Mert zei vandaag:" Sjoerd zat altijd achter zijn laptop". En dat was ook zo. Toen hij ziek was, maar ook daarvoor. Ebru zei:" Sjoerd speelde met mij met de bal. Dat vond ik leuk." Maar ook:" Toen hij ziek werd en ik de waterpokken had wilde hij niet dat ik dicht bij hem kwam...". Ook weer de ziekte... En Mert:" Sjoerd had een kale kop..."
Vandaag gewoon gewerkt tot vier uur. Na de dagelijkse leerlingbespreking snel naar huis. Want we hadden om half vijf op het crematorium afgesproken. Met opa en oma. Fatma was met de kids naar Intratuin geweest en ze hadden allemaal wat gekocht om bij het monumentje van Sjoerd te zetten. Ebru had een stenen eekhoorntje, Mert een afschuwelijk plastic plantje en wij hadden wat rozen. Sjoerd hield helemaal niet van veel gedoe met bloemen en planten. Daarom weet ik nooit goed wat ik mee wil nemen en kom ook vaak met lege handen bij hem aanzetten. Ik heb zelf ook niet zoveel met al die dingen die mensen met de allerbeste bedoelingen en vanuit een goed hart neerzetten. Zo langzamerhand wordt het monumentje wel erg vol. Daar waar het oorspronkelijk een strakke compositie was met zwarte en witte steentjes is het nu een uitstalling van bloemstukken, lichtjes, vlinders op stokjes, stenen schapen, bloemen en zelfs een windmolentje in oud-hollandsmotief. Ik vind het best.
Ebru had zich ook nog uitgesloofd op een tekening, maar er was geen tijd meer om deze te lamineren. Dat moet morgen dan maar even en gaan we deze week nog een keertje.
Bij het crematorium aangekomen vond ik het druk. Tja, er was gewoon een plechtigheid aan de gang natuurlijk. Doordeweekse dag. Normaal kom ik er dan niet. Ik ben er vaak op zon-, feest- en hoogtijdagen. En dan is het er stil. De doden spreken immers niet...
Ebru en Mert wel trouwens. Ook vandaag. Ronduit vervelend. Rennen tussen de urnen door. Mert heeft wel vaker dat soort gedrag. In Turkije rende hij in Istanbul dwars door een zaal met grafmonumenten van alle overleden Sultans. Dacht dat het een soort gymzaal was.
Bij het monumentje hebben we alles uitgestald. Een kaarsje aangestoken en natuurlijk denk je dan weer aan hem. Je denkt aan ziekte en dood en je voelt verdriet.
Thuis gekomen bleven opa en oma eten. Eten wat Sjoerd lekker vond, maar wel wat geciviliceerd. Dus wel frietjes, maar geen frikandellen. Lekkere kippepootjes en een tartaarje met pepersaus. En curry natuurlijk. Dat wel. En voor de dames sla.
Om een uur of half acht hebben we een dreamflyer opgelaten. En dat ging maar net goed. Het waaide net iets te hard zodat het zijdevloei-achtige papier bijna voortijdig vlam vatte. Opa in paniek, want dat is een angsthaas eerste klas. Hij wilde al een emmer water ophalen. Gelukkig ging alles goed en steeg de lampion mooi op. Een leuke traditie, die vorig jaar letterlijk in het water viel vanwege het slechte weer.
En nu is het avond en schrijf ik dit stukje. Morgen is het gewoon 17 oktober. En gaan we over tot de orde van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten