Niet vanzelf

 Natuurlijk is de laatste zin uit het vorige blogje een beetje gechargeerd. Pootjes uitdraaien en klaar. Hahahaha. Ging het maar zo. En als ik zo rondkijk hier dan is dat gelukkig bij niemand het geval. In de eerste plaats moet je met een caravan beslissen of hij links, rechts, achter of andersom op de plaats moet. De volgende factoren spelen hierbij een rol: in de eerste plaats de zon natuurlijk. Waar komt hij op en waar gaat hij onder. In Nederland van belang, maar in een warm land nog meer aangezien je die zon juist zoveel mogelijk niet wilt daar waar je zit en eet. En daarmee de tweede factor die je mee moet nemen waar je de caravan neerzet: de schaduw. Want als je boft heb je een boom op je plek, of misschien wel twee. En als je geen boom hebt moet je het doen met de schaduw van de caravan zelf. En die schaduw wil je wel daar waar je zit en eet. 

Ook van belang is het gemak waarmee je de caravan op de gewenste plek kunt krijgen en tenslotte met de vooruitziende blik bekijken hoe je over twee of drie weken weer van de plek afdraait. 

Met vier personen die allemaal iets vinden voorwaar geen sinecure, maar we zijn er zoals altijd uit gekomen. Ik reed de caravan op de plek zover als het mogelijk was. Achteruit manoeuvreren met zo'n ding  kan ik niet en ga ik ook nooit leren. Hij schaart altijd de verkeerde kant op bij mij. En toen had ik mezelf bijna vastgereden tussen een heg, een boom en een muur. Hahaha. Uiteindelijk kwam dit ook weer goed en Mert en Ebru konden gaan draaien aan de pootjes.

Nadat de caravan waterpas is gezet uiteraard, want met een scheve caravan valt overdag wel te leven, maar 's nachts niet. De een rolt dan naar de ander toe of je hoofd ligt lager dan je voeten. Jaja het valt allemaal niet mee. Het is en blijft een hele kunst dat kamperen. Misschien ga ik wel eens cursussen geven. 

Toen de caravan stond, waterpas en al, en de stoelen en tafels eruit waren gehaald en in een idyllisch zitje onder de boom waren gegroepeerd, ja de boom die schaduw gaf, en we wat te drinken hadden gepakt begon het er op te lijken. Na ampel beraad besloten we de voortent slechts in gestripte vorm op te zetten. Dat wil zeggen alleen het frame met het dak. Zodat we een luifel hadden. In dit klimaat kan dat wel, want we hadden de caravan met de achterkant in de wind gezet. Bij onweersgeweld wat hier altijd van zee komt staan we dan mooi uit de wind. Als de wind van de andere kant komt dan wordt het anders, maar dat zien we dan wel weer. Ik heb ook stormbanden bij me. En bovendien vangt de idioot grote camper van de buurman het meeste dan wel op. Hoop ik...

Luifeltje opzetten dus. Spijkerharingen met een vette klauwhamer in de rotsgrond slaan. Kastje voor de proviand in elkaar zetten (een ingewikkeld ding, lichtgewicht,  met buizen, in een draagtas, ideaal voor het insectenvrij opbergen, met een rits, van de chips, pindakaas, brood en alle aanverwante vreterij wat je meeneemt en aanschaft ter plekke), tafeltje voor mijn Nesressoapparaat en waterkoker (een iets minder ingewikkeld ding met een scharend buizensysteem met aluminium latten, ook lichtgwicht), het neerleggen van het blauwe gaatjestapijt om ook op blote voeten de caravan uit te kunnen lopen zonder je een fakir te voelen op al dat grind hier, het neerleggen van het tweede blauwe gaatjestapijt, onlangs gescoord bij de Action voor 9,95 euro, waar die andere bij Obelink 80 euro moest kosten een paar jaar geleden, onder de eethoek onder de boom.

Watertank vullen, viersterren camping, dus watertappunt bij de plek, de stroomkabel aansluiten zodat de koelkasten gaan draaien en... het vullen van het chemische toilet. Belangrijk. Overdag verboden, 's nachts beschikbaar voor de kleine bah. 

Om het af te maken de feestverlichting van de Action ophangen om de stemming er helemaal in te brengen. Helaas witte lampjes, geen gekleurde.

En dit is nog niet alles, maar voor nu even genoeg.

- wordt dus vervolgd - 

De feestverlichting in werking