Dag 10 - boottocht

Vandaag moesten we vroeg op want er stond een boottocht op het programma. Om tien uur vertrokken we uit het haventje van Kas. En we waren niet de enigen, want een hele vloot aan rondvaartboten deed hetzelfde.

Onze boot werd bestierd door een gezin. Een vader, moeder en een paar jongens van een jaar of 16.
Aan boord kon je bovenop het zonnedek. Waar wel een zeil overheen gespannen was, benedendeks aan tafeltjes of, zoals wij op de voorplecht in de schaduw van een gespannen zeil. Gereserveerde plaatsen, want het is een populair tijdverdrijf.

Heerlijk. Koffie, thee en frisdrank waren te koop. En je moet je dan maar instellen op letterlijk een dagje niks doen en genieten van de schitterende kust, het kraakheldere water waar we de grote schildpadden zagen zwemmen en vliegende vissen zagen springen.

Na een uurtje varen werd het anker uitgegooid in een baai waar geen golfslag was. En dan wordt er een zwemtrap neergelaten en kun je lekker zwemmen. Je ziet wel eens van die plaatjes in reisgidsen waar bootjes in de lucht lijken te zweven. Zo was dit ook. En Ebru werd er bang van, want er zwommen van die kleine visjes en wie weet wat er dan nog meer rond zwemt. ‘The great white...’ bijvoorbeeld. Mert kon het niet laten om te pesten natuurlijk, tot we er achter kwamen dat zijn grote angst waterslangen waren.... Toen was het snel afgelopen.

Dit aanleggen in een baai om te zwemmen gebeurt zo’n vijf keer. En het is ook nodig want het wordt echt bloedje heet. Bij de derde keer kwam er een klein wit roeibootje aan met daarin een zeer oude vrouw. Witte wapperende haren en een wit dito gewaad. Het oudje roeide nog zeer goed en ze meerde bij elke aangelegde boot aan om zelfgemaakt enkelbandjes en zakjes thee te verkopen. Ze had nog een stem als een klok en door haar hele verschijning een hoge gunfactor natuurlijk zodat ze goede zaken deed.

Tussen de middag steekt de schipper de barbecue aan en het schip wordt dan bestuurd door de zoon. Moeder de vrouw maakt schalen eten klaar: rijst, sla, gekookte aubergines en manden met brood. En dan lunchen maar. Gegrillde stukjes kip en voor de rest wat je maar wilt.

Geen plastic borden en bestek, alles ging na het eten de AEG vaatwasser in.

We voeren langs de gezonken stad bij het eiland Kekova. Je ziet de resten van een Romeinse nederzetting letterlijk in zee verdwijnen. Het gevolg van een aardbeving in de tweede eeuw na Christus. File varen dat wel, we waren niet de enigen. Lang mocht er niet worden gedoken of worden aangelegd door pleziervaartuigen. Nu is dat weer op beperkte schaal mogelijk.

Aan de overkant is een dorpje tegen een berghelling gebouwd met een kasteel op een bergtop. Kalekoy heet het en je stapt vanaf de boot zo de zeer nauwe straatjes in en je hebt het gevoel dat je al traplopend bij de lokale bevolking door de achtertuin loopt. Overal natuurlijk commercie. IJstenten, maar ook een tafel en een paar stoelen tussen de verzorgde tuintjes en je drinkt koffie voor een paar lira. Heel bijzonder. Met altijd de blauwe zee op de achtergrond.

Om zes uur meer je dan weer af in de haven van Kas en terug rijden maar weer. Klaar maken voor vertrek de volgende dag.