Dag 9 Balaban laatste dag

Eigenlijk waren we van plan om vandaag te vertrekken richting Mersin, maar aangezien het de avond ervoor nogal laat was geworden hebben we dat nog maar een dag uitgesteld. Bovendien wilde Fatma nog graag ergens naar toe waar ze als kind veel met haar ouders en familie was geweest en welke plek een grote betekenis heeft voor de familie. De rit hier naar toe was prachtig. Door de bergen en onderweg stopten we op een plekje waar een restaurantje half over een bergkammetje was gebouwd. Met vloeren van plexi-glas en al zodat je onder je voeten in een duizelingwekkende diepte keek. Ik vond het wat tricky, want hoogtevrees... En ik weet ook niet of het wel allemaal Tuv-gepruft was. Het zag er wel deglijk uit gelukkig. Mert had zoveel vertrouwen in de constructeurs dat hij begon te springen om het uit te testen. Gelukkig was ik daar niet bij, want dat gaat me net te ver....

In het dorpje van bestemming aangekomen waande je jezelf in een compleet andere wereld. Of de tijd er stil had gestaan. Verstild, heet, erg heet en vol met loslopende katten, kippen en heel veel pauwen. Stoffig ook. Geen bereik met je mobiel. Het doel van het bezoek aan dit dorp was dat er een gedenkplek is voor een bekende geestelijke. Fatma's vader heeft deze man nog gekend en zijn vrouw leeft nog. Die bezochten we. We hebben er gegeten en de gedenkplek bezocht. Het was een graadje of veertig. En de auto stond in de zon geparkeerd. En de airco van de auto geeft niet veel soelaas mee bij deze temperaturen zodat het een moordend autoritje was. De ramen open leverde niet meer op dan een verplaatsing van warme wind. Vlak bij huis stopten we nog even, want hier was een openbare waterbron waar de mensen die hier wonen hun drinkwater halen. Neef Fehze had een stuk of twintig vijf-liter flessen in de kofferbak en die hebben we gevuld. Heerlijk koel water zonder kalk en chloor. De voorraad wordt in de keuken gezet en zo kunnen ze dan weer even vooruit. 

Teruggekomen begonnen we de auto maar in te pakken, want de volgende ochtend wilden we echt weg. Ik persoonlijk had er ook wel genoeg van. Het was heel gezellig met zoveel mensen, maar je privacy is heel ver te zoeken. Toiletbezoek moet je plannen en iemand voor de deur posten aangezien die niet op slot kon. Douchen was een onderneming met kannetjes water die je zittend op een krukje over je heen moest gieten. En het water stond half stijf van de kalk en chloor zodat dat ook weer niet echt prettig voelde. Gelukkig hadden we wel een eigen kamer met ons gezin. Zodat je je af en toe wel even terug kon trekken als je dat wilde. 

Kortom heel aangenaam en heel gezellig voor een paar dagen, maar dan is het wel genoeg. De auto moest worden heringericht, want er moesten vijf dozen met abrikozen mee. Dat paste gelukkig allemaal precies.