Om kwart voor tien scheepten we ons in voor een boottocht naar Ketova. In alle toeristenhavens aan de Middellandse zee kun je dagtochten maken. Soms met als doel dolfijnenspotten, soms discotochten en nu een tocht naar het schilderachtige Kekova. Een kleurrijk dorp met een kasteel op een helling en ontelbare winkeltjes en ijstentjes verbonden door een doolhof van trappetjes. Elke vierkante meter is benut, overal zitjes en tafeltjes met de bekende meuk.
We hadden het voordek tot onze beschikking. Met ligbedden en een zonnedoek. Onderweg krijg je lunch: een kipspies met rijst brood en salades. En uiteraard cay (thee) met een koekje. En de boot ankert vijf keer. Prachtig in een baai waar je heerlijk kunt zwemmen en snorkelen. Het water is glashelder, je kijkt tot op de bodem. Ik hoopte op schildpadden maar die zagen we dit jaar niet. Wel een dolfijn, maar dat was nog in Istanbul. Verder had Ebru nog de opmerking:” Vandaag een tomaatje maar morgen een chocolaatje”. En dat komt wel aardig uit, want we zijn best bruin geworden.
Op de weg terug werden we overvallen door een wilde zee met behoorlijke golven. Op het voordek zeer spectaculair door het opspattende boegwater. Maar soms ging het wel heel hard op en neer. Mert verklaarde later:” Dit was de laatste keer in mijn leven op een boot.”…
Terug in Kas nog even rondlopen en wat drinken. Ondanks de smeekbeden van de familie om nog een dagje langer te blijven besloten we deze etappe in de vakantie op het hoogtepunt te stoppen en de volgende dag na het ontbijt af te reizen naar de volgende ankerplaats: Alanya.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten