Toch wel... even schrikken

Vrijdagavond 6 augustus. Zeven uur. Het eten is net op en we maken plannen voor de volgende dag. Omdat het de laatste dag is gaan we nog een keer lekker uit eten en de kinderen mogen kiezen waar. Hier komen ze nog niet zo een twee drie uit. Ze willen ook nog wat dingen kopen. Flauwekuldingen. Een groot popit drukding en een omdraaibare inktvisknuffel. Helemaal in. De shops hangen er mee vol.

Zelf wil ik nog een jaarvoorraad olijfolie kopen en Mert wil eigenlijk nog wel een tattoo. Zo'n airbrush. Hij heeft er al een, maar eigenlijk moet die opnieuw vindt hij. 

We zien het het wel morgen. Het wordt Umag waarschijnlijk. Zo spreken we af en we willen nu nog een keer minigolfen.

Opeens vraagt Mert:" Papa wat is eigenlijk de datum vandaag." "5 Augustus denk ik" zeg ik, en het boeit me eigenlijk niet zo. Op vakantie sta je er eigenlijk niet eens zo bij stil welke dag het is, laat staan de datum.

"Nee zegt hij... ik zie dat het 6 augustus is. We hebben toch tot 7 augustus geboekt?" Er begint iets door te dringen... Als het nu 6 augustus is dan moeten we morgen... Het zal toch niet. We hadden toch tot zondag geboekt... Ik duik de auto en en zoek de boekingspapieren. En... ja hoor. Tot 7 augustus en dat is morgen.

Dat is even een koude douche. Zeker vanwege het mislopen van de laatste dag hier, maar ook dat we de volgende dag voor tien uur van de camping af moeten. En dat we nog niets, maar dan ook helemaal nog niets hebben ingepakt, afgebroken etc etc. Dat wordt een uitdaging. Het verwerken van een nieuwe werkelijkheid en met spoed de zaak afbreken en inpakken. Luifel afbreken, grondtapijten schoonmaken en opvouwen, alles afkoppelen, en ... Nou ja een hoop werk. Gelukkig is het droog en er dreigt ook geen onweer, en dat vergemakkelijkt zaak wel. Binnen een twee uur hebben we alles aan kant en ingepakt wat ingepakt moet worden. We besluiten om na het uitchecken om zeven uur uur te gaan rijden. Dus de wekker gaat om zes uur. Eigenlijk moeten er nog wel wat broodjes en andere dingen voor onderweg worden gekocht. Dat kan. Het winkeltje is om zeven uur open en ik moet toch nog uitchecken en betalen. Gelukkig had ik die middag al getankt en een autobaanvignet voor Slovenië gescoord. 

En het lukt. We zijn op tijd wakker. Koffie zetten, haspel oprollen, pootjes indraaien,  aankoppelen en weg. Parkeren bij de receptie. Ik ga betalen en Fatma maakt de laatste Kuna's op aan een voorraad broodjes en drinken. En om tien voor acht rijden we de camping af. 

Een beetje weemoedig dat wel. En ik vrees voor het verkeer. Zaterdag is wisseldag op veel campings en volgens de ANBW zou het druk worden. 

- wordt vervolgd -