Dag 4 - slot

Vanuit de veerhaven liepen we het centrum in. En we waren niet de enigen. Drommen en drommen mensen. Veel arabieren, maar ook andere toeristen uit alle windstreken. En je moet echt door een doolhof van stegen en straatjes met horeca en andere commercie. Lawaai. Geuren van kruiden, parfums en zeep. Helaas ook af en toe een vleug pure rioollucht. Lawaai van de verkopers die je geld willen, van de bellende tram die zich door de nauwe straten begeeft, van claxons, veel claxons en daarbovenuit de loeiende scheepshoorns vanaf de Bosporus. En vijf keer per dag daaroverheen de allesoverstemmende gebedsoproep van de vele moskeeën die Istanbul rijk is. Een andere werled. Aangenaam. Indrukwekkend, maar oh zo vermoeiend. Tot in je hotel aan toe wordt je belaagd door de eiegenaren van de stukjes stoep van een hotel, cafe, winkel of restaurant. Niemand ontsnapt aan hun aandacht. Ze lopen mee tot waar hun stoep eindigt en waar hun collega het overneemt.

Op de hotelkamer even opfrissen en er op uit voor het avondeten. We wisten wat we wilden. Een restaurantje op de hoek bij een hamman. Waar met een beetje geluk ondersteuning zou zijn in de vorm van de dans der Derwisjen. Helaas voor ons vonden we het restaurant wel, maar de Derwisjen hadden een vrije dag waarschijnlijk.

Aan het eind van de dag waren we zo moe dat we rond half elf ons bed in rolden. En de wekker zetten, want de volgende dag stond Canakkale op het programma.

Waarvan akte in het volgende blog