Zomervakantie 1973-1977 Zwitserland - Aigle 1

Eigenlijk hebben deze vijf zomervakanties op rij de meeste indruk op mij gemaakt en ik kan me ook nog heel veel herinneren.

In 1973 gingen we voor de eerste keer naar camping Les Glariers in Aigle. Een stadje temidden van de wijngaarden niet zo gek ver van het schitterende meer van Geneve.
De camping was niet groot, er waren primitieve saniaire voorzieningen en er was een winkeltje annex receptie voor de baquettes en de ijsjes. Je had een schitterend uitzicht op de bergen. Ik zie de hellingen met wijngaarden nog zo voor me.

Het mooiste van die camping was dat het was gelegen naast het gemeentelijke zwembad waar wij dan als campinggasten gratis in mochten. Een zwembad zoals een zwembad hoort te zijn. Blauw, koel en kraakhelder water met een duikplank. Een niervormig peuterbassin en groene ligweides. Bovendien een kantine voor ijsjes, drankjes en er stonden twee voetbaltafels. Minder was dat je verplicht een badmuts op moest. Maar dat deed je gewoon.

Er stond een juke-box waar een muntje van een halve Franc het plaatje van je keuze draaide en dat klonk dan via de luidsprekers op het dak over het hele terrein. 100 Keer per dag hoorde je Joe Dassin met de toenmalige
tophit “l’ete indien”... Om Aigle te herbeleven zet ik even dat plaatje op en echt alles komt weer boven.

Bij het zwembad verkochten ze de allerlekkerste frietjes. Echte Franse friet in een vierkant kartonnen bakje. Twee bakjes waren genoeg voor ons gezin. Mijn moeder maakte er sla bij en iets van vlees denk ik. Om het op te halen was ik altijd de klos. “ Deux pommes frites s’il vous plait. Sans sel...” Want anders waren ze niet te eten zo zout. En duur was het niet. Een Franc per bakje geloof ik.

IJsjes mochten we altijd wel eten. Lekkere ijsjes. Anders dan thuis, andere namen. Niet met een houten stokje, maar met een elke keer anders gekleurd plastic exemplaar. We spaarden ze. Geen idee waarom maar dat doen kinderen.

Ook bijzonder was als we op een terrasje neerstreken. Zwitserland, het land van de chocolade natuurlijk. We bestelden dan ‘Ovolmatine’. Instantchocoladepoeder wat je op moest lossen in een kop hete melk. Heerlijk. Laatst zag ik het nog ergens staan, maar niet in Nederland.

Ook lekker was appelsap: ‘ Jus de pommes’. In Zwitserland zat daar prik in. Sinas heette Sinalco en natuurlijk was er Coca-Cola. Ik ben nog nooit ergens geweest waar ze dat niet hadden.
Als we gingen wandelen had mijn moeder een buisje met limonade bruistabletten. Tablet in een beker en dan de beker even onder een openbare waterfontein die je in elk dorpje wel tegenkwam. De smaak was vooral zuur, maar het hielp wel tegen de dorst.

Tot zover maar even.