Naar de dokter

Bij ons is het eigenlijk elke vakantie wel een keer raak. Altijd moet er wel iemand naar de dokter. Nu was het Mert. Tijdens de boottocht van maandag heeft hij al de halve dag liggen slapen op een houten bank onder beschutting van een handdoek. Gisteren begon hij te klagen over pijn aan zijn oor. Oh jee... oorontsteking. Dat is natuurlijk afschuwelijk, helemaal als je op vakantie bent. Gisterenavond begon hij opeens van pijn te huilen. Dan is het menens. Want Mert heeft een enorme pijntolerantie. Als hij schreeuwt dan is er echt wat aan de hand. Gelukkig had schoonzus kinderparacetamol en daarmee zijn we de nacht doorgekomen. Vanmorgen om negen uur dan maar naar de plaatselijke artsenpost. Een gebouwtje aan de straat. 

Bij binnenkomst toets je het nummer in van je ID-kaart. In dit geval die van Fatma, zij is de enige met een Turkse ID in ons gezin. Je naam verschijnt dan onmiddellijk op een scherm. En je krijgt een doctor toegewezen. Je neemt plaats in een van airco voorzien gangetje en daar zitten al een aantal lotgenoten te wachten. Voor een deel lokale bevolking uit het dorp, maar ook toeristen. Aan de wanden posters met het Turkse equivalent van onze schijf van vijf, het is hier een pyramide van vier. Voorlichting over TBC-bestrijding. Schijnbaar een issue hier. En natuurlijk de onvermijdelijke leefregels voor een gezond hart. Na tien minuten wachten bij de dokter naar binnen die gedecideerd aan zijn ontstoken oor trok, er een lamp in duwde en concludeerde: 'Oorontsteking. En een flinke.' Ja die diagnose had ik ook al gesteld gezien de groene bagger die uit zijn gehoororgaan droop... Het vertrouwen van Mert in de witjassen zal wel niet zijn gegroeid. 

Naast de artsenpost is de apotheek. Met het recept voor antibiotica, pijnstillers en aspirine naar de balie. Primitief, maar doeltreffend. De doosjes liggen op stapels klaar. Ze zijn hier erg scheutig met medicatie. Ons neefje van twee had vorig jaar iets soortgelijks. Hij kreeg een tas vol medicijnen mee. En overal zat paracetamol in zodat de dagdosis op 1000 mg uitkwam.... Dat kreeg Sjoerd nog niet eens toen hij leukemie had. En die was al 14.

Maar een ziek kind op vakantie wil je ook niet, dus wel kijken maar even hoe we het toedienen. Het kuurtje maken we wel af. Vanmiddag had hij al wat meer praat gelukkig. 

Het geheel, consult en medicatie, kostte 35 lira. Nog geen negen euro... Maar een factuurtje kregen we niet. Dat konden we als we daar prijs op stelden over vier weken wel ophalen. Nou ja. Laat maar toch?