Over de helft

Soms moet je er even bij stil staan dat je vakantie hebt. Voor je het weet zit je weer bij 17 graden op de bank thuis na te denken wat je vanavond weer eens gaat eten. Die bank hebben we hier overigens ook wel. En hier moet je ook nadenken over de inwendige mens natuurlijk. Maar dan anders. En die 17 graden doe maar keer twee. Bevalt me beter eigenlijk. Het is nu vrijdag (ik moest er echt even over nadenken) en we zijn al vet over de helft van deze heerlijke vakantie. 

Voor Mert en Fatma is het even afzien. Ze hebben beide een behoorlijke oorontsteking die zich maar moeilijk laat onderdrukken, ondanks de tas vol medicatie. Ikzelf heb nooit oorontsteking gehad, maar het schijnt erg pijnlijk te zijn. Mert knapt een klein beetje op, lacht al weer soms. Fatma moet nog even vrees ik.

We blijven hier nog zeker tot woensdag of donderdag. Het luie vakantieleventje begint te wennen. En zoals dat altijd gaat als het ergens leuk is: de tijd vliegt voorbij. Op het programma staat nog een bezoek aan de streek Cappadocia. We gaan daar nog een paar dagen een hotelletje zoeken en het prachtige gebied bekijken. Het mooist schijnt dit te zijn vanuit een luchtballon. Maar dat durf ik niet. Als de rest dat wil moeten ze het vooral doen, ik zet mij wel neder op een terras en vermaak me ook dan prima. 

Hier in de omgeving zijn ook nog wel uitstapjes te maken, maar eigenlijk vind ik het wel goed zo. We gaan in ieder geval nog een dagje naar Adana, en misschien wel een nachtje. Eigenlijk moet ik met de auto naar de garage, want de airco heeft kuren. Met nog 3500 kilometer voor de boeg is het toch handig om dit even na te laten kijken. Naast het huis van Fatma's oma zit een 'Oto-elektrik'. Een echt Turks garagebedrijfje zoals we er al een paar hebben versleten. Maandag maar even denk ik. Dan gaan we toch naar Adana. 

Voor nu heb ik het helemaal naar mijn zin. Ik zit op het terras bij het zwembad. Om mij heen wordt druk gezwommen en zitten mannen op leeftijd Okey te spelen. Het Turkse Rummycub. Zojuist is het autootje van de gasboer langs gereden. Alle appartementen koken op gas. Niet uit een buis uit de muur zoals bij ons, maar uit een gasfles. Als die leeg is moet je wachten op een van de autootjes die een paar keer per dag langsrijden. Met een aanstekelijke jingle uit de op het dak aangebrachte luidspreker weet je dan dat hij er is. Aygaz. De marktleider denk ik. Maar er zijn ook andere.

De visboer is net weg en straks komt er weer een meloenenboer. Een paar meter verderop zit steeds dezelfde vrouw dag in dag uit haar broodjes te bakken. De kinderen zwemmen, schoonzus kookt eten boven en mijn zwager is veroordeeld om bij het peuterbad te zitten. Ze hebben nog een kleintje van drie. Dat weet ik nog uit andere jaren. Om en om bij de kleintjes zitten. Gelukkig worden sommige dingen makkelijker als ze wat ouder zijn. Andere dingen weer niet overigens...