Dag 7 - Pamukkale

In 2001 waren we net getrouwd en toen maakten we al eens een reis naar Turkije waarin we Pamukkale bezochten. Het is moeilijk te omschrijven wat het precies is. Het betekent ‘kasteel van katoen, naar de witte plateau’s die ontstaan door de enorme kalkafzetting.

De eerste keer waren we er met een georganiseerd tripje. En de reisleider vertelde toen dat hotels in de omgeving het water uit de bronnen wegtrokken voor hun eigen zwembaden. Het gevolg was dat de witte kalkplateau’s grotendeels droog stonden en lelijk zwart verkleurd waren.

Nu was het beter voor elkaar. De laatste jaren is er geïnvesteerd in nationaal cultuurbezit en je kon echt zien dat er flinke vooruitgang was geboekt. Weliswaar stond een deel nog steeds droog, maar een ander groot deel was afgesloten en werd in de oude staat hersteld. Je kon daar nog wel naar kijken, maar niet meer op lopen. En zo kon je goed zien hoe het was. Ik denk dat de droge plateau’s vooral een gevolg waren van de droogte.

Voor de massa’s en massa’s toeristen waren er kunstmatige bassins aangelegd. En die duizenden mensen werden al snel na de entree gesommeerd om hun schoenen uit de doen en de tocht naar boven blootsvoets af te leggen. Een heel bijzondere ervaring. Je zou verwachten dat het lopen op die natte witte steen spekglad zou zijn,  maar dat was het dus echt niet. De klim naar boven leidde langs een tiental bassins waar het stromende water naar toe werd geleid. En daarin kon je dus zwemmen, of iets wat er op leek, want echt diep was het natuurlijk niet. Wij waren hier niet op voorbereid, maar Mert trok zich daar niks van aan. Shirt uit en hup. Voor een jongetje van 13 altijd makkelijker dan voor zijn zus van 15, moeder en vader die bepakt en bezakt geen keus hadden. Het was wel een heel bijzondere ervaring.

Boven aangekomen kon je uitgeput op een terras gaan zitten of doorlopen het oude Hierapolis in. Maar wij hadden genoeg ouwe stenen en keien gezien, dus we hielden het  voor gezien na even wat gedronken te hebben. Halverwege de klim naar boven moest Mert natuurlijk weer poepen. Het zou ook eens niet. Dus Fatma racete met hem naar boven op zoek naar een toilet. Van de weg naar beneden heeft hij dan ook meer genoten dan van de weg naar boven.

Bij de auto aangekomen konden we doorrijden naar onze volgende bestemming: Een dorp in de buurt van de stad Kas. Een nichtje woont daar met haar man en twee kinderen. Dus even klaar met de hotels. In Pamukkale hadden we een acceptabel verblijf voor slechts 38 euro. Daarvoor kregen we er een zwembad bij. Voor de rest was het net een jeugdherberg. Vijf eenpersoonsbedden en een badkamer met toilet. Voor een nachtje niet zo erg.

Maar we hadden wel 300 kilometers voor de boeg. Dus gaan maar weer met die banaan. Pamukkale was wel een toppertje volgens Mert en Ebru. Het dorpje echter ademde een wat desolate sfeer. Je zou vele hotels en horeca verwachten, maar ik heb het niet gezien. Wel verlopen zwembaden, half leeg en groen water. Leegstaande hotels die in alle staten van verval verkeerden. En verder veel verkeerde attracties zoals aquaparken en ‘nightclups’.

Verder dus maar weer. Op naar het de volgende etappe van deze tot nu toe zeer geslaagde vakantie.