Over gedoe met de auto

Zoals ik eerder berichtte kwamen we er in Bulgarije achter dat een van de koplampen het niet deed. Het rechter-dimlicht om precies te zijn. Het groot-licht werkte wel, zodat je wel zichtbaar bent, maar niet optimaal. In Ankara al wist degene waar we logeerden wel een adresje. Dus hij reed met ons mee en bij een kleine obscure garage, oto-elektrik, doken er meteen drie mannen onder de kap en in no-time werd het lampje vervangen. Dat is niet zomaar een lamp, maar een xenon-lamp. Een gewoon lampje zoals die eerst in alle auto's zaten kon je zelf nog wel vervangen. Met gedoem met klemmetjes en beugeltjes, maar toch was dit wel te doen. Bij mijn vorige auto was het al lastiger, daar moest het via de wielkast waar een opening zit. Dit deed ik al niet meer zelf. Een xenon-lamp echter is nog meer gedoe. Het ding kostte hier 250 lira, dat is 62,50 euro. Valt mee, echter het vervangen hielp niet. De lamp bleef dood. Na veel overleg via de telefoon wist de garagekerel ons te vertellen dat ook de zogenaamde dimlichtmotor vervangen moest worden. Kosten: 500 lira plus lamp, dus 750 lira. Hij wilde dit wel doen voor 700 lira. Was 3 uur werk, want de bumper moest eraf. We spraken af om de auto de volgende ochtend te brengen om tien uur. Ik was al lang blij en die 175 euro overleven we ook wel. Ik wist ook wel wat ik in Nederland kwijt zou zijn. 

Die avond werden we gebeld en de man waar we logeerden wist nu iemand die het voor 300 lira kon doen. Nou ja, dat was een te groot verschil om te laten lopen dus. Je bent geen dief van je eigen portomonnee. De volgende ochtend dus naar de betreffende garage. Een vergelijkbare ' oto-elektrik'. Weer drie kerels die meteen onder de kap doken. En knikten. Ja 250 lira. Dan was het opgelost. Ok dan maar. De garage-kerel in de auto om onderdelen te halen en na een half uur was hij terug: met een nieuw lampje... Ja gvr@#$, dat was niet de bedoeling. En daar kwam hij zelf ook snel achter. Lampje doet niet. Nee, man dat wist je toch. En de dimlichtmotor daar had hij nog nooit van gehoord. En we moesten naar Balaban. 600 kilometer of zo en het was al 12 uur. Dus het laatste stuk zou weer in het donker moeten. Met een lamp. Verdorie. 

Nou ja. Toch maar aangepakt en weggereden. En inderdaad het laatste uur naar Balaban was een slechte rotweg, bergachtig, amper strepen op de weg en dan met een lamp die stuk is. Gelukkig ging het goed.

In Balaban werden we een paar dagen later gebeld door schoonzus Zehra. Vanuit Nederland. Haar zwager vierde vakantie in Maras en dat lag op de route naar Mersin. Hij wist iemand die precies wist wat er aan de hand was en kon voor ongeveer 600 lira het probleem verhelpen. Gelukkig.

Via de telefoon ontmoetten we zwager van schoonzus, oftewel broer van zwager, en hij belde weer iemand en die zou komen. In de tussentijd aten we echt Maras-ijs in een restaurantje. De neef van zwager arriveerde en ik met hem naar de, ook weer, 'oto-elektrik'. Weer een straat vol soortgelijke bedrijven met veel drukke bedrijvigheid. De auto naar binnen en hup: na vijf minuten diagnose. Lamp vervangen en nieuwe dimlicht-motor. 600 lira. Drie uur werk. Graag. Meteen nu. En dat spraken we af. De drie uur brachten we door in het betreffende van airco voorziene restaurantje. Dan duren drie uren heeeeel lang. En ook nog onzekerheid of het inderdaad wel zou lukken natuurlijk. Voor hetzelfde geld zou ook deze garagist de moed opgeven. Om alles nog een beetje gezelliger te maken vond Ebru het nodig om juist nu een van haar allerverschrikkelijkste puberaanvallen op ons los te laten zodat er een vliegende ruzie ontstond. Schamen... Gelukkig werden we op de kop af drie uur later gebeld dat de auto.... klaar was. De lamp brandde. Pffff. Ook had hij iets met de aico gefixed en na gepind te hebben konden we onze reis vervolgen naar Mersin. De zee lonkte en het strand en vooral... de douche. Geloof me. In dit klimaat wil je tien keer per dag onder een modene douche en niet op een krukje met kannetjes water. Ik heb me nog nooit zo vies gevoeld in die 38 graden die het om zeven uur 's avonds nog was. Met nog drie uur rijden voor de boeg. Met, dat dan weer wel, een gerepareerde lamp. Gelukkig was de weg een HGS-tolweg, zodat we lekker op konden schieten. Even stoppen nog bij een wegrestaurant voor patat, hamburgers en Lahmacun. En cola. Heerlijk. En om half twaalf arriveerden we in Mersin waar we een voor een de douche invlogen. Zalig.