Dag 11 - Mersin (Arpacbahsis)

We zitten hier in een vakantiecomplex van honderden appartementsgebouwen. Per groepje vormen ze een zogenaamde 'sitesi'. Als je eigenaar bent van zo'n appartement betaal je jaarlijks een bedrag voor stroom, water en andere servicekosten zoals liftonderhoud, tuinonderhoud en dergelijke. Het moet gezegd: de appartementen-complexen zien er zeer goed onderhouden uit. Mooi aangelegde tuintjes met groen gras, palmbomen en verzorgde bloemenperken. Ons complex telt drie gebouwen en deze drie zijn gegroepeerd rond een fraai zwembad. Ook voor het onderhoud van het zwembad betaal je jaarlijks een bedrag. Daarvoor wordt het schoon gehouden, gefilterd en loopt er een vent die alles in de gaten houdt. En de kinderen terechtwijst als ze er een potje van maken. En natuurlijk de boel checkt op gevaarlijke situaties. Hierdoor kun je met een gerust hart je kinderen alleen naar beneden sturen. En als het moet hou je zelf vanaf het balkon toezicht. Of je gaat er bij liggen op een van de heerlijke ligbedden.

Het zwembad is pas vandaag (ik schrijf dit vrijdag) voor het eerste geopend, want de heel moderne techniek heeft nog niet toegeslagen hier. Een keer in de zoveel weken wordt het bad geheel leeggepompt, gedweild, ontsmet en weer gevuld. Hetgeen vijf dagen in beslag neemt. Je zult net die week hier zitten: dan heb je pech. 

Meestal gaan we 's morgens na het ontbijt eerst naar het strand. We kijken uit op zee en ons complex heeft een eigen stukje strand met wat primitieve strandvoorzieningen zoals houten ligbedden, parasolletjes, een douche en er is een snack-en ijstent. Helaas staat de wind op dit moment waarschijnlijk net verkeerd, want het water is niet alleen warm, maar ook ronduit smerig. Een soort soep van drijvende stukjes ongeregeld en op sommige stukken ook een vieze bruine schuimlaag. Je komt er viezer uit dan je er in gaat. Ik herinner me dit van andere jaren ook, alleen wisselde het toen wat van dag tot dag. 

Na het strand lopen we dan naar het zwembad, douchen daar, spoelen de kleine steentjes uit je waterschoenen en je zwembroek en nemen dan een heerlijke duik in het helderblauwe, schone en koele water. Tot 12 uur. Dan gaat het zwembad dicht vanwege middagrust. Ook de bewaker moet eten tenslotte. 

Wij gaan dan naar boven en lunchen. En, als er ruimte is, een tukje doen. We schikken ons zonder moeite in de plaatselijke gewoontes. Om twee uur gaat het zwembad weer open, en blijft nu open tot zeven uur. Als er verder niks op het programma staat dan zwemmen de kinderen en wij houden ze af en toe gezelschap. Er moet natuurlijk ook gewoon voor de huishouding worden gezorgd en uiteraard boodschappen en eten koken.

Het allermooiste vind ik dat er naast het zwembad een overdekt terras is. Met de zeewind die hier heerlijk waait. Met WiFi en een alleraardigste serveerster die inmiddels weet hoe ik mijn koffie drink. Die koffie die slechts twee lira kost, 0,50 eurocent... En hier typ ik mijn blogjes. Waarvan dit de eerste is vanuit Arpacbahsis. De rest volgt.