In Turkije stijgt de temperatuur soms tot een graadje of veertig en daar had de 'klima' van de auto geen zin in. Naarmate de vakantie vorderde gaf het ding het helemaal op. Tijd dus om een garage te zoeken. Via een behulpzame man in ons complex kregen we een adres. Dat is het mooie in Turkije. Ook al vraag je een willekeurig kind van een jaar of vier midden op straat iets, grote kans dat ook hij ook wel iemand zegt te kennen die jouw probleem kan oplossen. En dan gaat hij naar zijn broer, vader of oom. En dan komt alles goed. Zo ook nu weer.
In het plaatsje Erdemli, 5 kilometer verderop, zit zoals in elke plaats een typische autostraat. Een rij gelijksoortige bedrijven allemaal gericht op de automobiel. Schadebedrijven, 'aku-servis', 'klima-servis', enzovoort. Een ruimte van drie muren, een smeerput en twee bruggen. Een wand met gereedschap en zeker drie of vier medewerkers. Geen balie met een juf in een duur pakje, geen koffie-corner, en geen heren in bedrijfsoverall die via de computer je afspraak plannen en bij welke handeling de eerste 45 euro al geschreven wordt.
Nee. Ze horen je aan. De kap gaat open en in de krochten onder de motorkap wisten ze blindelings een in- en uitgang te vinden van het airco-systeem. Daarop werden twee slangen bevestigd die verbonden waren met een verrijdbaar ding en na een half uurtje was de auto weer klaar. Het betreffende gas of vloeistof van de airco bleek op te zijn. En was nu dus weer bijgevuld. Nog even met een thermometer in het interieur gemeten en de frisse lucht bleek weer van diepvrieskwaliteit.
Tijdens het wachten kreeg ik, 'abi', zo noem je hier iedereen die je niet kent en aantoonbaar ouder is, een tuintoel en de vraag of ik een kop thee wilde. En het afrekenen gaat ook heerlijk overduidelijk. Vaste prijsafspraak, contant, geen PIN of Mastercard. En omgerekend was ik iets meer dan 25 euro kwijt.
Klaar dus. Op naar het laatste deel van deze heerlijke vakantie. Waarover later meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten