. Die wilde Kolenaar eigenlijk niet hebben. Natuurlijk niet. Die verkoper zag wel aan mij hoe laat het was en hij bood een prijs waar ik een paar dagen later knarsetandend mee akkoord ging.

En die auto maakte de verwachtingen waar. Vijf deuren, sportief en apart. Hij reed heerlijk en ik liet hem keurig onderhouden bij dezelfde dealer. En dat wierp zijn vruchten af. Eigenlijk zijn er nooit problemen geweest met deze auto.

Toen kwam er gezinsuitbreiding. Sjoerd werd geboren. En dat ging nog wel. Maar de kinderwagen paste er eigenlijk niet in. Alleen bij een deel achterbank neergeklapt en de kinderwagen gedemonteerd. Ook kwam er een ander huis, dus de 323 moest nog even mee.

Toen kwam Anouk. 1997. En twee kinderzitjes en rollend materieel in de vorm van een buggy en een kinderwagen dat ging dus niet. Tijd voor wat anders. In de verte lonkte ook de belofte van een caravan die we graag wilden, dus er moest iets in een heel ander segment komen naar mijn idee.

Samengevat was de 323-F een van de toppers van mijn toch niet bescheiden lijstje met auto's. Later heb ik er nog eens een gekocht als tweede auto. De koplamp-unit hiervan was kapot, zodat ik altijd met een lamp omhoog en een lamp omlaag rondreed. Dat was het ook niet echt...

Eigenlijk geen gezicht als die lampen omhoog stonden. Het mechaniek
kon ook kapot dus...

Mobiel 6

Rijdend over de Hogelandsingel in Enschede was me al een paar keer een strakke auto opgevallen die als reclameobject in de berm stond geparkeerd. En zwarte sportcoupé. Ik was aan een andere auto toe. De Passat werd oud en behoeftig in alle opzichten en nu wilde ik een auto waar ik ook met plezier naar kon kijken. Want de Passat was toch eigenlijk wel een beetje een erg degelijke auto. Du s die warte sportcoupe leek me wel wat. Helaas stond het merk me niet zo aan. Hyundai. Een Koreaan, tot die tijd vooral bekend van de oubollige Pony. Op een avond zag ik een Sterspotje van diezelfde Hyundai Scoupe. Iets met een mooie dame en een rood sjaaltje. De volgende dag toch maar een langs bij autobedrijf Mulder in Enschede. Officieel Hyundai-dealer. En toch de Scoupe maar eens goed bekeken. En het moet gezegd: ik vond het een erg mooie auto. Two-tone zoals dat heette: twee kleuren carrosserie. Zwart en grijs. En verder echt Coupe. Weinig ruimte op de achterbank en een beperkte bagageruimte. Maar dat boeide niet. Ik was verliefd op de auto. Hij was nieuw, het zou mijn eerste echte nieuwe auto worden. Hij was luxe. Want er zaten elektrisch bedienbare ramen in. En dat was een optie die in die jaren nog niet zo standaard was. En mooie bekleding en veel knopjes en lampjes. De prijs ben ik vergeten. Er ging wat vanaf omdat het een demo-auto was. Rond de 20.000 gulden denk ik.

Het autootje oogde mooi, maar viel verder toch tegen. Hyundai had gemikt op een markt voor mensen die een betaalbare Sportcoupé wilden. En dan lever je in op prestaties. Er zat een motortje van 1500 cc in. Weliswaar goed voor lekker meekomen, maar de auto maakte absoluut niet waar wat zijn uiterlijk beloofde. Daar kon ik wel mee leven. Je mag toch niet harder dan 120 in Nederland en in Duitsland kwam hij best mee. Al was de motor lawaaiig. Ergerlijker was echter het afwerkingsniveau. Alles kraakte en rammelde. Soms vond ik op de vloer onduidelijke plastic kapjes of schroeven en buiten het feit dat ze ergens uit waren gevallen, was niet te traceren waaruit dan precies. Ik begon al snel te denken aan iets anders, want ik vreesde dat al het plastic geen lang leven beschoren zou zijn.

De druppel was het mooie schuifdak wat ik liet monteren. After-market. Door de dealer. En dat dak heeft alleen maar gelekt. En niet een beetje, na een regenbui kreeg je soms een complete plens water in je nek. Ik ben er geloof ik wel tien keer mee naar de dealer terug geweest. Zonder resultaat. En daardoor, en door de tegenvallende afwerking en prestaties, moest de zwarte Scoupe het veld ruimen. En dat heeft  veel geld gekost. Want op een nieuwe auto schrijf je behoorlijk af. Na een jaar al ruilde ik hem in. En toen was het 1993.

Hij was wel mooi...

Mobiel 5

Belofte maakt schuld. Hier het vervolg in de serie mobiel. Na de Audi 80 uit het voorgaande blog wilde ik een auto waar ik relaxed mee over 's Heren Wegen zou kunnen rijden. lees: een fijne vakantieauto. Op het programma stond namelijk een langere autovakantie naar Frankrijk. We zijn inmiddels in 1989 aangekomen. Via een collega kreeg ik een route om van te watertanden. Via het meer van Annecy dwars door de Franse alpen naar Sospel, een gehucht vlakbij Menton aan de Franse Riviera. Over deze reis zal ik nog wel eens wat schrijven.

Natuurlijk was het reizen met de al te luidruchtige Audi geen optie. En, tweeverdiener, jong, dus toen deden we niet al te moeilijk over geld. Ik had mijn zinnen gezet op een Volkswagen Passat. En die ging ik dus zoeken. Niet zoals nu via sites als Autotrader die met een paar muisklikken het hele online aanbod van Nederland op je scherm tovert, maar via krantenadvertenties en garages bezoeken in de regio.

De keus viel op een niet al te oude Passat met voor mij de juiste opties in een helaas net verkeerde kleur. Maar daar zette ik me overheen. Die zie je toch niet als je erin zit. Hij reed geweldig. Echt een reisauto en een overvloed aan ruimte voor de kampeeruitrusting. Ik kocht hem bij Volkswagendealer Kokkeler in Enschede, ja daar waar ik ook mijn eerste Golfje scoorde, voor het bedrag van bijna tienduizend guldens. En dat was hij wel waard. Ik heb er weer bijna vier jaar in gereden. En toen deed ik hem, met roest en al,  van de hand aan een vriend van mij voor een bedrag wat ik vergeten ben. Ik geloof een duizendje of twee. Veel plezier heeft hij er niet van gehad, want al na een paar weken reed hij hem total-loss.... Exit Passat.

VW Passat

Mobiel 4

Het laatste stukje in de serie mobiel was een ode aan mijn eerste autootje. Het groene Golfje. Van 1985 tot 1989 denk ik. Toen werd het tijd voor iets anders. Want roest. Een euvel van vele auto's toen. Het begon bij de wielkasten en voor je het wist was de onderkant van je auto doorgerot. Daar hielp niets tegen. Zo ook het Golfje. Ik liet me toen verleiden door een donkerblauwe Audi 80. Voor 5500 guldens was hij van mij.  Ik vond hem prachtig, maar de auto viel in de praktijk tegen. Hij stuurde zwaar en de motor liep net iets te rauw om van lekker rijden te spreken. Heel snel opschakelen en laag in de toeren blijven was het comfortabelste. Boven de 100 km per uur was het eigenlijk niet meer aangenaam in de auto. De motor was te nadrukkelijk aanwezig. En dat gaat je dan storen. En na een half jaartje was het reden genoeg om het ding van de hand te doen. Voor fors minder dan ik er voor had betaald. Want de garage waar ik hem had gekocht stond niet al te best bekend in Enschede. Spookverhalen over dat je auto er eigenlijk twee waren geweest en dergelijke. Al met al was ik blij dat ik hem kwijt was. En later heb ik hem nog wel eens rond zien rijden, dus er was nog iemand gevallen op zijn (toen) toch wel stoere uiterlijk.
Veel meer valt er niet te vertellen over deze korte Audi-episode.

Toch grappig: in die tijd kreeg je bij een APK een stickertje op je kenteken geplakt.
Later is dat verdwenen dus.

En ook nog paasvuur

Paasvuur Boekelo

Toch ook dit maar even vastleggen

Om Mert te bevrijden uit zijn lange zit ben ik maar een spelletje midgetgolf met hem gaan doen. Hij zeurde er al een uur om. Nu vind ik niet dat je op elk gezeur in moet gaan, maar ik had hem thuis lekker gemaakt met die midgetgolf. Eigenlijk zag ik toen voor me dat we na de brunch op het zonovergoten terras zouden gaan zitten en daar genietend van een glaasje wijn naar de kinderen zouden kijken. Helaas. Het regende en de animo bij de rest was niet aanwezig. Dus vooruit maar. En toch wel leuk. Ja echt. En Mert won. Zijn dag was weer goed. Ondanks de regensputters die er ook waren.

 

Eerste Paasdag 2017

Het was een Paasdag zoals paasdagen in mijn beleving eigenlijk altijd zijn. Soms een waterig zonnetje wat je hoopvol naar buiten doet kijken, soms een vuile windvlaag, veelal hele mooie Nederlandse wolkenluchten en van tijd tot tijd kille regenbuien. Het schijnt dat het met Pasen wel eens mooi weer is geweest, maar mijn geheugen zal me wel in de steek laten. Foto's van de afgelopen jaren tonen ons in winterjassen en soms zelfs met sjaals.

Bij restaurant Florilympha in De Lutte was het wel goed toeven. We besloten om de jaarlijkse familie-paasbrunch maar eens buiten de deur te houden. Minder gedoe en meer het gevoel van 'er even uit'.
Goed verzorgd. Mooie entourage. Lekker eten. En heerlijk om eens van een afstandje te beschouwen hoe onze medemensen zich gedragen bij een warm en koud brunchbuffet. Gelukkig was mijn humeur uitstekend, dus dan ben je wat vergevensgezinder...

Sjoerd vond dit soort familietreffens ook altijd wel leuk. Maar hij was wel een dure: hij at meestal een bruine boterham met 'niks'. Peuterde uit het midden het zachte brood weg en liet de korsten liggen. Heel misschien een croissant, maar echte eetbeleving had hij niet zo veel.
Mert doet dat  iets anders. Hij laadt wel zijn bord vol en eet tot hij genoeg heeft. Hij kan nog niet doseren. Wat bij een buffet wel handig is. Anders zit je zo vol en wordt het een lange zit. En dat werd het voor hem ook. De beide dochters zijn naast het culinaire toch ook vooral bezig met uiterlijkheden wat betreft haren en kleding. Dus ze zagen er ook echt op hun 'paasbest' uit.

Weer een familiegebeuren waarin Sjoerd toch altijd even meekijkt in mijn gedachten. Dit jaar voor het eerste vergezeld door mijn vader. Maar misschien hebben ze het daarboven ook wel gezellig gehad. Je weet maar nooit.

De Lutte 2017

Pasen 2009

Het is Eerste Paasdag vandaag. We herdenken de wederopstanding. De wederopstanding van Jezus nadat hij op Goede vrijdag stierf aan het kruis.
Sterven en dood. Lijden en opstaan.

Eerste Paasdag 2009 viel op 12 april. Sjoerd onderging de laatste dag van zijn tweede chemokuur. In het ziekenhuis ging Pasen een beetje aan hem voorbij. Ik herinner me nog een gekookt eitje wat hij niet opat, want hij lustte alleen maar halfzacht gekookte eieren. En dat mocht niet, want hij zat in de aplasie zoals dat heette. Geen witte bloedcellen, dus elke bacterie was een potentieel gevaar.

