Hoe vriendelijk ook het Oostenrijkse campinkje was, de eindbestemming was nog niet bereikt op die zonnige donderdagochtend 22 juli om half acht toen we door het reiswekkertje werden gewekt. Er stond nog 390 kilometer op de planning, waaronder de beruchte Karawankentunnel, de grensovergang tussen Oostenrijk en Slovenië. De Tauernautostrasse is prachtig aangelegd en je moet er ook tol voor betalen, los van het Oostenrijkse tolvignet. De route kenmerkt zich door vele tunnels, ik geloof wel een stuk of twintig in totaal. Sommige maar een paar honderd meter, anderen enkele kilometers en de langsten zijn de Tauerntunnel, de Katchbergtunnel en de Karawankentunnel.
In het verleden zijn er nogal eens wat ongelukken gebeurd in die tunnels, en met name Ebru is er niet zo'n liefhebber van. Mij maakt het niet zoveel uit. Ik kan wel genieten van die technische hoogstandjes wat die tunnels eigenlijk zijn.
De Karawankentunnel is een verhaal apart, want twee-baans. En dat is wel wat slikken. Je moet er niet aan denken dat er wat gebeurd in zo'n tunnelbuis. Je hebt dan meteen een ramp. Maar de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest en ook nu verliep alles gladjes. Geen wachttijden dus we konden meteen door. En dat kan ook anders daar. Vooral in de weekenden kan de wachttijd soms oplopen tot een halve dag.
En als je dan Slovenië binnen rijdt dan heb je na een tijdje het gevoel dat je er bijna bent. De borden verwijzen naar Koper en HR, en dat is de grens met Kroatië. HR staat ook op de autokentekens en het betekent Hrvatska. Hetgeen Kroatisch is voor Kroatië.
Bij Koper moet je dan een klimmetje maken. Een vervelend pasje met een haarspeldachtig traject wat vrij steil naar boven gaat. Al met al een kilometer of tien. Normaal gesproken geniet ik hier van, hoe hoger hoe mooier, maar met een caravan aan de haak is het anders. Ik ben altijd bang dat je in de file komt daar en die kans is niet denkbeeldig, want bovenop die pas is de grens. Vanuit stilstand dan op een helling filerijden is geen pretje.
Gelukkig viel ook dit mee. En na de grens zagen we al snel de zee. De Adriatische zee. Het moment waarop we allemaal hadden gewacht. Het kippenvelmoment. Na alle ellende met Corona, lockdowns, codes rood en donkerrood, vaccinatie- en testperikelen nu dan eindelijk het gevoel dat het echt was gelukt. Wir haben es geschaft. We zijn er. En voorlopig gaan we niet meer weg.
De camping was er nog. Uiteraard. Ik had nogal wat contact gehad, want ook hier moest er uitgebreid worden geregistreerd van tevoren. Ook had ik de vakantie een halve week vervroegd en de avond ervoor had ik nog digitaal ingecheckt. En dat wierp zijn vruchten af. We konden meteen doorrijden. De slagboom ging al open en we bleken een prachtig plekje te hebben geboekt. Ruim. Met twee heerlijk schaduwgevende bomen. En op 50 meter van het strand en zwembad.
Pootjes uitdraaien. En klaar... Vakantie. Nu echt.
- Wordt vervolgd maar weer -
Geen opmerkingen:
Een reactie posten