Adana 1

 We hebben vier dagen doorgebracht in het zomerappartement. Vier dagen die verliepen zoals omschreven in het vorige blog. De dagen gaan dan snel. 

Op zaterdag stapten we weer in de auto om een paar dagen naar Adana te gaan. Een grote stad hier niet ver vandaan. Hier woont familie en hier zouden we een paar dagen blijven. 

Adana is een enorme stad met twee gezichten. De vijfde stad van Turkije met bijna twee miljoen inwoners. Een enorme verzameling flats en er wordt in hoog tempo bijgebouwd. Daarnaast heb je het oude gedeelte. Een wirwar van straatjes, oude vervallen huizen deels nog uit de Ottomaanse tijd, heel veel kleine bedrijvigheid zoals winkeltjes nog met oude ambachten. Geen hoogbouw. In dit stuk wonen nu heel veel, eigenlijk alleen maar, Syrische vluchtelingen. In het straatbeeld veel mensen die vluchtig op straat gaan voor de boodschappen en dan weer snel in hun huizen  verdwijnen. De straten zijn vies, echt heel vies. Afval overal, plastic en niemand voelt zich verantwoordelijk lijkt het. Mert vond het een ghetto en zo voelt het ook. In je eigen huis met de airco aan is het dan wel uit te houden. Buiten was het twee dagen dik boven de 40 graden, gisteren zelfs 45 graden. 

De eerste avond zijn we naar het enorme stadspark gereden met een dolmus. (Klein ov-busje) het park is schitterend. Strekt zich uit over meerdere kilometers en er zijn kiosken, fonteinen, fitness-units, voetbalveldjes en -kooien en een basketbalkooi. Op het gras onder de bomen bivakkeren hele families, op stoeltjes, picknickkleden vaak met een scooter erbij waar ze soms met vier tegelijk op rijden. Het was weekend en ik heb geen idee of dit elke avond zo is.  Ik vrees dat ze er ook een enorme bende van maken, maar ik denk dat het park goed wordt schoongehouden. De parken worden gebruikt waar ze voor bedoeld zijn, dus de echte recreatiefunctie. 

Van de mensen hier hoor ik wel dat er een toenemende intolerantie is tegen de vluchtelingen. Turkije als immigratieland met de problemen die daar bijhoren. 

Wordt vervolgd