In die tijd hadden we allemaal nog goede hoop. Na de chemo's zou hij een stamceltransplantatie krijgen en gewoon beter worden. Zo leefde dat bij ons. En bij hem? Dat weet ik niet. Hij liet zich daar nooit zo over uit.

Het heeft niet zo mogen zijn. Een jaar later, eerste paasdag 2010 was Sjoerd al niet mee bij ons. En hij heeft geleden. Zeker. En hij is gestorven. Ja. Op 24 februari 2010. Om 14.07 uur. Maar hij is niet waarlijk opgestaan. Dat was hem niet gegeven. En over tweeduizend jaar zal er nog steeds wel eerste Paasdag worden gevierd. Vanwege die Ene ver weg. En Sjoerd Vaartjes rust dan in de eeuwige vergetelheid. Misschien zoekt iemand op Google, of hoe dat er dan ook uitziet of heet, 12 april 2009.

En misschien komt hij dan wel <<hier>> terecht.
En misschien ook wel niet.... Ik zal het toch niet meer meemaken. Dus laat ik me er ook niet zo druk over maken. En straks met de familie gezellig gaan brunchen. Net als toen. In 2009.

Mobiel 3

In 1985 deed ik eindexamen PA en ik slaagde. Ik was nu zoals dat toen heette ' volledig bevoegd' onderwijzer met ook nog een paar separaat behaalde aktes. Voor geestelijke stromingen en Engels geloof ik.
In die tijd was het erg slecht gesteld met de werkgelegenheid in het onderwijs. Zelfs zo erg dat er een generatie onderwijzers verloren dreigde te gaan. We hadden het gevoel opgeleid te worden voor een werkloos bestaan.
Het waren de jaren van minister Deetman. Hij bezuinigde veel, maar deed uiteindelijk ook nog wat goeds. Namelijk het scheppen van zogenaamde WPO-banen. Toegevoegde formatie op een school voor maximaal 32 uur. Een als je zo'n baantje in de wacht had gesleept dan was je als eerste aan de beurt als er ergens een reguliere formatieplaats ontstond.

Zo'n baan kreeg ik. Aangevuld met een reguliere aanstelling voor 8 uur zodat ik opeens een volledige baan had met een eigen klas. En dat was natuurlijk wel heel geweldig. Ook voor de portemonnee. Maar liefst 2000 hele harde guldens kreeg ik elke maand.

Daar kon je wat mee en zo ging ik al snel op stap langs de Enschedese autodealers. Ik had ook nog een kleine spaarcent en mijn oog viel op een prachtig mooie gifgroene Volkswagen Golf. Bouwjaar 1977. 1600 cc motor en ook nog een redelijk luxe LS uitvoering. En die moest het worden. En die werd het ook. Hij kostte 3500 gulden.
Een heerlijk wagentje. Sportief, snel en ik vond hem oogverblindend mooi. Met de ogen van nu was het natuurlijk een kale bak. Vier versnellingen, geen hoofdsteunen, geen airco, eigenlijk niks behalve het hoogst noodzakelijke. Zo was dat in die tijd. Japanners waren beneden onze maat, maar die waren wel luxer.
Ik heb bijna vier jaar gestuurd in dit karretje. Nooit veel kosten aan gehad. En toen ruilde ik hem in en kreeg er nog 1000 gulden voor.

Dat was nog eens mooi rijden. Op de foto de nagedachtenis aan auto nummer 1.

Natuurlijk kleurtje toch?

Mobiel 2

Eenmaal in het bezit van mijn rijbewijs, in die tijd nog een textielachtig in drie delen te vouwen roze document, mocht ik rijden in de auto van mijn vader. Hij had een lease-auto en dat reed natuurlijk wel wat onbezorgder. Te onbezorgd denk ik. Want na het parkeren bij ons in het dorp voor de slagerij wilde ik de auto nog een paar meter naar achteren zetten en dat deed ik vol overgave. Een andere parkeerder was echter hetzelfde van plan in tegenovergestelde richting en dat liep niet goed af. Boem is ho dus. Twee weken had ik mijn rijbewijs. En ook schuldig aangezien ik achteruit reed.

Maar altijd nog beter dan een vriend van mij. Die reed de BMW van zijn pa echt total-los. Dat was zo'n snelle, een 323i of zo iets. En dan moet je wel wat rijervaring hebben natuurlijk om dat in bedwang te houden.

Er volgde een jaar van wel kunnen rijden, wel willen rijden en ook wel mogen rijden. In de auto's van pa en schoonpa. Maar natuurlijk nog steeds niet in een eigen auto. Dat was nog toekomstmuziek. Als arme student had ik wel baantjes, maar dat was helaas ontoereikend om een auto te kunnen betalen. Voorlopig moest het met een brommertje. Maar daarover een andere keer.

Rijbewijs anno 1984. Al snel een beduimeld vod.

Mobiel 1

Het zat er al een tijdje aan te komen. Ik denk niet dat ik er veel lezers mee krijg, maar voor mijzelf vind ik het vooral leuk om op te schrijven. Over mijn auto's en autorijden.

In 1981 werd ik 18 jaar. In deze tijd is het op die leeftijd heel gewoon dat je rijles gaat nemen. Ik heb even nagezocht wat dat in deze tijd kost, maar dat valt niet mee. Op internet schermen de verschillende rijscholen hier met kant en klare pakketten. Toch even doorzoeken en dan kom je op een uurprijs van ongeveer 45 euro. Dat kan een paar euro schelen bij deze of gene, maar toch een heel bedrag. Want je hebt natuurlijk nogal wat lessen nodig.

Toen ik 18 werd was dat voor mij niet weggelegd. Ik moest nog een paar jaar wachten, maar toen mijn eindexamen van de PA in zicht kwam zei mijn moeder:" Doe dan maar". Toen was ik 21 jaar.

En de kosten waren toen 20 gulden (!) per uur. In euro's een tientje of daaromtrent. Dat waren nog eens prijzen. Autorijschool Rozeboom was de uitverkoren rijschool. De eigenaar was een aardige man uit onze eigen zuil. Gerrit heet hij. Gerrit Rozeboom. Ik weet niet of hij nog leeft. Zijn dochter woont geloof ik ergens bij mij in de straat. Gerrit haalde je op in zijn rode Opel Ascona en dan verhuisde de leerling die gereden had naar de achterbank en jij mocht rijden. Leerling naar huis brengen en dan verder rijden. Het liefst kris-kras door de stad. Stoplichten, kruisingen, kleine straatjes en gevaarlijke punten in de stad. Gerrit zat ontspannen naast je en praatte over van alles en nog wat. Ondertussen rookte hij een pijp. Dat kon toen nog gewoon. Open dakje open en niemand die er wat van zei. Ik ruik het nog. Coopvaert heette de pijptabak en Gerrit was altijd in de weer met ragers en mesjes alvorens de pijp vlam vatte.

Als je in de buurt van de van Deinselaan kwam dan wist je het al: bijzondere verrichtingen. Keren op de weg. Dat kon en kan ik wel. Hellingproef: eitje. Maar bochtje achteruit parallel langs een stoeprand vond ik altijd een crime. Ik heb er ook nooit het nut van ingezien. Wel van het fileparkeren. Dat leerden we met ingenieus op de achterruit aangebrachte stickertjes. Achteruit tot het ene stickertje, dan indraaien en dan kwam alles goed. Wielen laten staan dan kon je er ook zo weer uit.

Als Gerrit moest poepen, plassen of zin had aan koffie dan moest je langs de Elferinksweg. Daar woonde hij en had er een theorielokaaltje. En een papagaai. Hij kondigde dan zijn komst aan bij zijn vrouw via een 27MC bakkie en dan had ze de koffie al ingeschonken als je voor reed. . Ik geloof dat wij ook wel eens koffie kregen, maar dat ben ik vergeten. Het ging wel van je les af natuurlijk, maar we waren niet zo assertief dat we daar wat van zeiden. En eigenlijk hoefde dat ook niet.

Theorieles gaf Gerrit zelf in een klaslokaaltje bij zijn huis. Heel gezellig. Met een man/vrouw of tien en dan maar vragen oefenen. Volgens het toen nieuwe Ja/Nee systeem. "Heeft de fietser voorrang?"
Het examen was bij het CBR in Hengelo en we werden er door Gerrit zelf heen gereden. Van de 70 vragen mocht je er zeven missen of zo. Ik slaagde.

Ik denk dat ik verder ook een snelle leerling was. Want al na 15 lessen mocht ik praktijkexamen doen. En ik slaagde meteen. Wel stopte ik bijna voor een groen stoplicht en ik schijn ternauwernood een spiegel van een passerende bestelbus te hebben geraakt. Maar eind goed al goed.

Autorijschool Rozenboom. Elferinksweg Enschede. Na 32 jaar een beetje verlaat eerbetoon. Een typische eenmanszaak. En als hij nog bestond dan deed ik mijn kinderen zonder enige twijfel op deze rijschool. Maar helaas. Nu zal ik moeten kiezen voor een kant en klaar pakket van een paar duizend euro. Ik ga maar vast sparen.

Loyaal

Ebru kijkt naar een foto van ons van 16 jaar geleden of zo.

"Pff mama als jij er nu nog zo uit zag dan keken alle mannen naar jou..."

Mert:" Joh dat is zielig Ebru. Dat zeg je niet. Mij gaat het niet om het lichaam maar om het hoofd..."

Toch lief van hem.

Schoolfoto (2)

hetzelfde kind. Er zit alleen een paar jaar tussen...

Archief

Mert kwam deze week thuis met zijn schoolfoto's. Modern. Niet meer een dichtgeseald mapje met strepen om illegaal scannen te voorkomen, maar aanvankelijk met een briefje met een code waarmee je op de site van de fotograaf de foto's kon bekijken en bestellen. Bekijken in een erg lage resolutie weliswaar om het zelfde illegale printen te voorkomen.

Slim bedacht. Aanklikken en direct betalen via Ideal of anderszins. Boter bij het visje zogezegd.

En dan ligt er weer een mapje met schoolfoto's. Het zoveelste. Ik heb er al eerder over geblogd. En het zal nog wel een aantal jaren doorgaan. Mert nog een keer op de basisschool volgend jaar in groep acht. En Ebru nog minimaal drie keer op de HAVO. En Mert natuurlijk ook als hij naar de middelbare school gaat. Het geeft wel een mooi tijdbeeld.

De onderste zijn actueel

Werk in uitvoering (2)

Soms zijn dingen niet helemaal te verklaren. Tijdens het vouwen van de was kwam onderstaande  tevoorschijn tussen het verdere schone textiel. Hoe het kan? Ik weet het niet. Ik weet wel wie de eigenaar is. Het begint met een M en eindigt op een t. En dan nog twee letters ertussen...

Het andere exemplaar is trouwens nergens te bekennen...

Werk in uitvoering

In de schuur is het weer raak. De natuur gaat zijn gang. Altijd en overal. Nu is het weer een wesp die graag bij ons wil wonen. Ik mag er niks aan doen van de kinderen. Want dat is ' zielig'. Dus maar even vastleggen en deze week in een onbewaakt ogenblik een emmertje eronder. Ongenode gasten zijn altijd welkom, maar er zijn grenzen.

Diftar een succes?

2017 Is het jaar van de Diftar in Enschede. Het gescheiden inzamelen van afval. Dat was altijd al zo, groene bak, papierbak, chemobox enzovoort, maar nu voor het echie. Voor een lediging van de grijze (restafval)container gaan we in het vervolg betalen. Eigenlijk al vanaf 1 januari. En dat kost per keer 6,90 euro. Bovenop een basistarief voor iedereen van 199 euro. De groen- en papiercontainer blijven wel gratis. Om e.e.a. te registreren zijn de containers gechipt...

Voor mijn gezin: 199,92  plus (26 keer 6,90) 179,40 = 379,32 euro. Per maand is dat 31,58 euro.

In het oude systeem betaalde je 303 euro. Een lastenverzwaring van bijna 80 euro dus.
Maar... je kunt natuurlijk die kosten drukken door niet meer elke 14 dagen je grijze restafvalcontainer aan straat te zetten. Dus  alle verpakkingen en plastic apart inzamelen en zelf naar een afvalbrengpunt brengen. Met de auto. Een vieze stinkzak in je bagageruimte. Waarvan je hoopt dat die heel blijft... Als je dat dus doet, dan hoef je nog maar een paar keer per jaar de grijze bak aan straat te zetten. En dan ben je opeens wel goedkoper uit. Het omslagpunt ligt boven de 11 ledigingen. En dat is elke vijf weken.

Dan scheid je keurig verpakkingen en plastic, GFT in de groene bak, papier in de papiercontainer en de rest in de grijze bak. Het moet kunnen. Wij zitten op schema. We zijn nu in week 14 en hebben de grijze bak twee keer laten ledigen. Dus een keer in de zeven weken.

Hoera, we hebben een extraatje dit jaar.

Samengevat: Diftar is ogenschijnlijk een succes. Dit is ook te merken aan de afvalbrengpunten voor het plastic- en verpakkingsafval. Die puilen uit. En wat voor mij de grote vraag is, en voor heel veel andere mensen een 'weet': zit in al die zakken die je gratis kunt storten wel keurig gescheiden plastic en verpakkingsafval... Of zijn er medemensen die de grijze container hebben gepoetst en er geraniums of goudvissen in kweken en hun 'restafval' verstoppen bij het plastic... Een koud kunstje denk ik. Niet te traceren, niet te controleren en vooral niet te handhaven.

Voorlopig levert Diftar beelden op zoals hieronder. En dan is het nog maar vrijdagavond toen ik deze foto maakte. De weekendstortingen komen daar nog bij. In een keurige wijk in Enschede, bij een keurig winkelcentrum en een keurig ingericht milieupleintje. Naast de ingang van een  apotheek en een supermarkt. En nu is het voorjaar. Straks 25 graden of meer. En dan het weekend in. Bromvliegen, wespen, muizen of erger. Ik weet het niet...
Dagblad Tubantia maakte na twee weken Diftar al de balans op met  <<dit>> artikel

Ik ben benieuwd naar het vervolg.

31 maart 2017 WC Helmerhoek Enschede 19.30 uur

Over de Schipholtunnel en kunstappels

Vrijdagavond reed ik naar Schiphol om Fatma op te halen die terugkeerde van een familiebezoek in Turkije. Ik was al gewaarschuwd dat de bereikbaarheid slecht was in verband met het gedoe in de Schipholtunnel vanwege een brand. Nou dat klopte. De afslag Schiphol direct na de tunnel was dus dicht en via een slecht zichtbaar knipperend LEDje werd je omgeleid. Afslag, oprit, afslag oprit en uiteindelijk ben je er dan.

Ik ben altijd liever ergens te vroeg dan te laat, je kunt nooit weten, dus had ik een ruime marge ingebouwd en moest dus een half uurtje op onze nationale luchthaven doorbrengen. Dat werden uiteindelijk bijna twee uren. Net erg. Beetje rondlopen, kopje koffie en weer een beetje rondlopen. Mensen kijken. De tijd vloog om eigenlijk. Bovendien geen stress want je kunt toch niks anders doen.

En toen zag ik onderstaand kunstwerk. Een appel. Best aardig. Met een rvs tegeltje in de grond waarop nog eens duidelijk werd uitgelegd dat het hier om een appel ging. Ook nog tweetalig. Te leuk om niet te delen.

Voor de geschiedenis: anno 2017 droeg ik rode schoenen.