Eenmaal gesetteld voelden we pas hoe moe we eigenlijk waren van de reis. En ook heel fijn: een appartement voor onszelf. Bij ons zelf te gast. Dus met wat minder conventies en plichtplegingen dan de afgelopen dagen. Om te beginnen allemaal een eigen slaapplek. Vooral voor Ebru een verademing dat ze ver uit mijn buurt is ‘s nachts. Ik schijn te snurken al merk ik daar zelf niks van.
‘s Morgens na het ontbijt gaan we lekker zwemmen, daarna heerlijk met een boek op een ligbed en om twaalf uur als het zwembad siësta neemt naar boven en kijken of er enigerlei mate van lunch beschikbaar is. Brood uit het vuistje of een ‘tost’ met Turkse worst. Met curry uit Nederland. Dat dan weer wel. En dan ben je weer moe en ga je even languit. Na de siësta zorgen maken over de avondmaaltijd en beslissen dat er wel iets buiten de deur gegeten kan worden. Of lieve tante boven inviteert ons voor het avondeten. Eigenlijk nog beter.
Na het eten bij zonsonderondergang komt het buitengebeuren tot leven. Om te beginnen komt de vent met de gifspuit. Een tank op de rug en een motor met een blaaspijp die dikke rookwolken uitblaast. Ik neem aan ter verdelging van het ongedierte zoals insecten etc. Het stinkt, dringt door in de ventilatekanalen zodat ook de douche en het toilet op zeven hoog blauw van de rook komen te staan.
Verheven milieugedachten of anderszins bezwaren hebben geen zin. Dus je moet het er maar mee doen en muggen en andere steekbeesten is ook niks.
Als het helemaal donker is komt de boulevard langs het strand tot leven. Primitief, maar nu in ieder geval verhard. Vroeger was het een zandpad. Een paar kilometer kraampjes. Lokale boeren verkopen er hun producten, fruit, aardappels en groente. Goedkoper dan in de supermarkt en er wordt druk verkocht. Logisch want de prijzen zijn flink gestegen in Turkije.
Verder de bekende kraampjes: ijsjes, henna-tattoo, armbandjes, telefoonhoesjes, voetbalshirts, schoenen en slippers, T-shirts, sportbroeken, enz enz enz. Zelfs boekenkramen.
Het is soms verlicht. Soms ook niet. Ondernemers maken hun eigen kraamverlichting op een ouwe autoaccu of simpelweg op de accu van hun telefoon.
De straat is smerig. Een vuilnisbak zoek je soms tevergeefs zodat veel mensen hun troep achteloos weggooien. Afval scheiden is ook toekomstmuziek. Het plastic van de straat en uit vuilnisbakken wordt door jonge jongens verzameld in enorme zakken. Ik denk dat ze er iets voor krijgen. Ontelbare straatkatten bedelen om aandacht en eten.
Er zijn eettentjes. De favoriet van Mert: een spiraalvormige gedraaide aardappel. Gefrituurd en bestrooid met zou en kruiden. Een reuzewokkel op een stokje. Ebru eet graag een gekookte maiskolf. Onder luifeltjes zitten vrouwen ‘gozleme’ te maken. Platte broodjes met aardappelvulling, kaas of spinazie. Heerlijk. Natuurlijk ook hamburgers, pizza en andere import. Sommige restaurantjes nodigen je uit om een biertje aan de kraam te kopen en bij hun te komen eten. Geen tap-vergunning, maar zo kan het wel.
Wordt maar weer vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten