Vier jaar geleden waten we te gast bij familie in Kalkan. Een plaats vlakbij Kas, een paar honderd kilometer ten westen van Antalya. Voor mij zijn Kalkan en Kas met stip de mooiste en prettigste plekken in Turkije die ik ken.
Niet in de laatste plaats door de enorm gastvrije ontvangst door de familie. Nicht en haar man zijn beide leraren. Dat is natuurlijk de eerste klik. Ze wonen en werken in Mersin en in de 10 of 12 weken zomervakantie (wat een heerlijkheid) wonen ze bij zijn ouders in een gehucht vlakbij Kalkan. Op een boerderij. Met een geit, een haan en een stuk of twintig kippen. En een kas voor tomatenteelt en in de nazomer olijven.
Ze wonen in een modern appartement met hun twee jonge kinderen. Vier jaar geleden waren we hier ook en hadden we het ook naar onze zin. De kinderen zijn allemaal vier jaar ouder en het weerzien was een feestje. Natuurlijk is er veel gebeurd. Corona en de aardbeving in maart, ze zaten toen zes hoog in hun flat in Mersin. Tot drie keer toe hevige schokken. Gelukkig geen grote schade maar de angst blijft. De eerste maanden “stonden we elke dag ‘aan’ vertelden ze. In het dorp voelen ze zich veilig nu.
We werden verrast door een maaltijd met vers gebakken vis die hij dezelfde ochtend had gevangen. Gebakken in de zelf geperste olijfolie en geserveerd met vers brood en salade. Dat bakken van de vis was geweldig om te zien. Ze zijn van alle moderne gemakken voorzien, maar oma maakte een houtvuur in een zelf gebouwd barbecue-achtige constructie en op een rekje plaatste ze de vispan en bakte de vis. Knapperig en lekker. Gelukkig zijn wij allemaal visliefhebbers.
Na het eten in de auto naar Kalkan. De weg ernaar toe komt van een hoogte en je ziet het stadje in de diepte liggen tegen de hellingen rond een baai in de diepblauwe Middellandse zee. Het stadje is vol leven, ijstenten, de bekende meukwinkels, serieuzere winkels en veel, heel veel horeca. Met westerse muziek, prachtige terrassen met loungesets en veel toeristen. Engelsen, Duitsers en een enkele Nederlander. Het is er schoon, netjes en wat georganiseerder dan je hier elders vaak ziet. Niemand praat je zijn winkel in, niemand roept dat je bij hem moet eten of drinken en dat is een verademing na het turbulente Istanbul.
Een feestje om op een terras te zitten, van je biertje te genieten en te constateren dat het leven mooi kan zijn. Helemaal toen FC-Twente de gelijkmaker scoorde in Zweden. Toen kon ook voor Mert de dag niet meer stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten