Aan het strand hier loopt een heuse boulevard. Een strook asfalt van een paar kilometer en hier lopen we elke avond onze avondwandeling. Ook hier kun je je buik rond eten. Er zijn allerlei stalletjes. Om te beginnen de 'mesir'. Mais. Dat vind iedereen hier heerlijk. Om de honder meter staat wel iemand die het verkoopt. Een grote ketel, vaak gewoon op een houtvuur, staat te pruttelen en daaruit vist de verkoper de maiskolf. Geen suikermais. Gewoon mais van de kolf. Beetje zout erop en iedereen is er gek op. Ikzelf vind er geen snars aan. Niet aan mij besteed. Een neefje houdt niet van het gekluif aan de kolf en ook daar is een oplossing voor: korrels mais in een bekertje.
Ook worden er veel platte broodjes verkocht. Vrouwen zitten uren lang in kleermakerszit achter een plat, laag tafeltje van hompjes deeg platte broodjes te rollen. Met een lange stok. Erg kunstig om te zien. Naast hen staat een bakplaat en de plaatjes deeg worden heel kort gebakken en steeds besmeerd met olie of boter. Als je wilt kan er een vulling in van kaas, aardappels of spinazie met ei.
Veel fruit. Watermeloenen. Enorme joekels. Gele meloenen, perzikken, grote zoete druiven, nektarines en natuurlijk nu kisten vol abrikozen.
En... ijs. Softijs uit een machine, schepijs uit een bak of het bekende ijs uit Maras. Dat is hier in Turkije het ijs. Het is onvergelijkbaar met enig ander ijs wat je kent. Het is wat taai en kleverig. Ze maken het alleen in Maras en in heel Turkije wordt het in kraampjes verkocht.
De verkopers zijn vaak gekleed in klederdracht. Het ijs scheppen ze met een lange steel uit diepe cylinders. Een genot om naar te kijken. De kinderen zijn er gek op, want de verkopers maken altijd een showtje. Je bestelt een ijsje en als je het aanpakt heb je alleen het hoorntje vast. Of de verkoper draait het ijsje aan zijn steel voor je neus ondersteboven en zo heeft hij er nog meer in petto.
In Maras aten we dit ijs in een restaurant en daar krijg je er mes en vork bij. Anders is het ijs niet te eten. Met een lepeltje of vorkje krijg je er geen hap uit. Zo taai is het. Als je wilt kun je het in laten vriezen in stikstof en dan is het tot 48 uur (!) houdbaar buiten de koelkast. Wij namen drie kilo mee, en we eten er nog van.
Toch ook hier langs het strand weer de concessie aan de Westerse cultuur. Ook hamburgertenten langs het strand. Met patat. Een groot plat broodje doormidden gesneden, diepvries hamburger erop, schijf tomaat, ketchup en mayonaise en eten maar. Heel lekker.
Naast thee is Cola eigenlijk ook wel de nationale drank. Met dit warme weer zooo lekker om te drinken. Coca-Cola is het merk. Een paar jaar geleden is er door wat politieke spanningen met Amerika zogenaamde 'TurkCola' op de markt gebracht. Maar ik geloof niet dat dit een enorm succes is. Het is wel te koop, maar de CocaCola vult nog het grootste deel van de schappen. En... een fles van 2,5 liter, zo'n joekel, kost hier slechts een euro omgerekend.
Verder loop je de hele dag met flesjes water als je ergens heen gaat. Bij deze hitte moet je blijven drinken. Een flesje koud water kost een kwartje, soms minder, en alle bermen en andere openbare ruimtes liggen bezaaid met lege flesjes. Recycling is hier nog geen gemeengoed.
Eigenlijk is de beste dorstlesser Ayran. Iets wat je als Nederlander moet leren drinken. het is ijskoude yoghurt met water aangelengd tot drinkdikte en dan wordt er zout toegevoegd. Zoute yoghurtdrink dus. In het begin lustte ik dit niet, maar nu vind ik het heerlijk. De fabrieksuitvoering tenminste. Mijn schoenmoeder maakt het ook wel eens zelf. Ze kookt dan melk, maakt er yoghurt van en dat vind ik niet zo geweldig. Want er zitten stukjes en klontjes in. Misschien ga ik er nog aan wennen, maar voorlopig nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten