De eertse dag viel nog wel mee. Van Urgup naar Silivre. Een stadje voorbij Istanbul waar we bij vrienden konden overnachten. Zij hebben in het mooie strandplaatsje een appartement. We moesten 900 kilometer rijden en op wat files na rond Istanbul kwamen we daar om een uur of negen 's avonds aan. Lekker gegeten en daarna nog even op het terras gezeten aan het strand.
De volgende ochtend wilde ik eigenlijk om zes uur al rijden, maar met twee kinderen en een zeer gastvrij onthaal werd dat negen uur. Te laat, dat wist ik meteen, want we moesten door Bulgarije en Servie. Bovendien drie grenzen passeren. Waarvan de overgang bij Kapikule, Turkije-Bulgarije, berucht is vanwege de lange wachttijden. Kennissen hebben er vorige week zeven uur in de rij moeten staan. Gelukkig bleef het bij ons beperkt tot drie uur. Zes loketten en auto voor auto vooruitkruipen. De grens Bulgarije- Servie was ook druk. Gelukkig maar twee uur wachttijd. De planning was dat we zouden overnachten in Hongarije. In het zelfde hotel als de heenweg. Echter voordat we hier waren, we moesten ook de grens Servie-Hongarije over, was het twee uur 's nachts. Dan maar even de ogen dicht op een parkeerplaats. Na een dag en een halve nacht rijden was dat wel even nodig. Bij de grens nam Fatma even het stuur en heb ik de volle twee uur wachttijd geslapen en de kinderen ook. Op de parkeerplaats nog even twee uur de ogen dicht en toen kon ik wel weer. Nog maar 1500 kilometer tenslotte... Boedapest voorbij en bij Wenen even gestopt om te ontbijten. Voor een paar lullige broodjes met melk, thee en koffie betaalde ik net zoveel als voor een volledige driegangenmaaltijd in Turkije. Dat was wel weer even wennen.
En toen rijden maar weer. Wenen, Linz, Passau. Bij Passau een enorme politiecontrole. Alles naar een rijbaan en langs gewapende agenten in hokjes die elke auto bekeken. Waarschijnlijk had dit te maken met de recente aanslagen in Spanje. En weer verder. De afstand kromp tot 900 kilometer en het was gewoon het terugritje wat we 's winters maken vanaf ons wintersportadres. Bijna thuis. Regensburg, Wurzburg, Nurnberg. Het klinkt de vakantieganger waarschijnlijk bekend in de oren. Tanken. Bij het wegrijden hoorde ik een fluitgeluid vanonder de motorkap. Een soort sireneachtige toon. Zachtjes, maar onmikenbaar. Ik begon me wat zorgen te maken, want ik ken die verhalen wel... Turbo. Gelukkig reed de auto nog prima. En rijden dan maar weer. Tot Nurnberg. De auto ging bokken en ik moest stoppen. Op de vluchtstrook. Op een rotplek. Links de snelweg, op 40 cm afstand donderden de vrachtwagens voorbij. Rechts de vangrail met daarachter een oprit waar ook verkeer langs raasde...
Bellen. ANWB. 'Blijf in de auto meneer, we zijn er snel'. Ja mooi niet. Na een uur een telefoontje dat ze ons niet konden vinden. Na twee uur kwam er eindelijk een geel autootje van de ADAC. We hadden toch maar de veiligheid van de berm opgezocht. Auto vastmaken en wegslepen richting het ADAC-steunpunt... slechts een kilometer verderop. De auto deed het wel weer, fluittoon weg, geen sirene meer, maar toch. De ANWB adviseerde dan ook om het risico niet te nemen en met een vervangende auto naar huis te gaan. Onze auto zou dan op transport gaan en bij de garage worden afgeleverd. Inmiddels was het vijf uur. Na heen en weer bellen met de ANWB en Europcar autoverhuur kwam er uiteindelijk een taxibusje. Alle bagage overgepakt, sleutels en kentekencard van onze auto achtergelaten en op naar Nurnberg waar bij Europcar een glanzende zwarte Mercedes al klaar stond. De formaliteiten namen met Duitse grondigheid slechts tien minuten in beslag, instructie 5 minuten, want het was een automaat. En toen weg. Naar huis. het was zes uur inmiddels en we waren het spuugzat. En ook wel blij dat dit niet in Servie op de nachtelijke snelweg was gebeurd....
Om twee uur 's nachts openden we ons huis na een afwezigheid van meer dan vier weken. Bagage naar binnen, post even doornemen, douchen, want na drie dagen autorijden is dat wel hard nodig en vervolgens in een comateuze slaap wegzakken in je eigen bed. Heerlijk.
En nu... Terugblikkend hebben we een heerlijke vakantie gehad met veel indrukken en ervaringen. In een prachtig land waar nog veel over te vertellen valt. Door het gedoe met de auto is de kers echter wel van de taart vinden we allemaal. Geen idee wanneer onze auto weer voor de deur staat, het kan wel tot drie weken duren hoorde ik zojuist. Ik denk dat het een weekje duurt. Nurnberg is niet zo heel ver weg. We zien het wel. Voorlopig hebben we nog bijna twee weken vakantie. Mooi de tijd om de foto's uit te zoeken en hiervan samen met dit blog een mooi boek van te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten