Dag 6 en dag 7

Het is jammer dat ik niet elk moment mijn indrukken op kan schrijven. Je vergeet veel wat wel het vermelden waard is. En door alle reisdrukte loop ik ook achter met dit blog hetgeen mij irriteert. En dat moet natuurlijk niet.

Op dag 6 liepen we na het dagje cultuur het centrum van Cannakele weer in. Doel: enige kledingstukken kopen, eten en een telefoonkaart. Vanwege het gebrek aan wifi is het hier handiger om een Turks telefoonkaartje te kopen met een berg data-tegoed. Fatma kan dat helemaal goedkoop vanwege haar Turkse nationaliteit. In Turkije moet je dan wel je telefoon registreren. Hetgeen wel wat tijd in beslag neemt. In de Vodafone-winkel kun je dit regelen. Daar waren twee mannen druk doende om voor hun moeder of oma een telefoon aan te schaffen. Moeder of oma zat op een krukje en wachtte lijdzaam af. Je zou verwachten dat ze zich tevreden zou laten stellen met hetgeen haar zoon of kleinzoon voor haar uitgezocht zou hebben. Maar mooi niet. Na een kwartier kreeg ze haar telefoon en dat was niet wat ze had verwacht. Met een hoop gesticuleer, zowel verbaal als non-verbaal bleek ze haar zinnen gezet te hebben op een witte samsung S10 of een witte iPhone XR of iets dergelijks. Groot, wit en duur. En ze kreeg haar zin, ondanks pogingen om haar af te schepen met een kleiner toestel. Mooi om te zien. Je vooroordelen worden weer eens onderuitgehaald.

Eten dan maar. Eerst nog even een kledingshop in waar ze aan de straat adverteerden met BH’s voor een euro... Mert en ik wilden er niks mee te maken hebben. Wel met die euro, niet met de winkel die er bij hoorde. Dus aan de overkant was een kioskje met ijs en koffie. Met bankjes. In de schaduw. Dus wij begaven ons daarheen. En ik bestelde een kopje ‘ filterkahve’ zat als ik was van de Nescafe. Ik had visioenen van een apparaat met gesis, geborrel en stoom resulterend in een kopje geurige koffie. Het product klopte: een kwartier later... Onder de toonbank stond een oud Siemens koffieapparaat en de filters kwamen uit een la. De koffie moest worden opgezocht. En tussendoor hiel de jongeman nog andere klanten... Toen mijn kopje leut klaar was, geserveerd in een kartonnetje met een houten roerstokje, die ik haat vanwege de nasmaak, kwamen de dames de winkel al weer uit. Hongerig. Dus op zoek naar een eettent. Gelukkig kun je in Turkije rustig ergens gaan zitten en consumpties van andere tenten nuttigen.

We kwamen terecht in een restaurantje en daar hebben we gegeten voor drie euro’s per persoon. Met brood, vlees, sla, friet, mayo en ketchup, Turkse pizza en nog wat andere dingen. De inkopen waren er al weer uit....

Toen genoeg van alles. En terug naar het hotel. Slapen en op naar de volgende dag.