Dag 13 - Adana Vervolg

We zouden een paar dagen in Adana verblijven bij de ouders en oma, die erg ziek is, van Fatma. Die hebben sinds dit jaar airco in huis en dat is in Adana geen overbodige luxe. De stad heeft een subtropisch klimaat en tussen al die bebouwing loopt de temperatuur enorm snel op. Bovendien is er een hoge luchtvochtigheidsgraad. 70%.

Dat heeft ons niet tegengehouden om lekker de stad in te gaan. In Adana is net als in andere grote Turkse steden een gigantisch koop-winkelcentrum waar alle grote ketens zitten. Van Mediamarkt tot Nike, van Mango tot Decatlon. Er is een enorme parkeergarage bij, maar we namen de Dolmus, het geëigende openbaar vervoer middel in de Turkse steden. Er rijden er honderden en je hoeft nooit langer dan een paar minuten te wachten voordat er eentje stopt. Vooral de oudere versies zijn geweldig. Het dashboard is dan geheel bekleed met een Perzisch tapijtje en er hangen kanten roesjes voor de ramen. Deze exemplaren worden echter zeldzaam. Het zijn nu moderne busjes met airco, maar die haalt niet zoveel uit natuurlijk met de steeds open- en dicht gaande deuren. Er is zowaar ook een kaartsysteem waarbij je een pasje tegen een kaartlezer houdt dat dan ‘piep’ zegt. Maar het merendeel geeft nog wat geld aan de chauffeur die je dan blind wisselgeld teruggeeft. Drie lira per persoon, 0,48 cent betaal je voor een ritje.

Bij Optimum kom je binnen vanuit 40 graden zo rechtstreeks de aircogekoelde ruimte in. Meteen bij binnenkomst zit een Starbucks en het is traditie om daar een ice-cofee te drinken. Daarna moet je door de beveiliging. Net als op het vliegveld. Tassen en spullen door een scanner en jijzelf door een poortje.

Mert en in keken elkaar aan zo van:” En nu?” De dames willen vooral niet gestoord worden en hebben de hele middag nodig om hun consumentendrang te bevredigen. Vooral Ebru dus.
Wij besloten maar naar de Mediamarkt te gaan. Na een half uurtje even naar binnen bij de Nike-shop en de Adidas-shop. Toen maar even de Galatasaray-winkel in. Als we in Turkije zijn is Mert fan van Galatasaray. Hij kocht er een telefoonhoesje en de rest vond hij te duur en gelijk heeft hij, want op de bazaar is het 1000 keer goedkoper. ‘Goedkoper dan Terstal’ zoals de verkopers ons altijd bezweren.

En toen waren we de dames kwijt natuurlijk. Zes verdiepingen met tientallen winkels, zoek daar maar eens. En natuurlijk namen ze de telefoon niet op. Mert boozzz. Hij had er toch al genoeg van. Halverwege was een soort kinderspeelparadijs. Met een podium en allemaal stoeltjes voor kinderen tot een jaar of acht. Daarom heen, achter een hekje honderden ouders die met de mobiel in de hand vertederd naar hun kroost kijken wat vermaakt wordt door ‘Elif en Dusleri’ een optreden van een popachtig meisje met een innemend groot hoofd. Een vent presenteert en er worden liedjes gezongen.

Mert nam plaats achter het hekje en ik had sterk de indruk dat hij het toch wel leuk vond en ik zocht de dames maar op die ik vond in een enorme rij in een bikini-winkel. Na een tijdje haalde ik Mert op en die was blij zijn moeder en zus weer te zien, maar ‘in deze winkel voel ik me als man niet op mijn gemak’... Hahaha.

Inmiddels honger. Dus naar boven, naar het fastfood plein. Dit was waar Mert voor gekomen was. Ale grote bekende ketens zitten hier plus enkele Turkse equivalenten waar ik nog nooit van gehoord heb. Gegroepeerd rond een plein met terrassen. Mert kreeg keuzestress. Want wat moet je dan nemen.  Hij voelde wel aan dat hij mocht eten wat hij wilde, want met de koers van de lira kost het allemaal niet zo heel veel. Maar vol is vol. Ebru wist het wel: aardappelwafels van Popeyes. Een hamburgerketen die we in Nederland niet kennen volgens mij.

Na het eten toch maar weer de shops in. Ebru was nog niet klaar, maar aan alles komt een eind en daarom toch maar de Dolmus opgezocht. Thuis aangekomen lekker bankhangen met de airco aan.

Het slapen was nog wel een dingetje. Op de onderverdieping is de gastenkamer. En ondanks geopende ramen en deuren koelt het niet af en is het ‘s nachts nog wel een graadje of 26. En de bedden zijn wat anders dan thuis. Lees harder...Plus het feit dat we alle vier op een rijtje sliepen en dus alle geluiden en zuchtjes van elkaar hoorden maakte dat naast de straatgeluiden van langsrijdende auto’s, motoren en de in alle vroegte zijn broodjes verkopende bakker niet echt geweldig sliepen.

We konden wel weer eens uitslapen gelukkig. Om half elf waren we pas boven en dat is voor deze vakantie wel een record.