In elke vakantie is er een moment waarop hardop iemand te kennen geeft dat hij of zij bezig is met de terugreis. Vaak is dat een huishoudelijke mededeling, zo van: "We moeten wel even de koelkast leegmaken voor we terug gaan", of "Voor we naar Nederland gaan moeten we wel alle Kuna's opmaken", of "Ik denk dat ik alle opblaasattributen vandaag maar vast in ga pakken, ze doen er toch niets mee" of "Voor wie moeten we allemaal iets meenemen?", of "Ik ga vandaag de laatste keer wassen", of ...
En ik wil dat niet dit jaar. Andere jaren vind ik het altijd wel weer fijn om naar Nederland te gaan, maar dit jaar eigenlijk niet. Ik hou van de zee en het strand. Het geluid van de branding. De reuring hier op de camping met het komen en gaan van kampeerders. Het dikke boek wat nog lang niet uit is en wat in Nederland, ik weet het nu al, gewoon weer in de kast komt en gaat liggen wachten op de volgende caravanvakantie. Het tot 's avonds laat gewoon in je shirtje en zwembroek voor de caravan zitten of op het terras van de camping omdat het nooit zodanig afkoelt dat je iets aan wilt trekken. Het slapen in de caravan met alle ramen wijd open en het dan nog warm hebben. En dan 's nachts de zee horen. En krekels ook. Heel veel krekels.
De midgetgolf-competitie die ik doe met Mert. Bijna elke dag een potje doen en om en om winnen we. Heerlijk. Als we klaar zijn gaan we op het terras zitten en krijgt hij een grote cola en ik een grote iets anders. 's Avonds aan zee op de camping genieten van de optredende bands. Hopen dat je een plekje kunt veroveren op het terras zodat je lekker een drankje kunt nemen. En anders teleurgesteld op een muurtje moeten zitten, omdat het te druk is.
De hagedissen die op de hele camping onder je voeten vandaan schieten, maar zich bijna niet laten fotograferen. Behalve vandaag toen er eentje uit de boom op de luifel viel.
De ritjes met de auto voor de boodschappen of een tochtje ergens naar toe als Ebru steevast keihard Jannes opzet met Zweven naar het geluk.
Maar ook de onweersbuien die bijna elke dag wel dreigen en soms losgaan. En de rustige ochtenden met je kopje koffie als het nog niet zo warm is en de pubers nog levenloos in hun bed liggen, hetgeen soms wel tot half een duurt.
De campinglunches met vers brood wat je aan tafel snijdt, met altijd wat lekkers. Soms gewoon gezonde tomaten of komkommers, maar ook een blikje tonijn of een blikje sardientjes wat je met zo'n sleuteltje open moet draaien en waar je voor moet oppassen dat je jezelf niet in de vingers snijdt.
Het eten in de geweldige stadjes. De inktvis en de scampi's. Het koele bier daarbij. De ijsjes bij de ijscotenten met heerlijk ijs in duizend smaken.
Nee, ik wil nog niet terug naar Nederland. Maar de buitenkoelkast heeft Fatma vanmiddag al schoon gemaakt en eigenlijk mocht daar niks meer in.... En het luchtbed en de grote zwemband zijn al opgeruimd. En ik heb ook al cadeautjes ingeslagen voor deze en gene in Nederland. En de Kuna's... Geen idee. Het is net monopolygeld. Ik koop er wel olijfolie voor, want op elke straathoek en langs de weg staan om de paar honderd meter kraampjes waar je dit kunt kopen. De streek hier is bekend om de olijventeelt.
Gelukkig hebben we nog twee hele dagen voordat we gaan. What the f*ck...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten