Dag 11 - Alanya

Het was eigenlijk mijn bedoeling om vanuit Kalkan rechtstreeks naar Adana te rijden. Een dagje sturen en dan ben je er wel. Maar de familie bezwoer ons om dat niet de doen. De weg was slecht en we konden beter overnachten. Zou ook rustiger zijn.

Dus hotel geboekt in Alanya. Ik dacht:” Maak ik dat circus ook een keer mee...”
Voordat we weg waren was het al elf uur. Je vertrekt niet zomaar na een verblijf van enkele gezellige dagen. Uitgebreid afscheid nemen, het maken van selfies en het inpakken in de auto van tassen met aubergines, flessen fris bronwater en olijfolie. Met name het neefje van vier jaar had het er moeilijk mee. Zal wel gedacht hebben:” Wanneer zie ik die weer...” Hij gaf ons allemaal een schijfje komkommer voor onderweg zodat we geen honger zouden hebben. Zo aandoenlijk.

Ik heb de haan nog even gegroet en tot ziens gewenst. Hij keek me arrogant aan en en zei niks terug.

Rijden dan maar weer. De airco op 15 graden, muziekje aan en op naar het zuiden. De weg viel mee en na een paar uurtjes passeerden we eerst Antalya met zijn talloze 5 sterren resorts. Tientallen en tientallen. Kilometers lang. Resort na resort. Met sprookjestorens, wildwestklapdeuren, duizend en een nacht thema’s en noem maar op. Daar kun je jezelf dus een week of twee weken in verstoppen, de hele dag eten en drinken, zwemmen en anderszins vermaakt worden. En als je je gaat vervelen kun je een tripje maken via een lokale reisboer die je tegen een veel te hoog tarief met een busje naar een kasteel of grot brengt.

Prima. Ieder zijn vermaak. Alanya is een grote stad en ik was blij dat we er door heen waren. Ebru wist nog te melden dat zij toch wel eens zo’n reis wilde doen. Ik snap dat ook wel. Haar kans komt wel. Je doet het toch altijd anders dan je met je ouders hebt gedaan. Dat deden wij ook. En dat hoort ook zo, anders verandert de wereld nooit.

Alanya is wat kleinschaliger. Ik had een hotel geboekt aan het strand met bar en zwembad. Een rond bassin met een glijbaan, ligstoelen, terras en als je wilde waterpijp. Dat deden een aantal opgeschoten jongens die meteen hun oog op mijn dochter lieten vallen die zich daar toch wat ongemakkelijk bij voelde. Het lot van elke mooie 15 of 16 jarige vrees ik. Ze moeten er mee leren leven en dat lukt ook wel.

Na het zwemmen de stad in. En Alanya mag dan wat kleinschaliger zijn, het is des te smakelozer. Er is niks Turks aan. De Russen voeren de boventoon. Alle reclame richt zich op deze doelgroep. En dat is weer een wat ander publiek dan we tot nu toe hebben gezien. Fatma zegt: Istanbul is ingepikt door de Arabieren, Antalya door de Nederlanders en Engelsen en Alanya door de Russen. Ik vrees dat er ook zeer vele Russen in Antalya zitten. De ronduit kitscherige vormgeving van die resorts daar doen mij het ergste vrezen.

Je koopt bontmutsen, rode en gele leren jassen en drank. Heel veel winkels met drank. Russen zijn drinkebroers. Natuurlijk ook de felverlichte shops met Tshirts, trainingspakken, rugzakken en schoenen. En tassen van ‘Gucci’ en ‘Louis Vuitton’. De verkopers waren ouderwets opdringerig. Zelfs toen we een restaurantje zochten werden we nog net niet het terras opgetrokken.
Het eten was wel te pruimen, maar niet echt bijzonder en te duur naar de maatstaven die we gewend waren geraakt.

We waren niet van plan om ook maar een cent uit te geven in dit spektakel. Maar na tien minuen scoorde Ebru al een pet. Een ‘echte’ Tommy H uiteraard. Na 20 minuten had ze een henna-tattoo. Na een half uur aten ze beiden een beker bevroren chips. Ja hoe bedenk je het. Ringetjes van Nibbit overgoten met droog ijs. Niet eens lekker maar wel leuk, want je ademt rook.
Weer even later weer wat nieuws. We hadden het al eerder gezien: je kiest twee of drie soorten fruit, de vent in de kraam hakt het met twee plamuurmessen fijn en steeds fijner. En strijkt er dan langwerpige stroken van. Dan giet hij er melk over en dat verandert in ijs... Hij hakte dus op een vriesplaat. Ik grapte nog:” Die platen gebruiken ze in Nederland ergens anders voor. In de uitvaart branche... Het kwam niet over.
Wordt vervolgd