Vandaag een heerlijke dag. Na het lekkere ontbijtbuffet reden we naar het Open Air Museum Gorreme. De omgeving hier bestaat uit rotsen van tufsteen, erg zacht gesteente, en in de loop der eeuwen zijn daar vele grotwoningen in aangebracht. Wat het zo bijzonder maakt is dat in velen schuilkerken zijn gevonden. De Christelijke minderheid in dit land heeft eeuwenlang toevlucht gezocht in dit gebied. Het zijn er tientallen. Met fresco's en al.
Gisteren vertelde ik dat hier in het hotel een grote groep Chinezen zat. Vandaag in het museum, en eigenlijk in de hele omgeving waren het vooral Chinezen, Koreanen en heel veel Japanners. Die laatsten zie je eigenlijk al jaren lang bij de grote toeristische trekpleisters. Bekend om hun fotocamera's op de buik. Die zijn echter grotendeels verdwenen. Ze lopen nu allemaal met een knots van een smartphone rond van het nieuwste type. Samsungs vooral, en de vrouwen lopen de hele dag met een selfiestick in het rond. Cultuurverandering dus.
Ik denk ook dat er in Japan erg dramatisch wordt gedaan over de schadelijke invloed van de zon, want vele dames lopen met een paraplu boven hun hoofd. Sommigen zelfs met een nylon regencape met een capuchon. Bij 35 graden... En ook de lucht zal hier wel slecht zijn, want ik zag ook een flink aantal met mondkapjes voor. Ik kan daar echt geobsedeerd naar staan kijken, nog meer dan naar die fresco's en alweer een schuilkerk in een grot. Dan zit daar weer zo'n Japanse schone voor zichzelf te poseren met haar selfiestick... Rokje stukje omhoog, stukje omlaag, hoofd naar links, naar rechts en zo wordt er een hele serie geschoten. "Papa kijk niet zo roept Ebru dan..." Ik vind het geweldig.
Ook een bezoek gebracht aan een ondergrondse stad uitgehouwen in hetzelfde tufsteen. Achteraf had ik er spijt van, want ik vond het een claustrofische ervaring. Allemaal gangetjes, holtes en steeds dieper de grond in. Soms moest je gehurkt lopen en ik heb wel tien keer mijn hoofd gestoten waarbij ik niet eens even lekker hardop kon vloeken uit respect voor de gewijde omgeving, want ook diep onder de grond hadden ze kerken.
We hebben gelunched in een dorpje onder een veranda bij een bejaard stel met een klein restaurant. Nou ja, restaurant, formica tafeltjes en dito stoeltjes die mijn oma in Amsterdam had in 1974 of zo. En de man bediende, de vrouw stond in de keuken en een kleinzoon van een jaar of twaalf die vakantie had verleende wat hand en spandiensten. We hadden onze bestelling net doorgegeven toen er blijkbaar een buslading toeristen moest eten, want opeens was het terras vol. En dat groeide opa en oma boven het hoofd. Ze kregen slaande ruzie in de keuken. Horeca kan stressen zijn blijkt maar weer eens. Ik vind dat wel mooi zulke dingen. Ik kan het me helemaal voorstellen hoe dat dan gaat.
Op naar het hotel. Onderweg nog even gestopt bij het zoveelste 'panoramic view' met bijbehorende kraampjes. Wel de moeite waard ook gezien het feit dat er kamelen (!) waren. Voor de kinderen. Die konden daar met een trappetje opklimmen en een rondje rijden. Compleet met zadel van Perzisch tapijt. Ebru gruwde van de vieze beesten, die niet met hun mond dicht kunnen eten en gruwelijk naar pis stinken, maar Mert wilde wel. Vooruit maar dan. Een kameel in Turkije, het kan niet op.
Vanavond weer heerlijk gegeten bij hetzelfde restaurant waar we gisteren waren en aansluitend nog wat souvernirs gekocht voor het thuisfront en voor onszelf. En toen weer de taxi in. Zonder protest dit keer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten