In 2004 waren Fatma en ik hier voor het eerst. Toen nog met Ebru die net een half jaar oud was en door de familie als een soort wereldwonder werd beschouwd. Dit verklaart naar mijn mening nog steeds bepaalde gedragingen van haar. Maar dit terzijde.
In 2004 werden we uitgenodigd door een oom die boven Mersin een zomerhuis in de bergen heeft. Hij vertelde dan hoe hij ons zou ontvangen en weidde vol trots uit over zijn huis met een mooi uitzicht op de vallei.
Elke keer als we kwamen en we hem troffen herhaalde hij de uitnodiging, maar het kwam er nooit van. En toen, een aantal jaren geleden, overleed hij. Nu we hier weer zijn moesten we er dus echt naar toe. Zijn vrouw, tante dus, verwachtte ons en nu kon het. We werden gewaarschuwd dat de weg slecht was, en hoog, met dieptes en afgronden en zandpaden.
Dat viel alleszins mee gelukkig. De route kronkelde zich over 30 kilometer via oude dorpjes naar het plaatsje Findikpinari. De weg was prima, deed niet onder voor een willekeurige Franse bergpas en we genoten van mooie vergezichten. In een stoffig heet dorpje stopten we even bij een kleine supermarkt om voor tante iets te kopen, je komt hier nooit met lege handen. De supermarkt was eigenlijk een slijterij. In de bergen wordt schijnbaar veel gedronken. Het blijft een bijzonder land met elke dag weer bijzondere contrasten.
Tante woont gedurende de zomer in een prachtig groen met geel geschilderd huis wat tegen een helling aangebouwd is. Het balkon/terras rustte op vier palen en bood naar drie kanten een prachtig uitzicht. We werden als vorsten ontvangen. De tafel was gedekt en er was rijst, groenten, vlees, brood en salade. En een reuzefles cola. Uiteraard. Daarna thee met meloen en perziken. En zelf gebakken koekjes.
Na afloop reden we terug naar Mersin Marina. Een jachthaven met winkels en horeca. Modern, Europees en we hadden hier afgesproken met een nicht. Zij wilde ons graag trakteren op een hapje en een drankje. Heel aangenaam. Heel schoon. Of je in Nederland bij een beachclub in een loungeset zit. De Tuborg smaakte prima.
Tot besluit bezochten we het fameuze restaurant Abidin Tantuni. De lekkerste Tantuni van de stad. Zeggen ze. (Een wrap met stukjes vlees en kruiderij en sla)
Weer eten. Gisteren vier maaltijden per dag. Het is maar goed dat hier binnenkort een einde aan komt. De sportschool stuurde al een mail dat ze me misten…
Wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten