Quenaba beach ...

Dat klinkt exotisch toch? Omdat het strand bij het zomerappartement toch wel wat te wensen overliet, te warm water, oud strandmeubilair, vies zand en vooral veel plasticafval kwamen we via familie te weten dat er een half uurtje verderop een betaald strand was. Met helder water zonder kiezels en rotsen en ook met horeca.

Reden genoeg om hier werk van te maken. Uiteindelijk reden we met drie auto’s achter elkaar aan en na een half uurtje stonden we dan ook voor een slagboom met een wachtershuisje en een vent die geld incasseerde. Grote borden gaven aan dat je geen zelf meegebrachte etenswaren mocht meenemen. “Ja ja”  dacht ik... “In Turkije zeker”. Dat klonk wel erg ongeloofwaaardig, maar we besloten toch om de koelboxen en tassen met koekjes en drinken nog maar even in de auto te laten. Die auto mocht overigens nog net niet op het strand worden geparkeerd, maar wel zo dichtbij dat je niet ver hoefde te lopen.

Lopen: over witte plankieren naar in rijen van 25 opgestelde strandstoelen onder een afdak tegen de zon. Lopen: over zand wat met je blote voeten niet begaanbaar was vanwege het grill-effect.
Over zand wat het dan toch in mijn ogen weer net niet heeft. Net weer iets te donker van kleur en veel en  veel te veel witte sigarettenpeuken die echt overal opduiken. In Turkije wordt nog heel veel gerookt, vooral door de jongeren. Mannen met name...Vrouwen doen het ook, evenveel, maar die doen het vaak stiekem. De cultuur schrijft voor dat je niet rookt in aanwezigheid van ouderen of van mannen. Ik heb daar profijt van gehad, want de mensen in de familie die roken deden dat niet waar ik bij was. Ook omdat ze wisten dat ik een ex-roker ben, maar het hoort blijkbaar niet.
Zo kwam ik ook niet in de verleiding dus.

Met het water was niks mis in Quenaba-beach, wel wat te warm, maar mooi helder en lang ondiep. Buiten een lijn met plastic kegels was een platform voor de kinderen die daar bommetje konden doen.
Links van het strand was een restaurant waar een enorme luidspreker-box de hele dag tophits over het strand schalde. Ook een soort cabines met bankjes en gordijntjes en prive-opgang naar het strand. Die kun je huren met je geliefde denk ik. Verder ook mooie douches en kleedruimtes.

En... een camping. Een hele echte camping. Met caravans. En een eigen stuk strand. Ik kon het niet nalaten om er even overheen te lopen. Helaas... het waren vooral seizoensplaatsen. Met permanente luifels, buitenkeukens Turkish Style en heel veel vlaggen en afbeeldingen van Ataturk. Hetgeen vaak een statement is dat je aangeeft seculier te zijn en dus eigenlijk niks van de AKPartij moet weten. Deze mensen hebben ook vaak stickers met de handtekening van Ataturk op hun auto.
Dit gaf voor mij aan dat kamperen in Turkije dus wel bestaat, maar voor een selecte groep die er moderne opvattingen op na houdt.

Quenaba beach. Na een paar uurtjes hebben we er even gegeten op het terras van het restaurant. Hier waren nog luxere strandstoelen te huur. Op mooier geverfd hout en wat hoger dan het strand. En met cocktails, bier en wijn op afroep beschikbaar.

Mert en Ebru vonden Quenaba-beach het overigens afleggen tegen het strand bij Kas en Kalkan een paar weken terug. Helderder water, koeler en schoner. En gratis. Quenaba-beach kostte 25 Lira per persoon. Voor de toegang en het parkeren. En... de koelboxen konden uiteindelijk gewoon uit de auto en niemand die er iets van zei. De vooruitgang heeft even tijd nodig soms... En oude gewoontes verander je niet zomaar. Zelfs niet op Quenaba-beach.

Wordt vervolgd