Drie dolle dagen - 1

Het moest er toch echt van komen. Woensdag nog even een laatste bezoek aan oma in Adana en even een paar laatste boodschappen voor de reis.

Donderdagochtend om half zeven reden we dan weg. Nagezwaaid door de achterblijvers. Drie reisdagen voor de boeg. 3500 Kilometers te gaan. 

De eerste dag was een dag zonder grote problemen. Ik had een hotelletje geboekt vlak voor de grens in Kapikule. Na duizend kilometer lekker een hotelbedje met douche in een plaatsje met wat vertier en de mogelijkheid tot een laatste keer lekker goedkoop uit eten. Het plaatsje heette Kirklareli en het voldeed aan de verwachtingen. Om een uur of negen arriveerden we na een voorspoedige reis met alleen een uurtje file in Istanbul waar je natuurlijk een van de bruggen naar Europa moet oversteken en dat precies in de avondspits zodat je aan file echt niet ontkomt. Dat uurtje was dus eigenlijk een meevaller.

Dat was dan ook de laatste meevaller. De volgende dag reden we om half zes weer weg uit het hotel. Ik wilde vroeg bij de grens zijn om de ergste drukte te ontlopen. Willen en willen is echter twee... Ik denk dat er meerdere op dat idee waren gekomen. 

Om zes uur stonden we voor de grens. En pas na een half uur ontstond er iets van beweging in de rij. Waar ik al bang voor was klopte dus. Druk. Druk. Druk. We moesten zes loketten passeren en bij elk loket et bijbehorende slagboom wordt er iets gevraagd of gecontroleerd. Uren en uren sta je te wachten. Auto voor auto voortkruipend.  Uiteindelijk hebbben we er vier en een half uur over gedaan om Bulgarije in te 

komen. Om half elf reden we langs het laatste loketje. Nadat een sproeier je auto even bedruppelde. “Desinfection’ staat er bij. Hoe onvriendelijk. Alsof je iets besmettelijks hebt. En daar moet je ook drie euro voor betalen aan een juffrouw. Allemaal. Al die duizenden auto’s. Pure geldklopperij. Van verbroedering tussen volken is dan ook geen sprake. Als Bulgarije het nodig vindt om alles uit Turkije op die manier te moeten behandelen dan kun je je voorstellen hoe dat overkomt. En hoe er over Bulgaren wordt gedacht. Die gevoelens zijn dus echt wederzijds. Dat wordt nooit meer wat. 

Er is nog een lange weg te gaan in Zuid-Europa. Letterlijk en figuurlijk. 

Doorrijden dan maar. Vanuit EU-land Bulgarije naar niet EU-land Servie in na 500 kilometer. Geen probleem. Slechts twee uurtjes in de rij. Alleen auto’s waarin rokers zaten werden erg streng gecontroleerd. Sigaretten zijn erg goedkoop daar. Een euro per pakje of zo. Smokkelen wordt dan een optie denk ik.  Bij een aantal gaat alles eruit. Koffers open, alles wordt dan betast en bevoeld op zoek naar contrabande. Honden erbij. Je bent dan nog niet klaar en verliest kostbare tijd. Er was een periode dat mensen dat voor probeerden te zijn door in de paspoorten een briefje van tien euro te steken. Of een slof sigaretten ter verbroedering aan te bieden aan de douanier. Die tijd is gelukkig voorbij. 

Wij hebben nooit last. Ze kijken de paspoorten na, noemen de namen en dan moet je ‘ja’ zeggen. Voor de vorm even de kofferklep open en dan is het ‘Gute Fahrt’.

Het gaf me moed. Ik dacht mooi op tijd Hongarije in te kunnen. Mooi weer in een hotel. Voor twaalf uur inchecken. Servie - Hongarije. Dat moest lukken. Zo streng zou er daar vast niet gecontroleerd worden had ik me bedacht. Hooguit twee uurtjes wachten hoopte ik. 

Om half negen echter begon de rij al. Nog niet eens bij de grens, maar op de snelweg al. Drie kilometer voor de grens. Muurvast. Hetzelfde tafereel als in Kapikule. Uren en uren wachten. Servie uit.  Die controle stelde niks voor. Hongarije in. Dat is andere koek. Die willen geen vluchtelingen. Die willen eigenlijk iedereen van top tot teen controleren. En eigenlijk ook elke auto. En dat doen ze dan ook. Tien rijen auto’s. Meter voor meter naar voren als er weer iemand door mag. Als de slagboom open gaat en de man of vrouw met de epauletten met zijn duim zwaait. 

Vijf uren hebben we in de rij gestaan. Om half drie reden we Hongarije in. Te laat voor een hotel. Dan maar op een parkeerplaats bij een groot wegrestaurant met voorzieningen even de ogen dicht.
Wordt vervolgd...