Drie jaar gelden hebben we het nog kunnen voorkomen, maar dit jaar moest het echt: een dagje naar aquapark Istralandia. Volgens de reclame het een na grootste waterpark van Kroatië en wervende folders maken je lekker met superglijbanen, zwembaden, whirlpools en wat niet al.
Op de camping bij de receptie koop je je ticket alvast. 'Skip the que'. En dat sprak mij wel aan. Ik haat wachtrijen en al helemaal voor dingen waar ik eigenlijk helemaal niet naar toe wil. Zoals Istralandia.
's Morgens om tien uur gaat het spektakel open en dan mag je met een full-ticket de hele dag tot zes uur blijven. Vooruit maar dan, ware het niet dat om half tien de lucht op de camping inktzwart werd, gepaard gaand met een onheilspellend gerommel. Toch nog maar even wachten dus, maar het bleek, zoals zo vaak hier, loos alarm. Het dreef over en we stapten om half elf in de auto.
Je komt aan bij een enorm parkeerterrein, met ruimte voor vele touringcars. Oh jee. Geelgeheste jongens wijzen je een parkeerplek. En oh wonder: dat kost nu eens niets extra's.
Je voucher wissel je in bij een aparte kassa zodat je inderdaad de rij skipt en in ruil daar voor krijg je vier tickets en je kunt meteen ligstoelen reserveren met een parasol. Of een overdekte partytent, of een overdekte picknickbank. Natuurlijk kun je ook coldturkey op je badlaken op het gras. Maar daar was geen denken aan. Ik heb graag een beetje comfort.
Het moet gezegd: het was een belevenis. Echt een prachtig aangelegd park met drie of vier enorme glijbaanstellages van het kaliber die mij meteen deden besluiten: nu niet en nooit niet. Maar de kids natuurlijk wel. Die hadden in een oogopslag door waar ze moesten zijn en waren verdwenen. Ikzelf installeerde me met boekje op een ligbed. Parasol open en de hele dag voor me aan een heerlijk koel zwembad. Het enige was dat de inktzwarte lucht nog steeds dreigend aanwezig was en maar heel langzaam verdween. In de loop van de dag zagen we ook wat lichtflitsen en hoorden we gerommel. Maar ik denk dat de goden ons gunstig gezind waren. Het bleef droog. En zonnig ook nog.
Voor de innerlijke mens was voldoende aandacht. Kraampjes met hamburgers, kraampjes met fish'n chips, kraampjes met complete menu's enz enz. Ik waagde het om een kopje koffie te gaan halen. Een cappuccino please. Large or small sir? Large please. En toen kreeg ik een minikartonnetje koffie. Ik vroeg wat verbouwereerd wat dan de size was van een small one. The same cup sir, but half... Tja het moet uit de lengte of uit de breedte dus.
Het was wel druk, maar niet overdreven druk. Heel veel Nederlanders. Het stereotype beeld. Vader met een rugzak en een buikje, moeder met een grote jumbotas en haar hippe jurkje en dito slippers en twee tieners op kekke badslippers, want dat is, hoe is het mogelijk, helemaal in. De tieners worden ingesmeerd, tenminste de jongens. De meiden doen het zelf. En dan verdwijnen ze in het park.
Na een uurtje waren die van ons weer terug. Ze hadden al wel een attractie gehad... Ja zo gaat dat. Wachttijden van een half uur of langer. Maar daar hoorde ik ze niet over mopperen. Het is natuurlijk wel geweldig voor ze. Normaal gesproken zijn wij geen pretpark liefhebbers dus in dat opzicht komen ze ook wel wat tekort bij ons. Dus dit was wel het ultieme uitje voor ze. In de uren die volgden las ik mijn boek, zwom verkoelende baantjes in het zwembad en verschenen de kids soms even om hun enthousiaste verhalen te vertellen..
Tussen de middag ook nog eten daar. Hamburgers en cola met friet. De friet was hard en droog en de hamburgers vet en de cola lauw. Dat was wel weer jammer. Maar vooruit maar. Je kunt ook geen haute cuisine verwachten natuurlijk.
Om vijf uur hadden we het wel gezien. En wij niet alleen. Het park liep langzaam leeg. Ik denk dat we het allemaal op onze eigen manier een geslaagde dag vonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten