Je leest het in de krant. Je ziet het op het nieuws. Je kunt er niet omheen. Klimaatverandering. Dit jaar in Nederland valt het blijkbaar mee, maar hier onderin Turkije ervaar ik nu hoe het voelt als het overdag in de schaduw 45 graden is en er in de zon temperaturen van 65 graden zijn gemeten. ‘s Nachts is het 30 graden.
Even naar de winkel lopen is genoeg om te maken dat het zweet uit elke porie van je lijf komt. Het loopt langs je armen naar beneden. Thuis meteen douchen maar na het afdrogen wil je meteen weer. In de woonkamer zitten met de airco op 20 graden is het enige wat uit te houden is. Voor ons dan als verwende toeristen. Het normale leven hier gaat gewoon door. Dolmuschauffeurs, straat-en wegwerkers, eigenaren van ontelbaren kraampjes en karretjes die slechts beschermd door een afdakje of parasolletje hun spullen verkopen. Gewoon in de lange broek.
De groenteman verderop in de straat krijgt zijn dagelijkse aanvoer. Een ouwe gebutste pickup levert kistjes tomaten, aubergines, snijbonen, meloenen, uien, aardappels, druiven, kersen, komkommers en nog wat af en de groenteman zet het onder een luifeltje neer. Vers. Het zoontje van een jaar of tien maakt alles netjes, ontdoet de aardappels van modderkluiten en haalt de velletjes van de uien. Al snel verschijnen de vrouwen uit de straat. Lange zwarte gewaden ondanks de temperatuur. Iedereen betast en bevoelt de aangevoerde waar en maakt ter plekke de keuze wat de pot gaat schaften die dag. Vlees kun je kopen in de ‘kasap’ er naast, maar er is geen uitgestalde waar te zien. De mensen hier eten niet zoveel vlees meer aangezien dit erg duur is. En het lijkt me ook niet handig om vlees in deze temperatuur over straat de moeten dragen.
De groenteman, overgewicht, ongeschoren, shirt met enorme zweetkringen onder de oksels, zetelt achter zijn weegschaal op een omgekeerd groentekistje en weegt de zakken die de vrouwen hem aangeven. Het maakt hier niet uit. Op een zakjapanner rekent hij uit wat ze moeten betalen. Cash.
Fatma en ik scoren twee volle Jumbotassen met groente en fruit en betalen tien euro omgerekend.
Tomaten zijn hier 10 lira per kilo. 30 cent… Het meest verkochte product en je eet het in variaties bij alle maaltijden. Daarnaast worden er grote hoeveelheden aubergines verkocht. Ze worden nu blijkbaar geoogst. Kleintjes, formaat tennisbal. Ze worden uitgehold en gevuld met rijst en kruiden. Dolmares heet het. Lekker.
Van grote groene bonen wordt samen met tomaat en kruiderij een prutje gemaakt. Yesil fasulye. Met rijst lekker als middageten. Aardappels worden versneden tot frietjes en gebakken in de olijfolie. Mert is er gek op. Met mayo uiteraard.
Door de temperatuur gaan er enorme hoeveelheden water door. We zijn met twee gezinnen en we kopen 12 grote flessen telijk. Uit de kraan moet je hier niet drinken. De vriezer ligt vol met flessen water. Verder Cola. Uiteraard. Met twee gezinnen met pubers… je koopt ze in drie-literflessen en kosten 1,20 euro. Goedkoop.
Na twee dagen Adana gaan we weer terug naar het zomerappartement. Met de auto. Met de airco aan. Naar het strand en het zwembad. Voor het staartje van de vakantie.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten